Z Senika Marty. Wikingowie cz. 3

Wtem okazuje się, że nie jestem już łupem tych dwóch wojowników. Staję się własnością samego jarla, gdyż to jemu przynależy to, czego on sobie zażyczy. To straszny człek! Na jego hełmie sterczą dwa potężne rogi, jakoby wołające do mnie: - Dziewko, zaraz zostaniesz nadziana! Jako byk bierze na rogi! Serce omal nie wyskoczyło ze mnie! Wiedziałam, że moja żywot mojej cnoty można odmierzać jeno na pacierze... Gdy przyjrzałam się bliżej, odniosłam wrażenie, że na szyszaku wodza, są nie bycze rogi, ale bycze penisy! Jak one się srożą, jak groźne się wydają! Me cnotliwe łono zaraz zostanie okrutnie najechane solidnym taranem! Cóż mam począć? Czy nadal być spolegliwa? Ale jeśli nie, to na cóż mój opór miałby się zdać? Jeno symbolicznie chroniłabym swój wianek... Czy zatem mam stawić udawany opór? @ypełnić okolicę mymi piskami... zawodzeniami... - Krzycześ - Olaboga! Nie! Nie! Nie dam ci swej czystości! Niechaj mnie bestio pogańska! Czy błagać o litość? Upraszać: - Panie możny, oszczędź mą cnotę... nie pozwól owładnąć się swym żądzom, które nakazują ci pogwałcić mą cześć niewieścią... Błagam, nie kieruj swego okrutnego tarana w stronę mego dziewiczego łona...- Czy wreszcie pokornie ulec? Rzec: panie mój, ofiaruję ci swe dziewictwo, weź je, albowiem tyś jego jedynym władcą, posiądź mnie, jako żem ja tobie przynależna ja cała... moje piersi... i moje łono, które wkrótce wypełnisz, jako tylko takie życzenie wyrazisz...