Co w Lolowie piszczy cz. 8

Na końcu, a raczej na początku regału, znajdowała się duża, elektroniczna, dotykowa tablica. Na ekranie widniało zielone kółeczko, a pod nim witał napis: „Wciśnij, a będzie Ci dane!”. Babolek niezwłocznie nacisnął ikonkę i w tym momencie wyświetliła się masa różnorakich logo. Stał jak słup, gapiąc się na obrazki, w końcu doszedł do wniosku, że wizerunek książki prawdopodobnie oznacza  wybór opowiadań, i tą właśnie ikonkę wcisnął typ. Tablica w okamgnieniu od góry do dołu zapełniła się tytułami, lecz Babolkowi nic to nie mówiło. Do jasnej, miała być wyszukiwarka ludzi, nie tytułów. Ja chcę Cukiereczka, a tu takiej nie ma. – Koleś zwiesił nos.
      – NA GÓRZE MASZ LUPKĘ… TAKI ZNACZEK! WIESZ, JAK WYGLĄDA LUPKA?! – krzyknęła ponownie Dygu, widząc, że facio któryś już dziś raz z kolei ma problem z najprostszym zadaniem.
      Babolek przytaknął głową, patrząc z góry na rozweseloną mieszkankę.
       – WIĘC WPISUJEMY, CZEGO SZUKAMY, I TYLE. UMIESZ TO ZROBIĆ?! – drwiła rozbawiona dziewczyna.
      Pismak już nie „dyskutował”, tylko wpisał „Cukiereczek”.  Na ekranie pojawiła się masa rzeczy, znów więc nie zatrybił.
      – POD LUPKĄ MASZ OPCJE, WCIŚNIJ: „PROFIL”! – darła się zniecierpliwiona nastolatka.
      Babolek starannie przeleciał wzrokiem, szukając owej zakładki. Nie chciał dalej brnąć w robienie z siebie idioty, wystarczająco się już wykazał. Jest! – Zapiał w myślach, widząc obrazek, a przy nim pseudonim czy też imię pisarki. Tego też nie wiedział. Zadowolony jak nigdy – że o mało mu nie stanął – kliknął w pierwszą z brzegu pracę, lecz wyświetlił się tylko gatunek powieści, nic więcej.
      – CZYTAJ INFORMACJĘ MIĘDZY OPISEM PROFILU, A TYTUŁAMI. NA GÓRZE, TROCHĘ PONIŻEJ ZDJĘCIA! – wrzasnęła Dygu.
      – AAA! – odkrzyknął Babolek i wlepił nos w ekran.
      „Parter, szuflada A7” – Wyczaił info. Wstydził się pytać, powtarzając więc pod nosem numer skrytki, ruszył na dół w poszukiwaniu autorki.
      – A KTO WYCZYŚCI TABLICĘ?! W BIBLIOTECE ZOSTAWIAMY PO SOBIE PORZĄDEK! – zagrzmiała rozgniewana nastolatka, wrócił więc do panelu.
      Znów się zablokował, lecz gdy po kilku (dłuuugich) chwilach udało mu się wreszcie znaleźć: „Wypad”, nacisnął czerwoną ikonkę i wielce z siebie dumny, teraz już na spokojnie opuścił piętro. Spojrzał na Dygu – miała dziwną minę. Zawstydzony odwrócił wzrok i ruszył wzdłuż regału. Zaraz się jednak zatrzymał, bo przez SKOMPLIKOWANY zabieg wyłączania tablicy, zapomniał oczywiście, jaki numer miała wyszukana szuflada. – Kurwa mać – warknął pod nosem i udając, że szuka cyfry, starał się sobie przypomnieć oznaczenie. To na pewno było A. – Wykombinował i zaczął od lewej, gdzie widniały te właśnie litery.
A1, A2, A3… – Nawijał podświadomie, leząc przed siebie, w końcu jego wzrok przykuło wypisane na przodzie skrytki, wielkie „Cukiereczek”. Odetchnął z ulgą.


Szperał i szperał, lecz autorka miała tak dużo rękopisów, że za cholerę nie mógł się zdecydować.
      – Polecam „Niebieski Tygrys”. – Usłyszał za plecami.  
      Poznał głos, więc nie spanikował.
      – Dzięki – mruknął, gapiąc się na Oczko jak cielę na malowane wrota.
      – Długo jeszcze będziesz tu mulił? – zapytała dziewczyna.
      – Nie wiem… Chwilę? – miauknął pismak.
      – Dobra, to pośpij… „chwilę”, a ja pójdę, pogadam z Dygu – oznajmiła Oczko i czym prędzej umknęła jak najdalej od faceta.
      Niebieski… niebieski… aaa, TYGRYS! – Podniecił się pisarzyna i tym razem prawidłowo zauważając, że opowieści ułożone są w kolejności alfabetycznej, dość szybko, jak na jego umysłowe preferencje, znalazł rękopis. Czytał zaledwie kilka minut, ale tak się wciągnął, że zupełnie zapomniał o czekającej na niego Dygu. Mijały kolejne minuty, lecz Babolek zupełnie odleciał, żyjąc już tylko czytaną właśnie historią.
      – Dobra, może już pójdziemy? Możesz spróbować wypożyczyć… jak Shisha się zgodzi – rzekła znienacka Dygu, pojawiając się obok zahipnotyzowanego kolesia.
      – TAK! – pisnął chłopina, podskoczywszy i klasnąwszy w dłonie; bardzo chciał zabrać powieść do domu.
      – Ok, to na razie odłożymy na miejsce, będziemy wychodzić, to zapytamy – rzekła dziewczyna, bez ceregieli odebrała mu rękopis i schowała do szuflady. – Idziemy.