Pani Dwóch Krajów cz. 72

CIV
     Powrotna podróż do Stolicy upłynęła w dużo lepszej atmosferze. Wszyscy zdawali się wyczuwać, że cudzoziemscy bogowie sierżanta nie mogli odmówić swojej łaski komuś tak dzielnemu i prawemu. Ciało spalono zgodnie z obyczajem jego ludu, ale duch musiał trafić do miejsca przeznaczonego dla bohaterów, gdzie znajdzie nagrodę albo przynajmniej spokój i zapomnienie.
     Władczyni nie szukała już samotności, do swego siedziska na rufie przyzwała najpierw Mistrza Apresa, z którym długo się naradzała,  a następnie, ku zaskoczeniu Nefera, zaprosiła Anę. Obydwie damy pogrążyły się wkrótce w ożywionej dyskusji, zażądały nawet papirusu i przyborów do pisania, zapełniając sporych rozmiarów rulon, notując coś i wykreślając.
     Tylko osamotniona Irias wpatrywała się bez słowa w wodę oraz przesuwające się powoli brzegi, najpierw kanału a później Rzeki. Nefer usiadł obok nadal smutnej dziewczynki i położył jej dłoń na ramieniu. Chciał pocieszyć małą przyjaciółkę ale nie bardzo wiedział, jak zacząć. Księżniczka odezwała się jednak pierwsza.
     „Dlaczego nic nigdy nie powiedział? Dlaczego dopiero teraz?”
     „Królowa Amazonek nie może mieć ojca, a przynajmniej żyjącego ojca. To własne słowa sierżanta.”
     „Ale ty wiedziałeś, prawda Neferze? I też nic mi nie powiedziałeś.”
     „Wiedziałem od niedawna... Ale to prawda, księżniczko, nie powiedziałem... On tego nie chciał i miał rację, to nie przyniosłoby nic dobrego.”
     „Wy zawsze wiecie wszystko lepiej ode mnie, wujek, Pani, ty także... A ja nawet nie pamiętam prawie matki... A teraz dowiaduję się dopiero wtedy, kiedy wujek Tereus zginął i jest już za późno!”
     „Nie powinnaś wiedzieć nawet tego, takie są zwyczaje królestwa Amazonek...”
     „To głupie zwyczaje i ja je zmienię! Zobaczysz!”
     Nefer wolał zachować milczenie i tylko mocniej objął Irias ramieniem. Nie rozpłakała się jednak.
     „Wujek był taki... taki... Bardzo go kochałam, chociaż wtedy o niczym nie wiedziałam...”
     „On też cię kochał, księżniczko... Z pewnością kochał też twoją matkę...”
     „Jak ona mogła go zostawić? Nie powinna!”
     „Takie są zwyczaje Amazonek...” - Powtórzył bezradnie. - „Ona i tak złamała wiele z nich dla Tereusa i dla ciebie. Lepiej jednak, aby nikt się o tym nie dowiedział.”
     „Ale ja tak nie chcę! Słyszysz? Nie chcę! Nie pozwolę, żeby... Tylko czy znajdę kogoś takiego jak wujek Tereus?”
     „Na pewno, księżniczko.”
     „Wiesz, gdyby nie to, że należysz już do Pani, a ja też Ją kocham...”
     „Nic nie mów, Irias...” - Zakłopotany Nefer chciał cofnąć ramię, ale teraz to mała wojowniczka wczepiła z całej siły w jego rękę. - „Masz dużo czasu, zaczekaj aż wrócisz do swojego kraju. Przecież pokochałaś jego góry, lasy, polowania...”
     „Właśnie! Nasze polowanie na lwy! Pani obiecała już dawno, a teraz zwleka. Na pewno Jej o tym przypomnę!”
     „Chyba będziemy musieli jeszcze trochę poczekać.” - Nowy temat rozmowy, chociaż nieco kłopotliwy, i tak wydał się kapłanowi dużo bezpieczniejszy.
     „Obiecała!”
     „Zanim ruszę na lwa będzie lepiej, jeżeli poćwiczę więcej z oszczepem.” - Znalazł szczęśliwe rozwiązanie.
     „To ćwicz szybciej! Ale dobrze, ja też też wypróbuję nową procę! Pokażesz mi wszystko, a potem nauczę cię wreszcie jeździć na koniu!”
