Pani Dwóch Krajów cz. 59

XCI
     Mistrz Serpa zachowywał milczenie dopóki nie opuścili murów świątyni Tota, dopiero wtedy uznał za stosowne wyrazić swoje wątpliwości.
     "Neferze, te obietnice które dałeś Ahoresowi... Jest moim przyjacielem i nie chciałbym, abyś daremnie rozbudzał jego nadzieje. Wierzę, oczywiście, w boską moc naszej Pani, Królowej Amaktaris, sam widzę, że swoją obecnością w szpitalu potrafi czynić cuda, ale nigdy dotąd nie polegały one na przywróceniu komuś wzroku. Musisz mieć na myśli coś innego. Twoja żona, Ana, zajmuje się chorobami oczu, ale przecież nikt nie zdoła sprawić, aby ktoś ślepy od lat ujrzał na nowo światło Amona – Ra.”
     "I tu się mylisz, panie. Ana potrafi uczynić coś takiego przy pomocy igieł oraz swoich zręcznych dłoni. Nie zawsze, ale jednak często. Sam to widziałem, widziałem ślepców, których przyprowadzano do niej w Abydos, a potem odchodzili bez niczyjej pomocy, błogosławiąc Anę i jej sztukę.”
     "I myślisz, że tym razem także się uda?”
     "Nie mogę być pewny, twój przyjaciel oślepł jednak już wiele lat temu, a jego oczy lśnią charakterystycznym blaskiem... Właśnie takich chorych Ana potrafi uleczyć najczęściej. Muszę co prawda przyznać, że odzyskanego wzroku nie zachowują na długo i nie jest on tak dobry jak dawniej... Po pewnym czasie znowu go tracą... Ale tego nie kryłem przed Ahoresem, nie próbowałem oszukiwać czcigodnego starca...”
     "I tak dałbyś mu wielkie szczęście i radość, gdyby mógł znowu widzieć, choćby przez krótki czas. Sam to powiedział... Gdyby się udało, ja również byłbym ci bardzo wdzięczny.”
     "Cała wdzięczność należałaby się Anie, jeżeli oczywiście zdoła pomóc twojemu przyjacielowi.”
     "Oczywiście. Czy możesz zdradzić, w jaki sposób posiadła tę zdumiewającą umiejętność i dlaczego nie jest z niej słynna w całym Kraju?”
     "Choroby oczu interesują ją od dawna, a tego sposobu nie wyczytała w starych zwojach, ani też nie nauczyli ją żadni mistrzowie. Sama go odkryła... I ludzie znają ją w Abydos oraz w sąsiednich okręgach. Nie wszyscy uzdrowiciele oraz zwierzchnicy świątynnych szpitali są jednak równie życzliwi jak ty, panie. W Abydos znaleźli się tacy, których drażnią odkrycia Any i jej podejście do sztuki uzdrawiania. Mówią, że sztuka ta została przekazana przez bogów i zawarta jest cała w papirusach, które przechowują w świątyniach. Nie pragną szukać nowych metod, nie podobają się im badania Any i utrudniają je na wszelkie sposoby. Zawsze odmawiali jej potrzebnych na to środków, tym bardziej nie zależało im na rozgłaszaniu sukcesów.”
     "Rozumiem... Wiem, że bywa i tak... Twoja żona posiada niezwykłe doprawdy talenty, które nie powinny się marnować. Gdyby zdecydowała się pozostać w stolicy, nasza Pani z pewnością zapewniłaby jej wszystko, czego mogłaby potrzebować. Sam bym o to prosił, a zresztą Amaktaris interesuje się żywo uzdrawianiem.”
     "Najjaśniejsza Królowa zechciała już wesprzeć szpital w Abydos oraz badania Any podczas swego pobytu w tym mieście.”
     "Żadna z nich nic o tym nie mówiła, ale i tak twoja żona znalazłaby najlepsze możliwe warunki w pałacowym szpitalu.”
