Między Światami (część 15)

Dwa tygodnie po narodzinach Tommy'ego, Norm i Ni'nat złożyli wizytę w bazie, aby sprawdzić, jak się sprawy mają i pokazać wszystkim zrobione przez niego zdjęcia nowego dziecka. Kiedy razem szli przez teren, Norm zauważył Ramonę na jednym z trawiastych podwórek, gdzie trzymano zagrody dla zwierząt. Klęczała na trawie i kogoś wołała, a on niemal krzyknął do niej na powitanie, gdy z jednego z krzaków przez podwórko wybiegł wilk-żmija.

„O cholera” – mruknął Norm, bez zastanowienia sięgając po łuk.

Ni'nat zareagowała na jego alarm i ona również zaczęła sięgać po broń, jednak zauważyła mowę ciała zwierzęcia i uspokoiła się. Wyciągnęła rękę i położyła dłoń na bicepsie swojego partnera, potrząsając głową. „Jej nic nie zagraża”.

Norm opuścił broń i patrzył, jak żmijowilk położył swoje przypominające dłonie łapy na ramionach zoologa i z entuzjazmem zaczęła lizać przezroczysty wizjer jej maski oddechowej. Całkiem zapomniał o bezdomnym szczeniaku, którego Ramona wykarmiła miesiące temu. Oczywiście zwierzę, którego teraz głaskała i bawiła się, było tym samym, tyle że w pełni dorosłym i wyleczonym z obrażeń. Nie mógł się zdecydować, czy był rozbawiony, czy zaniepokojony widokiem małej, ciemnej ludzkiej kobiety bawiącej się z bardzo inteligentnym, dzikim stadnym łowcą. Wyraz twarzy Ni'nat sugerował, że ona również jest niezdecydowana w swoich uczuciach w tej sprawie.

Para zbliżyła się do podwórza i Norm był zaskoczony, że żmijowilk był wolny od smyczy i obroży. Rozejrzał się i zauważył, że żaden z przechodzących obok mieszkańców nie wydawał się zaskoczony czy zaniepokojony obecnością stworzenia. Większość z nich tylko spojrzała, a niektórzy machali do Ramony, gdy przechodzili. Wydawało mu się, że zwierzę zostało udomowione – lub tak blisko udomowienia, jak to tylko możliwe w przypadku niebezpiecznego stworzenia.

„Co się stało z wypuszczeniem go z powrotem na wolność, kiedy był już wystarczająco duży?” Norm zatrzymał się kilka stóp od Ramony i trzymał ręce wzdłuż boków, gdy zwierzę spojrzało na niego wężowymi żółtymi oczami i cicho warknęło ostrzegawczo.

Ramona wstała i poklepała wilka po boku, szepcząc do niego. „Spokojnie Kieł. Są przyjaciółmi”. Kiedy patrzyła na tę parę, malowało się na jej twarzy poczucie winy. „Tak, taki był plan. Próbowałam, Norm. Naprawdę próbowałam, ale nie chciał odejść! Próbowaliśmy nawet zabrać go na przejażdżkę jednym z Samsonów i zostawić kilka mil od fortu, ale… cóż, kilka nocy później słyszałam, jak wył przy bramie. Strażnicy prawie go zastrzelili.”

Ramona dostrzegła dezaprobatę na twarzy Ni'nat i westchnęła. „Wiem, wiem. Żmijowilki to nie zwierzęta domowe. Nigdy nie chciałam, żeby nim był, więc przestań tak na mnie patrzeć. Co innego miałam zrobić, odwrócić się do niego plecami i zostawić płaczącego za bramą?”

Wyraz twarzy Ni'nat złagodniał i powoli oraz z wdziękiem, uklękła przed zwierzęciem. Kieł przez chwilę patrzył na nią podejrzliwie, aż mruknęła cicho swoim melodyjnym głosem i podała mu rękę. Powąchał i zrelaksował się, pozwalając jej delikatnie gładzić jego głowę i plecy. Norm patrzył ze zdziwieniem, jak jego partnerka wolną ręką chwyciła swój warkocz, a jego brwi uniosły się do góry, gdy ostrożnie przyłożyła do niego nerwowy łącznik żmijowilka. Połączyła się z Kłem, a zwierzę usiadło na zadzie i trochę zaskomlało.

