Pani Dwóch Krajów cz. 51

LXXXIII
     Słowa Królowej uderzyły go niczym maczuga, przez chwilę nie potrafił zebrać myśli.
     "Co takiego? Kto to zrobił i jak to się mogło stać? Dlaczego nie zapewniliście jej ochrony? Mistrz czegoś się obawiał... Miał przeczucie, że szykuje się coś złego...”
     "Nie wiemy wszystkiego. Wczoraj wyjechała na przejażdżkę z Bestią i Amazonkami. Z różnych powodów nie mogłam jej towarzyszyć, a te wojowniczki nie tolerują żadnych mężczyzn i nie życzyły sobie eskorty. Nikt poza nimi nie potrafi zresztą jeździć konno. Podobno, gdy już wracały i zbliżały się do pałacu, nadjechał rydwanem posłaniec, miał Mój pierścień i przekazał Moje jakoby rozkazy...”
     "Znowu ten pierścień... Czy posłaniec nie był przypadkiem kulawy?”
     "Nie, Neferze. To nie on. Zarówno Irias jak i Amazonki rozpoznałyby Tahara, zapamiętałyby go z Tamadah.”
     "Ale nikt nie mógł raczej zdobyć innego pierścienia z Twoim znakiem... Musieli dostać go właśnie od tego zdrajcy...”
     "Pewnie tak, wykonano ich tylko kilka, a odpowiednie kamienie i sam wzór są dostępne wyłącznie dla nadwornego złotnika. Wierz mi, niełatwo podrobić Moje znaki. Tahar zdołał widocznie uciec z pola bitwy i oddał się na usługi kolejnych Moich wrogów... Mógł usłyszeć o nich od księcia... Niepotrzebnie okazałam mu łaskę... Niepotrzebnie okazałam łaskę im obu, Taharowi na twoją prośbę...”
     "Jakie właściwie rozkazy przyniósł ten fałszywy posłaniec?”
     "Powiedział, że ma polecenie zabrać Irias na spotkanie z tobą, Neferze. Spotkanie, na które dałam jakoby specjalną zgodę i które zorganizowałam.”
     "I one pozwoliły odjechać jej samej?”
     "Wysłannik oświadczył, że ani Ja, ani ty, Neferze, nie życzymy sobie obecności Amazonek podczas tej rozmowy. To zabrzmiało nawet prawdopodobnie, bo istotnie nie chciałabym ich wówczas widzieć, ty zapewne też nie. Miał własną eskortę w postaci dwóch kolejnych rydwanów ze znakami gwardii. Ostatnio w stolicy znalazło się tylu żołnierzy, że Irias nie mogła znać ich wszystkich... Księżniczka podobno uparła się, aby jechać natychmiast, gdy tylko usłyszała, o co chodzi. Sprawiała też wrażenie, że poznaje posłańca, chociaż Amazonki nie potrafiły go później opisać. Miał wyglądać zwyczajnie, nijako. Irias zostawiła konia i przesiadła się na rydwan.”
     "Posłużyli się moim imieniem, aby wciągnąć ją w zasadzkę.” - Nefer zdusił cisnące się na usta przekleństwo.
     "Podobnie jak Moim pierścieniem... W tym wszystkim nie zatroszczyłam się o to, aby wyśledzić, co stało się z Taharem po bitwie i oto rezultaty. Ten przeklęty pierścień wciąż wyrządza szkody... Bogowie karzą Mnie chyba za to, że tak głupio go straciłam...”
     "Czy wiemy coś jeszcze?” - Chciał, aby Najjaśniejsza nie rozpamiętywała w tej chwili swoich rzekomych win czy zaniedbań. Księżniczka oraz wszyscy jej przyjaciele potrzebowali obecnie siły, spokoju i opanowania Królowej Amaktaris.