     "Najpierw musi uzdrowić twego przyjaciela.”
     "Po twoich słowach mam szczerą nadzieję, że zdoła to uczynić. Dlaczego chcesz jednak przypisać całą zasługę boskiej mocy Najwspanialszej? Dobrze wiesz, że nasza Pani nigdy nie wyciąga ręki ani po cudzą chwałę, ani po nienależną wdzięczność.”
     "Wybacz, panie, to drobne oszustwo. Chodzi właśnie o wdzięczność Ahoresa. To bardzo ważne, aby jak najszybciej przeprowadził swoje obliczenia. Nawet jeżeli Anie się powiedzie, jego wzrok nie stanie się doskonały, a zadanie, które czeka twego przyjaciela jest trudne. Pomogę, na ile zdołam, ale i tak będzie musiał postarać się ze wszystkich sił... I jeszcze jedno... Wiem, że mu ufasz, mistrzu, ale ta sprawa dotyczy losu Tronu i całego Kraju, a także życia Irias i może wielu innych... Wybacz, ale muszę mieć pewność, aby potem przedstawić moje domysły Najjaśniejszej i przekonać Ją do podjęcia pewnych działań...Wdzięczność Ahoresa wobec Bogini za przywrócenie wzroku wzmocni tę pewność...”
     "Tylko co na to twoja żona?”
     "Nie wiem... Spróbuję z nią porozmawiać.”
     "To wszystko, o czym mówiliście w świątyni, zasłonięcie oblicza Amona – Ra i nadejście ciemności, to zdumiewające, ale mój przyjaciel nie wydawał się zdziwiony. Wiem, że kiedyś badał ruchy gwiazd z wielkim oddaniem i posiadł ogromną wiedzę, powinienem wierzyć jego słowom. Skąd jednak ty o tym wiesz? Czy słoneczny blask powróci – na co mam nadzieję, wspominając twoje porównanie do tarczy srebrzystego Tota? I jaki to ma związek z porwaniem Irias?”
     "Amon – Ra powróci po pewnym, nawet niezbyt długim czasie. Tak przynajmniej sądzę, ale twój przyjaciel powinien dać nam pewność. Coś takiego wydarzyło się już kiedyś i wspominają o tym stare swoje, chociaż niezbyt jasno. Reszty sam się domyśliłem. Wszystko, co nastąpiło dotąd w sprawie porwania Irias wskazuje, że Heparis i inni wiedzą o tym nadejściu ciemności i zamierzają to wykorzystać, podstępnie i okrutnie. W żaden inny sposób nie potrafię zrozumieć ich postępowania. Nie chcę jednak niepokoić przed czasem naszej Pani, a i ciebie, mistrzu, proszę o to samo. Może się jednak mylę, a moje przypuszczenia są doprawdy potworne i mogłyby wpłynąć na Jej osąd sytuacji. Muszę mieć pewność. Poprzyj tylko prośbę o jak najszybsze sprowadzenie do pałacu Ahoresa, zresztą najlepiej sam ją przedstaw, a potem zajmij się wszystkim. Jesteś jego przyjacielem i on ci zaufa.”
     "Ja z kolei ufam tobie, Neferze. Chodźmy bez zwłoki poszukać Królowej, powinna nadal przebywać w szpitalu. Ostatnio spędza tam bardzo wiele czasu.”