„Jest tu szczęśliwy” – oznajmiła Ni'nat. „Twoi ludzie są teraz jego stadem”. Spojrzała z ukosa na Ramonę i uśmiechnęła się lekko. „Stałaś się dla niego «matką»”.

Ramona wyglądała na trochę zawstydzoną, ale się uśmiechała. „Tata zawsze mówił, że zanim będę miała dzieci, będę miała dom pełen zwierząt. Dobrze opiekujemy się Kłem. Jest przyzwyczajony do wszystkich w bazie i ludzie cały czas przynoszą mu zabawki i jedzenie. Lee zabiera go nawet na bliskie polowanie dla kompleksu w niektóre poranki, żeby odbyć jego praktykę przetrwania.”

Ni'nat zakończyła połączenie i jeszcze raz poklepała zwierzę, po czym wstała. „Jeśli podoba mu się to życie, pozwól mu zostać”.

Ramona wyglądała na uspokojoną i Norm nie mógł jej za to winić. Na'vi nie wierzyli w trzymanie zwierząt w niewoli. Można argumentować, że więź tsahaylu była formą niewoli, ale uczciwie mówiąc, żaden tutejszy dzikie Pa'li ani Ikran nigdy nie był otoczony ani ograniczany. Swobodnie przychodzili i odchodzili, kiedy chcieli, a ich relacje z humanoidalnymi opiekunami były bardziej rodzinne niż status pana i zwierzaka.

„Lepiej przynieś zdjęcia nowego dziecka Sully'ego” – powiedziała Ramona do Norma, gdy już minął ten niezręczny moment. „Wszyscy czekają, żeby je zobaczyć”.

* * *

Zgodnie z obietnicą Norm pokazał wszystkim zdjęcia, które zrobił, gdy zebrali się w jednym z pokoi odpraw.

„Wow, spójrz na to. Mały skrzat dołączył do rodziny.” Trudy uśmiechała się, patrząc na obraz na ekranie aparatu Norma. – Pozwolili ci przynieść to coś do wioski?

Norm wzruszył ramionami. „Jasne. Omatikaya nie są zaznajomieni z aparatami fotograficznymi. Doktor Augustine cały czas im robiła zdjęcia. Mam wiele moich starych rzeczy w Hometree”.

Trudy, Max, Sebastian, Ramona, Roy, Katherine i część zespołu avatarów zebrali się blisko, aby przyjrzeć się zdjęciu Jake'a tulącego maleńkie niemowlę w ramionach. Na ustach miał dumny, krzywy uśmiech, a warkocz był częściowo owinięty wokół dziecka, które trzymało go w swoich małych rączkach.

„Wziąłem jeszcze kilka” – powiedział Norm. „Wystarczy dotknąć strzałki w prawym dolnym rogu ekranu, aby je przewinąć. Myślę, że Neytiri zaczynała się na mnie denerwować, więc przestałem po zrobieniu z nią trzeciego zdjęcia”.

Trudy przeglądała kolejne zdjęcie Jake'a, tym razem dmuchającego malinę w brzuszek niemowlęcia. Następne zdjęcie sprawiło, że Trudy parsknęła śmiechem. Wyglądało na to, że zostało zrobione bezpośrednio po malinowym zdjęciu, a dziecku udało się chwycić Jake'a za włosy, gdy ten próbował się wyrwać. Jake miał jedno oko zamknięte i krzywił się.

Było jeszcze kilka z Jake'em, po czym temat zmienił się na Neytiri z dzieckiem. Na pierwszym zdjęciu uśmiechała się, gdy tuliła Tommy’ego do piersi, żeby go karmić. W drugim przypadku dziecko było bezpiecznie przypięte do piersi w wersji chusty Na'vi. Trzymała niemowlę blisko siebie, pozostawiając matce swobodę wykonywania swoich czynności i łatwość karmienia piersią, jeśli zajdzie taka potrzeba. Kiedy Trudy przeskoczyła na trzecie zdjęcie, zrozumieli, co miał na myśli Norm. Neytiri miała jakiś materiał przerzucony przez lewe ramię i przyciskała do niego Tommy'ego. Wydawało się, że wyciera mu usta, ale jej oczy patrzyły w obiektyw. Kąt zdjęcia i lampa błyskowa sprawiły, że jej oczy zaświeciły się na zielono jak u kota, a usta wykrzywiły się w grymasie.

„Och, smocza dama” – zachichotała Ramona.

„Nie wygląda na szczęśliwą” – zgodził się Max.