     "O tym, że Irias nie wróciła z przejażdżki i pojechała gdzieś z tym fałszywym gońcem dowiedziałam się dopiero po pewnym czasie, wieczorem, gdy nie zjawiła się ani na kąpieli, ani na kolacji. Zarządziłam poszukiwania, ale... Rydwany odjechały podobno w stronę pustyni i folwarku Pachosa, nigdy tam jednak nie dotarły. Piasek zasypał ślady... Może uciekli na pustynię, rozesłałam już na wszystkie strony patrole... Równie dobrze mogli jednak porzucić i ukryć gdzieś zaprzęgi, zabić konie, a potem przedostać się do miasta. Ludzie mistrza Apresa przetrząsają ulice Memfis i wypytują kogo się da, jak dotąd bez rezultatu...”
     "Kto mógł zrobić coś takiego?”
     "Mam bardzo wielu wrogów, Neferze... I coraz mniej przyjaciół... Czy mogę liczyć na twoją pomoc, pomimo tego wszystkiego, co się stało?”
     "Pani... Irias pomogła mi wiele razy... Kocham ją jak córkę, której odmówili nam z Aną bogowie... Jestem na Twoje rozkazy, chociaż nie wiem, co mogę takiego uczynić...”
     "Twój rozum na pewno się przyda... W tej sprawie jest coś dziwnego... Na co liczą porywacze albo ich mocodawcy? Muszą wiedzieć, że cokolwiek otrzymają w zamian za życie i wolność Irias, cokolwiek im obiecam... Nie zdążą się tym nacieszyć. Będę ich ścigać niczym wściekłe szakale, bez wytchnienia i bez żadnej litości... Poruszę niebo i ziemię... A gdy już zostaną schwytani... Kimkolwiek by nie byli, wojownicy królowej kopca znowu otrzymają zajęcie...”
     "Wiem o tym, Pani, pamiętam sprawę tamtego chłopca, Aniego...”
     "Wszyscy wiedzą o miłości, którą darzę Irias. Może ktoś chciał się zemścić?”
     "Wtedy, wybacz mi te słowa, o Wielka, ale ciało księżniczki znaleziono by o świcie u wrót pałacu... Tu musi chodzić o coś więcej niż zemsta...”
     "Obyś się nie mylił... Jeżeli tak, to mamy jakąś szansę... Wracajmy do pałacu, może mistrz albo Horkan dowiedzieli się czegoś więcej.” - Wypowiedziawszy imię setnika zapewne o czymś sobie przypomniała. - "Oczywiście, o ile zechcesz służyć swojej Królowej, nie jesteś już Moim niewolnikiem”
     "Pozostanę nim zawsze i wszędzie, wiesz o tym, o Najwspanialsza...”
     "Nie chodzi tylko o to, Neferze... Może kiedyś potrafisz ponownie ucałować stopy Pani Obydwu Krajów z dawną żarliwością... Ale nie czas na to... Musimy uratować Irias.”
     Gospodę opuścili bez zbędnej ostentacji. Nie rzucająca się w oczy, zasłonięta lektyka oraz doborowy oddział straży czekały na podwórzu. Nefer szedł oczywiście pieszo. Wracał więc do służby ale jako kto? Nieformalny doradca, ktoś w rodzaju przyjaciela, faworyt Bogini? Jej słowa zdawały się wskazywać, że tej ostatniej możliwości Najjaśniejsza wcale nie uważała za niemożliwą... A co sądził o tym on sam? Teraz nie czas na takie rozmyślania, ofuknął się w duchu, nie wówczas, gdy Irias grozi niebezpieczeństwo, a Ana znajduje się w drodze do stolicy.
     W przedsionku prywatnych apartamentów Monarchini czekali obydwaj Mistrzowie. Zaprosiła ich do gabinetu, zabierając ze sobą również Nefera. Były niewolnik doczekał się tej satysfakcji, iż tym razem Mistrz Apres nie tylko nie wyraził sprzeciwu, ale nawet nieznacznie kiwnął mu głową. Horkan pozostawał szczęśliwie nieobecny, nadal osobiście dowodził patrolami przetrząsającymi pustynię. Przysłał tylko gońca z raportem, że nie znaleziono nic istotnego. Treść tego przesłania przekazał Władczyni Towarzysz Prawej Ręki.
     "Co z Pachosem?” - spytała. - "To w okolice jego folwarku skierowały się podobno rydwany porywaczy?”
     "Niestety, o Pani. Jak już donoszono, opuścił gospodarstwo jeszcze wczoraj przed południem i dotąd nie powrócił.”