     Istotnie, Amaktaris zastali w jednej z bocznych sal, pogrążoną w ożywionej dyskusji z mistrzem Serpą oraz Aną nad sposobem leczenia któregoś z chorych. Nefer pomyślał, że w obecnej sytuacji Władczyni powinna raczej czuwać nad sprawami państwa albo odwiedzać żołnierzy w ich obozach, po chwili zrozumiał jednak, że to i tak nic by nie dało, a Najjaśniejsza może rzeczywiście znajduje tu rodzaj wytchnienia. W obecności mistrza Sentota, któremu wprawdzie ufał, ale nie chciał wprowadzać go w najtajniejsze sprawy bez zezwolenia Królowej, pozostawił wyłożenie prośby mistrzowi uzdrowicielowi. Z Aną i tak zamierzał porozmawiać na osobności, kwestia była bowiem bardzo delikatna. Tak jak przypuszczał, Amaktaris bez trudu, ale i bez większego zainteresowania zgodziła się sprowadzić do pałacu i ugościć starego, ślepego przyjaciela zwierzchnika szpitala. Zezwoliła na wysłanie lektyki oraz stosownej eskorty. Mistrz podziękował, spojrzał znacząco na Nefera i ruszył, aby niezwłocznie wszystko zorganizować. Sam kapłan pozostał, szukając okazji dyskretnej rozmowy z żoną. Ana okazała się jednak bardzo zajęta i przez dłuższy czas towarzyszył po prostu i jej, i Królowej, przyglądając się ich pracy. Zdawały się okazywać sobie wzajemnie szacunek dla posiadanej wiedzy i umiejętności, mógł on jednak ukrywać tajemne napięcie. Raz czy drugi wykonał wydane odruchowo proste polecenie którejś z uzdrowicielek. Amaktaris oświadczyła wreszcie, że wzywają Ją inne obowiązki i opuściła szpital. Ana także postanowiła odpocząć i, korzystając z obecności męża, spożyć wspólny posiłek we własnej rezydencji. Na jego miejsce Nefer zaproponował taras, zapewniający pewną dyskrecję.
     "Co się stało, mężu, że tak gorliwie pomagałeś dzisiaj w naszej pracy? Zwykle unikałeś szpitala. Czyżbyś spodziewał się ujrzeć jakieś tarcia pomiędzy mną a Królową Amaktaris i sprawiłoby ci to przyjemność?”
     "O nie, Ano. Pewien przyjaciel, który już nie żyje, ale zdążył poznać i ciebie, i Królową, nazwał was obie lwicami i miał rację. Sam był łowcą lwów i dobrze wiedział, że to właśnie lwice są najgroźniejsze oraz nigdy nie oddają bez walki tego, co zdobędą.”
     "Rozumiem, że nazwanie mnie lwicą i porównanie z Boginią ma stanowić coś w rodzaju komplementu.” - Uśmiechnęła się.
     "O tak. Ale miejsce pomiędzy dwiema lwicami wcale nie jest godne pozazdroszczenia.”
     "Myślę, iż może jednak stać się źródłem męskiej dumy, czyż nie? Słyszałam już zresztą, że brałeś udział w polowaniu i całkiem dobrze się spisałeś. Otrzymałeś nawet naszyjnik zabójcy lwów. Czy to nie lwicę wówczas zbiłeś?”
     "To nie do końca tak, zadałem pierwszy cios, ale na to trofeum tak naprawdę nie zasłużyłem. Nie jestem żadnym zabójcą, a już na pewno nie lwic.”
     "Czyżby? Jeżeli nawet pominiemy to zwierzę, które zaatakowało Królową i należało je powalić, to zabiłeś też inną lwicę. Znacznie bardziej podstępną i niebezpieczną, która zresztą także zagroziła naszej Pani, Amaktaris Wspaniałej.”
     "Skoro wiesz tak dużo, to powinnaś też wiedzieć, że nigdy nie uczyniłem niczego sam.”
     "Ale uczyniłeś również o wiele, wiele więcej, nie tylko przy pomocy oszczepu... I po tym wszystkim Ona posłała cię na Plac Śmierci... Jak możesz nadal Jej służyć, a zwłaszcza jak możesz nadal Ją kochać?”
     "Nic na to nie poradzę, Ano. Taki mój los, że kocham lwice. A prawdziwe lwice mają zawsze ostre pazury... Ty także...”