„Dziecko opluło ją tuż przed tym, jak wzięła to dziecko” – wyjaśnił Norm. „Pomyślałem, że dobrym pomysłem będzie zaprzestanie tego na jakiś czas”.

„Prawdopodobnie mądra decyzja” – mruknął Lee sucho.

Obejrzeli kilka zdjęć Mo'at trzymającą dziecko, zanim skończyły im się zdjęcia. Joyce promieniała, a jej zęby lśniły bielą pomiędzy uśmiechniętymi ustami. „Jest uroczy” – stwierdziła z entuzjazmem. „To sprawia, że ​​jeszcze bardziej chcę mieć jednego”.

Allen poklepał ją po ramieniu. – Pracuję nad tym, kochanie.

Norm przez chwilę zastanawiał się, czy Joyce i Allen kiedykolwiek byli ze sobą blisko w swoich ciałach avatarów i czy możliwe było, aby w ten sposób poczęli dziecko. Skoro avatary nie były wyposażone w własną, niezależną świadomość, czy dziecko stworzone z takiego związku będzie miało jakieś funkcje poznawcze? Pomyślał o jasnookim synku Jake'a i Neytiri i zdecydował, że dwa avatary prawdopodobnie będą miały razem zdrowe dziecko. Jednak Max i Roy będą wiedzieć o tym więcej. Norm miał pilniejsze zmartwienia i przestał zastanawiać się nad możliwościami reprodukcji avatarów.

„Nie cierpię poruszać napiętego tematu, Max, ale myślę, że wiesz, o co cię zapytam”. Norm wziął aparat od Trudy i umieścił go w pokrowcu wiszącym u jego uprzęży na broń.

Wyraz twarzy Maxa opadł i westchnął. „Obawiam się, że nie mam dla ciebie żadnych wiadomości w tej kwestii, Norm. Potrafię złamać jeden lub dwa pliki w odpowiednim czasie, ale hakowanie naprawdę nie jest moją specjalnością. Będę próbował dalej”.

Pozostali wyglądali na zdezorientowanych. – O czym ty mówisz? – zapytał Roy.

Norm westchnął, a Ni'nat pogładziła go po ramieniu i szeptem przypomniała mu, że to także przyjaciele Jake'a. Jej ton był neutralny, co wskazywało, że nie miała zamiaru wpływać na jego wybór, a jedynie wskazywała na fakt, który mógł mu to ułatwić. Norm skinął głową i spojrzał po kolei na każdego ze zgromadzonych sojuszników.

„Kilka miesięcy temu Jake Sully otrzymał informacje o swoim bracie Tomie, które pozwalają nam wierzyć, że nie zginął w wyniku przypadkowego aktu przemocy. Jake i ja jesteśmy prawie pewni, że Quaritch i ktoś z RDA zaaranżował śmierć Toma, aby go wydostać drogi, aby Jake mógł zająć jego miejsce.

– Poczekaj chwilę – powiedziała Trudy, machając ręką. – Dlaczego do cholery, musieliby zrobić coś takiego?

„Ponieważ w tamtym czasie naukowcy dopuszczali jedynie program Avatar” – wyjaśnił Max. „Pierwszym celem była dyplomacja. Jak się okazuje, awatary takie jak Sebastian były przeznaczone dla agentów wojskowych. Bez tej wady, jaką jest konieczność łączenia lub używania masek do oddychania, byliby idealnymi żołnierzami na Pandorze. Jedynym sposobem, w jaki Quaritch mógł zdobyć tajnego agenta wojskowego w ciele  avatara było wykorzystanie bliźniaków Sully. Firma nie chciała marnować pieniędzy potrzebnych na stworzenie avatara Tommy'ego, więc Jake był jedynym wyjątkiem od zasady „tylko naukowcy”.

„Ale gdyby planowali wysłać tutaj tych żołnierzy w specjalnych ciałach avatarów, po co mieliby zawracać sobie głowę tymi wszystkimi bzdurami?” Trudy wydawała się jednocześnie wściekła i zdezorientowana. „Po co zabijać człowieka, żeby jeden pracował dla Quaritcha, skoro setki czekają na wciśnięcie na stałe w ciała avatarów?”

„Ponieważ nie byli pewni, czy nowa procedura zadziała” – odpowiedział Max. „Chcieli, żeby ktoś jak najszybciej rozpoczął infiltrację klanu Omatikaya, a Jake był najłatwiejszą i najszybszą opcją. Tom Sully został zamordowany, Trudy. Fakt, że nie byli nawet pewni, jak Jake zgodzi się przejąć jego obowiązki to tylko dowód na to, jak bardzo są chciwi”.

