Za bardzo - Rozdział 25

Kuchnia moich przyjaciół sprawia wrażenie zbyt małej by pomieścić całą naszą trójkę. Krzysiek stoi oparty o szafkę i spogląda na mnie spode łba, zaciskając palce na kubku. Maja siedzi zgarbiona na krześle, a od męża oddziela ją kurtyna włosów. Znowu wygląda na wyczerpaną. Za każdym razem, gdy widzi, że na nią patrzę, wysila się na uśmiech. Uśmiech, który nigdy nie dosięga jej oczu. Jestem sfrustrowana, bo widzę, że dzieje się coś złego, ale ona milczy.

Kilka minut temu skończyłam opowiadać o problemach z Szymonem. Krzysiek nie potrafił się powstrzymać i co chwilę ciężko wzdychał, a Maja patrzyła na niego błagalnie. Nic z tego nie rozumiałam i dalej nie rozumiem.

Obracam głowę w stronę męża przyjaciółki.

– Wszystko gra? – pytam, chociaż doskonale znam odpowiedź.

– Jasne – odpowiada drwiąco. – Nie zauważyłaś?

– Przestań – szepcze Maja.

– Dlaczego? – Krzysiek przenosi wzrok na żonę. – Dlaczego mam przestać, do cholery? Przychodzi tutaj zawsze, gdy ma problemy.

– Krzysiek, proszę...

Maja jest bliska płaczu.

Marszczę brwi, bo coraz mniej rozumiem.

– Nie do końca wiem, co się właśnie dzieje, więc może mógłbyś mi wytłumaczyć, o co ci chodzi?

– O nic – kpi.

Biorę głęboki oddech.

– Nie zachowujesz się normalnie – mówię spokojnie.

– Nawet mnie nie znasz.

Jego słowa są jak policzek. Zauważam kątem oka, że Maja ukrywa twarz w drżących dłoniach.

– Możesz nas zostawić? – zwracam się do przyjaciółki, a ona gwałtownie kręci głową. – Dlaczego?

– Nie słuchaj go – szepcze.

Wyraz twarzy Krzyśka ulega zmianie. Jeszcze przed chwilą widziałam na niej wściekłość, ale teraz dostrzegam tylko ból. Patrzy na swoją żonę tak, jakby jej w ogóle nie znał, jakby była mu obca.

– Albo ktoś mi zaraz powie, co się tu wyprawia, albo...

– Albo co? – przerywa mi chłodno Krzysiek. – Wyjdziesz stąd? Tupniesz nogą? Znowu ponarzekasz na swoje okropne życie? Obgadasz wszystkich facetów, przed którymi rozkładałaś nogi? – Przewraca teatralnie oczami. – Straszna sprawa.

Maja już płacze, a ja jestem bliska wybuchu. Krzysiek nigdy nie odzywał się do mnie w ten sposób. Zawsze traktował mnie dobrze, dlatego z czasem zaczęłam uważać go jak przyjaciela, ale teraz? Kim jest? Co ja mu takiego złego zrobiłam, że nagle postanowił mnie nienawidzić?

Przyjaciółka chyba nie wytrzymuje presji, bo nagle wstaje i wychodzi, wycierając dłońmi policzki z łez.

Biorę kolejny głęboki oddech i wstaję. Podchodzę do Krzyśka z założonymi rękami, bo mam ochotę go uderzyć.

– Dlaczego ranisz swoją żonę?

Prycha lekceważąco.

– Obchodzi cię to?

Zaciskam usta, bo nie mam zamiaru się z nim kłócić.

– Tak, obchodzi, bo jesteście moimi przyjaciółmi i widzę, że coś nie gra, ale żadne z was nie chce mi niczego powiedzieć.

– To może zastanów się, dlaczego tak jest? – Przekrzywia głowę i przygląda mi się uważnie. – Masz problem z łączeniem faktów, prawda? Faceci zrobili ci pranie mózgu i nie myślisz o niczym innym, tylko o sobie, co?

