Pani Dwóch Krajów cz. 65

XCVII
     Zwolniony w ten sposób z obowiązków, Nefer udał się do własnej kwatery, umył w przeznaczonej do tego sadzawce i dopełniwszy wieczornej toalety postanowił odwiedzić żonę w jej pałacyku. Zastał Anę ubraną wyjątkowo elegancko jak na wieczór spędzany prywatnie w czymś w rodzaju domowego zacisza. Przyjęła męża życzliwie, poleciła podać wino i przesiedzieli dłuższy czas na tarasie, sącząc trunek oraz przyglądając się gwiazdom.
     "Nie zdążyłam pogratulować ci awansu, Neferze. Jako arcykapłan Izydy jesteś teraz zwierzchnikiem jednego z najważniejszych kultów w Kraju. Czy zrealizowałeś swoje ambicje?”
     "Nigdy takich nie miałem, Ano.”
     "A powinieneś, bo jak mało kto zasługujesz na podobne stanowisko. Widziałam to już wówczas, gdy cię poznałam.”
     "Czy to dlatego obdarzyłaś mnie swoimi łaskami? Licząc na przyszłą karierę i zaszczyty?” - spytał przekornie.
     "Wiesz, że nie. Długo musiałam zresztą na nie czekać.” - odparowała równie żartobliwie.
     "Ale teraz będę mógł dać ci to wszystko, czego jesteś warta... Bogactwo, klejnoty, pałac, służbę...”
     "Czy myślisz, że aż tak bardzo mi na tym zależy? Tak naprawdę otrzymasz te dobra od Królowej, chociaż nie przeczę, że na nie zasłużyłeś i to nie tylko talentami do sławienia Boskiej Izydy w wierszach czy adorowania Jej stóp.” - Tym razem słowa żony zabrzmiały cierpko.
     "Chcesz, abym to wszystko odrzucił?”
     "Nie... Jak powiedziałam, zasługujesz na taki awans... Wątpię zresztą, aby Ona pozwoliła ci odejść i nie przyjąć ofiarowanych łask... A przynajmniej nie tych, o których mówisz...”
     "Co masz na myśli?
     "To, że Amaktaris nie pozwoli ci odrzucić godności arcykapłana.”
     "Czy tylko to? Ano... Czego dotyczą te obietnice Królowej, o których ciągle słyszę?”
     "Nie domyślasz się? Już o tym mówiłam. Przeprowadzenia pewnego rytuału, w którym niezbędny jest szczególny, osobisty udział Bogini, a który według starych, na wpół zapomnianych legend zdoła zapłodnić łono każdej kobiety... Obiecała, że to uczyni, gdy razem z prośbą przesłałam Jej te nieszczęsne wiersze. Uznałam, że to jedyny sposób aby Ją zainteresować...”
     "To obiecała ci już dawno, Ano... Jakie jednak obietnice złożyła teraz, gdy swoją sztuką przywróciłaś wzrok Ahoresowi, czyniąc to w imieniu samej Izydy?”
     "Tego też powinieneś był się domyślić, Neferze... Obiecała, że nie odbierze mi męża...”
     "W jaki sposób miałaby to zrobić?”
     "Przysięgła, że cię nie poślubi i nie posadzi obok siebie na Tronie Górnego i Dolnego Kraju, jeżeli już koniecznie chcesz wiedzieć!”
     "Przecież i tak nie mogłaby uczynić niczego podobnego, to zupełnie absurdalne!”
     "Nie wiem, Neferze. Skąd miałabym wiedzieć coś takiego? Ona może wszystko... Prawda, wzroku przywrócić nie potrafi, ale ofiarowanie podwójnej Korony Obydwu Krajów własnemu wybrańcowi leży jak najbardziej w Jej możliwościach.”
     "Z pewnością nigdy o niczym podobnym nie myślała. Twoje obawy były i są bezpodstawne! Po co wymogłaś taką obietnicę?”
