Co w Lolowie piszczy cz. 2

Kto, do kogo i po co? – Usłyszał Loginona, strażnika osady.  
      – Mam pozwolenie od Moderona na przeprowadzenie wywiadu – miauknął facio, patrząc w wydrążoną w bramie dziurkę, w której latało złowrogie oko.
      Hasło!
      – Mmmm… nie znam, nie podał mi. Ale naprawdę zezwolił, może pan zapytać. – Babolek nie odpuszczał.
       Poczekaj, zadzwonię – warknął Loginon i klapka w dziurce się zamknęła.
      Minutę później ciężka mosiężna brama rozdziawiła się na oścież i dziennikarzowi ukazał się wielki jak góra facet, dzierżący w dłoniach olbrzymią księgę.  
      – Wpisz się tu – nakazał wartownik, kładąc księgę na stojącym za bramą, dębowym podeście.
      – Ale… ale jak? – Spłoszył się pismak.
      – Jaki jest twój login? Masz w ogóle takowy?
      – Eee… nie mam. A co to takiego?  
      – Twoja przepustka – odparł kąśliwie Loginon.
      Babolek zwiesił nos, nie miał pojęcia, co robić.
      – Dobra, nie sraj, zaraz wystawię ci tymczasówkę. Moderon kazał – stwierdził strażnik, śmiejąc się pod nosem z obecnej, zabiedzonej prezencji gościa.
      Po chwili wypisał mały świstek i wręczył facetowi.
      – Wpisz tu, do księgi – nakazał.
      – Ofiara los…? – zaczął pretensjonalnie Babolek, lecz zaraz się zaciął, wiedział, że nie powinien marudzić i się stawiać.
      Wpisał, co przykazano, Loginon zamknął księgę i kazał pismakowi stanąć przy ścianie w rozkroku, w celu przeszukania.
       – Muszę obadać, czy nie masz tu ortografów, literówek i interpunktów. Już raz próbowano przeprowadzić na nas zamach, dobrze, że mieszkańcy w porę wyczaili i zareagowali. To niebezpieczna broń, rozłazi się jak zaraza, jak ją tylko wypuścisz – wyjaśnił wartownik, obmacując dziennikarza niczym ponętną dziewkę.
      Za moment go puścił i wskazał ręką małą furtkę.
      – Powodzenia – rzucił z jednoznacznym uśmieszkiem i zniknął w wieży strażniczej.
      Koleś przeszedł przez niskie, drewniane ogrodzenie i od razu doszły go rozrzucone po całej osadzie głosy Lolków. Stojące nieopodal niewielkie domki z przeróżnymi, umieszczonymi na dachach flagami, rozsypane były zupełnie niesymetrycznie – bez ładu i składu, stały, jak popadnie. Widać sąsiad sąsiadowi nierówny. – Pomyślał typek i wolno ruszył przed siebie, z duszą na ramieniu. Będzie dobrze, przecież oni nie gryzą. – Dodawał sobie otuchy, z zaciekawieniem rozglądając się dookoła. Minął wielką tablicę, krzyczącą: „Witamy w Lolowie!” i dopiero teraz dostrzegł coś, co zupełnie nie pasowało do reszty budynków, a mianowicie – olbrzymi, wysoki na dziesiątki metrów gmach.
      – Biblioteka. – Usłyszał nagle za plecami.
      Biedak aż podskoczył, wystraszony. Głos był miły i ciepły, lecz chłop miał takiego stresa, że bał się w tej chwili wszystkiego.
      – Kim jesteś? – zapytała młoda dziewczyna.
      – Aaa... a ty? – wybełkotał pismak.
      – Hmmm… nie wiem, czy mogę zdradzić, ale co tam. Jestem Raz, Dwa, Trzy, miło mi. Więc? Jakieś imię może? – dociekała cierpko.
      – Eee… Babolek Szukam Guza. – Typek się przedstawił.
      – Doprawdy? Zaraz sprawdzimy – rzekła mieszkanka, wyjęła telefon i zaczęła czegoś w nim szukać. – Nie mam tu takiego, więc co tu robisz? – warknęła złowrogo.
      – Yyy… przyszedłem na wywiad, mam pozwolenie od Moderona – wyjaśnił struchlały chłop.
      – Aaa, to trzeba było tak od razu. Ofiara losu – mam tu napisane, wizytacja – zaśmiała się rozbawiona dziewczyna. – Świetny przydomek wybrałeś, ziomale będą mieli używanie – drwiła wesoło. – Fajnie było, ale muszę już zmykać. Miłego zwiedzania i… powodzenia – dodała i zniknęła tak szybko, jak się pojawiła.
      Kurwa, czemu wszyscy życzą mi powodzenia? – pomyślał Babolek, będąc tym faktem coraz bardziej zdenerwowany. Miał złe przeczucia. A może mi tu nakopią? Słyszałem, że mają sarkazmy i śmiechoty, jak mnie nimi zaatakują? – dumał, coraz czarniej patrząc w przyszłość. Nie, Babol, wyluzuj, nic ci nie będzie. A nawet jeśli, chciałeś wywiad? Musisz się więc poświęci…
      – Ej, uważaj, jak leziesz? – Przez nawałnicę myśli przebił się wkurzony głos.
      – Eee... przepraszam – mruknął speszony dziennikarz, patrząc na nieznajomego chłopaka.
      – Co przepraszam? Idziesz i śpisz? Poza tym kim jesteś? – fuknął koleś.
      – Ja z wizytacją – bąknął Babolek.
       Do cholery, każdemu się teraz będę musiał tłumaczyć? – syknął bezgłośnie, coraz bardziej zirytowany obrotem spraw.
      – Aaa, widziałem cię z daleka z Raz, Dwa, Trzy. Co, nie nauczyła cię, jak się chodzi? Widać ma dobry humor – rzucił zezłoszczony mieszkaniec. – Ale to nic, Gaba cię nauczy. A więc tak: idziesz ścieżką, tą, o tu – chłopak wskazał kamienną dróżkę – trzymasz się jej, nie depczesz trawników, i co najważniejsze – masz otwarte oczy! Poniał?  
      – Taaak.
      – No ja myślę. To na razie. I bądź grzeczny, bo jak cię laski dorwą na czymś dziwnym, to ci nogi z dupy powyrywają – ostrzegł Lolek, odwrócił się na pięcie i sobie poszedł, chichocząc pod nosem. – POWODZENIA!

    Bohaterowie:
    Raz, Dwa, Trzy – Pani 123
    Gaba – Gaba