– Jesteś niesprawiedliwy – odpowiadam sfrustrowana.

– Dlaczego? – Unosi brwi, ale doskonale wiem, że to tylko udawane zdziwienie. – Bo mówię prawdę?

– Ta rozmowa nie ma sensu – stwierdzam, wycofując się. – Idę do twojej żony, bo ktoś powinien przy niej teraz być.

– Na pewno nie ja – rzuca lodowato i odwraca się do mnie plecami.

– Wiesz, myślałam, że jesteś porządnym facetem i na nią zasługujesz, ale teraz... – Urywam, bo nie jestem pewna, czy powinnam to mówić. – Nieważne – ucinam. – W tej chwili obchodzi mnie tylko moja przyjaciółka.

Nie daję mu czasu na reakcję, bo od razu głośno wychodzę z kuchni.

Maja nie poszła daleko. Znajduję ją w salonie. Siedzi zapłakana na kanapie. Cała drży, a moje serce pęka. Co się dzieje w tym domu? Dlaczego nikt mi nic nie mówi?

Siadam obok przyjaciółki i obejmuję ją ramieniem.

– Jestem tutaj, wiesz? – szepczę.

Niespodziewanie wtula się we mnie.

– Nigdy byś mnie nie zostawiła, prawda?

Marszczę brwi.

– Ale dlaczego miałabym cię zostawić?

Nie uzyskuję odpowiedzi, a płacz Mai staje się głośniejszy.

***

Rano z trudem powstrzymuję się od nieprzyjemnych komentarzy. Maja snuje się po kuchni jak duch. Wymiotowała nad ranem, a teraz przypomina zombie. Co chwilę przytrzymuje się szafki, bo ją mdli. Stara się jak może, żeby to ukryć, ale nie jestem ślepa.

– Wyglądasz na chorą. Może powinnaś się położyć?

Maja kręci energicznie głową, posyłając mi wymuszony uśmiech.

– To minie. Jestem ostatnio trochę przemęczona, a mój organizm bardzo źle to znosi. Potrzebuję tylko odpoczynku, to wszystko.

– Ale...

– A co do Szymona – przerywa mi Maja – może powinnaś zabrać go do swoich rodziców? – sugeruje. – Mówiłaś, że Hania ma dla ciebie niespodziankę, więc zapytaj go, czy nie pojedzie tam razem z tobą.

Krzywię się.

– Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.

– Ale dlaczego? – Maja delikatnie podnosi głos. – Może on nie czuje się pewnie przez tę sytuację z Kubą i wciąż niedostatecznie mocno ci ufa, dlatego zwleka z powiedzeniem o tobie rodzinie?

Wzdycham.

– Nie sądzę.

– Ale nie można tego wykluczyć, prawda? – drąży. – Uważa, że Kuba cię kocha, czego również nie można wykluczyć.

Unoszę dłonie, bo nie mam zamiaru słuchać tych bredni.

– Moment, bo się zapędzasz! – ostrzegam ją.

– Zapędzam? – pyta, pocierają dłonią czoło. – Po prostu próbuję go zrozumieć.

– Bronisz go?

– Nie, oczywiście, że nie, ale... – Urywa i bierze głęboki wdech. – Wydaje mi się, że on może wcale nie jest taki zły, tylko czuje się niezrozumiały. Kuba jest dla ciebie bardzo ważny i najwyraźniej Szymon nie potrafi sobie z tym poradzić. – Wzdycha. – Sama mówiłaś, że uważa, że nie jesteś jego.

Przymykam na chwilę powieki, bo próbuję zebrać myśli. Nie sądziłam, że to akurat Maja stanie po jego stronie.

– Kuba naprawdę jest tylko kolegą.

Przyjaciółka siada naprzeciw mnie i przygląda się uważnie mojej twarzy.

– Czyli nigdy nie chciałaś go pocałować?

