Droga Marty na wesele 13

Marta czuła się jak sparaliżowana.
- Proszę… Dajcie mi spokój…

- Jak będziesz uległa, to będzie spokojnie. A jak będziesz się opierać, to…
- To tak też lubimy! Lubimy jak suczka się broni… jak to niby nie chce dać… Bo i tak da! Ha ha ha! – dokończył wyższy.
- Rozkładaj się na tylnym siedzeniu! – tonem nie znoszącym sprzeciwu polecił grubszy.

Pod Martą uginały się nogi. Czuła się kompletnie bezradna.  I zrezygnowana… Nie chciała się szarpać. Wiedziała, że to nie ma sensu. „I tak da!” – dźwięczały jej te słowa w uszach.

Posłusznie siadła na tylnym siedzeniu samochodu. Dresiarze szybko znaleźli się obok niej, po obu stronach.