Co w Lolowie piszczy cz. 9

– Fajna ta powieść, naprawdę chciałbym wypożyczyć – wyjęczał Babolek, gapiąc się na Dygu maślanymi oczyma.
      – No nie wiem, raczej nie pożyczamy ludziom spoza wioski. Owszem, zdarza się, ale to sporadyczne przypadki. Bywało, że obcy rękopisy wypożyczali, kopiowali i instalowali w innych bibliotekach jako własne. Tu także mieszkańcy się połapali, gdyż któryś z nich odwiedzał kuzynkę w innej wsi i tam przypadkiem natrafił na znajomą pracę. Od razu wyszukał online i zgłosił sprawę tamtejszemu wodzowi. Rękopis spalono, a złodziejkę wyrzucono z osady.  
      – A u was? U was zdarzało się takie coś? – zapytał niepewnie facio. – W sumie wieś jest ogromna, ktoś także mógłby zgapić i ponieść do biblioteki jako swoje – dodał z pełnym przejęciem.
      – A zdarzyło się, i to nawet ostatnio. Jednak nie udało się złodziejaszkowi, bo Kocurek wywąchał sprawę i rzetelnie rozmówił się z kolesiem. Dorwał go w porę, typek nie zdążył jeszcze dostać się na półki.
      – Aha – mruknął pismak.
      Przeszli przez ogromniasty hol i Babolek usłyszał głosy dochodzące zza drzwi, do których się kierowali.
      – Co to? – Nie czekał z pytaniami.
      – To jest, gościu – Dygu otworzyła skrzydło – poczekalnia –  wskazała ręką długi korytarz, w którym stała spora kolejka.
      – Poczekalnia? – Babolek wywalił gały. – Tak, jak u lekarza?
      – No… coś w tym stylu. Chyba nie myślałeś, że wszystko, co piszą Lolki, trafia do biblioteki?
      – No… no nie – miauknął dziennikarz.
      Nie przyznał się, że nie wiedział, miał dość porażek na dziś. Weszli do środka i tu, przy ścianie, stał stolik, a przy nim siedział jakiś chłopak, który brał od oczekujących rękopisy i wrzucał do dwóch pojemników – zielonego i czerwonego.
      – A te skrzynki? Po co one? – Pismak kontynuował przesłuchanie.
      – To są kontrolki. Do zielonej wrzuca się prace, które mogą bez weryfikacji trafić do biblioteki, do czerwonej trafiają te do sprawdzenia.  
      – A to? – dociekał chłop, pokazując paluchem jeszcze większą skrzynię, dziesięć razy większą od kontrolek.
      – Tu leżą satyry – dzieła, które nie dostały się na półki. Możesz zajrzeć, ale od razu mówię, że nic ciekawego.
      – Ale… ale jednak zerknę, dobrze? – wystękał typek.
      Dygu zapraszająco wystawiła przed siebie dłonie, więc koleś natychmiast wsadził nos do skrzyni i wydobył pierwszy z brzegu rękopis. „Figlarne przygody potworka z rozporka” – Przeczytał i parsknął śmiechem.
      – Co to za tytuł? – Spojrzał na nastolatkę.
      – Zapewne taki, jak sama powieść – odparła z uśmiechem dziewczyna.
      „Wszedłem do sypialni – laska leżała, nogi rozłorzone, cała mokra. Kutas stał na baczność, szybko więc podeszłem do niej i nakazałem – biesz do dzioba!” – zacytował Szukam Guza i roześmiał się donośnie.
      – O kurczę! Wcale się nie dziwię, że to tu leży; też bym tego ludziom nie pokazał. A jakie błędy. – Brechtał szczęśliwy, że nie tylko on ma za daleko do rozumu. – Mogę zrobić zdjęcie?
      – A pytałeś bossa?  
      – Nie.
      – Więc nie możesz.
      Babolek się zasmucił, aczkolwiek w głowie wykombinował już, że cyknie foty na czuja, jak nikt nie będzie widział.
      – A jak wy to wszystko czytacie, no… te powieści? Widziałem, że biblioteka jest pusta – zapytał pismak.
      – Mamy apkę i wypożyczamy sobie online. Czasem tylko przychodzimy do biblioteki, jak mamy chęć napić się kawy na krzywy ryj – wyjaśniła Dygu.
      – Aha – bąknął pismak, który pożałował właśnie, że też nie skorzystał z napoju. – A ja też mogę sobie taką aplikację zainstalować?
      – Tak, ale na to również musisz mieć pozwolenie. Możesz zapytać Shishy, ona ma taką samą władzę jak Moderon. Ostatnio nie udziela się w rządzeniu, ale jakby chciała, mogłaby zrobić porządki tam, gdzie trzeba. Woli jednak siedzieć w bibliotece i czytać, uwielbia czytać – odparła Dygu. – To gdzie chcesz teraz iść?
      – Może wyjdźmy i przejdźmy się jeszcze. Chciałbym z kimś porozmawiać o waszym życiu… jeśli mogę.
      – Dobrze, chodźmy.


Wyłonili się z biblioteki wyjściem z drugiej strony i Babolek grzecznie podążył za dziewczyną. Nie przeszli nawet stu metrów, bo dziennikarza zaciekawiła kolejna rzecz, a mianowicie – stojące przy jednym z domków wieszaki i wiszące na nich ubrania... masa ubrań.
       – To jakiś sklep? – zapytał facet.
       – Tak, to sklep Margerytki, ma też szkołę tańca – łamańca.
      – Taaak? A mogę z nią pogadać? Mogę obejrzeć te ciuchy?
      – Zadajesz dziwne pytania. Skoro są na wystawce, to chyba możesz – odparła kąśliwie Dygu.
      Babolek nie czekał, tylko podszedł i zaczął przebierać w odzieży. Spojrzał na pierwszą z brzegu metkę – widniały na niej dwie łapki.
      – To cena – powiedziała nagle ciemnowłosa dziewczyna, wychodząc zza wieszaków.
      – Tanio – odparł Babolek, choć nie miał pojęcia, jak się tymi łapkami płaci. – Fajne te sukienki, tylko czemu wszystkie w kwiatki? – zapytał sklepikarkę.
      – Bo ja jestem Margerytka i kwiaty to mój znak firmowy.
      – Ale… ale to jest trochę nudne – bąknął koleś.
      – Doprawdy? Co ty nie powiesz. Jak się nie podoba, to wypad – fuknęła dziewczyna i zniknęła między ubraniami.
      Babolek poczuł się dziwnie, zrozumiał, że znów palnął gafę.

*Margerytka – Margerita