Już otwieram usta, aby zaprzeczyć, ale w ostatniej chwili się powstrzymuję. Kogo chcę, do cholery, okłamać?

– Prawda jest taka, że przy nim czuję się inaczej, swobodniej – odpowiadam niepewnie, trochę wymijająco. – Lubię, gdy mnie przytula. Świetnie się dogadujemy. I to ciepło... – urywam, bo wiem, że o tym akurat nie powinnam w ogóle wspominać.

– Ciepło? – pyta zaskoczona Maja.

Wywracam oczami.

– To nic takiego – rzucam, machając niedbale dłonią. – Po prostu nie powinnam przy nim pić i tyle.

– No powiedz – prosi.

Przygryzam wargę, bo może, gdy powiem przyjaciółce prawdę, to i ona odwdzięczy się tym samym?

– Chodzi mi o ciepło pod skórą, gdy jest obok. To takie dziwne uczucie i mam je tylko przy nim. Czasami... mam wrażenie, że widzę błysk w jego oczach, gdy na mnie patrzy. – Wzdycham ciężko. – Ale to nic takiego. Wino szkodzi.

Maja nie wygląda na przekonaną, ale tak, jakbym powiedziała coś dziwnego.

– Jego oczy świecą na twój widok, a ty dalej sądzisz, że jest tylko kolegą? – pyta zdziwiona. – Niewiarygodne.

– Mówiłam ci, że to wina alkoholu – bronię się.

– Ale to nie jest jednorazowa sytuacja, prawda?

Kiedy nie odpowiadam, Maja zaczyna się histerycznie śmiać.

– On cię naprawdę kocha, a ty dziwisz się Szymonowi, że nagle mu odwala?

– Kuba...

– ... przy nim to ideał i on musi zdawać sobie z tego sprawę – wpada mi w słowo.

Kręcę głową.

– Kuba nie jest ideałem – upieram się.

– Jasne, że nie – drwi. – Trzyma ręce przy sobie, chociaż pewnie...

– Dość – przerywam jej szybko, zanim powie o dwa słowa za dużo. – Koniec tematu. Kuba nie patrzy na mnie w ten sposób!

– Czyli, gdybyś miała wgląd do jego myśli, to...

– Powiedziałam już: koniec tematu.

Maja wzrusza ramionami.

– Jak tam chcesz – szepcze.

Nasza rozmowa sprawiła, że wróciły jej kolory, ale spojrzenie pozostaje smutne. Chcę zapytać o Krzyśka, ale ona wybiega nagle z kuchni.

Po odgłosach dochodzących z łazienki już wiem, że znowu jest jej niedobrze.

***

Wracam do pustego mieszkania. Niewielka część mnie miała nadzieję, że Szymon znowu będzie na mnie czekał. Niestety, powitała mnie cisza. Jakoś niespecjalnie jestem tym faktem zaskoczona.

Idę do siebie, bo muszę przespać cały ten syf, którego doświadczyłam w domu przyjaciół. Nie wiem, co tam się dzieje, ale to nic dobrego. Okropna atmosfera, wyczerpana Maja, wkurzony Krzysiek... Przecież zawsze tworzyli zgrane i kochane małżeństwo. Kochali się, starali o dziecko, a teraz co?

Chociaż zazdrościłam im tej miłości, to wcale nie cieszę się z ich problemów. Chciałabym, żeby znów było tak jak dawniej. Maja współczująca Szymonowi to najlepszy dowód, że coś jest z nią nie tak.

Dlaczego milczą?

A na dodatek... jakbym miała zbyt mało problemów, przypominam sobie o Kubie i tej wyimaginowanej miłości, którą widzą wszyscy wokół – poza mną.

Skąd mają pewność, do cholery, że on mnie kocha? Kuba taki nie jest. Mieliśmy swoje zasady, a żadne z nas nie dało im terminu ważności. Zawsze był wobec mnie szczery, więc z pewnością nie ukrywałby uczuć. Nie jest też typem męczennika.

