The experience cz 43

Ostatnie dni były czymś co mnie całkowicie zrujnowało. Niekompletnie nie miałam na nic ochoty, nawet na oddychanie. Chciałam tylko być z Maćkiem. Pragnęłam tylko jego bliskości, nic inne nie było mi potrzebne.
Od dnia Jego śmierci, codziennie popołudniami chodziliśmy do kaplicy modlić się za Jego duszę, natomiast widok leżącego Maćka, takiego zimnego, szarego, bezwiednego był wielkim bólem. Początkowo wypierałam ze swojej świadomości fakt, że On tam leżał taki zimny i w całkowitym bezruchu. Krzyczałam na Niego prosząc, by wreszcie przestał udawać, żeby pokazał wszystkim, że byli w błędzie. On nie mógł tak po prostu tam leżeć. Ktoś musiał się pomylić, ale On... nic nie zrobił. Nie zareagował... Ból, który czułam w środku wypalał mnie na zewnątrz. Jak na Niego patrzyłam, to było jeszcze gorzej, ale jeżeli tylko w taki sposób mogłam spędzić z Nim czas to mogłam tam nawet siedzieć godzinami. Nie wyobrażałam sobie życia bez Niego, a to miały być nasze ostatnie wspólne chwile. Nie chciałam się z nim żegnać...  

Dzisiaj był ten dzień, kiedy mieliśmy się na zawsze pożegnać, ostatni raz miałam zobaczyć Jego twarz. Nie chciałam zapamiętać go takiego zimnego... On zawsze był pełen energii, werwy, radości... Chciałam by znowu taki był, by w końcu ten koszmar się skończył.

Po ostatniej modlitwie w kaplicy i pożegnaniu, poszliśmy do kościoła. Było tam strasznie dużo ludzi, wszyscy na nas patrzyli, penetrowali wzrokiem, ledwo co byliśmy w stanie się przecisnąć do przedniej ławki przed trumną. Szłam z Marcinem, który trzymał mnie tak mocno, że w normalnej sytuacji odczuwałabym okropny ból. Lecz wtedy, gdyby nie ten uścisk, nie byłabym w stanie zrobić ani jednego kroku. Byłam przerażająco słaba i bezsilna. Msza była dla mnie okropną katorgą, nie umiałam powstrzymać łez, ani choć na sekundę oderwać wzroku od trumny. Widok jej całkowicie zamkniętej, sprawiał, że miałam ochotę podbiec do niej i otworzyć, by On mógł zobaczyć świat, bym ja mogła się przytulić do Niego. Tak bardzo chciałam jeszcze raz na Niego spojrzeć...  

Po Mszy poszliśmy na cmentarz, gdzie ksiądz przeczytał nasze pożegnanie, a po nim, dyrektor szkoły wygłosił swoją mowę. Gdy zapadła cisza, wiedziałam co teraz nastąpi, zaczęłam głośno płakać, wpadłam w histerię, tFilip i Piotrek trzymali mnie mocno, moje nogi były z waty, chciałam aby razem z Maćkiem mnie tam zakopali.Chciałam by to wszystko okazało się jakimś głupim żartem, to było jak najgorszy koszmar. To nie mogło dziać się naprawdę.  
- Nie zostawiaj mnie tu samej! Maciek! Proszę- krzyczałam do trumny, która powoli była opuszczana. Krzyczałam z bólu, który był straszny, przeraźliwy. Później już nie pamiętam co wrzeszczałam. Tata przystawił moją twarz do swojej klatki piersiowej, starał się zagłuszyć mój krzyk, ale ból był nie do zniesienia, czułam jak moje ciało następował paraliż. Czułam się tak jakby ktoś wyrywał jakąś część mojego serca, jakby moja dusza się paliła. Myślałam, że już nigdy nie będę w stanie się gorzej czuć. Popadałam w ogromną otchłań, umierałam razem z Maćkiem.  