     "To prawda, jesteś jaki jesteś... I za to ja z kolei kocham ciebie, Ona pewnie także... I nosisz ślady naszych pazurów, to także prawda... Nie odpowiedziałeś jednak na pytanie, co sprowadziło cię do szpitala?”
     "Chciałem o czymś porozmawiać, a właściwie, o coś cię prosić.”
     "O cóż takiego?”
     "Mistrz Serpa ma przyjaciela, który dziś przybędzie do pałacu. To starzec, od dawna ślepy. Wiem, że wielu takim ludziom potrafisz przywrócić wzrok. Czy zechciałabyś spróbować i w jego przypadku?”
     "Nie wiem, czy zdołam. Nie każdemu można pomóc, nie zawsze wszystko się udaje, a i tak odzyskują wzrok tylko na miesiąc lub dwa.”
     "Wiem o tym, mistrz Serpa i jego przyjaciel, Ahores, także. Ale oślepł już przed wielu laty, a jego oczy mają ten sam połysk, który kiedyś mi pokazywałaś...”
     "Dobrze, zbadam go jutro przy dobrym świetle i zobaczymy. Ale dlaczego chciałeś specjalnie o to prosić? Mam wiele do zawdzięczenia mistrzowi. To wspaniały uzdrowiciel i nie tylko zresztą uzdrowiciel. Z radością pomogę jego przyjacielowi, jeżeli tylko będę mogła.”
     "To bardzo ważne aby odzyskał wzrok, choćby na jakiś czas. Ważne dla aktualnych spraw Królowej. I jest jeszcze coś, o co chciałem prosić...”
     "Mów wreszcie o co chodzi.”
     "Rozmawiałem już z Ahoresem i... I obiecałem, że to Bogini, Królowa Amaktaris, Żywe Wcielenie Izydy, przywróci mu wzrok dzięki swojej szczególnej mocy... Chodzi o to, aby czuł wobec Niej wielką wdzięczność i najlepiej jak potrafi wykonał następnie pewne bardzo ważne zadanie...”
     "Skoro tak, to niech Amaktaris okaże raz tę swoją moc i zasłuży na miano Bogini, prawdziwej Dawczyni Dobra i Życia. Nie potrzebuje chyba do tego pomocy skromnej uzdrowicielki?”
     "Ano, to naprawdę bardzo ważne...”
     "Nazywają ją Boginią i oddają cześć w całym Kraju. Ty także to czynisz, a Ona przyjmuje te hołdy, twoje i innych. Ale gdy trzeba tę boskość udowodnić, przychodzi do mnie, zwykłej uzdrowicielki z prowincji. I nawet nie prosi o coś takiego sama, tylko przysyła ciebie. Właśnie ciebie, mój mężu. Jak mogłeś podjąć się takiej roli?”
     "Ona o niczym jeszcze nie wie... To wszystko jest wyłącznie moim pomysłem. To naprawdę niezwykle ważne i Twoja pomoc, przywrócenie wzroku temu staremu kapłanowi, może zadecydować o losie Kraju, a zwłaszcza uratować księżniczkę Irias. Mówiłaś niedawno, że pomogłabyś, gdybyś potrafiła... Proszę cię...”
     "Dobrze... Jeżeli to tak wiele znaczy dla ciebie, dla Kraju i dla naszej Pani, Najwspanialszej oraz Wszechmocnej Bogini, postaram się pomóc... Ale mam pewien warunek. Chcę, aby to Ona sama tu przyszła i bardzo uprzejmie poprosiła mnie o tę pomoc. Aby Bogini bardzo uprzejmie poprosiła o pomoc w okazaniu swojej boskości pewną skromną uzdrowicielkę z prowincji. Ja również musiałam kiedyś uczynić coś takiego. Oczywiście, nie jestem żadną boginią, ale zapłaciłam za pomoc Boskiej Amaktaris o wiele drożej, niż się spodziewałam... Chociaż to ostatnie nie było może wyłącznie Jej winą, nieprawdaż? W każdym razie chcę, aby teraz to ona poprosiła i to w twojej obecności, mój mężu. Najlepiej jeszcze dzisiaj wieczorem, w tym pięknym pałacyku.”