     "Bo cię kocham i nie chcę cię utracić... Zażądałam tej obietnicy i Ona ją złożyła... Zawsze dotrzymuje słowa, wszyscy to wiedzą... Nawet Jej wrogowie w to wierzą... Teraz też dotrzyma, musi dotrzymać... Czy zdołasz mi to wybaczyć?”
     Nefer objął żonę ramionami.
     "Nie mam czego wybaczać, Ano. To i tak było zupełnie niemożliwe... Wiem o tym ja, wie o tym Amaktaris, wiesz i ty, w głębi serca... Należało poprosić o pałac albo o coś podobnego.”
     "Pałac dostałeś ty, o ile oczywiście zechcesz teraz podzielić go ze zwykłą uzdrowicielką...”
     "Jutro wybierzemy się, aby obejrzeć tę rezydencję. Wydasz rozkazy w sprawie jej urządzenia.”
     "Zrobimy to razem. Zostałeś przynajmniej arcykapłanem Izydy, jednym z pierwszych dostojników w państwie.”
     "To i tak za dużo dla kapłana z prowincji, nie wiem czy zdołam temu sprostać.”
     "Poradzisz sobie znakomicie, jestem tego pewna. Na Tronie Obydwu Krajów także byś sobie poradził. O tym również wiemy wszyscy troje.”
     "To była nieprawdopodobna mrzonka, zrodzona z twoich obaw, Ano. Coś, o czym nie warto nawet rozmawiać. Powiedz lepiej, w jaki sposób zamierzacie przeprowadzić ten rytuał, który zaplanowałyście razem z Królową?” - Nefer pragnął zmienić przykry dla obojga temat.
     "Jesteś teraz co prawda arcykapłanem Izydy, mężu, ale to nie oznacza, że musisz zaraz wiedzieć o wszystkich planach i poczynaniach Bogini.” - odparła Ana, ku zadowoleniu Nefera odzyskując humor i zwykłą pewność siebie. - "Przekonasz się o wszystkim sam, już niedługo. Mogę powiedzieć tylko tyle, że powinno ci się to spodobać. W końcu obydwie dobrze cię znamy. Szczegóły niech jednak pozostaną dla ciebie niespodzianką.”
     "Niech i tak będzie, żono.”
     "Ponieważ twój pałac nie jest jeszcze właściwie urządzony, a kwatera niezbyt wygodna, może przyjmiesz zaproszenie na noc? Ja też mam dla ciebie małą niespodziankę, a i prośbę zarazem...” - Uśmiechnęła się prowokująco.
     "Co to za niespodzianka?”
     "Zabierz ten dzban z winem i chodź. Służbę już odprawiłam.”
     Gdy znaleźli się w sypialni żony, wskazała złożone na łożu szaty. Był to kompletny strój arcykapłana Izydy, tyle, że w wersji o wiele bogatszej niż ta, którą Nefer nałożył udając się do świątyni Ozyrysa. Nie brakowało złotej biżuterii oraz oznaki urzędu, cedrowej laski ozdobionej kunsztownie wykonanym wizerunkiem głowy bogini.
     "Może zechcesz się przebrać, arcykapłanie?”
     "Skąd wzięłaś to wszystko?”
     "Poleciłam przygotować, jeszcze wczoraj. Klejnoty i laskę ofiarowała Królowa Amaktaris.”
     "Ale dlaczego? Mam już odpowiedni ubiór.”
     "I myślisz, że jedna szata ci wystarczy? Przymierz wreszcie!”
     Wiedział, że w podobnych sprawach dyskusje z żoną nie rokują żadnych szans powodzenia, spełnił więc jej zachciankę, co zajęło zresztą dłuższą chwilę.
     "Dobrze wyglądasz, Neferze. Dużo lepiej, niż w stroju młodszego kapłana. Szaty twego urzędu doskonale do ciebie pasują.”
     "Czy mogę je już zdjąć?”
     "Ależ nie... Przecież nie po to kazałam dostarczyć ten strój właśnie tutaj...”
     "A po co właściwie?” - spytał niemądrze.