Po chwili ludzie zaczęli do nas podchodzić, składać kondolencje, ludzie z rodziny, przyjaciele, sąsiedzi, znajomi ze szkoły. To było strasznie, nie chciałam przytulać się z obcymi ludźmi, nie chciałam żeby mnie żałowali, by patrzyli na moje łzy i cierpienie. Przytuliłam się mocno do Marcina, chciałam tylko Jego czuć. Stałam wtulona w niego by nikt mnie nie widział. Chciałam zapaść się pod ziemię. Piotrek stał za mną i głaskał mnie po plecach. Nie wiem czemu, ale nie chciałam z nim się ściskać, nie czuł tego co ja, nawet nie mógł sobie tego wyobrazić. Po chwili poczułam obcą dłoń na moim ramieniu, myślałam, że to kolejna osoba ze szkoły, ale usłyszałam znajomy głos.
- On Cię nie zostawił. - odwróciłam się i zobaczyłam Bartka. Nie spodziewałam się go tam, a szczególnie tego, że będzie stał przy mnie. Podczas naszej ostatniej rozmowy wyraźnie dał mi do zrozumienia, że mam dać mu spokój. - Wiem co czujesz. - popatrzył na mnie, miał łzy w oczach. On też kiedyś stracił kogoś ważnego, mamę. Byłam zła, nawet nie wiem dlaczego poczułam silną złość na niego. Zaczęłam okładać go pięściami, a dokładniej, jego klatkę piersiową, uderzałam w nią z całych sił. Nie umiem wyjaśnić co mną kierowało, ale to było silniejsze ode mnie. - Spokojnie, już dobrze, już wszystko jest dobrze - trzymał mnie mocno za ręce, starał się mnie uspokoić, przywarł mnie do siebie, ściskał, poniekąd obezwładniając mnie. - Zabiorę cię stąd, dobrze? - podniósł moją głowę tak bym patrzyła mu w oczy. Pokiwałam twierdząco głową. Piotrek nie rozumiał co się działo, czułam się okropnie bo to z nim powinnam teraz zostać, ale potrzebowałam Bartka. Mocno mnie obejmując, podeszliśmy do mojego taty. - Zajmę się nią. - Bartek wypowiedział te słowa do mojego taty po czym on spojrzał na mnie, a ja skinęłam mu głową. Nie chciałam iść na stypę, nie chciałam by ludzie na mnie litościwie patrzyli. Przy Bartku mogłam się zaszyć w jakimś ciemnym kącie. przytuliłam się do rodziców i Bartek z Marcinem zabrali mnie stamtąd. Gdy wychodziliśmy z cmentarza zobaczyłam Asię, podeszła do nas bliżej. Bartek zwolnił uścisk, Asia trzymała mnie za ramię.
- Tak mi przykro. - zaczęła płakać, płakałyśmy razem. Ją to też bolało, była naprawdę blisko z Maćkiem. - Przepraszam za tą sprawę z Bartkiem – powiedziała cicho, wyswobodziłam się z uścisku i popatrzyłam na nią. - Ja tylko chciałam cię przed nim chronić. - głośno płakała. Nie mogłam uwierzyć w to co słyszałam, to ona mnie oszukiwała, nie Bartek. Nic nie potrafiłam odpowiedzieć, nie mogłam uwierzyć, że po takim czasie i w takim momencie się przyznała. Odeszłam trzymana przez Marcina i Bartka. Brat wsadził mnie do samochodu i ukucnął.
- Kocham cię, nie zastąpię ci jego ale masz mnie. Wiem, że to nie to samo ale Gosia pamiętaj, że jesteś dla mnie wszystkim. - przytulił mnie mocno, oboje płakaliśmy.
- Też cię kocham, najbardziej jak potrafię – pocałowałam go w policzek, a Marcin zapiął mi pasy.
- Dbaj o nią, jak coś to dzwoń. - brat powiedział do Bartka po czym zamknął drzwi a my odjechaliśmy.