     "Ano, to może okazać się trudne...”
     "Myślisz, że przywrócenie komuś wzroku i udawanie bogini w cudzym imieniu będzie łatwe? To mój warunek, od którego nie odstąpię. Jeżeli miałeś odwagę przyjść do mnie z czymś takim, to teraz pójdziesz do Niej, skoro, jak mówisz, to wszystko twój pomysł.”
     "Chyba nie mam innego wyjścia, ale upokarzanie naszej Pani nie jest rozsądne... Nic, co możesz ewentualnie osiągnąć, nie będzie tego warte.”
     "Nie znasz kobiet i nic z tego nie rozumiesz... Jak wszyscy mężczyźni zresztą, ale może to i lepiej. Nie mam zamiaru Jej upokorzyć, bądź spokojny. A teraz dokończmy obiad i lepiej już idź. Robi się późno, a chciałabym przygotować się na wizytę Bogini, o ile Ona zdecyduje się przyjść.”
     Neferowi nie pozostało nic innego, jak zastosować się do tego życzenia żony. Chyba rzeczywiście nigdy nie zrozumie kobiet. Żaden mężczyzna nie zdoła zrozumieć. Świat się wali, a dla nich najważniejsze są nadal wzajemne rozgrywki. Czy Amaktaris okaże się rozsądniejsza?
     Królowa nie wróciła już do szpitala, czego się zresztą spodziewał. Ruszył więc ku apartamentom Władczyni, zamierzając poprosić o prywatną audiencję, której Amaktaris zapewne mu nie odmówi.
     "O co chodzi, Neferze?” - zdziwiła się, gdy straże bez pytania wpuściły kapłana na komnaty Najjaśniejszej. - "Wiesz, że zawsze chętnie przyjmuję twoje towarzystwo ale staram się unikać podobnych sytuacji w obecności Any.”
     "Sprawa dotyczy właśnie Any, o Wielka. A także Ciebie i zapewne Irias, jeżeli moje przypuszczenia są słuszne.”
     "Mów więc.”
     "Ten ślepy kapłan, przyjaciel mistrza Serpy, którego zgodziłaś się przyjąć w pałacu. Posiada wielką wiedzę o ruchach gwiazd na niebie, a mnie przyszła do głowy pewna myśl...”
     "Co z Irias?”
     "O tym później, jeśli pozwolisz... Pamiętasz, Pani, śmierć Temesa i to, co wołał w lochach gdy zostawialiśmy go wojownikom królowej kopca? To, że zginiemy wszyscy w ciemnościach? Nie dawało mi to spokoju, nadal nie daje...”
     "To tylko groźby szaleńca. Najlepiej szybko o nich zapomnieć”
     A jeżeli nie? Jeżeli on jednak coś wiedział? Był w końcu bratankiem i protegowanym Heparisa. Meren w Nennesut też oczekiwał czegoś ważnego zanim nadejdą żniwa, a jeszcze nie nadeszły. A jeżeli tym wydarzeniem wcale nie miał być bunt księcia czy najazd Hetytów? Jeżeli Twoi wrogowie spodziewają się nadejścia ciemności i zamierzają to wykorzystać, ku Twojej zgubie?”
     "To przecież niemożliwe.”
     "A jeżeli to jednak jest możliwe? Stare papirusy wspominają o czymś podobnym, chociaż bardzo niejasno. Słoneczny Amon – Ra potrafi zakryć na jakiś czas swoje oblicze, pewnie krótki, ale to może wystarczyć. Jeżeli ktoś umiałby przewidzieć, obliczyć, kiedy coś takiego nastąpi... Musimy dowiedzieć się o tym wszystkiego, co tylko zdołamy. Ahores, ten przyjaciel mistrza Serpy, zajmował się kiedyś badaniem ruchów gwiazd i potwierdzi moje słowa. Jest jednak ślepy i w obecnym stanie nie może zrobić nic więcej.”
