Co w Lolowie piszczy cz. 3

I znów „powodzenia”? Coś tu jest nie tak. – Babolek zląkł się jeszcze bardziej. A może dać sobie spokój? Warto narażać dupę dla artykułu? Cholera, ale tyle kasy dostanę, bony, i na choinkę pójdę na święta. Hmmm… A w pizdu, pal licho, nic mi nie będzie. Idę – zadecydował w końcu bez cienia przekonania i patrząc, czy nie ma w pobliżu kogoś, kto znów go zaczepi, wolno ruszył dalej.  
       Od czasu, gdy dowiedział się o bibliotece i kiedy zobaczył jej wielkość, natychmiast zapragnął wedrzeć się do środka i poszperać w rękopisach. Obiło mu się o uszy, że coś takiego tu istnieje i że można tam znaleźć nie tylko opowieści, ale też satyry. Poza tym słyszał również, że są tu druki, które miały zostać zutylizowane, nie zrobiono tego jednak, zostawiwszy ku nauce i przestrodze innym.
      Szedł, mijając pojedyncze domki, lecz nadal nikogo nie spotkał. Wioska nie była tak mała, jak sądził, teraz dopiero stwierdził, że chatki ciągną się i ciągną, niemal po horyzont. Przeszedł jeszcze kawałek i przysiadł na drewnianej ławeczce, aby chwilę odetchnąć i przemyśleć dalsze działania. Rozejrzał się i dojrzał stojący nieopodal, piękny, marmurowy podest z jeszcze piękniejszym, złotym kranikiem. Widok tak go zachwycił, że od razu poczuł pragnienie. Wstał i czym prędzej dopadł do wodopoju. Zastygł jednak przed kolumną, widząc z bliska, że jest nie jeden, a dwa krany. Co, do licha? Przyjrzał się dokładniej i dopiero teraz wyłapał umieszczone na środku podestu dwa guziki – niebieski i srebrny. Nie miał pojęcia, o co chodzi z tym drugim, nacisnął go więc bezzwłocznie. Nic się nie stało, z prawego kranu pociekła woda. Przyłożył usta – gazowana. Cudownie! – Zaświergotał w myślach i już chciał porządnie się napić, gdy nagle woda przestała lecieć. No co jest? – Pomyślał niezadowolony i zaczął jeszcze dokładniej oglądać urządzenie. Dojrzał mały otworek, a przy nim jakiś dziwny znaczek, którego zupełnie nie pojmował. Pogrzebał się po kiszeniach, wyjął drobne i zaczął wrzucać do dziury, lecz monety po chwili jak z procy wystrzeliły z dolnego otworu i poleciały kilka metrów dalej. Nie rozumiem. – Zgłupiały typ podrapał się po głowie i zaczął zbierać rozrzucony bilon. Zawsze to parę groszy, będzie na tramwaj. – oświadczył bezgłośnie. Szybko zgarnął monety i już chciał wracać do kranu, aby rozpracować system, lecz zaraz zastygł w bezruchu, widząc idącego w jego stronę mężczyznę. No ładnie, zaraz znowu będzie jakaś sesja – warknął w duchu, na biegu szykując w głowie odpowiednią pogadankę.
      – Dzień dobry. – Mieszkaniec zatrzymał się przed dziennikarzem. – Doktor Dżekyl. – Wyciągnął dłoń, gapiąc się na pismaka pełnym powagi spojrzeniem.
      – Szukam Guza… Babolek – odparł chłop, niepewnie podając rękę nieznajomemu.
      – To mój kran. Ma pan problem? – Lolek się uśmiechnął, wskazując głową urządzenie.
      – Eee… aaa… tak, coś tu nie działa. Wrzucałem pieniądze – pismak pokazał monety – i nic z tego. Co to? – Przytknął palec do obrazka przy otworze.
      – To są, drogi panie, przecinki. Ma pan przecinki? – zapytał Dżekyl.
      – Przecinki? A co to takiego?
      – To są, proszę pana, takie znaki interpunkcyjne. Używamy ich w konstrukcji zdań jako pauz – wyjaśnił Doktor.
      – Co? – Babolek rozdziawił gębę.
      – Nieważne. – Dżekyl machnął ręką, widząc tępotę kolesia. – Chce się panu pić?
      – Tak, bardzo.
      Doktor wyjął małą książeczkę, poskrobał po kartce, po czym wytrząsnął zawartość na dłoń i pojedynczo wrzucił do urządzenia.
      – Proszę bardzo, na zdrowie. – Otwartą dłonią wskazał kran, szeroko wyszczerzając zęby i teraz Babolek mógł bez przeszkód zaspokoić pragnienie.  
        Gdy już napompował się jak balon, aż bebechy zaczęły boleć, beknął bezczelnie, acz zdrowo i wyciągnął rękę do Lolka.
       – Bardzo dziękuję, jestem wdzięczny.
       – Pan jest tym dziennikarzem? – zapytał Dżekyl.
       – Tak.
      Skąd wie? – pomyślał natychmiast Babolek i widząc, że przybysz jest przyjaźnie nastawiony, postanowił wyjaśnić sprawę.
      – Przepraszam, a skąd pan wie? Przecież dopiero co przyszedłem – zapytał grzecznie.
      – My tu wszystko wiemy – odparł Doktor. – Jeśli wybiera się pan do biblioteki, to radzę przygotować się na słowną walkę. Nie jestem pewien, czy pana wpuści, zależy, jaki ma dziś humor. Ale wygląda pan na kolesia w porządku, myślę więc, że się pan z nią dogada. Żegnam – rzekł Dżekyl, ponownie podał Babolkowi dłoń i poszedł sobie w swoją stronę.
      Dziennikarz poczuł się odrobinę lepiej, słowa Lolka podniosły go nieco na duchu. Ale przecież jeszcze wywiad, który miał przeprowadzić. Spotkał już trzy osoby, a z żadną w sumie tak naprawdę nie pogadał. Dureń, mogłem z nim, w porządku typ – zbeształ się w duchu, beknął jeszcze raz i ruszył w kierunku biblioteki.

    Doktor Dżekyl – Mr.Hyde