     "To dziwne. Rozumiem, że zadania, którymi się zajmuje, mogły przez jakiś czas zatrzymać rządcę poza folwarkiem, ale powinien już wrócić... Mógłby się teraz bardzo przydać. Zaczynam obawiać się również o niego... A jak twoje własne poszukiwania, mistrzu?”
     "Nadal nic konkretnego, Wielka Pani.”
     "Wydobyłeś coś z Mojego kuzyna?”
     "Zabroniłaś, o Najdostojniejsza, stosowania wobec księcia metod bardziej bezpośrednich, ale okazało się, że wystarczyło zademonstrować mu działanie niektórych... przyrządów, by okazał chęć współpracy... Bardzo żywą chęć współpracy. Niestety, podał tak wielką liczbę imion swoich rzekomych zwolenników, że niewiele nam to dało. Nie potrafił przypomnieć sobie, o których z nich mówił konkretnie Taharowi. Oczywiście, z czasem postaram się sprawdzić ich wszystkich, ale nie da się zrobić tego natychmiast. Mógłbym zastosować silniejsze środki nacisku, jeśli zezwolisz, o Najpotężniejsza z Władczyń, obawiam się jednak, że książę powie nam wówczas, co tylko zechcemy usłyszeć, i nie wiadomo, ile będzie w tym prawdy. Pragnę jednak zwrócić Twoją uwagę, iż na poczesnym miejscu wymienił arcykapłana Heparisa. Samo w sobie to jeszcze o niczym nie świadczy, ale jeśli pamiętasz, Pani, sprawę Twych nasączonych trucizną sandałów oraz libijskiego sługi, którego aresztowałem, to ślad również prowadzi w tym kierunku. Skłonienie tego syna pustyni do mówienia wymagało o wiele większej perswazji z naszej strony, powiedział też znacznie mniej, ale akurat jego słowom bardziej jestem skłonny wierzyć.”
     "Wymienił imię arcykapłana świątyni Ozyrysa? Niemożliwe, aby Heparis mógł okazać się aż takim głupcem.”
     "Ten człowiek podobno nigdy nie rozmawiał z czcigodnym Heparisem i nawet gotów jestem w to uwierzyć, ale zakup trucizny zlecił mu jeden z zaufanych akolitów arcykapłana.”
     "To istotny ślad, ale w tej chwili mamy ważniejsze sprawy.”
     "Pani, nie zdziwiłbym się, gdyby te wypadki wiązały się ze sobą. Księżniczkę porwano akurat wtedy, gdy zaczęliśmy czynić postępy w śledztwie.”
     "Weź świątynię Ozyrysa pod baczną obserwację, nie przypuszczam jednak, aby czcigodny hierarcha aż tak ryzykował... Gdyby naprawdę więził Irias w murach swojej siedziby, nic nie zdołałoby osłonić go przed Moim gniewem... Nie należy do przyjaciół Królowej, ale unikał jakiegokolwiek zaangażowania w bunt księcia i, o ile pamiętam, wydawał się prawdziwie wzburzony wystąpieniem Nektanebo, gdy na początku wojny składał deklarację wierności. Nie zaniedbuj też innych tropów, Mistrzu.”
     "Oczywiście, o Pani. Musimy jednak czekać... Może bogowie ześlą nam szczęśliwy traf.”
     "A może porywacze wystąpią z jakimiś żądaniami. Przecież w tym celu musieli uprowadzić księżniczkę... Obiecam im, co tylko zechcą, ale potem...”
     Amaktaris z trudem zdołała zachować spokój. Widząc wzburzenie Władczyni i zamierzając, być może, odwrócić Jej umysł od dręczącego problemu porwania Irias, Mistrz uzdrowiciel podniósł inną kwestię.
     "Pani, jak wiesz, dziś przybywają do stolicy pierwsze łodzie z rannymi. Wśród nich jest też sierżant Tereus. Nie tak dawno wyrażałaś chęć uhonorowania tego żołnierza odpowiednim powitaniem.”