Mylą się. Oni po prostu muszą się mylić.

***

Dopiero po tygodniu natrafiamy na siebie w kuchni. Szymon je w ciszy frytki, a ja stoję na środku pomieszczenia i nie wiem, co mam ze sobą zrobić. Czuję ciężar komórki z nieodczytaną wiadomością od Hani w kieszeni bluzy. Pyta, czy będę sama, a ja nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie, dlatego zwlekam. Teraz mam możliwość, ale boję się usłyszeć odpowiedź.

Szymon nie zaszczyca mnie spojrzeniem. Wpatruje się w swój talerz, jakby był ósmym cudem świata. Wiem, że kocha frytki, ale teraz ewidentnie mnie unika. To boli, ale zaczynam mieć nadzieję, że może Maja miała rację i Szymon potrzebuje zapewnień, jakiś cholernych obietnic.

– Mogę zająć ci chwilę? – pytam niepewnie.

Powoli podnosi głowę i świdruje mnie niezidentyfikowanym spojrzeniem.

– O co chodzi?

Przestępuję z nogi na nogę, bo kompletnie nie wiem, jak zacząć. Szymon niczego nie ułatwia. Wpatruje się we mnie i dekoncentruje.

– Moja siostra zaprasza mnie na rodzinne spotkanie, bo przygotowała pewną niespodziankę i tak pomyślałam... – urywam, przygryzając wargę. – Może wybrałbyś się tam ze mną? Spotkanie jest pojutrze i...

– Nigdzie nie jadę – przerywa mi.

Mrugam zaskoczona.

– Słucham?

Odkłada widelec i wstaje.

– Powiedziałem, że nigdzie nie jadę – mówi stanowczo.

– Dlaczego? Hania jest bardzo miła, to przecież moja siostra. Nie różnimy się aż tak bardzo. – Zakładam nerwowo kosmyk włosów za ucho. – Moi rodzice też nie są straszni. Mama może zadawać dużo pytań, ale tata...

– Natalia – mówi upominająco Szymon.

Milknę i zaciskam usta, bo zaczyna mi drgać dolna warga.

– Nie jesteśmy nawet razem – dodaje.

Jego słowa to cios, którego się nie spodziewałam. Do moich oczu samoistnie napływają łzy. Chcę z siebie cokolwiek wydusić, ale nie potrafię. Stoję jak idiotka na środku kuchni i gapię na niego, kompletnie nic z tego nie rozumiejąc. A on nie zamierza niczego wyjaśniać. Rzuca mi ostatnie, dziwne spojrzenie i wychodzi.

Chcę się ruszyć, pójść do swojego pokoju i zacząć płakać, ale... nawet tego nie potrafię. Moje nogi chyba wrosły w tę przeklętą podłogę.

Próbuję przeanalizować ostatnie wydarzenia, ale nie zauważam nic podejrzanego. Przecież Szymon zawsze przepraszał i chciał wszystko naprawiać, prosił, żebym nie rezygnowała. A teraz? Co się wydarzyło, że całkowicie sobie odpuścił? I dlaczego nic mi o tym nie wiadomo? Dlaczego ze mną o tym nie porozmawiał?

Zrozumiałabym. Chyba... A przynajmniej w pewnym sensie. Doceniłabym szczerość, nawet jeśli złamałaby mi serce.

Może powinnam pójść za nim i zadać mu tonę pytań, ale nie robię tego. Nie mam zamiaru go gonić, błagać o wyjaśnienia... Kim byłabym, gdybym tak się poniżyła? W imię czego?

Przecież mnie nie kocha.

Może seks ze mną go już znudził? Może znalazł sobie już inną dziewczynę? Może chodzi o Justynę?

Nie powiedział o mnie swoim rodzicom, ani kolegom, ani pewnie nikomu innemu. Byłam jego malutką tajemnicą, głupią laską do pieprzenia...

Nie chcę o tym myśleć, ale jakoś nie potrafię.

