Z jak Zatracenie - część 4

-Laura …. Laura …. - Igor siedział na chodniku i głaskał kobietę po twarzy. Za jego plecami stał blady Marcin. Ratownik medyczny siłą musiał odciągnąć mężczyznę od poszkodowanej Laury.  
-Nie pomaga nam Pan. Zajmiemy się nią. Proszę czekać. - tyle usłyszał Igor.
Patrzył jak zespół karetki zajmuje się Laurą. Nie mógł uwierzyć, że to się dzieje. Odwrócił się w stronę stojącego w pobliżu brata. Marcin dalej był blady i w jego oczach kręciły się łzy.
-Igor to moja wina …
-Przestań! Oboje jesteśmy winni. Nigdy nie powinienem się na to zgodzić. Teraz najważniejsza jest Laura.
-Przepraszam- ich rozmowę przerwał ratownik – Pacjentkę przewozimy do Szpitala Wojewódzkiego. Tam dowie się Pan więcej – i wskoczył do karetki.
Igor popatrzył na Marcina, który dalej stał w tym samym miejscu i się nie ruszał.
-Nie wiem jak Ty, ale ja jadę do szpitala …
-Igor muszę Ci coś powiedzieć … Wczoraj …
-Co wczoraj?
-Miałem badania …
-Marcin weź powiedz o co chodzi!
-Choroba się cofnęła.
Igora zatkało. Na jego przerażonej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Podbiegł do brata i go uściskał.
-To wspaniale. Czemu od razu nie mówiłeś?
-Ale to jeszcze nie wszystko …
-Co jeszcze?
-Wczoraj poprosiłem …
-Marcin gadaj …
-Igor ja się zakochałem …
Igora zebrało na mdłości. Kurwa, kurwa, kurwa. Myślał, że go rozsadzi od wewnątrz. Marcin zakochał się w Laurze, ale to on ją przeleciał. Wróć to ona przeleciała jego. Jego rozmyślania przerwał głos brata.
-Wczoraj poprosiłem ją o rękę i ona się zgodziła …
-Co????
-No zgodziła się...
-Kurwa Marcin ona nie wiadomo czy przeżyje, a Ty mi się tu chwalisz, że się oświadczyłeś. Pojebało Cię?- mężczyzna aż się zatrząsł.
-Ale …
-Tak ją kurwa kochasz? Stoisz tu i spokojnie mi mówisz, że się żenisz …
-Igor posłuchaj ….
-Nie chce tego słuchać! Ja też ją kocham. Jestem idiotą, że pozwoliłem na ten cały cyrk. Jak tylko ona to przeżyje wybije jej z głowy ślub z Tobą. Ona jest moja! Słyszysz?- po tych słowach udał się do budynku firmy po kluczyki i pojechał do szpitala. Już nie słyszał co mówił dalej stojący na chodniku Marcin.
Wpadł do szpitala i od razu skierował się na izbę przyjęć.
-Chciałbym wiedzieć co z Laurą … Została potrącona przez auto … - Igor dukał do pielęgniarki
-Jest teraz na badaniach. Proszę usiąść i czekać. Jak lekarz skończy to Pana poinformuje co z pacjentką.
Igor posłusznie usiadł na krześle i spuścił głowę. Nawet wieść o chorobie brata nie przytłoczyła go tak bardzo jak to co działo się teraz. Jego rozmyślania przerwał dźwięk telefonu. Popatrzył na wyświetlacz i od razu rozłączył połączenie. Telefon ponownie zaczął dzwonić. Zirytowany mężczyzna wyłączył aparat i wsunął do kieszeni. Mijały godziny. Laura cały czas była na badaniach. Igor miał poczucie winy, że wszystko jest jego winą. Gdyby się nie zgodził na absurdalny pomysł brata Laura byłaby cała i zdrowa i być może była by teraz jego. Gdy przypomniał sobie słowa brata zasyczał aż z gniewu.
-Nie pozwolę jej sobie zabrać. Nie pozwolę-szeptał sam do siebie. Był pochylony i miał zamknięte oczy. Nie usłyszał, że ktoś do niego podszedł. Gdy otworzył oczy zobaczył przed sobą dwie pary nóg. Damskie i męskie. Podniósł oczy i zobaczył stojącego przed nim Marcina z jakąś kobietą. Nie z jakąś tylko z Anią z kadr jego firmy.
-A Wy tu po co?-wypalił
-Igor musisz mnie wysłuchać …
-Ja nic nie muszę – odrzekł zaciskając dłonie w pięści.
-Panie Igorze proszę … - tym razem zaczęła Ania
-Jak chcesz mieć jeszcze pracę to wypierdalajcie stąd!- Igor był coraz bardziej wściekły.