„Jake powiedział mi kiedyś, że początkowo zgodził się to zrobić ze względu na swojego brata” – powiedział cicho Norm, spuszczając wzrok. „Nie znał wszystkich szczegółów, dopóki tu nie przybył. Po prostu nie chciał, aby praca Toma umarła wraz z nim”.

– Te pieprzone dranie – warknęła Trudy, zaciskając dłonie w pięści. – Zwłaszcza Quaritch! Więc z kim on pracował?

„Nie wiemy” – odpowiedział Norm, kiwając głową w kierunku Maxa. „Właśnie tego Max próbował się dowiedzieć. Jeśli dowiemy się dokładnie, co stało się z Tomem Sullym, prawdopodobnie dowiemy się więcej o nowym programie avatarów”.

„Ale ci agenci specjalni mają przybyć na następnym statku-matce” – przypomniała Joyce. „Jak to mogłoby być możliwe, gdyby nie ukończyli projektu, zanim wysłali tu Sully’ego?”

Max posłał Sebastianowi niekomfortowe spojrzenie. „Zamierzali to przetestować, ale wygląda na to, że wkrótce po tym, jak reszta z was opuściła Ziemię, znaleźli kogoś innego do wypróbowania. Natychmiast zaczęli realizować projekt i rozmieszczać wzmocnionych żołnierzy. Albo nie mogli dotrzeć do Doktora Collins, aby odwołał swój proces eksperymentalny na Sebastianie, bo inaczej byłoby im to obojętne.”

Sebastian westchnął, a Katherine posłała mu współczujące spojrzenie i poklepała go po ramieniu.

– A jak zamierzasz dowiedzieć się, kto jeszcze był zamieszany w ten spisek? – zapytał doktora Jacobsa.

„Norm i ja uważamy, że może coś być w tajnych plikach danych RDA, których kopię zapasową utworzyłem, gdy zaczęło się tu robić coraz trudniej” – wyjaśnił Max. „Problem polega na tym, że zabezpieczenia większości z nich są naprawdę zaawansowane. Poczyniłem pewne postępy, ale jak dotąd nie znalazłem niczego na temat Toma Sully’ego. Wyobraź sobie, że próbujesz wykopać szkielet zakopany w ubitej, skalistej ziemi łyżeczką – i masz tylko ogólne pojęcie, od czego zacząć.”

Sebastian powoli podniósł rękę, a na jego delikatnych rysach malowało się poczucie winy. „Przepraszam... Wierzę, że mogę w tym pomóc.”

Wszyscy na niego patrzyli, co tylko sprawiało, że wyglądał na bardziej skrępowanego.

"Jak?" – zapytał Norm. Zauważył, że zarówno Katherine, jak i Ramona patrzyły na Sebastiana bystrymi oczami.

„Być może uda mi się odszyfrować pliki i sięgnąć głębiej” – odpowiedział.

Kiedy Max i Norm pytająco unieśli brwi, Ramona odezwała się. „Ten Bastian jest maniakalnym hakerem”.

– Dawno temu – poprawił, ale potem wzruszył ramionami i uśmiechnął się lekko. – A przynajmniej tak myślałem.

„Ale nic z tego nie zostało odnotowane w twoich aktach” – powiedział Max.

„Nie, to nie byłoby odnotowane. Nie chciałem tego reklamować, kiedy aplikowałem do programu Avatar”.

Norm poczuł połączenie zdumienia i zainteresowania. „To i tak powinno być widoczne w twoich aktach… chyba że znalazłeś sposób, aby to ukryć?”

Usta Sebastiana wykrzywiły się lekko w jednym kąciku. „Nie całą pracą, którą wykonywałem, była dla pieniędzy, a część z nich wymagała ode mnie ochrony mojej tożsamości”.

Trudy uśmiechnęła się do niego. – Nie byłeś terrorystą, prawda?

Sebastian wyglądał na autentycznie przerażonego tym pytaniem. „Absolutnie nie! Moja praca nie miała z tym nic wspólnego”. Spuścił powietrze i lekko zakłopotany wyraz twarzy zastąpił oburzenie. – Choć nadal było to nielegalne.

