"'Mroczny świat" Epilog

- Skończyłam!- krzyknęła kobieta i zdecydowanym ruchem zatrzasnęła laptopa. Odwróciła się w stronę siedzącego na fotelu mężczyzny i posłała mu tryumfalny uśmiech. Miała około trzydziestu lat, ciemne włosy okalały jej bladą twarz a w brązowych oczach widać było szczęście.
- Cieszę się Ivy- odparł mężczyzna podchodząc do niej. Gdy był już bisko położył jej ręce na biodrach, przyciągnął brunetkę do siebie i złożył na jej ustach delikatny pocałunek.
- To był ostatni krok. Tak jak mówił psycholog... Czuję że już wszstkiego się pozbyłam wiesz?- powiedziała patrząc mu w oczy, a po chwili wtuliła się w jego umięśniony tors.
- Będziesz już w pełni szczęśliwa kochanie- wyszeptał w jej włosy. W jego szarych oczach można było dojrzeć miłość, oddanie i szczęście.
- Tak Seba... Mam nadzieję. Psycholog mówi, że po tym karzdy czuje się lepiej. Spisałam wszystko co mi się w życiu pzytrafiło. Pozbyłam się wspomnień.- mówiła kobieta.
- Nareszcie. Najwyższy czas ku temu. Tyle się z tym męczyłaś. Dobrze, że zapisałem cię na tą terapię.
- Tak... też się cieszę.- wyszeptała i posłała mu delikatny uśmiech.

W pokoju było słychać tylko odgłos pracującej drukarki. Wypluwała z siebie kolejne zapisane kartki które przechwytywała stojąca obok niej brunetka.
- Jeszcze kilka i koniec...- wymruczała pod nosem. Po jej policzku stoczyła się samotna łza, ale dziewczyna szybko ją otarła. Już nie powinna płakać. Powinna być szczęśliwa. Jest szczęśliwa. Uśmiechnęła się delikatnie i chwyciła do ręki kolejną kartkę swojej autobiografii. Jej wzrok padł na litery i zaczęła czytać. Mimo tylu lat wciąż doskonale pamiętała tamten dzień. Tak, jakby to było wczoraj...


- Co zrobił?!- wrzasnęłam i aż usiadłam z wrażenia.
- Rzucił się pod pociąg.- wyzeptała Oliwia
- Ale... ale dlaczego? Nie wiem. Dał mi list i kazał ci go przekazać, kilka minut później dowiedziałam się że...- zaczęła, ale głos jej się załamał i rozryczała się. Ja też chciałabym to zrobić, ale coś mnie hamowało. Jakby radość z jego śmierci. Skarciłam się w myślach. Nie mogę być taką egoistką. Mój wzrok padł na leżącą na moich kolanach białą kopertę. Wzięłam ją do ręki, rozerwałam, wyciągnęłam ze środka małą karteczkę i zaczęłam czytać.
'' Droga Iv
Teraz gdy to czytasz ja jestem już martwy. Zapewne cię to cieszy... Ehh... Nie ważne.  Chciałbym żebyś wiedziała że bardzo cię kochałem... kocham nadal. I nie mogę bez ciebie żyć. Wiem, że nie odwzajemniasz mojego uczucia i że to tylko i wyłącznie moja wina. Wolę się zabić niż spędzić resztę życia bez ciebie.
  Twój na zawsze
    Thomas''
Prychnęłam i odrzuciłam list. Jego treść mną wstrząsnęła. On zabił się przeze mnie... To ja jestem winna jego śmierci.

Kobieta odwróciła wzrok od nieszczęsnej kartki papieru. Miałaochotę ją podrzeć, ale nie zrobiła tego. Ułożyła ją po prostu na stercie innych kartek i wróciła do poprzedniej czynności. Po jakimś czasie do ręki wpadła jej ostatnia strona jej autobiografii. To także pamiętała ze szczegółami...

- Musisz dokonać wyboru- powiedział Cane stanowczym głosem.
- Nie chcę cię tracić. Chcę żebyś był moim przyjacielem.- odparłam ze łzami w oczach
- Ale ja cię kocham i chcę być dla ciebie kimś więcej niż przyjacielem.- wyszeptał.- wybieraj- rozkazał, a ja spojrzałam w szare oczy Sebastiana. Widziałam w nich miłość. Ja także go kochałam.
- Jeśli nie chcesz być moim przyjacielem... To nie wiem kim bądź. Bo ja już cię nie kocham Cane. Kocham Sebastiana- szepnęłam i spojrzałam na blondyna. On tylko posłał mi zrozpaczone spojrzenie i uciekł. Rzuciłam się w objęcia Seby.

Kobieta otarła kolejną łzę która spływała jej po policzku. Spojrzała na stertę kartek i położyła na niej coś przypominającego stronę tytułową. Popatrzyła na tytuł... ''Mroczny świat Vivianne Miller''. Pasował idealnie.
- Nigdy nie ujrzysz światła dziennego- wyszeptała, a potem wzięła to wszystko z biurka i wrzuciła do kominka. Ogień trawił kartki, a ona w końcu czuła się wolna. Wolna od przeszłości. Wolna od problemów. Nagle poczuła że oplatają ją czyjeś ramiona. Odwróciła się w stronę Sebastiana, a on niemalże natychmiast złożył na jej ustach pocałunek
- Kocham cię wiesz?- wyszeptała
- Ja ciebie też. I naszego małego aniołka także- powiedział kładąc rękę na je zaokrąglonym brzuchu. Posłała mu jeden ze swoich najpiękniejszych uśmiechów. Nareszcie szczęśliwa. Nareszcie normalna.

***************************************
No i oficjalnie kończymy przygodę z ''Mrocznym światem'' ;3 mam nadzieję że zakończenie jest zadowalające i się wam spodoba buziaczki misiaki *

P. S. Czytajcie drugie opowiadanie pt. ''Impossilble love''