     "W obecnym stanie?”
     "Najjaśniejsza... Obiecałem... Obiecałem w Twoim imieniu, że przywrócisz mu wzrok mocą Żywego Wcielenia Izydy, a wtedy wykona z moją pomocą potrzebne obliczenia.”
     "Ty chyba oszalałeś, Neferze. Już to, co mówiłeś o zakryciu słonecznej tarczy brzmiało jak słowa szaleńca, ale teraz... Przecież dobrze wiesz, że nie jestem prawdziwą Boginią, a przynajmniej nie tutaj, za życia na ziemi. Lud w to wierzy i niech tak zostanie, dla dobra Tronu i Kraju, ale nie posiadam żadnej szczególnej mocy, poza wiedzą uzdrowicielki i władzą Królowej. Ty sam miałeś wiele razy okazję, aby się o tym przekonać... To nie wystarczy, aby sprawić, że ten kapłan odzyska wzrok. Nikt nie zdoła uczynić czegoś takiego...”
     "Pani... Dla mnie zawsze będziesz Boginią, ale nie o to teraz chodzi... Ana najpewniej potrafi przywrócić wzrok Ahoresowi... Zna się na chorobach oczu, a jej sztuka wydaje się niekiedy równa mocy bogów... Ona... ona spróbuje sprawić, by starzec znów ujrzał światło Amona – Ra i myślę, że może się jej udać. Będzie to wiedziała jutro, gdy zbada kapłana przy blasku poranka. Zorganizujemy wszystko tak, aby wyglądało to na łaskę Bogini, na Twoją łaskę, o Najjaśniejsza. Dla Ahoresa okażesz się prawdziwą Dawczynią Światła.”
     "I twoja żona zgodziła się na coś takiego, Neferze?”
     "Jeszcze nie do końca, o Wielka Pani.” - Kapłan zawahał się. - "Prosi, abyś udała się teraz ze mną do kwatery, w której mieszka, i sama zażyczyła sobie jej pomocy”
     "Użyła takich słów? Nie wierzę. Przestań bawić się w dyplomatę i mów, czego naprawdę zażądała!”
     "Ona chce, abyś jeszcze dziś poprosiła ją pokornie o pomoc. Poprosiła o pomoc w odegraniu roli Bogini. I masz to uczynić w mojej obecności. Najjaśniejsza Pani... Amaktaris... Nie wiem, dlaczego tak bardzo jej na tym zależy, chodzi przecież tylko o zaspokojenie dumy, z pewnością nie zamierza Cię upokorzyć, sama tak powiedziała...”
     "Neferze, żaden mężczyzna nigdy nie zrozumie kobiet, czy byłyby boginiami, królowymi czy uzdrowicielkami, jak widać... Nawet ty do końca tego nie potrafisz... Doskonale pojmuję, o co chodzi Anie...” - Sam młodszy kapłan usłyszał w tej chwili tylko to, że obydwie użyły niemal tych samych słów. Jemu również nie pozostało nic innego.
     "Najdostojniejsza, to naprawdę bardzo ważne... Od tej sprawy może zależeć los Twego panowania!”
     "Duma Królowej i Bogini też jest bardzo ważna, a Kobiety może nawet ważniejsza...”
     "Pani, jeśli nie potrafisz uczynić tego dla zachowania Tronu, to pomyśl o Irias!”
     "Właśnie, co to wszystko ma, twoim zdaniem, wspólnego z Irias?”
     "Nie posiadam jeszcze pewności, ale...”
     "Ale co?”
