Szczęście w nieszczęściu cz.12

Wczorajszy wieczór spędziliśmy z Laurą bardzo miło, pocałunkom nie było końca, a na końcu odprowadziłem ją do domu. Ostatnio rzeczywiście mi się zaczęła podobać, zwłaszcza jak cudownie wyglądała w sylwestra, sprawiała, że nie mogłem oderwać od niej oczu. Do teraz chce mi się śmiać na wspomnienie tamtego wieczoru. Wiedziałem, że Adam nie będzie chciał nigdzie iść zważając na okoliczności, a dobrze się złożyło, bo dawna kumpela Paula zaprosiła mnie na imprezę, zapewniając, że to będzie najlepszy bal w roku. Poszedłem tam w dobrym nastroju, który się jeszcze polepszył kiedy zobaczyłem ją, siedzącą na kanapie w otoczeniu innych kobiet, z którymi się prawdopodobnie dawno nie widziała, bo żywo coś opowiadały sobie. Chciałem zagadać, ale co chwila zaczepiali mnie znajomi, a Laura non stop była w towarzystwie jej koleżanek. Nie to, że jakoś się bałem czy peszyłem, ale zwyczajnie wolałem porozmawiać z nią w cztery oczy, wiadomo, że zawsze facet czuje jakiś dyskomfort. Pamiętam, że jedna z nich postanowiła wejść na stół i zaprezentować wszystkim jak dobrze się bawi, o zgrozo w jej ślady poszła także Laura, a już po chwili czułem jej słodki ciężar na sobie. Spojrzała na mnie tymi swoimi wielkimi oczami i przepraszała próbując wstać. Na jej twarzy malowało się zakłopotanie i widoczne było upojenie, bo niesamowicie świeciły jej się oczy, a język plątał. Potem straciłem ją z oczu, żeby następnie zobaczyć jak znowu siedzi wśród swoich przyjaciółek i jedzie dalej z piciem. Pomyślałem, że niezły z niej zawodnik, skoro ledwo stoi na nogach, a dalej bierze udział w "grze”. Nie musiałem długo czekać na finał jej zabawy, bo kiedy próbowała wstać nogi jej się ugięły i spadła na kanapę. Sam nie byłem dość pijany, wypiłem chyba jedno piwo i kilka kieliszków, wiem, że mam mocną głowę, a umiem nad sobą panować. Spojrzałem z politowaniem na Laurę i postanowiłem zainterweniować, musiałem coś zrobić, bo jej przyjaciółki nie były w lepszym stanie od niej, a nie chciałem, żeby stała jej się krzywda. Wstałem i poprosiłem ją, pomagając jej wstać wyprowadziłem na dwór, gdzie usiadła na ławce. Przyniosłem jej szklankę z wodą, którą wypiła jednym haustem.  
- No nic… Musze ją jakoś zanieść do domu – pomyślałem.  
Nie mogłem zabrać ją samochodem, a na imprezie nie było zbyt dużo trzeźwych osób. Wziąłem więc Laurę pod ramię i musiałem ją jakoś zmusić do chodzenia. W połowie drogi moja towarzyszka całkiem na mnie zawisnęła, więc wziąłem ją na ręce i pokonywałem ostatnie metry drogi do jej domu. Z trzęsącymi się rękami z wysiłku podszedłem pod drzwi i zadzwoniłem.  
- Mam nadzieję, że Adam jeszcze nie śpi – mruknąłem do siebie pod nosem.  
Po kilku długich chwilach usłyszałem szczęk kluczy w drzwiach i zmęczoną twarz Kasi, żony Adama.  
- Co u licha jej się stało? – zapytała przecierając oczy, które z przerażeniem obserwowały leżącą w moich ramionach Laurę.
- Trochę zabalowała – odpowiedziałem spokojnie. – Mógłbym ją gdzieś położyć, bo już mi ręce wysiadają.  
- Jasne, chodź – rzekła otwierając drzwi szerzej.  
Wszedłem do pokoju Laury i położyłem ją w łóżku. Po chwili zjawiła się w pomieszczeniu Kasia, która trzymała w ręce butelkę wody i tabletki.  
- Musimy ją jakoś przebrać – powiedziała patrząc z politowaniem na śpiącą jak trup Laurę.
- No tak, ma jakąś bluzkę, czy coś? – zapytałem wskazując na szafę.
- Poszukam, na pewno coś przywiozła ze sobą – odpowiedziała przegrzebując szafę.
Kasia była drobną kobietą, z pewnością nie poradziłaby sobie z przebraniem bezwładnego ciała Laury, musiałem jakoś poradzić sobie z jej sukienką, w której prezentowała się wręcz niesamowicie. Podniosłem jej bok i szybkim ruchem odpiąłem zamek, następnie poradziłem sobie z ramiączkami, a po chwili Laura leżała na łóżku w samej bieliźnie. Zrobiło mi się ciepło na jej widok, wyglądała beznadziejnie, ale wciąż cudownie. Jej miękka i delikatna skóra prześlizgiwała się między moimi opuszkami palców.  