Maks wyglądał na pod wrażeniem. „O jakim rodzaju «nielegalnej» pracy mówimy?”

- Wolałbym nie opisywać szczegółów – odpowiedział wymijająco Sebastian. „Mogę cię jednak zapewnić, że nie było to niebezpieczne dla nikogo, prócz mnie samego. Wystarczy powiedzieć, że myślę, że będę w stanie rozszyfrować zabezpieczenia przynajmniej w niektórych z tych plików, jeśli pozwolisz mi spróbować. Chciałbym pomóc kapralowi Sully'emu.”

Max pogłaskał się po brodzie i spojrzał na Norma. „Co o tym myślisz?”

Norm przyglądał się Sebastianowi i zastanawiał się nad tym przez chwilę. Łączył się już wcześniej z tym mężczyzną i choć Sebastian nie był przy zdrowych zmysłach, Norm nie wyczuł od niego niczego diabelskiego. Skinął głową. „Myślę, że powinniśmy pozwolić mu spróbować. Cokolwiek zrobił, gdy żył na Ziemi, nie ma już znaczenia, a kończy nam się czas”.

„W porządku” - zgodził się Maks. „Sebastian, zrobię dla ciebie kopię plików i dam ci kod dostępu. Miejmy nadzieję, że uda ci się odnieść sukces tam, gdzie mi się nie udało”.

„Zaraz się tym zajmę” – obiecał Sebastian.

Jego podekscytowanie było oczywiste i Norm'owi wydawało się, że rozumie dlaczego. Biedak nie miał tu zbyt wiele do roboty, ponieważ nie było już potrzeby stosowania dyplomacji między Wrotami Piekieł, a Omatikaya. Sebastian również podziwiał Jake'a i nawet jeśli wydawał się trochę zaniepokojony faktem, że ludzie wiedzą, czym się zajmował, teraz miał szansę wykorzystać te umiejętności w czymś dobrym.

* * *

„Musimy mu powiedzieć” – mruknęła Trudy do Maxa, gdy pozostali opuścili pokój odpraw. Powiedziała to na tyle głośno, aby Norm i Ni'nat ją usłyszeli, a Max jęknął głośno, rzucając jej zirytowane spojrzenie. „Hej, dziecko Jake’a właśnie się urodziło i nie wiem jak ty, ale ja wolę zmniejszyć ryzyko, że temu dziecku stanie się krzywda, bo nie było ostrzeżenia”.

– Powiedz mi co? – brwi Norma zmarszczyły się, gdy jego przyjaciele wymienili między sobą spojrzenia. – Co się dzieje, wy dwoje?

Trudy odezwała się, gdy Max się zawahał. „Kiedy leciałam Samsonem na zaopatrzenie lub zadanie transportowe, tu i ówdzie wyłapałam strzępy transmisji radiowych. Nie zdarza się to zawsze i nigdy nie trwa dłużej niż sekundę czy dwa, ale zaczęło się to dziać dopiero kilka miesięcy temu. Sprawdziłam cały mój sprzęt i nie znalazłam w nim niczego złego. Według mnie i Maxa są tylko dwa powody dla których doszłoby do połączenia krzyżowego transmisji, kiedy jestem poza bazą. Albo coś złego dzieje się z naszymi systemami, albo…”

„Odbierasz sygnały od kogoś innego” – dokończył za nią Norm, a jego wyraz twarzy pociemniał. „Max, mówiłeś, że na radarze nie ma żadnych przychodzących sygnałów”.

„Nie” – zapewnił go Max – „ale nasza transmisja radarowa na orbicie nie działa już dobrze od miesięcy. Myślałem, że to po prostu zakłócenia ze strony innych księżyców krążących wokół Polifema. Wiesz, że od czasu do czasu przecinają się ścieżki i powodowało to już problemy.”

– Ale teraz myślisz, że mogło to być coś celowego? – domyślił się Norm, zaciskając usta. „Max, dlaczego nie powiedziałeś mi tego wcześniej?”

„Ponieważ nie myślałem o tym zbyt wiele, dopóki Trudy nie zaczęła odbierać obcych transmisji” – usprawiedliwił się Max – „a Jake i Neytiri spodziewali się dziecka. Nie chciałem dawać mu kolejnych zmartwień, dopóki nie uzyskam więcej dowodów, że rzeczywiście wystąpił problem.”

„Norm? Czy Ludzie z Nieba już tu są?” W delikatnym pytaniu Ni'nat, towarzyszyła troska o jej lud.