     "Pewnie nigdy o tym nie mówiłam, ale zawsze miałam ochotę kochać się z arcykapłanem... Kto wie? Może to dlatego przyjęłam twoje zaloty i zdecydowałam się poślubić właśnie ciebie? Nie tak łatwo znaleźć i usidlić wolnego arcykapłana... To rzadka okazja, nawet jeżeli trzeba trochę poczekać na jego awans!” - zażartowała.
     "Skoro darzysz specjalnymi względami arcykapłanów, to z pewnością nie musiałaś aż tak długo czekać. Mogłaś skorzystać z oferty Hethora.” - Żart Nefera okazał się dużo mniej udany.
     "No wiesz? Jak mogłeś pomyśleć i powiedzieć coś takiego? Czuję się obrażona i oczekuję przeprosin...”
     "Przepraszam, Ano. Błagam, wybacz mi.”
     "Neferze, arcykapłan Izydy nie powinien nikogo błagać o wybaczenie... Tylko samą boginię, jeśli zajdzie taka potrzeba...” - uśmiechnęła się z błyskiem w oczach.
     "Pozwolisz?” - spytał niepewnie, pamiętając o reakcji żony podczas ich poprzedniego intymnego zbliżenia.
     "Tak, bo wiem, że sprawi ci to przyjemność... A mnie także nie będzie dzisiaj przykre...”
     Zachęcony w ten sposób, upadł na twarz przed Aną, niczym arcykapłan adorujący posąg bogini podczas oficjalnych uroczystości w świątyni, z rozłożonymi dłońmi i odsuniętą nieco laską.
     "Boska Pani, Dawczyni Życia i Światła, Córko i Siostro Bogów, czy zechcesz wybaczyć swemu najniższemu słudze?”
     "Cóż takiego miałabym wybaczyć, arcykapłanie?”
     "Niegodne słowa wypowiedziane w Twojej obecności.”
     "Czy były to tylko słowa?”
     "Także niestosowne myśli i pragnienia, które odczuwam, gdy widzę Twą Boską Postać.”
     "Być może wcale nie uznam ich za aż tak niestosowne, jeżeli zechcesz wyrazić je przed Moim Obliczem...”
     "Pragnę ucałować Twoje stopy, cudowna Izydo, i nie tylko stopy...”
     "Na co więc czekasz, arcykapłanie? Korzystaj z łaskawości bogini.”
     Nefer przysunął się i zaczął adorować stopy żony, całując palce, grzbiety, kostki. Po chwili Ana cofnęła się, zmuszając męża do wyciągnięcia szyi i czołgania się po podłodze, w czym przeszkadzały nieco nałożone wcześniej ozdoby. Uczyniła to aby usiąść na krawędzi łoża. Kapłan uniósł wówczas głowę i jego usta zaczęły szukać drogi ku kolanom, udom, a wreszcie miejscu rozkoszy małżonki. Uzdrowicielka zerwała tymczasem własną szatę i opadła na posłanie. Jej dłonie rozchyliły wargi sromowe, ułatwiając dostęp Neferowi. Język mężczyzny odnalazł najwrażliwszy punkt ciała kobiety-bogini, muskając go szybkimi, poprzecznymi ruchami. Wyczuwając narastające drżenie ud Any oraz słysząc wydawane przez żonę jęki, kapłan sięgnął prawą dłonią po porzuconą na podłodze laskę z głową Izydy i wsunął jej pozbawiony ozdób, lekko zaokrąglony dolny koniec w wilgotne wnętrze uzdrowicielki. Nie przestając pracować językiem, popychał koniuszek oznaki swego urzędu w otwór wrót rozkoszy małżonki. W pewnej chwili Ana chwyciła męża za uszy i mocno przyciągnęła jego głowę, zaciskając jednocześnie uda. Mógł poczuć ich drżenie, okrzyki ekstazy żony usłyszał jakby z oddali. Sam odczuwał przemożny ból w skutej pierścieniami męskości. Czy to się nigdy nie skończy? Ana, jak gdyby odczytując myśli męża, wysunęła i odrzuciła laskę, po czym pociągnęła Nefera ku sobie. Jej dłoń przedarła się przez szatę kapłana i zacisnęła na genitaliach, obejmując zarówno berło jak i nienawistne pierścienie. Palce poruszały się gwałtownie...