Wyciągam telefon i odczytuję wiadomość od Hani – znowu. Żołądek zawiązuje mi się w supeł, bo wiem, że muszę jej odpisać. Oczami wyobraźni widzę zatroskaną minę siostry i to jej jednoznaczne spojrzenie, gdy szepcze pod nosem: „Biedactwo".

Zdobywam się na odwagę i piszę: „Przyjadę sama, do zobaczenia".

Blokuję ekran i obracam głowę w stronę wejścia do kuchnia, ale nikogo tam nie ma.

I już pewnie nigdy nie będzie.

***

W domu rodzinnym panuje dziwna atmosfera. Niby wszyscy się cieszą, wylewnie witają, ale coś jest nie tak. Hania wyściskała mnie, zanim zdążyłam wejść do środka. Kamil ścisnął dłonią moje ramię i poklepał po plecach. Uśmiechnęłam się do niego, bo wiedziałam, że w taki sposób okazuje swoją sympatię.

Wreszcie siadamy do stołu. Mam wciąż ściśnięty żołądek po ostatniej rozmowie z Szymonem, dlatego nie odczuwam głodu. Wymowne spojrzenie mamy mówi jednak, że nie mam wyboru i muszę spróbować wszystkiego – jakbyśmy byli na kolacji wigilijnej, a nie na zwykłym późnym obiedzie.

– Jak dobrze, że przyjechałaś – mówi tata. – Brakowało nam ciebie.

– Tak! – piszczy Hania. – Jak mogłaś tak od nas uciec i się odciąć? Żeby siostra musiała wpisywać się w grafik? – rzuca rozbawiona. – To po prostu niewiarygodne.

– Pewnie miała dużo pracy – wtrąca się Kamil, za co jestem mu wdzięczna. – Wiesz, jak to jest. Nie zawsze można mieć pełną kontrolę nad swoim życiem.

Zgadzam się z nim w pełni.

– Ale teraz jest z nami – mówi mama.

Nadrabiam uśmiechem, chociaż mam kiepski nastrój, co szybko zauważa. Jej spojrzenie staje się ostrzejsze, ale wiem, że się powstrzyma – przynajmniej tutaj, gdy siedzimy wszyscy razem.

– Co to za niespodzianka? – zmieniam temat, patrząc siostrę.

Rzuca swojemu mężowi porozumiewawcze spojrzenie, a ten sięga pod krzesło i wyciąga pudełko. Nagły skurcz żołądka podpowiada mi, co zobaczę w środku. Wysilam się na uśmiech i unoszę delikatnie wieko.

Niebieskie śpioszki i malutkie, białe buciki.

Podczas gdy ja nie potrafię poradzić sobie ze swoim życiem, moja siostra idzie naprzód. Najpierw wielka miłość, potem zaręczyny, ślub, a teraz... dziecko. Pełna rodzina. Coś, czego wciąż nie mam i chyba nigdy nie będę mieć. Kilka łez spływa po moich policzkach. Szybko przyklejam uśmiech na twarz i wyciągam śpioszki. Rozkładam je, a moim oczom ukazuje się napis: „Najlepsza ciocia na świecie!".

– Wiemy, że to trochę wcześnie, ale chcemy cię prosić, żebyś została matką chrzestną dla naszego dziecka – mówi cicho Hania.

Nie potrafię oderwać wzroku od niebieskiego kawałka materiału. Gdybym nie znała swojej siostry, pewnie pomyślałabym, że chciała mi zrobić na złość i zranić, ale wiem, że to nieprawda. Hania pragnie, żebym cieszyła się razem z nimi.

Chcę stąd wyjść, ale wiem, że nie mogę. Nie zasłużyli sobie na moje humorki. To nie ich wina, że znowu jestem sama.

Przytulam śpioszki i uśmiecham się przez łzy – tym razem szczerze.

– Jasne, że tak – szepczę zapłakana.