„Nie wiem” – odpowiedział zgodnie z prawdą Norm. Przycisnął dłonie do skroni i jęknął cicho, a jego oddech zaparował ochronny wizjer maski. Po zebraniu burzliwych emocji, ponownie spojrzał na Maxa i westchnął. – Nie mam prawa się złościć. Jestem tak samo winny jak ty, że ukrywam rzeczy przed Jake’em, żeby nie wywierać na niego presji.

„Może wszyscy powinni przestać traktować Jake’a jak małego, cennego bratanka” – powiedziała Trudy z niezachwianą szczerością. „Tak, miał ciężkie życie, ale musicie pamiętać, że ten człowiek oswoił tego ptaka, potwora, zebrał piętnaście cholernych klanów Na'vi i wykonał jakiś trik, który sprawił, że wszystkie zwierzęta w zasięgu wpadły w szał na RDA. Nie wiem, jak zrobił to ostatnie, ale każdy, kto potrafi tego dokonać, poradzi sobie także z tym.”

Przerwała i spojrzała na dwóch mężczyzn zdecydowanymi, brązowymi oczami. „Jeśli chcesz, żeby się załamał, ukrywaj to przed nim i obserwuj, co się stanie, gdy RDA zbliży się i zdusi jego rodzinę”.

Norm skrzywił się, a Max pochylił głowę.

– Wow, naprawdę wiesz, jak zbesztać ludzi, Trudy.

Jej wyraz twarzy nieco się rozluźnił i wzruszyła ramionami. „Nie jestem fanką owijania w bawełnę. A co wy na to, chłopaki? Będziemy nim dalej opiekować się niczym dzieckiem, czy mamy do niego zaufanie, że sobie z tym poradzi?”

„Powiem mu” – zgodził się Norm. „Czy znaleźliście więcej dowodów na okupację RDA?”

„Jeszcze nic materialnego” – odpowiedział Max. „Wysyłaliśmy samoloty, aby przeszukały okoliczne terytorium, ale jest tu dużo terenu do przeszukania. Jeśli wylądowali gdzieś na tym Księżycu, istnieje duże prawdopodobieństwo, że zamieszkali gdzieś wystarczająco daleko, aby pozostać w ukryciu, dopóki nie wylądują u nas. Jesteśmy gotowi, żeby się obronić. Będziemy jednak szukać dalej.”

„Myślę, że powinieneś” – zatwierdził Norm. Spojrzał na swoją towarzyszkę, a potem wyjrzał przez okno, żeby zgadnąć, jaka jest późna godzina. „Powinniśmy już iść. Chcę natychmiast powiedzieć o tym Jake’owi, a on prawdopodobnie będzie chciał wysłać ostrzeżenie innym klanom. Jeśli teraz wyjedziemy, powinniśmy wrócić przed zapadnięciem zmroku”.

* * *

Katherine patrzyła ze zdziwieniem, gdy Sebastian wyciąga etui z kieszeni koszuli na piersi i wyjmuje z niego swoje stare okulary. Zawiasy zostały zmienione tak, aby pasowały wygodnie do uszu Na'vi, które znajdowały się wyżej na czaszce niż uszy ludzkie. Owalne oprawki w kolorze mosiądzu uzupełniały jego rysy, gdy zakładał okulary. Katherine zastanawiała się, dlaczego nie wydaje jej się dziwne widzieć Na'vi w okularach.

– Myślałam, że już ich nie potrzebujesz – powiedziała.

Sebastian uśmiechnął się lekko i usiadł na krześle komputerowym, po czym włączył sprzęt.  

– Nie. Przynajmniej nie fizycznie. Wymieniłem soczewki korekcyjne na zwykłe szkła – spojrzał na nią, zanim spuścił wzrok. Cienki, płaski monitor włączył się z wesołym sygnałem dźwiękowym, a migoczące światło ekranu oświetliło jego rysy.  

„To prawdopodobnie zabrzmi głupio, ale okulary pomagają mi nabrać odpowiedniego nastroju do takich rzeczy. Dzięki nim... sprawiają, że znowu czuję się bardziej sobą”.

Katarzyna uśmiechnęła się. „Wcale nie uważam, że to brzmi głupio. Jeśli noszenie ich zapewnia ci komfort, to dobrze. Poza tym pasują do ciebie”.