     "Chcę czegoś innego, chcę poczuć twoje ciepło, poczuć je w sobie...” - wydyszała.
     Obręcze nie rozluźniły jednak swego uścisku i wbrew pragnieniom obojga nadal niewoliły Nefera. Nie posiadając doświadczenia, Ana nie potrafiła usunąć ich równie łatwo i szybko jak Królowa Amaktaris. Zawiedziona, odepchnęła męża.
     "Rusz się, wstań! Zdejmij tę szmatę, na co czekasz!” - rozkazała.
     Zaskoczony w pierwszej chwili reakcją żony, wykonał to polecenie z pewnym opóźnieniem. Ta zwłoka okazała się decydująca, największe uniesienie opadło i Ana opamiętała się. Gdy zerwawszy kosztowną zapewne szatę – któryż to już elegancji strój zdołał zniszczyć – Nefer klęczał na posłaniu ukazując oczom małżonki zarówno genitalia jak i pierścienie, ta zacisnęła je tylko delikatnie w dłoni.
     "Wybacz Neferze, wybacz mój arcykapłanie... Nie mogę ich teraz zdjąć, wszystko pójdzie wtedy na marne... Nie mogę... Nieważne, jak bardzo bym tego chciała... Nie jestem jednak prawdziwą boginią...”
     "Dla mnie zawszą nią byłaś i nadal jesteś.” - Objął żonę ramionami, w które wtuliła się z całych sił.
     "Musimy poczekać, jeszcze tylko kilka dni... Czy zdołasz mi wybaczyć? Dałeś jej syna, to i ja mogę stać się brzemienną, ale musimy poczekać.”
     "Poczekamy tyle, ile będzie trzeba.”
     "To już niedługo, obiecuję...”
     "Czy hołdy składane przez arcykapłana spełniły oczekiwania Izydy?” - spytał, aby rozluźnić nastrój.
     "Tak, ale nie do końca. Bogini liczy na częstsze odbywanie podobnych ceremonii. Spodziewa się też, że w nowej rezydencji zwierzchnika jej kultu znajdzie się w tym celu odpowiednie sanktuarium.”
     "O to zatroszczysz się już sama, Ano. Jutro obejrzymy ten pałac.” - zamknął usta żony pocałunkiem, po czym ruszył poszukać wina. Wolałby zwilżyć gardło piwem, ale zdążył się już przekonać, że królowe i boginie gustują w bardziej wyszukanych trunkach.
     Wyprawa do pałacu arcykapłana Izydy okazała się bardzo udana. Ana wymogła na mężu, aby przywdział strój stosowny do swego urzędu. Razem z Królową przygotowały chyba niewyczerpany zapas tych szat. Sama także wybrała ubiór wytworny i elegancki. Zarządca dworu bez dyskusji przyjął polecenie przygotowania lektyki, a pułkownik Tereus zgodnie z życzeniem Amaktaris przydzielił jako eskortę kilkunastu żołnierzy. Sam wyruszał właśnie, aby osobiście zająć się ćwiczeniami Irias oraz jej "wojowników”. Takie zadanie w przeddzień decydujących wydarzeń niezbyt zapewne odpowiadało staremu weteranowi, otrzymał jednak instrukcje i rozumiał ważność swojej misji. Horkana nigdzie nie spotkali.