     "Jeżeli jednak się nie mylę... Jeżeli mam rację, to Irias umrze. Księżniczka zginie, i to zapewne okrutną śmiercią, cokolwiek byśmy uczynili albo czegokolwiek byśmy nie uczynili. Umrze, jeżeli pozwolimy, aby Heparis, Ramose i inni nadal grali według własnych reguł, aby nadal nam je narzucali.”
     "Co masz na myśli?”
     "Nie mam jeszcze pewności... Nie mam wystarczającej wiedzy, aby zmienić te reguły. A właściwie, abyś to Ty, Najjaśniejsza, mogła je zmienić, narzucić nowe.”
     "W jaki sposób powinnam to uczynić, skoro nic właściwie nie powiedziałeś?”
     "Powiem wszystko, gdy zyskam pewność. Wtedy sama zadecydujesz... Ale do tego potrzebuję pomocy Ahoresa. Ahoresa który widzi, choćby przez jakiś czas.”
     "Życie i śmierć Irias, a ty milczysz, bo nie masz pewności... Żądasz za to upokorzenia się Bogini, Królowej i Kobiety...”
     "Pani, ja...”
     "Zamilknij już, Neferze... Wierzę, że możesz mieć rację... Dla Irias zrobię prawie wszystko... A tu nie chodzi o Kraj, tylko o dumę jego Królowej... Pójdę z tobą od razu, pozwól jednak, że się przygotuję.”
     "Pani?”
     "Nie zauważyłeś, że w tej chwili wcale nie wyglądam jak Królowa i Bogini? Myślę, że twoja żona wolałaby, abym wygłosiła Moją prośbę w sposób bardziej uroczysty, skoro już tak bardzo jej na tym zależy.”
     "Kobiety... Świat się wali, a one nadal myślą o własnym wyglądzie. Chociaż to pewnie także element ich rozgrywki.” - Zauważył w duchu, niemal dosłownie powtarzając niedawne spostrzeżenia, podczas gdy Amaktaris zostawiła go samego, znikając w wewnętrznych komnatach.
     Nefer wiedział już, że Najjaśniejsza potrafi w razie potrzeby obywać się bez pomocy służek, a teraz udowodniła to po raz kolejny. Elegancka biała szata, wytworne sandałki, dyskretna złota biżuteria, stosowny makijaż – wszystko to w niedługi nawet czas przeobraziło Amaktaris w Panią Obydwu Krajów. Oczywiście, nie zabrakło też złocistego bicza. Ruszyli ku ogrodowemu pawilonowi Any, przez całą drogę zachowując milczenie. To znaczy, zachowywała je Królowa, a Nefer nie ośmielił się podjąć próby nawiązania rozmowy. Władczyni mogła odczuwać gniew, doskonale to rozumiał. Czy jednak Ana nie pojmowała, że zaspokajając w taki sposób własną, urażoną godność, w nieunikniony sposób musi zranić dumę Najdostojniejszej? A to z pewnością nie przyniesie nic dobrego.
     "Niewolniku, zapowiedz przybycie Pani Górnego i Dolnego Kraju.” - poleciła Amaktaris, potwierdzając najgorsze obawy kapłana.
     Z pewnym ociąganiem wykonał ten rozkaz, wcale bowiem nie pragnął stać się świadkiem nadchodzącej sceny. Ana oczekiwała wizyty niezwykłego gościa w głównej komnacie. Ona również się przygotowała, przywdziewając czysty i schludny, ale też ostentacyjnie prosty strój uzdrowicielki. Obywała się, jak zwykle, bez żadnej biżuterii i zdobił ją tylko dyskretny makijaż.
     "A jednak przyszła, masz prawdziwy dar przekonywania, Neferze. Stań teraz z boku i przyglądaj się uważnie”
     "Ano, może jednak...” - Podjął ostatnią próbę.
     "Wiem co robię, mężu. Patrz i słuchaj, ale nie wtrącaj się. Nie chcesz chyba wejść pomiędzy dwie lwice?” - Uśmiechnęła się niespodziewanie.