Sebastian spojrzał na nią i uśmiechnął się. Poświęcił chwilę na włożenie dysku z danymi, który dał mu Max, a potem wziął jedną z jej dłoni. „Doceniam to, jak bardzo mnie wspierasz, Kath”.

Poczuła, że ​​jej policzki robią się ciepłe. Jego dłoń była ciepła i dodająca otuchy, dłuższa i większa niż jej, ale delikatna w uścisku. Spojrzała na palce w błękitne paski splecione z jej mniejszymi, bladymi palcami i powiedziała bez zastanowienia.

„Sebastian, co robiłeś nielegalnego?”

Znieruchomiał, a jego bursztynowe oczy obserwowały ją uważnie zza przezroczystych soczewek okularów.

„Spytam o to tylko raz” – powiedziała pospiesznie Katherine. – Jeśli nie chcesz mi powiedzieć, nie będę cię już tym zawracała głowy.

Przez chwilę milczał i właśnie wtedy, gdy już miała go przeprosić i się poddać, odpowiedział jej. „Włamywałem się do plików firm farmaceutycznych i fałszowałem płatności na receptę dla osób, których nie było stać na opłacenie potrzebnych leków”. Powiedział to w pośpiechu, prawie nie zatrzymując się, ani nie biorąc oddechu. Po tych słowach patrzył na nią, jakby się bał, że oceni go jako złodzieja handlującego narkotykami.

„A więc pomagałeś chorym ludziom” – rozumowała łagodnie.

„Tak. Wielu z nich umierało lub było w agonii i nie było na to ratunku. Rząd nie zapewniał opieki zdrowotnej, której potrzebowali ludzie, gdy nie byli w stanie sami za nią zapłacić. Ja nie uważałem, że tylko bogaci powinni mieć prawo do opieki medycznej, więc zacząłem fałszować płatności pod kilkoma pseudonimami. To chyba czyni mnie złodziejem, ale wolałbym zaryzykować pójście do więzienia, niż patrzeć, jak ludzie cierpią i umierają z tego powodu. Nie mieli gotówki, którą mogliby wymienić na to, czego potrzebowali”.

Potarła jego dłoń i skinęła głową ze zrozumieniem. – Gdzie znalazłeś tych wszystkich ludzi?

„Dom opieki, jeśli w ogóle można to tak nazwać” – westchnął. „Nie wszyscy byli w podeszłym wieku. Ci ludzie nie mieli rodziny, która by się nimi opiekowała, byli niepełnosprawni ze względu na chorobę, wiek lub niestabilność psychiczną. Niektórzy z nich to dopiero dzieci. Pracowałem w tym miejscu przez krótki czas, między niezależnymi pracami. Po prostu dopadło mnie ludzkie nieszczęście i poczułem, że muszę coś zrobić.”

„Więc odegrałeś rolę Robin Hooda” – mruknęła Katherine, podziwiając blask determinacji w jego oczach i współczujący wyraz jego urodziwych rysów. „Zabrałeś bogatym, aby dać biednym”.

Sebastian zachichotał nagle i potrząsnął głową. „Czy dokonywałabyś takiego porównania, gdybym nie był Brytyjczykiem?”

Katherine przyłączyła się do jego cichego śmiechu, zdając sobie sprawę, jak tandetny był jej komentarz. – Może nie. Ale i tak podziwiałabym cię, że narażasz się na takie ryzyko dla nieznajomych. To było szlachetne z twojej strony.

Otrząsnął się i westchnął. – Kradzież nie jest czymś szlachetnym i godnym – szepnął. Jego oczy spotkały się z jej i dodał; „ale takie umieranie nie jest też powolną śmiercią, tylko konaniem w śmierdzącym własnym moczu. Jak to się mówi: czasami cel uświęca środki”.

Wyglądał zbyt seksownie, żeby się temu oprzeć, z miękkimi, ciemnymi włosami opadającymi luźno na ramiona i oczami pełnymi determinacji. Nieważne, że jego wyrzeźbione rysy były obce w swej urodzie, a jego uszy przypominały kocie. Nie obchodziło jej, że ma ogon i jego wzrost jej nie przeszkadzał. Jedyne, co widziała, to Sebastiana. Nieważne czy był w ludzkim ciele, czy w ciele Na'vi, nie zmieniało zasadniczego charakteru tego, kim na prawdę był.