     Rezydencja rozciągała się nad Rzeką, w pewnej odległości od Pałacu, za to w bezpośrednim sąsiedztwie świątyni Izydy. Ta ostatnia oczekiwała dopiero na uroczyste wprowadzenie nowego zwierzchnika. Miało to nastąpić już po przywróceniu blasku słońca przez Świetlistą Boginię. Sporych rozmiarów budynek przyszłej siedziby Nefera otaczały ogrody, nieco obecnie zaniedbane. Trwały w nich jednak intensywne prace, zmierzające do poskromienia nazbyt rozbuchanej roślinności. Oczyszczano sadzawki i baseny. Ana poświęciła parkowi dużo uwagi, wydając różne polecenia. Nefer starał się nie okazywać zniecierpliwienia, bardziej interesowały go wewnętrzne pomieszczenia pałacu, ale cała ta wyprawa służyła przecież głównie przyjemności żony. Okazało się jednak, że otrzymał również wystarczająco wiele czasu, aby zapoznać się ze wszystkimi chyba salami i komnatami. Tutaj także krzątały się prawdziwe tłumy robotników i służących. Ana poleciła wezwać zarządcę, by oprowadził ich oboje po całej rezydencji. W każdym właściwie pomieszczeniu miała uwagi dotyczące wystroju i wyposażenia. Czy koszty tych zachcianek pokryje Królowa? A może skarbiec świątyni? Nefer nie miał pojęcia i postanowił nie zawracać sobie tym w tej chwili głowy. Żona żywo zajęła się wydaniem dyspozycji dotyczących urządzenia sypialni. To przyciągnęło w końcu uwagę samego arcykapłana i dał się wciągnąć w dyskusję z zarządcą. Ostatecznie, komnata ta stać się miała szczególnym sanktuarium, jak zapowiedziała wczoraj Ana. Potem przyszła kolej na gabinet pana domu oraz wybór odpowiedniego pomieszczenia przeznaczonego na jego prywatną bibliotekę. Nefer zamierzał jak najszybciej sprowadzić z Abydos swoje ukochane zwoje i znacznie powiększyć zbiory. Planowanie ich rozmieszczenia okazało się interesujące... Po raz pierwszy poczuł, że może posiadanie własnego pałacu będzie wygodne i przyjemne... Wizyta nowego pana i nowej pani rezydencji dobiegła wreszcie końca. Pozostając na oczach żołnierzy oraz służby musieli zachować powściągliwość i dopiero w lektyce Ana mogła okazać zadowolenie.
     "Mężu, potrafisz sprawiać cudowne niespodzianki. To wszystko bardzo różni się od naszej kwatery w Abydos... Chociaż i tam nie było nam wcale źle.” - dodała po chwili.
     Po powrocie spożyli jeszcze niespieszny posiłek w pawilonie Any i w końcu arcykapłan zdecydował się uwolnić sierżanta od obowiązku opieki nad Irias. Nadchodziło popołudnie i Tereus z pewnością musiał odczuwać zniecierpliwienie. W końcu następnego dnia Amon - Ra zamierzał zakryć swoje oblicze, a niebezpieczna rozgrywka o władzę nad duszami ludu miała zostać rozstrzygnięta. Jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem, jeżeli nie zawiodą własne obliczenia Nefera. Na dowódcę gwardii czekały liczne obowiązki. Kapłan uświadomił sobie, że przyjemnie spędzając czas zdołał odpędzić niespokojne myśli. Teraz powróciły, zwłaszcza, że Irias domagała się obiecanych wyjaśnień dotyczących spodziewanego nadejścia ciemności. Okazało się, że Amaktaris zamierza zabrać ją ze sobą i umieścić we własnej świcie. Nefer miał niejakie wątpliwości, czy brutalne raczej widowisko, które zaplanowano, jest odpowiednie dla księżniczki. Była jednak wojowniczką i w przyszłości miała zostać prawdziwą władczynią, powinna więc poznać także taką stronę sprawowania rządów. Przypomniał sobie zresztą, że Irias wielokrotnie asystowała już zapewne Amaktaris podczas odbywania sądów i wymierzania sprawiedliwości. Poza wszystkim, w towarzystwie Świetlistej Pani powinna być najbezpieczniejsza. Tymczasem starał się w możliwie prosty sposób wyjaśnić dziewczynce naturalne przyczyny tego, co miało nastąpić. Odniósł wrażenie, że tłumaczenia te utwierdziły ją tylko w przekonaniu, że wszystko to jest dziełem samego Nefera. Cóż, na szczegóły przyjdzie jeszcze bardziej odpowiednia chwila...