     Amaktris wkroczyła do pomieszczenia, zachowując się bardzo oficjalnie.
     "Najpotężniejsza i Najdostojniejsza Pani, Twoja służka jest zaszczycona wizytą Bogini.”
     "Przybyłam w ważnej sprawie i pozwól, że przejdziemy do niej bez żadnej zwłoki. Dowiedziałam się, że możesz swoją sztuką uzdrowicielki przywrócić wzrok komuś, kto powinien odzyskać ten dar i na czym Królowej z pewnych powodów zależy.”
     Obydwie damy, czy też może lwice, wymieniały spojrzenia. Nefer pomyślał, że Władczyni zbiera zapewne siłę swej woli do wygłoszenia kolejnych słów, a Ana chłonie chwilę triumfu. Dlatego to, co nastąpiło, okazało się dla niego całkowitym zaskoczeniem. To jego żona złożyła nagle głęboki, formalny ukłon i przerwała milczenie.
     "Najwspanialsza z Bogiń, dla skromnej uzdrowicielki będzie prawdziwym zaszczytem możliwość usłużenia Ci w tej sprawie. Moje niewielkie umiejętności są na Twe rozkazy, o Wielka. Z radością postaram się pomóc i spełnię Twoją wolę.”
     "Ano, czy naprawdę możesz i potrafisz to uczynić?” - Królowa wydawała się nieco oszołomiona rozwojem wypadków, ale szybko odzyskała opanowanie.
     "Nie mogę być pewna, Pani, ale za sprawą bogów moja sztuka już nie jeden raz pomogła w ten sposób chorym.”
     "Zdumiewasz nas wszystkich... Unieś głowę, proszę. To w tej chwili zupełnie niepotrzebne... Posiadasz niezwykły dar i bogowie obdarzają cię swoją łaską... Musimy o tym porozmawiać.”
     "Oczywiście. Jeśli zechcesz uczynić zaszczyt i przyjąć moją skromną gościnę. A raczej to ja powinnam podziękować za gościnę Tobie. To przecież Twój pałac, a i ten pawilon też należy do Ciebie.”
     "Przyjmę z przyjemnością, to ty Ano przynosisz zaszczyt Pałacowi.”
     "Wybacz, ale został jeszcze jeden drobiazg. Neferze! - Uzdrowicielka zwróciła się do małżonka, który nadal stał osłupiały pod ścianą, rzucając w jego stronę pełne zadowolenia spojrzenie. - "Zostaw nas teraz same, proszę. I nakaż służbie, aby przyniesiono odrobinę wina oraz jakieś przekąski. Mamy do omówienia wiele spraw.”
     "Oczywiście. Pozwól, Pani, i ty także, Ano, że się oddalę.” - W niedwuznaczny sposób odprawiony, Nefer zdołał wydusić z siebie coś w rodzaju pożegnania i ruszył przez ogród, powtarzając w duchu, że nigdy nie zdoła zrozumieć kobiet.

PS. Choroba na którą cierpi Ahores to zaćma, czyli zmętnienie soczewki. Obecnie leczy się ją skutecznie poprzez usunięcie zmętniałej i nie przepuszczającej światła soczewki naturalnej oraz wszczepienie na jej miejsce sztucznej. Lekarze egipscy potrafili natomiast wdusić zmętniałą soczewkę w głąb oka, do tzw. ciała szklistego, co także przywracało dostęp światła, a tym samym wzrok pacjentowi. Co prawda, nie był on zbyt ostry, a w zanieczyszczonym ciele szklistym w nieunikniony sposób wywiązywało się zapalenie, co po kilku tygodniach prowadziło do ponownej ślepoty. Pozwoliłem sobie przypisać Anie odkrycie tej metody. Niech ewentualni specjaliści wybaczą to nieprofesjonalne wyjaśnienie.