Mój ból cz2.

Jednak chwilę potem nacisk jelca na moje gardło zelżał, aż w końcu zupełnie ustąpił. Otwarłam oczy i zobaczyłam przed sobą tego, którego tak mocno kiedyś pokochałam. Ten sam błysk w oczach, lekki zadziorny uśmieszek i przede wszystkim jego aksamitny głos, którego już tak dawno nie słyszałam.
- Myślałem, że straciłem cię na zawsze, kochanie! Tak bardzo się tego bałem. – jego silne ramiona objęły mnie mocno w chwilę po tym, jak jego miecz upadł głucho w trawę. Nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Czułam się tak dziwnie. Wreszcie udało mi się przemówić.
- Ty się bałeś, że mnie straciłeś? A co mam ja powiedzieć? Co?! Po tamtej bitwie szukałam cię przez ponad miesiąc, ale nigdzie nie mogłam znaleźć twojego śladu. Przez ponad pół roku, noc w noc płakałam za tobą.
Wyswobodziłam się z jego objęć. Ze skrzyżowanymi na piersi rękoma, iskrzącym wzrokiem patrzyłam na niego.
- Wiesz, jak ja się czułam, gdy zdałam sobie sprawę, że już nigdy cię nie odnajdę? Że najpewniej jesteś przetrzymywany przez tego uzurpatora? Lecz wiadomość o twoim pojmaniu nie pojawiła się nigdy w żadnych mediach… Chciałam skończyć ze swoim życiem w nadziei, że może spotkam cię po drugiej stronie. W ostateczności nie zrobiłam tego. Odeszłam od Jeźdźców. Od ponad czterech lat nie mam żadnego kontaktu ani z nimi, ani z moim Gryfem. Wiem tylko, że on nadal żyje.
Po tych słowach zaległa głucha cisza. Odwróciłam się w stronę moich najbliższych. Rodzice nadal byli wystraszeni, lecz to, co zobaczyłam w oczach mojego chłopaka i jego rodziny, powiedziało mi, że ten związek nie ma żadnych szans na przetrwanie po tym, co tutaj właśnie nastąpiło. Złość, pogarda, zniesmaczenie, to właśnie wyczytałam z ich oczu. Łzy zaszkliły mi się pod powiekami. Po chwili mój były już chłopak ze swoimi najbliższymi odwrócił się powoli i odszedł. Patrzyłam za nimi, aż nie zniknęli mi z oczu. Wtedy poczułam, jak on mnie obejmuje. Delikatnie, jakby z wahaniem.
- Kochałaś go. – ni to stwierdził, ni zapytał.
Nie byłam w stanie nic odpowiedzieć. Łzy zaczęły kapać z moich policzków. W górze usłyszałam tak dobrze znany mi szum skrzydeł. Spojrzałam ponad ramieniem byłego i ujrzałam, jak na polanie lądują dwa potężne, piękne smoki. Jego czarny i mój czerwony. Poczułam po chwili, jak mój jaszczur niepewnie nawiązuje ze mną myślowy kontakt. Emanujące od niego szczęście, ulga, niepewność, ale przede wszystkim miłość, uświadomiła mi, jaka byłam nieszczęśliwa bez zwykłego życia Jeźdźca. Lekko skłoniłam głowę na piersi byłego ukochanego.