Damian projektantem część 3

Postanowił do niej zajrzeć , rozwiązał więc dwa sznurki  i jego oczom ukazały się szkice z bielizną erotyczną i plażową. W drzwiach gabinetu stanął.     Szofer w służbowym uniformie.  Był nim młody krótko ścięty brunet o brązowych oczach.  
     — To, co szefie jedziemy?
     — Tak.
     Damian schował szkice z powrotem do teczki i wyszli z domu, po czym wsiedli do białej limuzyny.  Mężczyzna zajął miejsce na tylnym siedzeniu, a kierowca za kierownicą i ruszyli.  
     Samochód był wypasiony posiadał własny telefon, który był ukryty. Miał też własny barek wystarczyło nacisnąć odpowiedni przycisk.  
     — Jak ci na imię?
     — Maurycy Leśniewski.
     Po trzydziestu minutach zatrzymali się na firmowym parkingu przed  budynkiem, który był zbudowany z czerwonej cegły.  I składał się z dwóch pięter wymagał też gruntownego remontu, ale jego nie było na to stać. Szofer pośpieszył otworzyć swojemu panu drzwi Dąbek wysiadł.  
     Chodnikiem ruszył w stronę firmy i wszedł do środka w portierni siedział pięćdziesięcioletni mężczyzna.  
     — Dzień dobry.
     — Dzień dobry pan zapewne nazywa się Damian Dąbek?
     — Tak.
      — Odprowadzę pana do jego biura.  
     Posadzka była wyłożona marmurowymi płytkami portier wyszedł ze swojej kanciapy i szybkim krokiem ruszyli na koniec korytarza. Zatrzymali się przed drzwiami z napisem dyrektor Damian zniknął za nimi.
     Młody Dąbek usiadł w fotelu przy dębowym biurku ręką przejechał, po blacie w dalszym ciągu nie mógł w to uwierzyć.  
     Nagle do pomieszczenia weszła długowłosa blondynka kobieta była masywnej postury.  
     — Kim pani jest?  
     — Jestem pana sekretarką od dziś będziemy razem pracować.  
     — Jak pani ma na imię?
     — Kinga.
     — Bardzo ładnie.
     — Dziękuję.  
     — Coś jeszcze?  
     — Tak chciałam jeszcze panu przypomnieć, że za dwie godziny sesja zdjęciowa.  
     Kobieta wyszła z pokoju zostawiając mężczyznę samego