     „Jak mówisz, księżniczko.” - Przytulił dziewczynkę z lekkim westchnieniem. Czyż ktokolwiek zdołałby oprzeć się Irias?
     Płynęli tak spokojnie prawie do wieczora. Następnego dnia czekały na wszystkich nowe obowiązki. Nefer przekonał się o tym, gdy po zakończeniu w porannych ćwiczeń z Harfanem i Irias otrzymał wezwanie aby stawić się w komnatach Królowej. Sformułowała je wprawdzie uprzejmie i wysłana w tym celu służka przekazała wiadomość jak zaproszenie, tym niemniej był to w istocie rozkaz i arcykapłan wykonał go bezzwłocznie. Zastał Boską Panią w gabinecie, otoczoną rulonami i tabliczkami. Nie pracowała jednak tylko wpatrywała się w obracany w dłoni pierścień. Królewski pierścień ze znakiem Oka Izydy. Najwyraźniej oczekiwała już od jakiegoś czasu nadejścia  Nefera, nie chcąc może naglącym poleceniem przerywać jego ćwiczeń. Spodziewał się przykrej zapewne rozmowy na temat ostatnich chwil Horkana,  ale Najjaśniejszą zdawały się pochłaniać inne myśli.
     „Czy uwierzyłbyś, Neferze, przez ile rąk przeszedł ten klejnot odkąd utraciłam go w Tamadah? Kruto, Mój kuzyn, Tahar, Pachos, Heparis i Ramose, a w końcu Horkan i Charis... Nikomu z nich nie przyniósł jednak szczęścia i teraz wszyscy są martwi, martwi co do jednego, a ich plany obróciły się w niwecz... Pragnęli wykorzystać pierścień w złym celu, przeciwko Mnie... I wszyscy to uczynili, sprowadzając wiele bólu i krwi... I w końcu nawet Ja sama... Czy gdybym spełniła przy pomocy tego kamienia Moje zamiary bogowie także uznaliby to za czyn niegodny? Czy Mnie również ukaraliby podobną klątwą?”
     Zamilkła, ale kapłan uznał, że Najjaśniejsza nie oczekuje odpowiedzi.
     „To ty, Neferze, przeszkodziłeś temu w ostatniej chwili... Miałeś rację i winna ci jestem podziękowanie... To był rozkaz niegodny Pani Obydwu Krajów... Ty jeden to dostrzegłeś, albo też tylko ty jeden miałeś odwagę się sprzeciwić... A ten kamień został jednak przeklęty przez bogów. Odebrałam pierścień od Harfana, bo nie chciałam, aby splamił i jego ręce... Ale sama też nie zamierzam się już nim posługiwać. Weź go teraz.”
     „Pani? - spytał zdziwiony.
     „Weź i zniszcz ten klejnot! To jedyny sposób!” - ponowiła rozkaz, wskazując zarazem na jeden z kątów gabinetu, gdzie arcykapłan teraz dopiero dostrzegł niewielkich rozmiarów kowadło i leżący na nim młot. Pochodziły zapewne z polowej kuźni, towarzyszącej wojsku podczas większych wypraw.
     Ostrożnie przejął pierścień z rąk Monarchini, przyjrzał się niezwykłemu, błękitnemu kamieniowi poznaczonemu złotymi plamkami oraz starannie wyciętemu wizerunkowi Oka Izydy.
     „To królewski kamień i królewski znak. Nikt nie ma prawa ich dotykać, a tym bardziej niszczyć, bez bezpośredniego rozkazu prawowitego Pana Górnego i Dolnego Kraju”
     „Tak, to magiczny kamień królów i bogów, nieśmiertelni przeklęli jednak ten klejnot. Uderz weń młotem, arcykapłanie, rozbij... Taka jest Moja wola jako Pani Obydwu Krajów!”
     Ostrożnie ułożył pierścień na kowadle i uchwycił stylisko kowalskiego narzędzia, nadspodziewanie ciężkiego. Wystarczyło jedno uderzenie. Błękitne Oko Izydy rozprysło się na mnóstwo drobnych, nierozpoznawalnych odłamków, złota oprawa i kabłąk straciły kształt i spłaszczyły.