Ania z Marcinem opuścili szpital. Czas mijał, a on dalej nie wiedział co z Laurą. Był załamany. Poczuł na swoim ramieniu czyjąś dłoń. To jedna z pielęgniarek.
-Lekarz zaprasza Pana do gabinetu. Na końcu korytarza w prawo.
-Dziękuje – pośpieszył we wskazanym kierunku.
Drzwi do gabinetu były uchylone mimo to zapukał i wszedł. Lekarz podniósł głowę i gestem zaprosił go do środka.
-Proszę usiąść. A więc tak. Pani Laura oprócz złamania ręki nie ma żadnych obrażeń. Zrobiliśmy wszystkie konieczne badania i w sumie mogłaby wyjść do domu, ale wolałbym zatrzymać ją na obserwacji.
-Jeśli jest to konieczne to jak najbardziej. Czy mogę się z nią zobaczyć?
-Tak, oczywiście. Pielęgniarka powie Panu w której sali znajduje się pacjentka. Ona miała dużo szczęścia, to mogło się skończyć dużo gorzej.
Igor podziękował lekarzowi za rozmowę i udał się do pielęgniarek by wskazały mu salę w której znajduje się Laura. Gdy był już na progu serce mu się ścisnęło. Reka kobiety była w gipsie. Najgorszy jednak widok to jej twarz. Miała rozciętą wargę i siniaka na policzku. Patrzył na kobietę, która skradła mu serce ze świadomością tego, że on jest winien temu co ją spotkało. Kobieta wyczuła chyba czyjąś obecność bo otworzyła nagle oczy i spojrzała w stronę drzwi. Jej oczy były takie smutne. Wpatrywali się w siebie, ale żadne z nich się nie odezwało. Igor postanowił przerwać ciszę. Podszedł do łóżka i usiadł na stojącym obok krześle.
-Laura przepraszam-chciał chwycić jej dłoń, ale ona szarpnęła się i zasyczała z bólu.
-Nie dotykaj mnie. Po co tu przyszedłeś?
-Laura wiem, że to wszystko moja wina …
-No nie mogę. Wielki Igor przyznaje się do błędu …
-Daj mi coś powiedzieć …
-Miałeś swoją szansę. Wkręciliście mnie, a ja głupia się zakochałam...-po jej policzkach potoczyły się łzy
-Ja nie miałem wyjścia …
-Co? Za głupią mnie masz? Zawsze jest jakieś wyjście. Zamierzałeś mi w ogóle powiedzieć, że zamieniliście się?
-Proszę nie przerywaj mi. Zgodziłem się na ten cyrk bo wiedziałem, że Marcin nie ma dużo czasu – Laura pobladł i już otwierała usta żeby coś powiedzieć, ale Igor położył jej palce na ustach i dalej mówił- Marcin jest a raczej był poważnie chory. Wtedy gdy prawie się kochaliśmy u Ciebie w mieszkaniu on znalazł się w szpitalu. Lekarz nie dawał żadnych szans, pomimo tego, że Marcin przeszedł jakieś nowoczesne leczenie. Tego dnia on właśnie powiedział mi, że mu się podobasz. Wymyśliłem wtedy ten plan o zamianie. Każdego dnia widziałem jaki jest szczęśliwy i Ty też. Dlatego w pracy byłem taki wściekły. Nie mogłem tego znieść. A dziś Ty wpadłaś do mojego biura i byłaś taka stanowcza. Nie potrafiłem Cię powstrzymać. A po wszystkim wpadłaś w szał i jeszcze pojawił się Marcin. Laura ja nie chciałem Cię skrzywdzić.
-Ale skrzywdziłeś …
-Laura proszę, kocham Cię i nie chcę Cię stracić …
-Kochasz? Nie rozśmieszaj mnie. Gdybyś mnie kochał nie oddałbyś mnie swojemu bratu. Ja bym się nigdy nie zgodziła na to by oddać Cię innej kobiecie. Ty bez wahania to zrobiłeś. Oddałeś mnie jemu jak jakąś dziwkę. Gdyby nie wczorajszy wieczór dalej byłabym nieświadoma z kim się w końcu spotykam, bo nie raczyliście mnie oświecić. A teraz z łaski swojej zostaw mnie samą.
-Laura przepraszam jeszcze raz. Wiem, że jesteś teraz wściekła, ale ja też jestem. Zostawię Cię teraz samą, ale wybij sobie z głowy ten ślub bo do niego nie dopuszczę- wstał i opuścił salę Laury. I już nie usłyszał jej pytania.
-Jaki ślub?