     "Tak, masz rację, mistrzu. W obecnej chwili nie czas na uroczystości, ale sierżant zasługuje na to, aby Królowa osobiście przyjęła go na przystani... Albo nie, nie potrzebujemy kolejnego zbiegowiska... Wypłynę na spotkanie własną łodzią i powitam Tereusa na Rzece... Poza wszystkim, pozwoli to może oderwać myśli oraz chłodniej spojrzeć na sytuację... Wydaj proszę, stosowne rozkazy, mistrzu Apresie... Ty, mistrzu uzdrowicielu, przygotuj szpital... A ty, Neferze, popłyniesz ze mną. Z pewnością macie sobie wiele do powiedzenia z sierżantem oraz Harfanem, bo on też wraca do Memfis. I dobrze, bardzo potrzebuję teraz przy sobie absolutnie wiernych przyjaciół. Jeżeli dowiecie się czegoś nowego, natychmiast przekażcie wiadomość.”
     Znalazłszy się na Nilu, Amaktaris rzeczywiście odzyskała jakby trochę spokoju. Jak przypomniał sobie Nefer, mówiła kiedyś, że lubi żeglugę oraz wodne przejażdżki, niekoniecznie związane przy tym z wizytowaniem niewolniczego pokładu oraz wioślarzy królewskiej barki. Nie poczyniła żadnych szczególnych przygotowań, zauważył tylko, że zabrała ze sobą miecz Mutawalisa. Kapłan cieszył się na spotkanie z Harfanem, chciał podziękować za wszystko i jemu, i sierżantowi. Przede wszystkim nadal trapił go jednak los Irias, chociaż nie próbował nawiązywać rozmowy na ten temat, aby nie zepsuć wymuszonego może nieco ożywienia Najjaśniejszej. Zżymał się sam na siebie, że jak dotąd w żaden sposób nie zdołał w niczym pomóc małej przyjaciółce, która tak ufnie podążyła na rzekome spotkanie i wpadła w pułapkę. Czuł się winny zarówno z tego powodu, jak i dlatego, że we własnym mniemaniu zawodził nadzieje Boskiej Pani, nie potrafiąc nic szczególnego wymyślić. Na szczęście, to Ona zaczęła wymieniać błahe uwagi na temat mijanych budowli i krajobrazów, zamierzając zapewne poprawić własny nastrój.
     Konwój z rannymi napotkali już poza północnymi granicami miasta, kilkanaście łodzi i barek płynących powoli w górę Rzeki. Gdy tylko załoga ich własnej łodzi ujawniła obecność Monarchini, na dziobie prowadzącego okrętu pojawiła się znajoma sylwetka Harfana, machaniem rąk zapraszającego do przycumowania przy burcie większego statku. Wkrótce znaleźli się na pokładzie, a do powitania przyłączył się Mistrz Sentot.
     "Pani, zaszczycasz nas swoją obecnością.”
     "Jestem to winna Moim żołnierzom i tobie także, mistrzu uzdrowicielu... Przede wszystkim przybyłam jednak dla sierżanta, stał się bohaterem tej bitwy, ma nadto wiele do opowiedzenia na temat jej prawdziwego przebiegu. Harfanie, okazałam ci Moje niezadowolenie, podczas gdy byłeś i pozostałeś wiernym przyjacielem zarówno Królowej, jak i tu obecnego Nefera. Dałeś tego najlepsze możliwe dowody, bracie, nie zapomnę o tym... Jak widzisz, Nefer nie jest już więźniem ani niewolnikiem, zgodził się jednak pozostać w Mojej służbie.”
     "Pani, wszyscy pragniemy służyć Ci z całych sił, jak tylko potrafimy.”
     "Wkrótce możecie znowu znaleźć ku temu okazję... Nie chciałabym jednak psuć teraz tej radosnej chwili powitania.”
     "Neferze, cieszę się, że odzyskałeś łaskę naszej Pani. Widzę, że nosisz przy pasie sztylet, który zdobyłeś, a tamte naramienniki przechowałem, tak jak obiecałam. Nie żałuję jednak odwołania mojej niewczesnej przysięgi.”
     "Czy zdołaliście ustalić coś nowego w sprawie zamachu na życie sierżanta?”
