Wizyta chrześniaka i jego kolegi cz. 10 - czy nie przeszkadzam?

W stroju pokojówki wprost uwielbiałam pochylać się z miotełką. Wszędzie czaiły się nieprzebrane zastępy okruszków.  - Panie Lubku, może przeszkadza panu, że ciągle pana nachodzę? – spytałam kokieteryjnie, doskonale zdając sobie sprawę, jak bardzo chłopak nie może oderwać ode mnie wzroku i jak jest smutny, gdy wychodzę. Zazwyczaj nieśmiały, często zapominający języka, tym razem nadzwyczaj raźno zaprotestował: - Ależ nie! Pani mi nie przeszkadza! Pani Marto… pani mi nigdy nie przeszkadza i nie będzie przeszkadzać! – Zabrzmiało to niczym wyznanie, aż mi się zrobiło cieplej na serduszku. To przyjemne uczucie być utwierdzoną, że chłopak najwyraźniej mnie lubi, nawet… bardzo! – Panie Lubomirze… miło mi to słyszeć  – uśmiechnęłam się, pokazując zęby, nie przestając pochylać się nad podłogą, tropiąc okruszki – muszę panu wyznać, że bardzo lubię z panem rozmawiać… - Na prrrawddę…??? – niemal się zadławił. – Naprawdę! Dla samotnej kobiety, ze wsi, jak ja, spędzanie czasu z tak interesującym mężczyzną, jak pan, to prawdziwa przyjemność…