Zawsze znajdziemy drogę do siebie. cz. 10

[Zuzia]  

Smacznie sobie spałam, miałam jakiś sen, ale nie pamiętam jaki. Spałabym dłużej, ale obudził mnie hałas, który spowodowała spadająca książka. Od razu otworzyłam oczy i zauważyłam Damiana.
-Co ty tu robisz?- zdziwiona zapytałam.
-Yyy...Przepraszam, że Cię obudziłem.  
-Odpowiesz na moje pytanie?
-Chciałem wziąć moje słuchawki.- po dłuższym zastanowieniu odpowiedział.
-Oj, przepraszam Cię, zapomniałam Ci je oddać.- wstałam z łóżka. -Zaraz je poszukam.
Damian nic nie mówił, tylko się we mnie wpatrywał. Potem zdałam sobie sprawę, że stoje przed nim prawie naga, bo miałam na sobie skąpą piżamę. Gdy tak na niego spoglądałam to aż mi się chciało śmiać- onieśmieliłam chłopaka. Wręczyłam mu słuchawki i szybko pozbyłam się go z pokoju. Nagle zadzwonił mój telefon.
-Tak słucham?
-Zuzia kochanie co powiesz na babski wieczór dzisiaj?- zapytała Kasia.
-Mam lepszy pomysł.
-No to mnie oświeć.
-Może wybrałybyśmy się dzisiaj do klubu? Zaprosimy chłopaków i spędzimy miło czas. Muszę Tobie i Kasi coś powiedzieć.
-Powiedz teraz, haha.
-To tajemnica moja droga, wszystko w swoim czasie.  
-Tajemnicza jak zawsze. No to ja zadzwonię do chłopaków i spotkamy się o 20 w klubie, ok?
-Ok to do zobaczenia.
-Pa.
Impreza w klubie była doskonałą okazją, żeby powiadomić wszystkich o tym, że ja i Kuba zostaliśmy parą. Przez to, że Damian mnie obudził już mi się nie chciało spać. Poszłam, więc do łazienki się odświeżyć i pomalować. Potem udałam się do szafy, żeby się ubrać. Założyłam krótkie, czarne spodenki i króciutki biały top, który odsłaniał mi co nieco. Wyszłam z pokoju i dość szybkim krokiem zeszłam na parter. Spotkałam tam Damiana i Agnieszkę.
-Cześć ciociu, jak się czujesz?
-A co ty tak się o mnie martwisz?
-A jest coś w tym złego?  
-Po prostu nigdy tego nie robiłaś.
-Ciociu, bo ja chciałam Cię przeprosić za wczoraj. Nie potrzebnie na Ciebie nakrzyczałam.
-No już dobrze, nie gniewam się. Siadaj, bo zaraz będzie śniadanie.  
Usiadłam naprzeciwko Damiana. Nie wiem dlaczego, ale unikał mojego wzroku. Po śniadaniu wybiegł szybko z domu- z nikim się nie pożegnał.
-A jego co ugryzło?- zapytała się ciocia.
-Nie mam pojęcia. Ciociu, bo chciałam Ci coś powiedzieć.
-Słucham Cię.
-Kojarzysz Kubę? Wysoki brunet, często się z nim spotykam.
-Tak i co w związku z tym?
-Od wczoraj jesteśmy razem.
-Naprawdę? Bardzo się cieszę, szczęścia życzę.
-Dziękuje. Kiedyś zjemy razem obiad, poznacie go lepiej.
-Zrób to jak najszybciej. Zuzia ja muszę iść, bo jestem umówiona.
-Ciociu, ja mam jeszcze takie pytanie.
-Ale szybko.  
-Chciałam iść ze znajomymi do klubu, mam nadzieję, że nie będziesz miała nic przeciwko jak późno wrócę do domu?
-Jak będziesz tam z Kubą to nie ma problemu.
-Oczywiście, że będę.  
-To ja idę, pa pa.
-Paa.
Cieszyłam się z takiej reakcji Agnieszki. Nawet nie była taka zła, polubiłam ją.  
Wszyscy wyszli i zostałam sama w domu. Pobiegłam szybko na górę, wzięłam portfel oraz telefon i wyszłam z domu. Była piękna pogoda aż żal było w domu siedzieć. Miałam nadzieję, że spotkam kogoś znajomego. Po drodze mijałam kawiarenkę. Przy oknie siedziała drobna blondynka, która popijała kawę. Na przeciwko niej siedział chłopak, który głupio się do niej szczerzył. Chwilę się przyglądałam i zdałam sobie sprawę, że to mój Kuba tam siedział. Przyznam, że się zdenerwowałam. Od razu otworzyłam drzwi i podeszłam do stolika. Gdy Kuba mnie zauważył to w mgnieniu oka zmienił swoją postawę- wyprostował się i spoważniał.  
-Widzę, że świetnie się bawisz.- powiedziałam.
-To nie tak jak myślisz.
-A jak?
-Marta to moja dawna koleżanka, zaprosiła mnie na kawę, więc skorzystałem z zaproszenia.
Zauważyłam, że blondynka zaczęła się głupio uśmiechać i mierzyć mnie wzrokiem.
-A ty nie masz się na co patrzeć? Na Twoim miejscu bym stąd wyszła.- wręcz krzyknęłam.
-Nie będziesz mi rozkazywać.
Marta wstała, przybliżyła się do mnie i spojrzała się na mnie tak jakby mnie chciała zabić.
-Ej dziewczyny spokojnie!- wtrącił Kuba.
-Nie mam ochoty przebywać z tą dziewczyną w jednym pomieszczeniu. Wychodzę! Baw się dobrze.- dodałam i wyszłam.
Zatrzasnęłam drzwi od kawiarni i szłam w kierunku centrum. Za mną wybiegł Kuba krzycząc, żebym się zatrzymała. Nie reagowałam, więc przyśpieszył, złapał mnie za ramię i odwrócił w swoją stronę.
-Ej, kotek co jest?
-Nic.
-No przecież widzę. Wkurzyłaś się nie wiadomo o co.  
-Nie wiadomo o co? Widziałam jak patrzyłeś się na tą Martę.
-To tylko koleżanka. Ty jesteś moją dziewczyną i tylko Ciebie kocham.
-A za co mnie tak kochasz? Ta dziewczyna lepiej się prezentowała i w ogóle, a ja? Pff.
-Fakt, Marta to ładna dziewczyna i tylko tyle mogę o niej powiedzieć. Mam nadzieję, że wiesz co mam na myśli. Za to ty jesteś dosyć, że mądra to jeszcze śliczna. Nie przejmuj się takimi bzdurami kochanie.- dał mi buziaka i przytulił.  
-No niech Ci będzie.  
-Ale przyznam, że zadziorna to ty jesteś.  
-Haha, no może troszkę. Wiesz muszę być czujna i ostrożna, za bardzo Cię kocham i nie chce Cię stracić.
-Nie stracisz, nie martw się.  
-Idę do galerii, idziesz ze mną?- zapytałam.
-Hm, mam do załatwienia parę spraw, przykro mi.
-Spoko...A masz jakieś plany na wieczór?
-Nie mam, a co?
-Idę do klubu i ty idziesz ze mną.
-Rozumiem, że nie mam nic do gadania? Haha.
-No nie.
-Wpadnę po Ciebie o 19, bądź gotowa.
-Ok.
Pocałowaliśmy się na pożegnanie, jak zawsze czule i każdy udał się w swoją stronę.