Szczęście w nieszczęściu cz. 17

Czas płynie o wiele szybciej, gdy staramy się zająć go jakimiś czynnościami. Nieustannie próbowałam zająć swoje myśli, żeby nie myśleć o Michale. Zwłaszcza, że cudowne wspomnienia mi na to nie pozwalały. Kilka dni wcześniej nie czułam tego, aż nastąpił taki moment, w którym poczułam coś co było tęsknotą. Każdy z nas zna to uczucie, a fakt, że ta osoba nas zraniła wcale nie pomaga.  
- Chcesz kawy? – zapytał mnie Adam pewnego ranka.  
Pokręciłam głową, bo nie miałam ochoty na nic.  
- Zjesz coś? – odezwał się po chwili.  
Mruknęłam odmowę.  
- Dobrze się czujesz? Boli cię coś?  
- Nie – odpowiedziałam bez wyrazu.  
Oparłam się o kuchenny blat i odpłynęłam do swojego świata, w którym było pełno Michała.  
Po pracy postanowiłam odwiedzić mamę, ponieważ ostatnio widziałam ją, gdy wróciłam z Włoch, a wtedy nie byłam zbyt rozmowna.  
- Cześć, kochanie! – powitała mnie jak zwykle radośnie.  
- Hej, mamo. Jak się czujesz? – zapytałam z troską.  
- Wyśmienicie. Chodź, zrobię ci kawy – złapała mnie za rękę i wręcz wciągnęła do środka. – Dawno cię nie widziałam.  
Spochmurniałam, ale starałam się tego nie okazywać.  
- Zapracowana ostatnio jestem – wykręciłam się.  
- Wszystko w porządku? – zapytała marszcząc brwi. Po chwili usiadła naprzeciwko mnie i złapała mnie za ręce. – Co się stało?  
- Rozstałam się z Michałem – odpowiedziałam spokojnie.  
Po kilku minutach opowiadania, w których mama cierpliwie słuchała moich jęków i narzekań, ku mojemu zdziwieniu głośno westchnęła. Gdy zobaczyła moją zdziwioną minę rzuciła tylko:
- No widzisz, kochana. Tak to już z mężczyznami bywa.  
- Co? – otworzyłam usta ze zdziwienia. W sumie to liczyłam na jakąś radę lub pocieszenie.  
- Kochanie, posłuchaj mnie teraz. Gdy pierwszy raz zobaczyłam twojego ojca, poczułam coś, czego nigdy wcześniej nie było. Miałam wielu zalotników, lecz twój ojciec sprawiał, że czułam się wyjątkowo i niesamowicie. Dopiero po czasie zorientowałam się, że to uczucie to miłość, ale prawdziwa. Taka, która nigdy nie wygaśnie i wciąż będzie pomiędzy dwojgiem ludzi. Miłość, która nigdy mnie nie zawiedzie, która będzie mnie wspierać i pomagać wstać, gdy upadnę. Tą miłością był twój ojciec. Po jego śmierci wciąż to czuję, choć jego tu nie ma, wiem, że mam was, a to zrodziło się z tego uczucia. Gdy widziałam ciebie, gdy byłaś z Michałem wiedziałam, że poczułaś to samo i nie pozwól temu zgasnąć.  
Osłupiała wpatrywałam się w mamę i starałam się zrozumieć słowa, które wypowiedziała w moją stronę.  
- Mamo, ale…  
- Cii… Kochanie, walcz.  
Po chwili siedziałam w samochodzie w drodze do mieszkania Michała. Gdy zaparkowałam i wysiadłam poczułam, że brakuje mi siły i nie zdobędę się na spotkanie z nim, a wtedy słowa mojej mamy wróciły do mnie niczym echo.  
Muszę zawalczyć, pomyślałam.  
Wcisnęłam guzik dzwonka i czekałam, a minuty dłużyły się niemiłosiernie.  
Drzwi się uchyliły, a w nich ujrzałam oczy, które tak kochałam.  
- Laura? – zapytał zdziwiony.  
- Możemy porozmawiać?  
- Ee… Mam gościa – odpowiedział zmieszany.  
Kto to może być?  
A odpowiedź na moje pytanie pojawiła się szybciej, niż przypuszczałam.  
Za Michałem dostrzegłam dobrze mi znajomą twarz Angeli i chciało mi się zwymiotować.  
- Aa… Rozumiem. Spotkanie po latach, tak? – zaśmiałam się.  
- To trochę nieodpowiedni moment – odezwał się Michał, a w jego "cudownych” oczach dostrzegłam żal i smutek.  
- Ach, tak? Może przerwałam wam grę wstępną – rozkręcałam się, ale po chwili ochłonęłam. – Dobra, nieważne. Chciałam się tylko dowiedzieć, czy mnie jeszcze kochasz, bo byłam gotowa ci wybaczyć, ale widocznie nawet nie muszę pytać.  
Zbiegłam po schodach szybciej niż myślałam, a łzy poleciały jeszcze szybciej.  
Wsiadłam do samochodu i zaczęłam wyć. Miałam dość. Koniec. Już nigdy więcej.  
Po kilku minutach postanowiłam się ogarnąć. Wytarłam plamy po tuszu z policzków i ogarnęłam swój wygląd.  
Ktoś dwa razy zastukał w szybę boczną, spojrzałam prosto w oczy, które właśnie mnie cholernie zraniły.  
Otworzyłam drzwi.  
- Czego chcesz? – zapytałam spokojnie, bo nie miałam już siły na gniew.  
- Tak – uśmiechnął się.  
Kurwa, o co mu chodzi?!  
- Co?! Żartujesz sobie ze mnie? – zmarszczyłam brwi.  
- Tak, kocham cię. Słyszysz, Laura? Kocham cię! – zaczął krzyczeć.  
- Co ty pleciesz, przecież ta wywłoka jest w twoim mieszkaniu! – krzyknęłam.  
- Specjalnie ją tu ściągnąłem, żeby potwierdziła ci, że do niczego między nami nie doszło – uśmiechnął się znowu. Och! Jak on mnie denerwuje, pomyślałam.  
- Ta, jasne – chciałam zamknąć drzwi i odjechać, ale Michał prędko je chwycił i uniemożliwił mi ich zatrzaśnięcie. Szybko je otworzył na oścież, szarpnął mnie za rękę i wyciągnął z samochodu. Ujął moją twarz w dłonie i pocałował. Był to pocałunek, który wszystko wyjaśniał i udowadniał jego miłość. Było w nim zawarte pożądanie, namiętność, troska, cierpliwość, a przede wszystkim miłość. Objął mnie i jeszcze bardziej przywarł do swojego ciała.  
Tak, on mnie kocha, a ja jego. Mama miała rację, prawdziwa miłość jest zawsze na zawsze.  

                            ***