     „Dobrze... To zniweczy klątwę... Raz jeszcze ci dziękuję, Neferze, za wszystko co zrobiłeś... Możesz teraz ucałować stopy Królowej, jeśli zechcesz...
     „Przecież wiesz, że sprawi to radość Twemu słudze.”
     Nie zwracając uwagi na leżące tu i ówdzie odpryski rozbitego kamienia upadł na posadzkę i oddał się ulubionemu aktowi adoracji Bogini. Po raz pierwszy od bardzo dawna miał okazję czynić to bez przeklętych pierścieni i od razu odczuł różnicę. Uwolniona z okowów męskość pulsowała gorącem, domagając się swoich praw... Z tym większą żarliwością obsypywał pocałunkami stopy i sandałki Amaktaris, jak zawsze niemal przy takich okazjach złociste i eleganckie. Czy to także robiła mu celowo? Może i tak, musiała bowiem zdawać sobie sprawę z obecnych uniesień swego niewolnika...
     „Nie mogę dać ci nic więcej, Neferze. Ta nieszczęsna rana...” - powiedziała to tonem niemal przepraszającym. - „Chcę jednak, abyś poczuł rozkosz... Podobno potrafiłeś znaleźć ją u kamiennych stóp Moich posągów, znajdź ją teraz u żywych stóp Obrazu Izydy, u moich własnych stóp... Mnie także sprawi to przyjemność...
     Pobudzony w ten sposób, zdwoił wysiłki oraz ośmielił się ująć w dłonie kostkę Amaktaris i postawić jedną ze stóp Władczyni na własnym karku, podczas gdy drugą nadal pokrywał pocałunkami. Pozwoliła na to i nawet docisnęła głowę sługi podeszwą sandałka. W tej chwili nie pomyślał nawet, że prawdopodobnie odczuła przy tym ból urażonej rany na udzie. Tak czy inaczej, nie mogło to trwać długo, podniecenie Nefera sięgnęło niebios i po chwili pulsująca, rozgrzana męskość kapłana rozlała się obfitą strugą, brudząc posadzkę oraz kolejną szatę, tym razem - na szczęście - niezbyt wytworną.
     „Już, o Najwspanialsza” - wydyszał, nadal jednak przywierając ustami do kształtnej stopy Amaktaris. Nie cofnęła jej i przyjmowała ten hołd
     „Mówiłam ci już kiedyś, że nikt nie całował nigdy Moich stóp z równą twojej żarliwością... Ale nie powiedziałam wtedy, że to twoje służby sprawiły i sprawiają Królowej największą radość... Wiesz dlaczego, Mój niewolniku?”
     „Nie ośmielę się zgadywać, o Świetlista.”
     „Jestem przyzwyczajona do adoracji Mojej Osoby i czołobitności poddanych, tego nie da się uniknąć i często nie jest to wcale przykre, ale...
     „Ale co, Najjaśniejsza?”
     „Cóż znaczą hołdy składane przez byle kogo? Prawdziwą satysfakcję może dać tylko służba ofiarowana z własnej woli przez kogoś, kto jest coś wart i potrafi zaimponować nawet Królowej... Nie jest to łatwe, ale ty to potrafiłeś, Neferze.”
     „Pani moja, Amaktaris...” - odparł zakłopotany.
     „Wszyscy twoi poprzednicy, Pachos, tamten nieszczęsny chłopak Koros i inni... Bawili Mnie, dostarczali rozrywki, okazywali się nawet interesujący, ale w niczym nie przewyższali swojej Pani, nigdy nie zdołali zadziwić Bogini, wprawić Jej w podziw... Byli właśnie tylko pyłem u stóp Monarchini...”
     „Ja także nim jestem, Najdostojniejsza.”
     „Ale stąpając po takim pyle mogę poczuć dumę. Osobisty niewolnik świadczy o Pani, której służy. Pamiętaj, zawsze chętnie ujrzę cię na Moim Dworze, będę dumna i szczęśliwa przyjmując twoją służbę, jakąkolwiek zechcesz ofiarować i cokolwiek się jeszcze wydarzy... ” - Mocniej przydeptała głowę Nefera, po czym trąciła ją czubkiem sandałka.
     „Wstań, sługo. Chcę się przekonać, czy  nie okłamałeś Królowej!”