     "Niestety nie, o Wielka. Zamachowiec zginął z własnej ręki, a nikt nie potrafił go rozpoznać.”
     "Cóż, zapewne to Menase nasłał zabójcę... Okazał się zdrajcą i padł u stóp Mego Tronu, powalony przez Horkana, w chwili, gdy rzucił się na Nefera ze sztyletem w dłoni... Tym samym zresztą, który tu widzicie.”
     Kapłan nie uznał za stosowne wyrazić w tej akurat chwili swoich wątpliwości dotyczących ewentualnych motywów setnika. Niech już ta sprawa zostanie pogrzebana na zawsze, najważniejsze, że ucierpiał tylko sam ambitny generał.
     "Obiecałam nie psuć radości spotkania, a jednak ciągle to czynię, poruszając takie sprawy. Mistrzu uzdrowicielu, należą ci się wielkie wyrazy uznana za uratowanie sierżanta.”
     "Nie zdołałem, niestety, ocalić jego ręki, tak jak się obawiałem. Musiałem ją odciąć, wybacz, o Wielka.”
     "Uczyniłeś słusznie... Będąc na miejscu, tylko ty mogłeś podjąć decyzję. Nawet wówczas, gdy odjeżdżając, wydałam inne zalecenia... Podyktowane żalem oraz wspomnieniami... Sierżant żyje i to świadczy o twoich umiejętnościach... Uratowaliście nie tylko jego życie, ale także życie Nefera oraz honor Królowej. Chodźmy, jeśli Tereus jest przytomny, to chciałabym teraz powitać także i jego.”
     "Jeżeli nawet śpi, to nigdy by nam nie wybaczył, gdybyśmy nie obudzili go przy takiej okazji. A jego zdrowie jest coraz lepsze. Urządziliśmy mu posłanie na rufie.”
     Posłanie okazało się królewskich niemal rozmiarów legowiskiem, uczynionym z poduszek, makat i skór dzikich zwierząt. Sierżant istotnie prezentował się znacznie lepiej niż wówczas, gdy Nefer widział go po raz ostatni. Nawet brak lewego przedramienia, odciętego tuż poniżej łokcia, nie odbierał staremu żołnierzowi wojskowego wyglądu. Bynajmniej nie spał i nie zważając na wymogi etykiety, pierwszy odezwał się do Najdostojniejszej.
     "Księżniczko, jak dobrze wreszcie Cię widzieć! Może Ty powiesz coś tym dwóm tutaj, aby w końcu pozwolili mi wstać z tego barłogu, dobrego dla jakiejś damy dworu albo dziwki w drogim burdelu. Jeżeli zobaczą to moi wszarze, to spalę się przed nimi ze wstydu.”
     "Może zdołam uczynić coś w tej sprawie, jeżeli ty z kolei okażesz posłuszeństwo innym rozkazom Władczyni, żołnierzu.” - Amaktaris przyjęła rubaszny ton rozmowy, w oczywisty sposób zadowolona z ożywienia i dobrego stanu Tereusa.
     "A cóż to za rozkazy, Księżniczko? Po tym wylegiwaniu się tutaj jestem gotowy na wszystko!”
     "Zaraz zobaczymy, sierżancie. Na początek przyjmij podziękowania swojej Królowej za to, czego dokonałeś podczas bitwy. Ten miecz, który sam zdobyłeś w walce z księciem Mutawalisem, niech świadczy o twojej odwadze i zasługach.” - Podała oręż, który wojak przyjął z pewnym wahaniem.
     "To ja chciałem złożyć tę klingę u Twych stóp, Księżniczko, razem z głową tego łajdaka, który ośmielił się...”
     "Sierżancie, nie wiem co stało się z głową księcia, pewnie zjadły ją sępy albo szakale, ale miecz zatrzymaj. Byli tacy, którzy narazili się na złość i zawiść innego zdrajcy, aby zachować go dla ciebie.”
     "Wiem już o tym, co się stało.” - Przez twarz Tereusa przemknął cień. - "Ten Menase... Na szczęście, jak widzę, poznałaś się na Neferze. To jego zasługa, że...”
