Znaleźć szczęście cz 32

HEJ KOCHANI.
I O TO KOLEJNA CZĘŚĆ TAK JAK OBIECAŁAM.
BARDZO DZIĘKUJE ZA KOMENTARZE.
NO TO CO 10 KOMENTARZY I CZĘŚĆ SIĘ POJAWI W PIĄTEK.
CHCIAŁABYM JUTRO DODAĆ ALE NIE ZNAJDE CZASU PO SZKOLE.
Z GÓRY PRZEPRASZAM ŻE TAKIE KRÓTKIE.
POZDRAWIAM
katia122

W moim pokoju stał nie kto inny jak Łukasz. Zdziwiona zapytałam się go.

- Co ty tu robisz??

- Przyszedłem nie odbierałaś telefonu, nie odpisywałaś a ja chciałem porozmawiać.

- Po co miałam oddzwaniać żebyście się ze mnie nabijali.- wiem że te słowa go zranili ale mówiłam to co myślałam.

- Nie prawda daj sobie wytłumaczyć a z resztą jak byś przeczytała smsy to byś wiedziała że to nie tak.

- A jak??

- Nie gardzimy tobą przez to co usłyszeliśmy dalej jesteś tak samo ważna. A to że nam powiedziałaś o tym co przeszłaś szanujemy. Pokazałaś nam że my również jesteśmy dla ciebie ważni ponieważ chciałaś żebyśmy znali prawdę. Jestem pewien teraz że mogę się dalej starać bo już zmieniłaś zdanie. Podziwiam cię za to że dałaś sobie z tym wszystkim radę. Przykro mi że musiałaś tyle przejść ale wiem że przez to masz teraz silniejszy charakter i jesteś pewna tego co chcesz. Nie zmienię nastawienia co do ciebie.- zaczął się zbliżać do mnie- Zależy mi na tobie i chcę abyś ze mną była. Wiem że trudno ci w to uwierzyć ale to prawda. Będę czekać tyle ile trzeba będzie. Rozumiesz.

- Naprawdę tak uważasz- wydukałam nie patrząc na niego.

Chłopak ukucnął przede mną i próbował złapać moje spojrzenie gdy mu to nie wychodziło złapał mnie lekko za podbródek i podniósł moją głowę tak abym na niego spojrzała, Gdy patrzyłam w jego piękne oczy on odpowiedział.

- Tak naprawdę tak uważam i nie tylko ja bo Paula też- w jego oczach widziałam że mówi prawdę. Nie wytrzymałam przytuliłam się do niego. Łukasz był chwilę zdezorientowany ale już po chwili przytulił mnie. Wyszeptałam jeszcze ciche przepraszam. Siedziałam tak w tulona w chłopaka dłuższy czas gdy już doszłam do siebie. Postanowiłam zapytać się go skąd wiedział w którym ośrodku jestem.

- Skąd wiedziałeś gdzie będę??

- Nie wiedziałem ale byłem tak bez radny że poszedłem do tego domu gdzie się uczyliśmy i powiedziałem twojej przeszywanej babci o co chodzi i jak ważna jesteś dla mnie. Po długim zastanowieniu powiedziała że mi wierzy i że ja ci nie jestem obojętny oraz podała mi adres.

- Nie wierzę poszedłeś do Pani Ani. A ona wiedząc o wszystkim podała ci mój adres. Co za absurd.

- Może i absurd ale ja byłem szczęśliwy że w końcu to z tobą wyjaśnię.

Łukasz jeszcze posiedział u mnie z godzinę i poszedł. Po tym jak wyszedł postanowiłam zadzwonić do przyjaciółki i ją przeprosić. Przepraszałyśmy się tak nawzajem z pół godziny. Ona uważała że powinna zauważyć że coś jest nie tak i tak się kłóciłyśmy bo ja natomiast uważałam że jak by choć część wiedziała to by zauważyła. Potem zmieniłam temat i zapytałam się jak tam z Bartkiem. Dziewczyna z zapałem opowiadała mi o ich spotkaniach i w ogóle. Cieszyłam się że jest szczęśliwa. Ja też powoli byłam. Wieczorem jeszcze spotkałam się z panią Anią chciałam jej podziękować za to że powiedziała Łukaszowi gdzie mnie szukać jakby nie ona dalej bym siedziała załamana w pokoju i nie wiedziała co mam myśleć. Teraz wiem że mam wspaniałą przyjaciółkę i że Łukaszowi na mnie zależy. Zobaczymy się jak to się potoczy nie chce się śpieszyć. Opowiedziałam kobiecie o Amelce i o tym że staram się aby zamieszkała ze mną. Pani Ania stwierdziła że jest ze mnie strasznie dumna. Gdy to powiedziała poczułam smutek ponieważ te słowa chciałabym usłyszeć od mamy. Może je jeszcze usłyszę. Kto wie ? Jak wróciłam do ośrodka i pokoju zadzwoniłam do przyjaciół. Całej trójce opowiedziałam dzisiejszy dzień. Byli tak samo jak ja zadowoleni. Martwili się moim stanem. Całą trójką również stwierdzili że jak mnie ktoś zrani popamięta ich. Bardzo dobrze wiedziałam że odnosiło się to do Łukasza. Zmęczona tym dniem zasnęłam z uśmiechem na twarzy.


NO I JAK WRAŻENIA??
PODOBA SIĘ??