     Podniósł się z podłogi i mogła na własne oczy ujrzeć nie budzące wątpliwości dowody uniesień swego niewolnika. Wzbudziło to uśmiech na Jej twarzy i pominęła milczeniem żałosny stan szaty Nefera. Po chwili poruszyła nowy temat.
     „Wezwałam cię nie tylko po to. Mamy jeszcze inne sprawy do omówienia.”
     „Świetlista Pani?”
     „Zbliża się dzień twego wprowadzenia na urząd, arcykapłanie. To już za trzy dni, chyba o tym nie zapomniałeś?” - W spojrzeniu Amaktaris dostrzegł iskrzące ogniki, poprzedni zły nastrój zniknął bez śladu. Może rzeczywiście odczuwała magię przeklętego przez bogów, a zniszczonego obecnie klejnotu? A może to hołdy osobistego sługi sprawiły Jej najwyższą radość i satysfakcję?
     „Nie, o Wielka, nie zapomniałem.”
     „To dobrze. Powinieneś zawczasu złożyć wizytę w świątyni Izydy i zapoznać się ze wszystkim. Mistrz ceremonii zajmie się szczegółami uroczystości, ale twoje oko jako nowego pana i gospodarza też z pewnością się przyda. I będziesz jeszcze musiał wydać ucztę...”
     „Ucztę, o Najwspanialsza?” - spytał zaskoczony.
     „Oczywiście, taka uroczystość nie może obejść się bez uczty. Na szczęście, wyposażanie pałacu zostało już prawie ukończone i możesz bez wstydu zaprosić gości do swojej rezydencji...” - mówiła to z rozbrajającym uśmiechem, najwidoczniej dobrze bawiąc się narastającym przerażeniem Nefera.
     „Najjaśniejsza Pani, ja... Obawiam się...”
     „Nie trać odwagi, arcykapłanie. Wypożyczę ci na tę okazję Ahmesa, zajmie się kuchnią i potrawami, możesz być o to spokojny” - ulitowała się nad swym sługą. - „Ana zadba o resztę... Ale pozostaje jeszcze kwestia zaproszonych gości gości...”
     „Gości, o Najdostojniejsza?” - ponownie poczuł uścisk w żołądku. Przecież nie znał tu nikogo spośród arystokracji, wyższych oficerów czy kapłanów.
     „Oczywiście. Trzeba sporządzić listę gości i odpowiednio ich rozmieścić. To bardzo ważne. Ponieważ sama Pani Obydwu Krajów zdecydowała się przyjąć łaskawie twoje zaproszenie... Chyba nie sądziłeś, że postąpię inaczej? A może zamierzałeś pominąć Moją Osobę?” - spytała z czarującym tym razem uśmiechem. - „Otóż obecność Królowej oraz powaga samej uroczystości sprawią, że ten bankiet stanie się wydarzeniem. Właściwie, to już się stał i wielu pragnie w nim uczestniczyć... A wobec niedawnych zmian na wysokich stanowiskach wszyscy będą obserwować, oceniać i komentować nowe układy na Dworze oraz w świątyniach... No dobrze.” - Raz jeszcze z żartobliwym błyskiem w oczach wyciągnęła ku oszołomionemu Neferowi pomocną dłoń. Dłoń ta trzymała podniesiony ze stolika rulon papirusu. - „Oto lista tych, których zechciałeś zaprosić, arcykapłanie. Ułożyłyśmy ją wczoraj razem z Aną i przydzieliłyśmy wszystkim stosowne miejsca. Ja sama zajmę najbardziej honorowe, ale to oczywiste i mam nadzieję, że jako gospodarz zadowolisz się lożą po lewej stronie Mojej własnej.”
     Rozwinął zwój i przebiegł wzrokiem po długim wykazie nieznanych mu w większości imion, opatrzonych na szczęście krótkimi komentarzami podającymi urząd czy też rangę każdego z gości. Właściwie, rozpoznał tam tylko Harfana, określonego dumnie jako dowódca Królewskiej Gwardii. Na samej górze uwzględniono Osobę Najwspanialszej Amaktaris, Pani Obydwu Krajów. W loży miała Jej towarzyszyć Irias, królowa Amazonek. Poniżej, ku swemu zaskoczeniu, Nefer znalazł imię księcia Manetosa, kuzyna Władczyni i dowódcy armii syryjskiej. Przewidziano dla niego miejsce po prawej stronie Monarchini.