Kątem oka widzę, że mama oddycha z ulgą. Czego się spodziewała? Awantury? Ignoruję ją i uważnie przyglądam się Hani oraz Kamilowi. Uśmiechnięci, trzymają się za ręce i patrzą sobie w oczy.

– Który to miesiąc?

– Czwarty – odpowiada niepewnie Hania, nagle przenosząc na mnie wzrok. – Zamierzałam powiedzieć ci wcześniej, ale nie chciałam tego robić przez telefon – tłumaczy się.

Kiwam głową ze zrozumieniem.

– Nic się nie stało – rzucam niedbale. – Cieszę się razem z wami!

– Pierwsze dziecko w rodzinie – mówi rozemocjonowanym głosem tata. – Jeszcze go z nami nie ma, a już go kochamy.

– Teraz tylko pytanie: będzie wnuczek czy wnuczka? – pyta mama.

Hania wzrusza ramionami.

– Będzie kolejna niespodzianka.

Mama wywraca oczami, a my parskamy śmiechem.

Mimo bólu w sercu, cieszę się szczęściem mojej rodziny, a przynajmniej staram się to robić. Zasługują na to.

***

Stoję zgarbiona w kuchni moich przyjaciół. Maja śpi, więc nie miałyśmy okazji porozmawiać, a Krzysiek wydaje się mniej wkurzony niż kilka dni temu. Stoi bokiem do mnie i bawi się drzwiami lodówki.

– Dlaczego nie wróciłaś do siebie? – pyta, chociaż nie sądzę, by go to interesowało.

Wzruszam ramionami.

– Przez Szymona – odpowiadam cicho. – Nie jesteśmy razem.

Krzysiek unosi wysoko brwi.

– Maja mówiła, że...

– Szymon nie chciał pojechać ze mną do rodziców – przerywam mu. – I dał jasno do zrozumienia, że nic nas nie łączy. Powiedział, że nie jesteśmy nawet razem. To chyba jednoznaczne stanowisko, prawda? – pytam gorzko.

– I dlatego...

– Nie. – Biorę głęboki wdech, a w moich oczach pojawiają się łzy. – Pojechałam do rodziców sama i... dowiedziałam się, że moja siostra ma znów coś, czego pragnę najmocniej na świecie: prawdziwą rodzinę.

Widzę, jak Krzysiek się cały spina.

– Co to znaczy?

– Hania jest w ciąży – odpowiadam cicho.

– O Boże – szepcze. Pociera dłonią twarz i kręci głową z niedowierzaniem. – Boże, nie.

Wpatruję się w niego zaskoczona. Wątpię, aby aż tak przejął się moją reakcją.

– Co jest?

Krzysiek obraca się do mnie przodem i uderza dłonią w blat.

– Maja wcale nie śpi – wyrzuca z siebie z trudem.

Mrugam nerwowo.

– Dobra, niewiele z tego rozumiem.

Zaciska szczękę, a potem wbija wzrok w podłogę.

– Ona jest w ciąży.

Przytrzymuję się dłonią krzesła, żeby nie upaść z wrażenia. Jeśli potrafiłam się w miarę powstrzymać przy rodzinie, to teraz nie mam już na to siły. Z moich oczu zaczynają cieknąć łzy. Jest ich tak dużo, że przysłaniają mi obraz.

Jak mogłam tego nie zauważyć? Przecież... Maja była wyczerpana, blada, zmęczona i miała mdłości. Jestem jej przyjaciółką! Powinnam zauważyć każdą zmianę i dokładnie ją przeanalizować!

– Który to tydzień?

– Ósmy.

Kiwam głową.

– Dlaczego mi nie powiedzieliście? – pytam z wyrzutem, ścierając palcami łzy.

– Właśnie dlatego – odpowiada, wskazując na mnie dłonią. – Zabolała cię ta wiadomość, a Maja nie chciała cię ranić.

Nie ufa mi. Moja własna przyjaciółka mi nie ufa.