- Mam tu coś – powiedziała Kasia rzucając mi wielką i luźną koszulkę.  
Trochę nam zajęło ubranie jej, ale z pomocą Kasi poszło mi o wiele szybciej, następnie Laura już spokojnie leżała w swoim łóżku, wyglądając jak zombie, która zalała się w trupa.
____________________________________
Dzień rozstania nadszedł bardzo niespodziewanie, kilka dni spędzonych z Michałem były najcudowniejszymi wspomnieniami, ale póki co musiałam wracać do Austrii zdać egzaminy. Nie będzie mnie miesiąc, mam nadzieję, że jakoś wytrzymamy bez siebie. Michał jest wspaniały, cały czas troszczył się o mnie i zachowywał bardzo dżentelmeńsko. Wiadomość, że jesteśmy razem nie zrobiła na Adamie większego wrażenia, twierdził, że "już dawno to przeczuwał”, a mama skakała z radości. Zapewne ciocia już dawno wie…  
W domu pożegnałam się z Adamem, Kasią i mamą, było mi bardzo przykro, ale wiedziałam, że już za niedługo znów będziemy się widzieć. Michał odwiózł mnie na lotnisko, a gdy przyszedł czas rozstania wtulił mnie mocno w siebie, trwaliśmy tak kilka minut. Po policzku poleciało mi kilka łez, pocałował mnie w czoło, a następnie odeszłam.  
Austria przywitała mnie zimową aurą, którą lubiłam. Po przyjeździe pospiesznie się rozpakowałam i zabrałam do nauki. Miłość miłością, a teraz studia, pocieszałam się odliczając dni do zakończenia roku. Ostatni egzamin poszedł mi dość gładko z czego bardzo się cieszyłam, czekać kilka dni na wyniki, potem zakończenie i dom, Michał.  
Siedziałam w samolocie do Polski, zdałam egzaminy i skończyłam studia. Teraz czeka mnie szukanie pracy, jestem niesamowicie podekscytowana, będę się wreszcie widzieć z Michałem i oczywiście całą rodziną. Wzięłam ze sobą większość rzeczy, a reszta leci pocztą. Na lotnisko przyjechał Adam, tym razem chyba obejdzie się bez bójki.  
- Jak lot? – pyta po wyściskaniu mnie.  
- W porządku – uśmiecham się.  
- Więc mamy doktorkę w rodzinie, świetnie – pochlebia mi.  
- Dziękuję – odpowiadam ze śmiechem.
Jestem zmęczona podróżą, jedyne na co mam ochotę to leżenie na kanapie przed telewizorem, wieczorem będę się widzieć z Michałem, więc muszę jeszcze wypocząć do tego czasu. Adam zapewnił mnie, że weźmie walizki, a ja mam iść już do środka. Kiedy weszłam rozległy się krzyki i wiwaty, wszyscy znajomi, rodzina dalsza czy bliższa, Michał, Paula i dziewczyny – wszyscy biegli ku mnie z szerokimi uśmiechami na twarzach. Jednak sobie nie wypocznę. Wszędzie wisiały balony, a każdy miał w dłoni szklankę.
Po odebraniu kilkudziesięciu gratulacji z okazji zakończenia studiów wreszcie mogłam się przecisnąć do Michała.  
- Powiedz, że to nie twoja sprawka – powiedziałam z błyskiem w oczach.
- A co jeśli odmówię? – droczy się ze mną.  
Porywa mnie w ramiona i szepcze, że tęsknił. Po namiętnym powitaniu odciąga mnie od zgiełku przyjęcia i zostajemy sami.
- Mam dla ciebie niespodziankę – zaczyna niespokojnie.  
- Tak? – jestem zaskoczona.
- Pojedziesz ze mną do Włoch, do Marzeny – wyrzuca z siebie z uśmiechem. – Jak już wiesz co roku tam jeżdżę, więc pomyślałem, że moglibyśmy miło spędzić czas razem.  
- Och… Ale ja się boję jeździć. Oczywiście z chęcią się wybiorę, ale na stok nie wejdę – informuję go z góry.  
- No jasne, że nie wejdziesz, głuptasie. Od czego są wyciągi? – śmiejemy się.
Kiedy wreszcie całe przyjęcie dobiega końca, nadchodzi mój upragniony czas, czyli leżenie z Michałem na kanapie. Pijemy sobie czerwone wino rozkoszując się wieczorem.  
- Zobaczysz jak będzie fajnie – zapewnia mnie przy wyjściu do domu. Kiwam głową.  
Nie jestem pewna czy to dobry pomysł… Od tamtego czasu nie weszłam, ani nawet nie pomyślałam o snowboardzie, strach paraliżuje mnie totalnie. Może nastąpi jakaś miła odmiana? Może w towarzystwie Michała coś się zmieni? Nie wiem, ale póki co chcę tylko odpłynąć, nie mam siły.