     „Książę Manetos? Nie wiedziałem, że przebywa w Stolicy?” - spytał zdziwiony.
     „Jeszcze nie, ale wezwałam Mojego kuzyna z Syrii w związku z ostatnimi wydarzeniami. Powinien przybyć jutro lub pojutrze. Oczywiście, nie można pominąć jego osoby.”
     „Oczywiście, o Pani.”
     „Przejrzyj w spokoju tę listę. Jeśli chcesz, możesz kogoś dodać, ale nikogo nie wykreślaj. Zaproszenia zostały już rozesłane.”
     „Dziękuję za Twoją pomoc, o Wielka.”
     „Podziękuj też Anie, z pewnością napracuje się przy urządzaniu tej uczty... A teraz... Możesz odejść, arcykapłanie... Tylko skorzystaj po drodze z Mojej łaźni i doprowadź się do porządku.”
     Wykonawszy to polecenie odnalazł żonę i reszta dnia upłynęła im na gorączkowym dopilnowywaniu różnych szczegółów.
     „Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?”
     „Ona chciała zrobić ci niespodziankę, a zresztą wczoraj i tak nie mógłbyś niczego zarządzić i tylko niepotrzebnie byś się niepokoił.”
     „Za to teraz niepokoję się w dwójnasób!”
     Odwiedzili nowy pałac Nefera, gdzie kończono ostatnie prace i szykowano już salę bankietową. W kuchni zdążył zadomowić się Ahmes, narzekający na wszelkie możliwe braki w jej wyposażeniu, poganiający i rozsyłający pomocników oraz układający listę potraw.
     „Nie obawiaj się, przyjacielu” - uspokoił kapłana. - „Na pewno ze wszystkim zdążymy i nie będziesz musiał się wstydzić. Nigdy nie darowałbym sobie jakiegoś uchybienia przy takiej okazji. Ale teraz nie przeszkadzaj, zresztą to nie jest miejsce dla takiego wielkiego pana jak ty.”
     „Jeszcze się policzymy, kucharzu” - rzucił żartobliwie Nefer, ale pochłonięty obowiązkami Ahmes nie przejął się tą groźbą.
     Do listy zaproszonych arcykapłan postanowił dodać Mistrza Sentota razem z małżonką, co Ana przyjęła z aprobatą. Jak powiedziała, Mistrz Serpa z zasady unikał natomiast podobnych bankietów i dlatego pominęły z Amaktaris jego osobę. Może jednak tym razem się zdecyduje, jeżeli sama go poprosi? Z kolei Towarzysz Prawej Ręki wymówiłby się z całą pewnością, co do tego obydwie damy nie miały żadnych wątpliwości, a Nefer usłyszał to z pewną ulgą. Wizytę w świątyni Izydy odłożył do następnego dnia i poprzestał tylko na posłaniu sługi z odpowiednią zapowiedzią. Tym niemniej, dzień i tak okazał się bardzo pracowity toteż z zadowoleniem powitał powrót do Pałacu. Ana oświadczyła, że uzdrowiciele mają jeszcze przeprowadzić codzienne, wieczorne badanie stanu rany Królowej i obiecała przy okazji przekazać obydwu kolegom po fachu zaproszenia na ucztę. Pozostawiony samemu sobie, arcykapłan zamierzał wreszcie odpocząć, bez entuzjazmu ujrzał więc Mistrza Apresa, który zdawał się na niego czekać w pobliżu wejścia na komnaty Władczyni, dokąd odprowadził żonę.
     „Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałbym z tobą porozmawiać, Neferze.”
     „Oczywiście, Panie.”
     Towarzyszowi Prawej Ręki nie odmawiało się przyjacielskiej pogawędki, gdy zechciał takową zaproponować. Apres poprowadził gościa do swojej osobistej kwatery, która okazała się niezwykle skromna. To akurat bynajmniej arcykapłana nie zdziwiło, z prawdziwym zaskoczeniem ujrzał natomiast dzban z piwem oraz dwa kubki. Nigdy dotąd nie widział Mistrza kosztującego wino lub piwo. Gospodarz napełnił jednak naczynia i sam także uniósł jedno z nich do ust. Co prawda sam zamoczył tylko wargi ale Nefer docenił ten gest. Piwo okazało się znakomite, co zapewne mogli oboje zawdzięczać znajomości rzeczy jakiegoś zaufanego sługi Towarzysza.
