Niemoralna propozycja 11 - jak zawodowa dziwka

Jednocześnie zaciskam dłoń na jego trzonie i poruszam nią. Zaczynam ssać jego żołądź. Urzędnik jest w siódmym niebie.
- Ja zwariuję! – krzyczy – jesteś w tym dobra! Jak zawodowa dziwka!
Nie wiem, jak potraktować taki komplement. Bycie porównanie do dziwki, to wszak nie zaszczyt, z drugiej strony, cholernie podnieca. Bez słów robię swoje.
Biorę go głębiej do ust, zaciskam wargi i poruszam miarowo. Moja głowa pracuje: góra – dół.
Kierownik sapie głośno.
- Ja pierdolę! Aaach! Tak cię chciałem! Od kiedy do mnie weszłaś! Ale tego się po tobie nie spodziewałem!
Ta pochwała wywołuje miłe odczucia. Ponadto chcę, by się poczuł dobrze, przecież jedynie to jest gwarancją, że odczepi się od mojej mamy…
Dlatego moja dłoń zaczyna pieścić jądra starego…
Jest wniebowzięty.
- O żesz kurwa! Kurwaaaa!
Wtedy próbuję lizać językiem i ssać jednocześnie… Nie jest to łatwe, ale… chyba mi się udaje.
Antoni wariuje.
- Aaaa! Aaaa… Nigdy nie miałem tak… opierdalanego kutasa! Żadna kurewka mi tak nie robiła aa!
Moja głowa pracuje: góra-dół. Góra-dół! Coraz szybciej.
Przeczuwam się, że zaraz się spuści. Ale co tam. Chcę, by był maksymalnie zadowolony.
Bardziej już się nie da podnosić tempa. Mimo pracy głową, staram się utrzymywać z nim kontakt wzrokowy. Niech widzi moje oczy. Pewnie dostrzega w nich oddanie?

Pan kierownik sapie… nie, dyszy! Wreszcie wyczuwam jego punkt kulminacyjny. Spełnienie.
Potężna lawa wlewa mi się do ust. Domyślam się, czego on oczekuje. Połykam wszystko.