Życie to sztuka cz.21

- Sylwia - Mówi i robi się czerwony jak burak a ja otwieram szeroko oczy ze zdziwienia.
- Sylwia? Podoba Ci się Sylwia, moja Sylwia? - Pytam, nie mogąc opanować zdziwienia.
- Taak, coś w tym złego? Bardzo mi się podoba, ale jak wiesz nie jestem za bardzo lubiany w jej towarzystwie. - Robi naburmuszoną minę jak przedszkolak. Nie mogąc się powstrzymać wybucham gromkim śmiechem. - Szszsz.. Bo go obudzisz. - Upomina mnie.
- Wybacz, ale Twoja mina była bezcenna.
- Miałaś mi pomóc a ty się ze mnie śmiejesz.
- Przepraszam, moim zdaniem musisz powiedzieć jej co czujesz.
- Moim zdaniem ty też powinnaś powiedzieć Kubie czego oczekujesz i jakimi uczuciami go darzysz.
- To nie takie proste, on już najwidoczniej znalazł sobie dziewczynę.
- Ona pewnie też ma kogoś innego na oku.
- Sylwia na pewno Cię zrozumie, to mądra dziewczyna.
- Kuba na pewno wszystko Ci wyjaśni i odwzajemni Twoje uczucia.
- Mylisz się, dziewczyny są bardziej czułe i starają się znalezć delikatne rozwiązanie w każdej sprawy, a faceci to dranie.
- Nie masz racji, my faceci nie odpuszczamy i walczymy do końca, a dziewczyny nas olewają.
- My dziewczyny lubimy być zdobywane i to faceci powinni robić ten pierwszy krok.
- My faceci musimy wiedzieć, że wy tego chcecie, bo jak pokazujecie nam dziubki i się uśmiechacie, a potem dajecie nam kosza to my głupiejmy.
- Bo my dziewczyny musimy wiedzieć, czy naprawdę wam zależy.
- To chyba logiczne, że jeśli do was podbijamy to nam zależy.
- Czasem lecicie na kilka frontów.
- Bo chcemy żebyście były zazdrosne i zwróciły na nas swoją cenną uwagę.
- To nas denerwuje i czujemy się wykorzystywane.
- A my jak mamy się czuć, kiedy już jesteście z nami ale uśmiechacie się i gadacie z innymi?
- Dobra koniec ja uważam, że powinieneś powiedzieć jej co czujesz i o nią walczyć.
- A ty musisz z nim pogadać. - Wzdycham teatralnie. To chyba pierwszy raz kiedy udało mi się z Arturem w taki zabawny i luzny sposób pogadać.
- Wygrałem! - Ożywia się nagle.
- Co?  
- Wygrałem naszą wojnę płci. - Mówi i puszcza mi oczko.
- Dlaczego ty? - Pytam nie rozumiejąc.
- Bo nie masz już żadnego argumentu na swoją obronę.
- To wcale nie oznacza, że wygrałeś. Jestem już strasznie zmęczona. Przesuń się troszkę. - Proszę go ładnie.
- To ty wparowałaś do mojego łóżka. - Mówi wystawiając mi język.
- Dobranoc. - Szepczę , przekręcając się na drugi bok, zabierając przy tym Arturowi większość kołdry.
- Ej! Oddawaj! - Widocznie stawia sprzeciw zaistniałej sytuacji. Próbuję wyszarpać, skradzioną przeze mnie rzecz ale ja stawiam opór. Po 5 minutach walki wyraznie się poddaje, kiedy nagle czuję jak przykleja się do moich pleców chowając twarz w moich włosach.
- O nie, przestań, odsuń się! Mało masz miejsca?  
- Mało mam ciepła, a Twoje ciało idealnie nadaje się do tego żeby mnie ogrzać.
- Chyba zwariowałeś? - Oddaję mu jego część kołdry, a on w zamian za to przesuwa się, robiąc mi więcej miejsca.
- Uwielbiam robić z Tobą interesy Lenko! Dobranoc. - Szepcze i teatralnie cmoka mnie w czoła, w zamian za to dostaje ode mnie z pięści w brzuch. - Ała! Kurcze chciałem być miły.
- Nie wyszło. - Mówię z udawaną powagą. Z uśmiechem na ustach spokojnie zasypiam.


*****



Jak przez mgłę słyszę czyjeś nucenie powoli otwieram oko, najpierw jedno potem drugie. Dostrzegam mojego nocnego kolegę, który stoi tyłem do mnie przy szafie z ubraniami. Jest w samym ręczniku, znowu... Przeciągam się na łóżku, chcąc być zauważona,  ale dopiero teraz dostrzegam, że ma na uszach słuchawki. Wpadam na najgłupszy z możliwych pomysłów, powoli i po cichu podchodzę do niego. 1, 2 i 3 skaczę Arturowi na plecy, on wystraszony podskakuje, ściąga słuchawki, a jego ręcznik ląduje na podłodze. Na domiar złego do pokoju wchodzi Tymek....



Heej mam nadzieje, że wam się spodoba!!
Pozdrawiam
SOSENKA!