     „Ostatnie wydarzenia nie były łatwe dla nikogo z nas, arcykapłanie.”
     „Na szczęście wszystko już za nami, a Tron Pani Obydwu Krajów stoi silny jak nigdy.”
     „To prawda, Neferze...” - Przez twarz Mistrza przemknął ledwie zauważalny cień. - „Nie ma tym jednak mojej zasługi. Zawiodłem naszą Panią.”
     „Co ty opowiadasz, panie? Czuwałeś nad wszystkim, jak zawsze. Najdrobniejsze szczegóły spoczywały na twoich barkach.”
     „Właśnie, szczegóły. Nie potrafiłem ujrzeć całości wydarzeń. Gdyby nie ty, wszyscy razem runęlibyśmy w przepaść...”
     „Plan Heparisa i jego popleczników był bardzo chytry, nie czyń sobie wyrzutów, panie. Nikt na twoim miejscu nie zdołałby go przejrzeć.”
     „Ty jednak umiałeś to uczynić. Ty jeden, chociaż wcale nie zajmowałeś mojego miejsca... Zabrakło mi wiedzy i wyobraźni. Ty je posiadasz, myślę, że nadeszła pora abym znalazł następcę... Nie jestem już młody i szukałem go od jakiegoś czasu ale... Tylko ty możesz nim zostać, obydwaj dobrze o tym wiemy... ”
     „Nie jesteś też starcem, panie.”
     „Służyłem już Ojcu Ojca naszej Pani, Najwspanialszej Amaktaris... Potem Wielki Faraon Totmes uczynił mnie tym, kim jestem, Towarzyszem Prawej Ręki. Ona utrzymała mnie na tym stanowisku i przyznaję bez fałszywej skromności, pomogłem zachować Jej Tron Pani Górnego i Dolnego Kraju. Zawsze odczuwałem z tego powodu dumę, ale teraz zawiodłem... Czas mojej służby dobiega powoli końca... Nadchodzi wasz czas, młodych i silnych... Ona sama, Harfan, który zastąpił sierżanta... Mój brat również znajdzie następców, on też to widzi i cieszy się z tego.”
     „Brakuje mi twego doświadczenia i wiedzy, panie.”
     „Przecież nie mówię, że ustąpię już jutro... Jeżeli się zgodzisz, wprowadzę cię stopniowo we wszystkie sprawy... To trochę potrwa, bo będziesz miał też sporo zajęcia z uporządkowaniem sytuacji w świątyniach. Ale taka władza i pozycja przydadzą tylko siły nowemu towarzyszowi prawej ręki.”
     „Czy Ona o tym wie?”
     „Oczywiście. Nie składałbym takiej propozycji bez zgody Najdostojniejszej.”
     „Dlaczego ja?”
     „Czyż musisz o to pytać? Dowiodłeś swojej wierności i rozumu wiele razy. A gdyby tego było jeszcze mało... Naszej Pani zaimponowałeś odkryciem tajemnicy Labiryntu i potem na inne jeszcze sposoby... Mnie natomiast tym, że potrafiłeś sprzeciwić się Jej rozkazom, gdy uznałeś je za niesłuszne. Ja sam nigdy tego nie umiałem.”
     „Nie wiem, czy akurat to jest najlepszą rekomendacją w oczach Pani Obydwu Krajów.”
     „Zapewniam, że jest, skoro wyszedłeś z tego cało. Tylko nie próbuj podobnych rzeczy zbyt często.”
     Nefer przypomniał sobie słowa Królowej wypowiedziane w chwili gdy leżał dzisiaj u Jej stóp i wydało mu się, że teraz dopiero rozumie ich znaczenie.
     „Amaktaris nie postępuje w taki sposób, nigdy nie postępuje niegodnie.”
     „Bywa, że trzeba jednak uczynić coś niegodnego, że nie ma innego wyjścia... Wtedy, jeżeli nawet Ona nie wyda bezpośredniego rozkazu, ty sam jako towarzysz prawej ręki będziesz musiał wziąć to na własne barki i sumienie. To także część twoje służby.”
