Co w Lolowie piszczy cz. 5

– Cześć. – Przywitała się przyjaźnie. – Kim jesteś i co tu robisz?
      Kurwa, i znów: „kim jesteś?”, „co tu robisz?”. Może jeszcze rozmiar buta, fiuta, i pesel? – Warknął bezgłośnie rozdrażniony facet.  
      – Jestem dziennikarzem, przyjechałem na wywiad – powtórzył po raz kolejny, chamsko przewracając oczami.  
      Dziewczyna wyglądała na bardzo sympatyczną, co pozwoliło mu na bezczelność.
      – Tak? Z jakiego pisma? – zapytała nastolatka. Doskonale widziała jego arogancką mimikę, lecz zupełnie nic sobie z tego nie robiła.
      – „Między nami, zamułami” – odparł niechętnie Babolek.
      – Aaa, coś obiło mi się o uszy. To ta redakcja z Wielkiego Gówna, tak? Tam też mają bibliotekę z różnymi opowiastkami, prawda? Z tego co słyszałam, klimat w tej dziurze jest dość nieciekawy. Kłócą się podobno, obrażają nawzajem. Wiesz? Dam ci dobrą radę – rób se wywiad, ale nie przyznawaj się, że jesteś z Gówna, bo cię ekipa z ziemią zrówna. Ostatnio przyszła tu nieznajoma czwórka z zapytaniem o kwatery. Szczerze przyznali, że uciekli z tego cuchnącego zarozumialstwem łajna, mieli dość. Wyjawili też ze smutkiem, że zostawili tam swoje rzeczy i teraz odzyskać nie mogą. Ale to już nie moja sprawa, nic mi do tego. Więc są u nas, mieszkają i na razie jest ok. Szkoda byłoby, gdyby musieli wracać do tego szamba, nie życzyłabym tego nawet najgorszemu wrogowi. Agnes… taka znajoma, była tam swego czasu z wizytacją, czego do końca życia będzie żałować (tak mi wyznała), i mówiła, że są tam też ziomale w porządku, ale za to władze mają na wszystko wyjebane. Wieś chodzi samopas, prośby mieszkańców są olewane, ponadto też zostawiła tam swoje rękopisy i nie może się dostać, żeby je odzyskać. Więc dla twego dobra – wymyśl coś, bo przyznanie się, skąd jesteś, to bardzo kiepski pomysł. No więc, gdzie to się idzie?  
      Babolek zaniemówił, nie spodziewał się, że Wielkie Gówno jest tak nielubiane. Gdyby tylko wiedział…
      – Ej, nie śpimy, Gaba przecież tłumaczył. – Zaśmiała się dziewczyna.
      Kurwa, i ta też wszystko wie? – Pomyślał facet.
      – Yyy… ekhm – przełknął ślinę – dzięki za informacje – wydukał. – Ale dlaczego mnie ostrzegasz? Nie jesteś przeciwko mnie? – Zdziwił się.
      – Jaaa? Skądże. Dlaczego miałabym być, przecież nic mi nie zrobiłeś. – Nastolatka się uśmiechnęła. – No to dowiem się w końcu, gdzie leziesz?  
      – Do biblioteki – wystękał Szukam Guza.
      – Tak? I czego zamierzasz się tam dowiedzieć?
      – Eee… nie wiem, okaże się na miejscu.
      – Nie jestem pewna, czy Shisha cię wpuści, ona jest nieugięta i potrafi być szorstka. A jeszcze, nie daj Boże, jakby dowiedziała się, skąd przypełzłeś…? Nie chciałabym być w twojej skórze. Ale pójdę z tobą, zobaczymy, co da się zrobić – stwierdziła dziewczyna.
      – Shisha? – Babolek uniósł brwi.
      – Żona Moderona. Siedzi tam na etat, bo nudno jej na górze. Popala czasami z siedemnastką, ale to już inna, nieistotna dla ciebie historia.
      – Siedemnastką? – Typ zadał sobie pytanie, ale nie zahaczał już o to dziewczynę, zabrakło mu odwagi.
      – Chodźmy – rzekła nastolatka, zabrała telefon ze stołu i ruszyła w stronę gmachu.


      – Jak masz na imię? – zagadał dziennikarz po chwili milczenia.
      – Dygu Dyg, do usług – odparła miło dziewczyna.  
      – Czy to ma coś wspólnego ze strachem? – zapytał debilnie pisarzyna.
      – Nieee! – Nastolatka roześmiała się soczyście. – To ma coś wspólnego z tym – rzekła i dygnęła przed facetem pięknie, ponętnie, dziewczęco.
      – Aha – mruknął Babolek, zawstydzony, że tak dał ciała i być może nawet obraził dziewczynę.
      – Przepraszam – mruknął cicho.
      – Luzik, przecież nie wiedziałeś – rzuciła przyjaźnie Dygu. – A teraz bądź grzeczny i się nie odzywaj, chyba, że cię zapyta – nakazała, zatrzymując się przed schodkami prowadzącymi do biblioteki.
      Chłop znowu się zestresował. Nastolatka fikuśnie pokicała po stopniach i zaraz nacisnęła dzwonek, który ciężkim DING-DONG! rozbrzmiał we wnętrzu gmachu. Umieszczona przy drzwiach kamera „spojrzała” z góry na mieszkankę i masywne wrota po chwili wolno się otworzyły, szumiąc złowrogo.
      – Chodź, nie… dygaj! – roześmiała się dziewczyna, widząc, że koleś już o mało nie robi pod siebie.
      Babolek przytaknął głową i grzecznie podążył za nastolatką.

*Siedemnastka – też ja
Dygu Dyg – Duygu