Co w Lolowie piszczy cz. 10

Przepraszam, że takie krótkie, nie mam sił

      – Wyluzuj, Margerytka ma czasem humory, przejdzie jej. Kup u niej kieckę i sprawa się wyprostuje – rzekła Dygu.
      – Ale… ale jak? Skąd się bierze takie łapki? – zapytał niepewnie pismak.
      – Musisz złożyć podanie, życiorys i takie tam, i dać Shishy lub Moderonowi. Oni papiery rozpatrzą i wrzucą cię na listę Lolowa, tak zwaną „Chwilówkę”. I oczywiście nie jako mieszkańca, tylko jako tymczasowego użytkownika biblioteki. Wtedy musisz coś napisać, ewentualnie zrobić jakieś foty lub przynieść muzykę i dać do poczekalni. I jeśli już uda ci się dostać na listę, przyniesiesz jakieś dzieło, wtedy mieszkańcy mogą dawać łapki. Pewnie coś dostaniesz, zawsze trafi się jakiś desperat, więc gdy już coś naciułasz, idziesz do Shishy, ona zabiera ci łapki z konta i wystawia świstek. A potem tylko do Margerytki po łachy. No i możesz też przelać łapki bezpośrednio na jej konto, tak jest szybciej i wygodniej – wyjaśniła nastolatka.
      Babolek słuchał dziewczyny z otwartą buzią, gdyż monolog był dość długi i chłop mało co z tego wszystkiego zrozumiał.
      – Załapałeś? – Dygu wymownie spojrzała na typa, domyśliwszy się, że kolejny raz zdurniał.
      – Tak – wystękał pismak. – A tam? Co to? – Wskazał paluchem duży, ogrodzony siatką obiekt.
      – To zoo, należy do Ktoś. Możemy zajść, ode mnie na pewno łapek nie weźmie – rzuciła z dumą Dygu.
      – Taaak? – Podniecił się pisarzyna. – A ile kosztuje tak dla obcych?
      – Dziesięć sztuk.
      – To drogo?
      – Niezbyt.  
      – To u was sporo jest tych rozrywek – stwierdził Babolek. – Biblioteka, zoo, nawet sklep i szkoła tańca. O kurczę, mogliśmy zajrzeć do tej szkoły, ale skoro Mar… no, ta dziewczyna się obraziła, chyba nic z tego – dodał zawiedziony.
      – Mówiłam, co masz zrobić. Jesteś dziennikarzem, chyba umiesz coś napisać – fuknęła Dygu, coraz bardziej zmęczona marudną postawą przyjezdnego.
       – I pewnie, że zrobię! – zadeklarował twardo Babolek i w końcu zamknął paszczę.



       Po chwili stali już przed bramą. Pisarzyna bardzo się stresował, przecież tyle dziś już słyszał o Ktoś.
      – Witaj. – Z okienka biletowego z uśmiechem zagadał do Dygu wysoki, dobrze zbudowany gość, obcinając Babolka dziwnym spojrzeniem.
      – Możemy? Szefowa jest? – zapytała nastolatka.
      – Jasne. Ale to kto? – Pracownik zoo wskazał głową pismaka.
      – On z wizytacją, chcę mu pokazać co nieco.
      – Cyrk też? – zachichotał chłopak.
      Dygu w odpowiedzi uderzyła głośnym, podejrzanym śmiechem. Pisarzyna znów rozdziawił gębę, przecież nastolatka nic o żadnym cyrku nie wspominała.
      – Dobra, leć, Ktoś kręci się gdzieś po obiekcie – rzekł kasjer. – I pilnuj go… kumasz? – dodał sarkastycznym tonem i zasunął szybkę.
      – Cyrk? – mruknął Babolek.
      – Ano, jest. Tylko to nie jest zwykły cyrk. – Dygu sugestywnie się uśmiechnęła.
      – Co to znaczy?
      – Zobaczysz… jak Ktoś się zgodzi.
      Chłopek, już napalony na wizytę w cyrku, szedł i prosił losu i wszelkich bóstw, aby mieszkanka wyraziła zgodę na zwiedzenie. Dziwił się tylko, dlaczego w zoo jest tak pusto i nie ma gości, skoro pogoda sprzyja.
      Przeszli obok dziesiątek klatek, klateczek, wybiegów z masą różnych zwierząt, aby w końcu dojść do biało-czerwonego namiotu.
      – Pewnie jest w środku – rzekła Dygu. – Poczekaj.
      Dziewczyna zniknęła we wnętrzu, więc Babolek, korzystając z okazji, wyjął telefon i dyskretnie pstryknął kilka fotek. Zdążył cyknąć tylko miśka, zebrę i kilka kolorowych ptaków, bo nastolatka wróciła bardzo szybko i kazała mu iść za sobą.
      – Tego, co teraz zobaczysz, nie radzę złośliwie komentować, bo możesz ciężko pożałować. Ktoś się w tańcu nie pierdoli. Owszem, jest to cyrk, ale w innym tego słowa znaczeniu. Ktoś jest bardzo kreatywna – zaśmiała się dziewczyna i uchyliła poły namiotu.
      Gdy tylko pismak przekroczył „próg”, stanął jak wryty, nie wierząc w to, co widzi. Na arenie stały podesty, płonęły obręcze, wisiały trapezy, a na środku stała młoda dziewczyna i wymachiwała biczem, wydając rozkazy poprzebieranym za różnorakie zwierzęta mężczyznom. Wiewiór skakał przez obręcz, opos bujał się na trapezie, zaczepiony nogami, a reszta, stojąc na podwyższeniach, robiła przysiady, piruety i tym podobne akrobacje. Ktoś jeszcze ich nie zauważyła, lecz gdy Babolek widząc, jak przebrany w śmieszny, szary strój psa koleś kuca na podeście, podkulając ręce, jak na komendę „poproś”, nie wytrzymał i zarżał na cały namiot. Treserka się odwróciła…