     „Co masz na myśli, panie?”
     „Podam ci przykład. Sprawę zaćmienia należy za wszelką cenę zachować w tajemnicy. Nikt nie może wiedzieć, że to zjawisko naturalne, jak twierdzicie razem z tym starcem Ahoresem i macie zapewne rację. Nikt nie może choćby pomyśleć, że to nie Boska Pani przywróciła blask słońca i ofiara z życia księcia nie miała żadnego znaczenia, a zwłaszcza tego, że on i tak był już wówczas martwy.”
     „O tym wszystkim wiedzą tylko nieliczni i najbardziej zaufani.”
     „Niestety, to nie do końca prawda, Neferze. I towarzysz też musi pamiętać o takich szczegółach... Zacznijmy od Ahoresa. To dawny znajomy, nawet przyjaciel mego brata, ale czy można bezwzględnie ufać jego wierności i rozumowi? Kto wie, co i komu może opowiadać spragniony słuchaczy, stojący nad grobem, ślepy starzec? Nawet bez własnej, złej woli.?”
     „Nie chcesz chyba powiedzieć, panie, że...” - Aż wzdrygnął się na przypuszczenie, które przyszło mu do głowy.
     „Nie, arcykapłanie... Tak byłoby najlepiej, ale Ona nie dała zgody, nie na coś takiego...”
     „Czyli jednak mam rację!”
     „Ahores będzie żył, jego wzrok ponownie już słabnie, ale będzie żył. Otoczony najlepszą opieką. Nigdy jednak nie wróci już do świątyni Tota, jak tego pragnie. Na to nie możemy pozwolić. Do końca swoich dni pozostanie w Pałacu.”
     „To nie wydaje się jeszcze takie straszne i chyba nie powinno ciążyć na sumieniu twoim czy Najjaśniejszej.”
     „To tylko początek, Neferze. Pamiętasz okoliczności śmierci księcia? Jego prawdziwej śmierci? Było tam dwóch moich ludzi, im mogę zaufać, są zresztą głuchoniemi i nie znają sztuki pisania. Tylko ja potrafię się z nimi porozumieć. Ale ciało znalazł jakiś strażnik roznoszący jedzenie i zameldował o tym swojemu oficerowi. Dopiero potem zawiadomiono mnie.”
     „I co dalej?”
     „Jakkolwiek wierni i oddani byliby ci  żołnierze, wiedzieli zbyt dużo. Poznali tajemnicę, która mogłaby wstrząsnąć Tronem.”
     „Trzeba było nakazać im milczenie, zaprzysiąc, nagrodzić, wysłać na prowincję...”
     „Sam nie wierzysz w to, co mówisz. A gdyby któryś z nich wygadał się przy dzbanie piwa? Nawet gdzieś na prowincji, nawet po wielu latach? O  zaćmieniu i złożonej ofierze przebłagalnej ludzie będą pamiętać bardzo długo. Ty to wymyśliłeś, Neferze i miałeś słuszność... Nie mogłem ryzykować. Wiary w boski status naszej Pani, Żywego Obrazu Izydy, nie wolno żadnym sposobem poddawać w wątpliwość. Należało wówczas uczynić tylko jedno... Zanieśli najpierw swoich  zamordowanych kolegów do wiadomego lochu, a potem sami zginęli, zabici przez moich ludzi, którym to nakazałem... Zginęli nie wiedząc, że umierają, ale to niewiele zmienia... Ciała  ich wszystkich pożarli wojownicy kopca. To była ostatnia uczta tych mrówek.”
     „Czy Amaktaris o tym wiedziała? Nie wierzę, aby wydała taki rozkaz! Pamiętam, w jaki sposób podchodziła zawsze do podobnych spraw!”
     „Nie wydała rozkazu, to prawda. Ale też o nic nie pytała i nie poruszała tej kwestii. Może po prostu nie pamiętała o takim drobiazgu, a może jednak tym razem wolała nie wiedzieć... Zostawiła podobne szczegóły mnie... Nie było innego wyjścia...”
