Co w Lolowie piszczy cz. 1

Tytuł BARDZO mi nie leży, wrzucajcie pomysły

W Lolowie Małym był wyjątkowo słoneczny, upalny dzień. Każdy siedział w cieniu i walił w chuja, tak było gorąco. Trzymający pieczę nad wiochą, wszechwładny Moderon Pierwszy Lepszy, mimo że siedział pod niebieskim sufitem, na chłodnej chmurce, również czuł paskudne uroki tej pogody. Słońce odbijało się od obłoków i parzyło w dupę także i jego.  
      Opiekun lubił mieszkać na tej chmurze, w zamku błyskawicznym z małych obłoczków… cannabis. Miał tu satelitę, stucalowy telewizor, dvd, internet, przeróżne gry planszowe, konsolę i inne zabaweczki. Do tego w Lolowie była mega biblioteka, z której władca także od czasu do czasu korzystał. Było mu kurewsko dobrze.  
      Ale i Lolki nie narzekały. Każdy miał swoje miejsce, swój osobisty, urządzony według własnych upodobań kącik. I nawet, jeśli upodobania te były nieraz dość ekstrawaganckie, nikt nie rozbił afery, tym bardziej władca. Wolnoć Tomku w swoim domku.
      Nieraz Moderon proponował,  aby się któryś z podwładnych (ekhm, przepraszam, on nie lubił określenia „podwładny”, wolał „ziomek” lub po prostu Lolek), wprowadził na trochę, bo mu się czasem pogadać chciało, ale nie było chętnych. Wbijali tylko na kawę. Propozycja padała także z drugiej strony, gdyż wódz był bardzo w porządku, lecz Pierwszy Lepszy również z zaproszeń nie korzystał. I tak sobie żyli, pili, jedli, tyli, pisali, hulali, jarali… nudzie się nie dawali.
      Aż pewnego razu do zamku na chmurce przybył dziennikarz z jednego z kiepskiej, a raczej zupełnie dennej klasy brukowców „Między nami, zamułami”, przedstawił się jako Babolek Szukam Guza i zamierzał napisać artykuł o życiu Lolków. Wieś na cały świat słynęła z różnorodności i oryginalności charakterów, z harmonii i aż nadto luźnego podejścia do życia, dlatego też pismak, chcąc sprawdzić, ile w tym prawdy, wziął sobie na cel tą właśnie wioseczkę. Musiał się przekonać, czemu akurat ta osada jest aż tak wyjątkowa.
      Puk, puk. – Strachliwie zastukał w obłoczek, kiedy po godzinie z trudem udało mu się znaleźć dobrze zakamuflowany zamek. Dotarł dzięki aromatom wydzielanym przez chmurki, lecz na niego one nie działały, ten przywilej należał się tylko władcy.
      Kto tam?! Czego?! Oglądam „Rolnik szuka żony”, kto ma czelność mi przeszkadzać?! – zagrzmiał z wnętrza Moderon.
      – Emmm… czy możemy zamienić słowo, o panie?
      Ktoś ty?!
      – Jak mnie wpuścisz, wszystko wyjaśnię. Proszę, panie, będę zobowiązany – snuł słowa zlękniony Babolek, głos władcy nie brzmiał przyjaźnie.
       Masz browar?!
      – Ummm… nie mam, ale obiecuję, że jutro dostarczę… całą skrzynkę – wystękał pismak.
      Za moment zabrzęczała blokada i chmurka łagodnie rozpierzchła się na wszystkie strony. Chłop niepewnie wpełzł do środka, kuląc się w sobie ze strachu.
      Prosto i do końca korytarza! – zaszumiał Moderon.
      Po chwili Babolek wszedł do dużej, jasnej sali, w której na samym środku, na wielkiej czarnej kanapie siedział monarcha i gapił się w telewizor, przegryzając chipsy. Szukam Guza grzecznie się ukłonił i zastygł w bezruchu, czekając na dalsze instrukcje.
       – Nawijaj, zrobiłem pauzę – warknął władca, spojrzawszy byle jak na dziennikarza.
      – O, panie, czy mógłbym wejść do wsi i porozmawiać z mieszkańcami? Słyniecie z niekonwencjonalnego stylu życia, chciałbym się czegoś na ten temat dowiedzieć i ładnie to opisać, a potem wrócić z kamerą i zrobić reportaż. Też na tym zyskacie, dostaniecie połowę dochodu z reklam – wyjęczał Babolek.
      – Mnie to, szczerze mówiąc, wisi, ale wątpię, czy ziomale będą chcieli z tobą gadać. Oni nie ufają obcym i prócz listonosza i dostawców żarcia, nie wpuszczają nikogo na teren obiektu.
      – Ale przecież dochodzą do was nowi mieszkańcy – stwierdził facet.
      – Tak, ale to długa procedura. Przeważnie pozwalamy im zostać, ale żeby zainstalować się w klimat i zdobyć zaufanie, muszą się trochę postarać. Jesteśmy otwarci na nowe twarze, aczkolwiek ostrzegam – jeśli zaleziesz komuś za skórę, możesz gorzko pożałować. Pamiętaj – mam cię na oku!  
      – No więc… mogę? – pisnął Babolek.
      – Wyrażam zgodę, ale reszta zależy już od Lolków i tego, jak się zachowasz. Nie sądzę, abyś się czegoś dowiedział, ale skoro się uparłeś – pociskaj. Powodzenia… będzie ci potrzebne – zaśmiał się złośliwie Moderon i machnął ręką.
      Babolek uleciał w górę, błyskawicznie wypłynął na zewnątrz i chmurki się… zatrzasnęły? Tak, zatrzasnęły się, u Moderona wszystko jest możliwe. Dziennikarz spłynął w dół i zaraz stał pod bramą ozdobioną wielkim, złotym „L”. Obok, na marmurowym słupku, wisiała tabliczka z napisem „Lolowo Małe, czynne 24h. Nieupoważnionym wstęp wzbroniony!”. Spietrany koleś niepewnie nacisnął dzwonek…