     "O tym porozmawiamy później. Teraz, skoro okazałeś już posłuszeństwo pierwszemu rozkazowi Królowej, chociaż nie bez oporu, wykonaj też drugi.”
     "O co chodzi, Księżniczko? Widzę, że planujesz coś, co nie spodoba się staremu żołnierzowi...” - Sierżant wyraźnie się zaniepokoił.
     "Przyjmij i to, wojowniku.” - Amaktaris wydobyła z fałd szaty niewielki rulon papirusu i podała Tereusowi. - "Tak, masz rację, to może ci się nie spodobać... To patent pułkownika oraz oficjalna nominacja na dowódcę Królewskiej Gwardii... Nie chcę słyszeć żadnych sprzeciwów!” - przerwała sierżantowi, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. - "Gdybyś nie opierał się wcześniej i sprawował nie tylko rzeczywiste, ale też i formalne dowództwo nad gwardią, cała ta historia z Neferem wcale by się nie wydarzyła! Ani jego życie, ani honor Królowej nie zostałyby zagrożone!”
     "Najdostojniejsza Pani...” - Usiłował zaprotestować.
     "Tereusie, rozkazuję ci przyjąć ten awans oraz proszę, abyś w najbliższym czasie nie próbował obrazić albo pobić żadnego z Moich dworzan. Czy to jasne? Z tym ostatnim miałbyś zresztą raczej niejakie trudności.”
     "Tak myślisz, Księżniczko? Zapewniam, że mogłabyś się zdziwić.”
     "Może i tak...” - Amaktaris spojrzała bez złości na starego wojaka. - "W takim razie proszę, abyś przyjął awans, oraz rozkazuję nikogo nie obrażać i nie wdawać się w bójki. Teraz lepiej, sierżancie? A właściwie pułkowniku?”
     "Zawsze się bałem, że któregoś dnia postawisz sprawę w taki właśnie sposób.”
     "Powinnam to zrobić już dawno temu! Skoro doszliśmy do porozumienia, to i Ja spełnię obietnicę. Nowy dowódca gwardii może być wkrótce bardzo potrzebny. Mistrzu uzdrowicielu, czy nie da się skrócić jego odpoczynku? Jako uzdrowicielka znajduję sierżanta, to znaczy pułkownika Tereusa, w zaskakująco dobrym stanie, co jest zresztą z pewnością twoją zasługą.”
     "Jeszcze dwa dni, o Wielka... Ale może wstać z tego posłania, jeżeli aż tak bardzo mu ono doskwiera.”
     "Doskonale. Słyszałeś, pułkowniku?”
     "Pani, zawsze wiedziałem, że Twoje słowa potrafią zdziałać cuda.”
     "Na dwa dni oddaję cię pod rozkazy mistrza Sentota, potem obejmujesz swoje obowiązki. Jeśli chcesz, możesz natychmiast wstać z tego legowiska.” - Trzeba Jej oddać, że wypowiadając te słowa spojrzała na uzdrowiciela, który nie zaprotestował. - "A teraz wybaczcie, mistrzu i ty Harfanie, ale chciałabym porozmawiać z Tereusem tylko w towarzystwie Nefera.”
     "Muszę zająć się innymi rannymi, jeśli pozwolisz, o Wielka.” - Sentot skłonił się lekko.
     "A ja poczynię przygotowania do przybycia na przystań.” - Libijczyk oddał wojskowy salut.
     "Nie zatrzymuję więc was.” - Amaktaris przyglądała się Tereusowi, który, z pewnym co prawda trudem, powstał jednak o własnych silach i przysiadł na ławce.
     "Sierżancie, to jest pułkowniku, chciałabym teraz usłyszeć twoją opowieść o tym, jak to znalazłeś się ze swoim oddziałem na wzgórzach.”
     "Opowiedziałem już wszystko Harfanowi, Księżniczko, a on opisał to w liście. Nefer przyjechał do nas na koniu, okazał Twój znak i podał nam Twoje rozkazy. Wykonaliśmy je i oto cała historia.”
     "Naprawdę uwierzyłeś w jego słowa?” - Spojrzała badawczo na Tereusa.
     "Tak... To znaczy niezupełnie, Księżniczko.” - Żołnierz stracił pewność siebie.