– Jakoś nie wyglądałeś na szczęśliwego przyszłego tatusia – wyrzucam mu.

– Bo nie chciała ci powiedzieć prawdy. Stres wpływał na nią bardzo negatywnie i w końcu... – Milknie, a w jego oczach pojawia się ból. – Ciąża jest zagrożona.

Opadam na krzesło i ukrywam twarz w dłoniach, a potem wplątuję je we włosy, mocno za nie ciągnąc. Jak mogła mi nic nie powiedzieć?! Przeze mnie...

– Czyli to moja wina? – pytam zdławionym głosem. – Boże, prawie...

– Nie – zaprzecza szybko Krzysiek, podchodząc do mnie. Kuca i kładzie dłoń na moich plecach. – To moja wina. Potrzebowała mnie, a ja ją odpychałem. Złościłem się, że stawia wyżej miłość do przyjaciółki niż miłość do mnie. Nie rozumiałem, że jesteś dla niej ważna, że cię potrzebuje równie bardzo, co mnie.

Odwracam się w jego stronę, niedbale ocierając policzki z łez.

– Dlaczego sam mi nie powiedziałeś?

– Prosiła, a ja chciałem jej pokazać, że cię nie obchodzi.

Zaciskam mocno powieki.

– Jak mogłeś!

– Wiem – szepcze, a jego oczy stają się szkliste. – Tak cholernie mocno ją kocham, a prawie zabiłem nasze dziecko.

Kręcę energicznie głową.

– Ja też jestem winna. – Nabieram gwałtownie powietrza do płuc. – Tak się skupiłam na sobie i prywatnych dramatach, że nie naciskałam... Boże, ale jesteśmy beznadziejni!

– Nie można zaprzeczyć.

Krzysiek zaczyna płakać, więc nawet się nie zastanawiam, tylko przytulam go. Po moich policzkach spływają kolejne łzy. Zapominam o wszystkim, co od niego usłyszałam. Zawaliliśmy oboje. Przerzucanie na siebie winy nie ma sensu.

Jak mogliśmy do tego dopuścić?

– Co wy robicie?

Odsuwamy się od siebie i wstajemy. Maja stoi w progu kuchni. Wygląda jeszcze gorzej niż ostatnio.

Zapłakana, podbiegam do niej i zarzucam jej ręce na szyję, prawie dusząc.

– Jak mogłaś mi nie powiedzieć – rzucam z wyrzutem.

Przyjaciółka niepewnie wtula się we mnie.

– Bałam się.

Odsuwam ją od siebie na chwilę i przyglądam się jej z niedowierzaniem.

– Dlaczego?

– Nie jesteś zła? – pyta cicho.

– Jestem, ale na siebie – odpowiadam szczerze i znowu ją przytulam. – Nie pozbędziecie się mnie teraz stąd.

Nagle sobie o czymś przypominam. Odsuwam się do Mai i obrzucam ją nieprzychylnym spojrzeniem.

– Chyba powinnaś leżeć, prawda? – pytam surowo.

Maja już otwiera usta, ale ubiega ją Krzysiek, podchodząc do nas.

– Popieram – rzuca i bierze ją na ręce.

Na twarzy przyjaciółki pojawia się uśmiech. Przytula policzek do klatki piersiowej męża i rzuca w moim kierunku spojrzenie pełne wdzięczności.

– Masz przerąbane – ostrzegam ją.

Śmieje się cicho.

– Chyba jakoś to przeżyję.

Czuję, że Krzysiek na mnie patrzy, więc podnoszę na niego wzrok. W jego wyrazie twarzy dostrzegam mnóstwo emocji, głównie radość i skruchę.

Może nie jestem szczęśliwa, ale chcę sprawić, żeby bliscy mi ludzie byli. Posyłam przyjaciołom uśmiech, cały czas nie zapominając o skurczu w żołądku, który boleśnie mi uświadamia, że jestem sama.

Ale dzisiaj to nie jest ważne.