Zawsze znajdziemy drogę do siebie. cz. 16

[Kuba]

Zastanawiałem się co mam dalej zrobić. Postanowiłem, że najpierw pójdę do Damiana. Uważałem go za przyjaciela a okazał się zdrajcą. Byłem przed jego domem, pukałem do drzwi, ale nikt nie otwierał. Chwyciłem za klamkę i okazało się, że drzwi były otwarte. Przekroczyłem próg jego domu i po cichu szedłem korytarzem. Myślałem, że nie było nikogo w domu, aż do czasu gdy usłyszałem głosy wydobywające się z salonu. Od razu się zatrzymałem i wychyliłem się lekko żeby zobaczyć czyje głosy słyszę. Na kanapie siedział Damian wraz z Martą i rozmawiali na bardzo ciekawy temat. Po dziesięciu minutach rozmowy dowiedziałem się prawdy. Okazało się, że noc spędzona z Martą to ściema. Po prostu zaprowadziła mnie do sypialni a ja jak poczułem wygodne łóżko to od razu zasnąłem. Wtedy ona wykorzystała sytuacje i położyła się obok mnie. Nie mogłem uwierzyć jaka z niej podła suka. Oczywiście całą ich rozmowę nagrałem.  
Po schowaniu telefonu do kieszeni wszedłem do pokoju. Ich miny były bezcenne.  
-Kuba? Co ty tu robisz?- zapytała zdenerwowana dziewczyna.  
-Słyszałem całą waszą rozmowę. Nie mogę uwierzyć w to co usłyszałem.  
-A co takiego usłyszałeś?
-Ty już wiesz co. Nie rozumiem po co to zrobiłaś? Przez Ciebie mogę stracić Zuzię.
-I dobrze.- wstała i zbliżyła się do mnie. -Ja Cię nadal kocham i możemy być razem. dodała.
-Zapomnij!- odepchnąłem ją.  
-Pff.
-A ty co tak się śmiejesz?- skierowałem swoje słowa do Damiana.
-Z Ciebie.
-Myślałem, że jesteśmy kumplami a ty mnie wydałeś!
-Jaki biedny.- wstał. -Należało Ci się gnojku.
-Nic Ci nie zrobiłem!
-Nic nie zrobiłeś?- chwycił mnie za ubranie.  
-Puść mnie!  
-Zauważyłem, że masz słabą pamięć. Mówi Ci coś imię Laura?  
-Laura?
-Haha, ty nawet nie pamiętasz jak nazywały się dziewczyny z którymi spałeś.- wrogo na mnie spojrzał. -Ta dziewczyna bardzo mi się podobała, wiedziałeś o tym, ale się z nią przespałeś. Potem już nie chciała ze mną gadać, bo była zauroczona Tobą. Musiałem się jakoś na Tobie zemścić. - dodał.
Patrzyłem na niego z niedowierzaniem. Faktycznie była jakaś Laura, ale nie wiedziałem o tym, że jemu się podoba ta sama laska.  
-Wszystko szło po mojej myśli, ale niestety Marta zjebała sprawę. Miała się z Tobą przespać, ale nie udało jej się.  
-Wy to wszystko zaplanowaliście? Kurwa mogłem się domyślić. Nie będę tracić czasu na takie zera. Spadam stąd.  
Wyszedłem lekko poddenerwowany z mieszkania Damiana. Lekko, bo po części ja też zawiniłem. Jakbym nie odbił dziewczyny Damianowi to by to wszystko się nie wydarzyło. Teraz tylko jak to odkręcić...

*NASTĘPNEGO DNIA*

Zadzwoniłem do naszych wspólnych znajomych (Zuzi i moich) i opowiedziałem im całą sytuację- podstęp Marty i zemstę Damiana. Wszyscy byli zaskoczeni i zgodzili się pomóc mi w odzyskaniu Zuzi. Plan był prosty:
Kasia wraz z Moniką miały przyprowadzić Zuzię w umówione miejsce, nie mówiąc jej po co tak naprawdę tam idą. Ja wraz z Błażejem i Adrianem mieliśmy się zająć organizacją mini imprezy.  

[Zuzia]  

Było południe a ja siedziałam przed laptopem i pisałam z paroma osobami. Nagle do mojego pokoju wpadły przyjaciółki:  
-A wy co takie wystrojone?  
-Mamy zamiar Cię porwać.- powiedziały uśmiechając się od ucha do ucha.  
-Mogę wiedzieć gdzie?
-Niespodzianka.  
-Będzie tam Kuba?
Dziewczyny spojrzały na siebie to wzbudziło moje podejrzenia. Po chwili razem zaprzeczyły i kazały się szybko przebrać w coś ładnego, bo czas naglił. Usiadły na łóżko a ja przeszukiwałam szafę. Pokazywałam im mnóstwo ubrań, ale nic nie było odpowiednie. Zdenerwowana Kasia podeszła do szafy i wyciągnęła z niej błękitną i w miarę krótką sukienkę. Wpatrywałam się w tą sukienkę i dziewczyny zaczęły się niepokoić. Zrozumiały mnie wtedy gdy dowiedziały się, że tę sukienkę podarowała mi mama- to była ostania rzecz, którą od niej dostałam. Pozbierałam szybko myśli i wyszłyśmy z pokoju. Mijałyśmy Damiana, który nie mógł odciągnąć ode mnie wzroku.  
Przez całą drogę dziewczyny nie chciały mi zdradzić gdzie idziemy i co będziemy robić. Jestem osobą niecierpliwą i nielubiącą niespodzianek, więc bardzo mnie to denerwowało.  
Po jakimś czasie doszłyśmy na miejsce. Stałyśmy przed jakimś nieznanym mi budynkiem. Kazały mi tam wejść i iść cały czas korytarzem. Wydawało mi się to podejrzane i nie chciałam tego zrobić. Moje przyjaciółki nie należą do osób łatwo się poddających, więc wręcz wepchnęły mnie do środka. Szłam długim, wąskim i ciemnym korytarzem. Przyznam, że trochę się bałam, ale ufałam Kasi i Monice i wiedziałam, że nic mi nie grozi. Cały czas podążałam przez korytarz, w oddali widziałam jakieś wejście do innego pomieszczenia. Domyśliłam się, że tam mam iść. Gdy już tam byłam, wzięłam głęboki oddech i weszłam do środka. Nie spodziewałam się tego co tam zobaczyłam.

[Kuba]

Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Stałem na środku pomieszczenia i czekałem na Zuzie. Gdy usłyszałem zamykające się drzwi zacząłem się denerwować, że coś pójdzie nie tak. Widząc moją księżniczkę w drzwiach nie mogłem nic powiedzieć- wyglądała jak zwykle pięknie.  
-Co ty tu robisz?- zapytała.
Po jej minie widziałem, że nie była zadowolona. Przyszedł czas na to, żeby poznała prawdę, więc przyłożyłem palec do swoich ust dając jej do zrozumienia żeby była cicho. Dziewczyna zdziwiła się i zamilkła. Odtworzyłem jej nagranie, na którym była rozmowa pomiędzy Damianem i Martą. Gdy już usłyszała całą rozmowę powiedziałem:
-Nagrałem to wczoraj. Te nagranie to dowód na to, że Cię nie zdradziłem. Cały ten plan zaplanowali razem.  
-Heh, no dobrze teraz wierzę, ale to nie wszystko.  
-Wiem.- spuściłem głowę.
-Bardzo mnie zawiodłeś.
-Zuzia ja przepraszam.
Dziewczyna ze łzami w oczach podeszła do mnie i...