     "Czyli jak właściwie?”
     "Prawdę mówiąc, to nie do końca uwierzyłem, że posłałaś go z rozkazami... Byłoby to jednak trochę dziwne, nie czyniłaś tego przedtem... Ale uwierzyłem, gdy opowiedział o Hetytach. Uwierzyłbym nawet bez tego znaku, ale wtedy nie zdołałbym przekonać Menase.”
     "Dlaczego uwierzyłeś?”
     "Bo znam Nefera jako Twego oddanego sługę i ufam jego rozumowi, Księżniczko.”
     "Postąpiłeś słusznie... Obydwaj tak postąpiliście, dzięki wam wygraliśmy tę bitwę... I wygląda na to, że żadnego z was nie zdołałam nagrodzić w odpowiedni sposób... Przynajmniej ty, Tereusie, przyjąłeś awans i miecz, a Nefer wrócił do służby...”
     "Pani, ten miecz... Okazałabyś łaskę, gdybyś zechciała go używać. Nawet Twój Ojciec nie miał takiego... Nie powinnaś być gorsza od królowej Amazonek, chociaż jest nią teraz Irias...”
     "Pułkowniku, jedną ręką trudno władać oszczepem, ten miecz przyda ci się bardziej niż Mnie.” - Amaktaris drgnęła słysząc imię porwanej wychowanicy, ale widocznie nie chciała jeszcze niepokoić Tereusa groźnymi wieściami.
     "Przyjmę go więc, na przechowanie. Gdy przestanie mi być potrzebny, weźmiesz go z powrotem. Wybacz te słowa staremu żołnierzowi, Księżniczko, ale zawsze traktowałem Cię trochę jak córkę i chciałbym, abyś miała po mnie choćby ten miecz... Tak jak Irias... Jestem dumny z was obu.” - Nowo mianowany pułkownik wzruszył się w niebezpieczny sposób.
     "Tak uczynię, sierżancie. Irias jednak...”
     "Teraz, gdy śmierć zajrzała mi w oczy chciałbym coś wyznać.” - Tereus zdawał się nie słyszeć słów Najjaśniejszej. - "Nie przypadkiem tak zależy mi na tym, abyście obie z Irias miały te niezwykłe miecze... Mała wojowniczka... Też jest moją córką...”
     "Co takiego?”
     "W odpowiednim czasie, podczas jednej z kampanii na północy spotkałem jej matkę, Hypatię. Domyślałem się, że jest Amazonką, chociaż nie przyznała się do tego, że także ich królową... Pozostawałem już wówczas w służbie Twego Ojca i musiałem wracać, ale nie zdołałem jej zapomnieć... Potem od razu rozpoznałem Irias, po mieczu, ale nie tylko... Jest bardzo podobna do matki... I to nie wyłącznie z wyglądu.”
     "Dlaczego nigdy nic nie mówiłeś, sierżancie?”
     "Nikomu nie przyniosłoby to żadnego pożytku. Królowa Amazonek nie może mieć ojca... A dlaczego mówię teraz? Bo jestem już stary i chciałbym, aby jednak ktoś o tym wiedział. Zaprzyjaźniła się z tobą Neferze, zasługujesz na to, chociaż jesteś niewolnikiem. Nauczyłem ją tego, co sam potrafię... Wy oboje nauczycie ją czegoś więcej... Tylko ona nie może się o niczym dowiedzieć, przynajmniej dopóki ja żyję... To jedynie wszystko by utrudniło. Musicie mi to obiecać.”
     "Obiecuję, w imieniu własnym i Nefera. Nie jesteś już niewolnikiem kapłanie, ale tego polecenia usłuchasz.” - Spojrzała znacząco na towarzysza. - "Co do ciebie, pułkowniku, to obawiam się, że będę musiała raz jeszcze porozmawiać z mistrzem Sentotem w sprawie tych dwóch dni, które mu daliśmy... Niestety, gdy dowiesz się o tym, co się stało, zapragniesz natychmiast wrócić do służby i nic cię przed tym nie powstrzyma. Nie będę się sprzeciwiała, bo doskonale cię zrozumiem.”