     „Ale to wszystko i tak nie miało sensu, zabiłeś ich bez potrzeby!” - Nefer nagle stracił ochotę na piwo w towarzystwie Mistrza Apresa. - „O księciu wiedział jeszcze Horkan, co prawda wkrótce potem i on zginął, ale wtedy nie mogłeś tego przewidzieć, panie. A wiedzę o tym, że zaćmienia wcale nie zesłali bogowie i o tym, że to nie Królowa przywróciła jasność posiadają też arcykapłan Heparis oraz jego wspólnicy, przynajmniej ci zaufani. To zdrajcy i kto nam zagwarantuje, że i oni nie zaczną o tym rozpowiadać?”
     W tym momencie przypomniał sobie jeszcze jeden fragment dzisiejszej rozmowy z Amaktaris. Słowa, w których Władczyni wyliczała wszystkich nieprawych posiadaczy Jej pierścienia... Niegodnych, przeklętych przez nieśmiertelnych i obecnie już martwych, martwych co do jednego... Wymieniła także imię byłego arcykapłana Ozyrysa, na co Nefer nie zwrócił wówczas uwagi. Czyżby nie chodziło o zwykłe przejęzyczenie?
     „Ten problem też został już rozwiązany...”
     „Co chcesz przez to powiedzieć, panie?” - zadał to pytanie, chociaż słowa Mistrza właściwie wcale go nie zaskoczyły.
     „Oni nie żyją, arcykapłanie. Heparis i wszyscy ci, których imiona znalazły się na liście sporządzonej przez Panią Obydwu Krajów, sporządzonej zresztą przy moim udziale, temu też nie zaprzeczę. Gdy ich ujęliśmy albo sami się poddali, zostali od razu rozesłani w różne zapadłe kąty na prowincji i tam po cichu zgładzeni. Nadchodzą właśnie ostatnie raporty. Tak, zorganizowałem to na polecenie Najjaśniejszej. Tym razem wydała jasne i bezpośrednie rozkazy.”
     „Obiecała im łaskę, jeżeli uwolnią Irias i oddadzą się ręce Królowej... Ja sam obiecałem to Heparisowi w Jej imieniu... Upoważniła mnie do tego podczas narady, musiałeś to słyszeć!”
     „Potem jednak otrzymałem inne rozkazy... Wykonałem je jak zawsze, starannie i dokładnie. Jak przystało towarzyszowi prawej ręki.”
     „Ja też pomagałem przy układaniu tej listy. Pytała mnie o zdanie na temat różnych osobistości w świątyniach.” - Nefer przypomniał sobie teraz inny szczegół. - „Okłamała ich wszystkich, okłamała także mnie!”
     „Może po prostu nie powiedziała ci tego, o czym nie powinieneś wówczas wiedzieć? To ostatnie jest zresztą sprawą pomiędzy tobą a naszą Panią. Macie wiele wspólnych spraw, pamiętaj o tym, zanim podejmiesz decyzję.” - Mistrz zawiesił głos, a arcykapłan zastanowił się przez chwilę, jakie jeszcze informacje posiada tak naprawdę Apres i co zachowuje dla siebie.
     „Jaką decyzję?”
     „Czy zechcesz przyjąć moją propozycję i służyć Pani Obydwu Krajów.”
     A może poprzednie słowa Towarzysza stanowiły ukrytą groźbę lub przeciwnie, ostrzeżenie? Nefer niczego nie był już pewien.
     „Pragnę służyć Jej z miłości i szacunku, a nie ze strachu czy pod przymusem!”
     „Taka właśnie służba jest najcenniejsza i taką Najjaśniejsza z pewnością przyjmie najchętniej. O tym też pamiętaj.”
     „To Ona poleciła ci opowiedzieć o tym wszystkim?”
     „Gdyby nawet tak było, to zapewne zabroniłaby odpowiadać na takie pytanie. Tak więc moje słowa nie miałyby teraz żadnego znaczenia. Chyba to pojmujesz? Tak czy inaczej, uznałem, że powinieneś wiedzieć o pewnych sprawach jeżeli, jak sam powiedziałeś, masz służyć naszej Pani z prawdziwej miłości i szacunku. Prędzej czy później i tak poznałbyś prawdę. Przemyśl to, co dzisiaj usłyszałeś, Neferze.”
     „Uczynię to, panie. Możesz być pewien. A teraz pozwól, że się pożegnam.”
     Wychodząc pozostawił prawie pełen dzban i niedopity kubek.