     Powrót Amaktaris z wizytacji obozów wojskowych przerwał udzielanie lekcji. Królowa wydawała się odrobinę zmęczona, ale promieniała zadowoleniem. Najwidoczniej wierność żołnierzy i dyscyplinę w obozach znalazła w najlepszym porządku. Podobnie jak w poprzednie dni zaprosiła wąskie grono zaufanych do spożycia wieczornego posiłku. Irias, obydwaj Mistrzowie, pułkownik, Harfan, Nefer z Aną oraz Horkan. Ten ostatni przybył nieco spóźniony, tłumacząc się obowiązkami. Nie chcąc zapewne psuć nastroju, Najjaśniejsza unikała rozmowy o nadchodzących wydarzeniach. Wypytywała za to Nefera i Anę o wrażenia z wizyty w nowej rezydencji. Arcykapłan odniósł wrażenie, że temat nie przypadł do gustu setnikowi. Kilkakrotnie usiłował poruszyć kwestię przygotowań wojska, Władczyni odkładała to jednak na później. Posiłek dobiegał powoli końca, gdy wywołano Mistrza Apresa.
     "Wybacz, Pani, ale moja obecność jest jakoby niezbędna.” - Jeżeli odczuwał niepokój, potrafił to doskonale ukryć.
     "Towarzyszu, wracaj gdy tylko będziesz mógł.”
     "Oczywiście, o Wielka.”
     Nieobecność Mistrza przeciągała się jednak i ostatecznie Królowa zakończyła posiłek, zwalniając biesiadników. Zatrzymała tylko Harfana i Nefera, co od dwóch dni nikogo już nie dziwiło.
     Dopiero wówczas pojawił się Towarzysz Prawej Ręki, sprawiając wrażenie, jak gdyby czekał na rozejście się uczestników uczty.
     "Pani, proszę o chwilę rozmowy na osobności. To znaczy, arcykapłan Nefer oraz Harfan też powinni usłyszeć moje słowa. Komuś musimy zaufać.”
     "Przejdźmy do gabinetu.”
     "To może później, za Twoim pozwoleniem, Najdostojniejsza. Zechciej teraz udać się do więzienia.”
     "Co się stało, Mistrzu?”
     "Twój kuzyn, książę Nektanebo, nie żyje.”
     "Co? Znalazł jednak okazję i dość odwagi aby skończyć ze sobą?” - Królowa nie zdołała ukryć zaskoczenia.
     "Nie. Wszystko wskazuje na to, że został zamordowany. Chyba, że potrafiłby wbić sobie sztylet w plecy, a potem gdzieś go ukryć.”
      "Jak to się mogło stać? Księcia powinni strzec najwierniejsi strażnicy.”
     "Było ich trzech. Oni również nie żyją i także zginęli od sztyletu. Twój kuzyn raczej nie miał możliwości, aby ich zabić.”
     W trakcie tej pospiesznej wymiany zdań podążali już w stronę lochu przeznaczonego dla specjalnych więźniów. Tym razem pilowali go wyłącznie dwaj niemi słudzy Mistrza. Na miejscu zastali jeszcze żołnierza roznoszącego wieczorny posiłek oraz oficera dowodzącego strażą, któremu zameldował o swoim odkryciu. Martwi strażnicy leżeli tam, gdzie ich znaleziono, każdy w innej części lochu. Każdemu poderżnięto gardło albo wbito sztylet w plecy. Królowa i Jej świta podążyli jednak przede wszystkim do celi księcia. Drzwi zastali otwarte, nadal skute złotymi łańcuchami ciało arystokraty legło w przejściu. Jak gdyby zginął w chwili, gdy zamierzał opuścić pomieszczenie w którym go więziono. Na twarzy Nektanebo zastygł grymas bólu i całkowitego zaskoczenia. Najwidoczniej nie spodziewał się śmierci, ale zginął w taki sam sposób jak strażnicy. Od ciosu sztyletem zadanego w plecy. Królewska krew spłynęła jednak na ziemię, a raczej na kamienie więziennej podłogi.