Katherine wykorzystała tę chwilę i podeszła do niego, całując go delikatnie w usta. Odsunęła się powoli z rozchylonymi ustami, widząc szok rozszerzający jego źrenice i pusty wyraz twarzy.

„Jeśli popełniłam błąd, robiąc to, powiedz mi” – szepnęła.

Powoli potrząsnął głową, a wyciągając drugą ręką, przeczesał palcami jej włosy. Nic nie powiedział, gdy ponownie zmniejszył odległość między ich ustami i tym razem zainicjował pocałunek. Na początku nacisk jego ust był delikatny, ale kiedy odwzajemniła uścisk, wstał z krzesła i przyciągnął ją do siebie. Sebastian pogłębił pocałunek i po chwili Katherine zaczęła gorączkowo skubać i całować jego usta, a jej serce biło w szybkim tempie.

– Och, jestem draniem! – Sebastian nagle przerwał pocałunek i odwrócił głowę, sapiąc, jakby właśnie przebiegł maraton.

Oszołomiona ich nagłą eksplozją namiętności, Katherine patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. – Wszystko w porządku?

– Nie – westchnął, kręcąc głową. Jego dłonie przesunęły się od jej ud do bioder i przejechały nimi przez materiał spodni, nawet trzymając twarz odwróconą. – Zdecydowanie nie czuję się w porządku, Kath.

Spojrzała na niego, próbując odczytać jego wyraz twarzy. – Zachowujesz się, jakbyś zmieniał się w wilkołaka czy coś. O co chodzi?

Roześmiał się wymuszonym, miękkim śmiechem. „Może nie fizycznie, ale moje pragnienia mogą być porównywalne z pragnieniami wilkołaka.” W końcu spojrzał na nią błyszczącymi, intensywnymi oczami. „Jak się okazuje, popęd seksualny Na'vi jest wyższy niż u człowieka i nie masz pojęcia, jak długo chciałem cię tak pocałować”.

Jego wyznanie wywołało w niej lekki dreszcz. Przeczesała palcami jego włosy, pozwalając jedwabistym pasmom przesuwać się pomiędzy palcami. – Nie martwię się.

– Myślę, że powinnaś – poradził ochrypłym głosem, gdy ponownie wysunęła głowę do przodu. Przerwał, gdy ich usta dzieliły centymetry. „Katherine, nie jestem już człowiekiem. Myślę, że powinnaś wziąć to pod uwagę, zanim pozwolimy, aby to zaszło za daleko”.

Przesunęła opuszkami palców po jego rysach i przechyliła głowę z delikatnym uśmiechem. „Wzięłam to pod uwagę. Jesteś przede wszystkim Sebastianem .„Róża pod inną nazwą”. Wiesz kto to napisał?”

„Szekspir” – odpowiedział Sebastian z uśmiechem. „Z „Romea i Julii”, ale podejrzewam, że już to wiedziałaś.”

Powstrzymała chichot. „Winny zgodnie z zarzutami. Chciałem tylko sprawdzić, na ile jesteś Brytyjczykiem”.

„A gdybym nie był wystarczająco Brytyjski?”

Udała, że ​​o tym myśli, po czym złożyła mu delikatny, długi pocałunek w usta. – Jakoś sobie poradzę.

Odwzajemnił jej pocałunek, kiedy zaczęła się odsuwać, a ich usta pozostały złączone przez kilka uderzeń serca, zanim ponownie zerwał kontakt. Oddychał ciężko, ale jego ręce się uspokoiły.

– Jesteś tego pewna, Kath?

„Tak jestem tego pewna już od miesięcy” – zapewniła go. „Po prostu wcześniej nie miałam odwagi, żeby to zrobić”.

Posłał jej uśmiech pełen zadowolenia i ulgi, że jej serce wezbrało. „Przez miesiące? Byłem cholernym głupcem. Myślałem, że nie postrzegasz mnie jako mężczyzny, więc starałem się zadowolić twoją przyjaźnią”.

Poczuła chwilę wstydu. Tak, zawsze myślała o Sebastianie i mężczyznach Na'vi jak o mężczyznach, ale była też doskonale świadoma, że ​​to inny gatunek. Uświadomiła sobie, że prawdopodobnie odkładała wibracje, które sprawiały, że Sebastian wahał się, czy podejść do niej romantycznie.

„Widzę w tobie mężczyznę” – szepnęła szczerze. „Bardzo troskliwy człowiek o dobrym sercu. Przepraszam, że ci o tym nie powiedziałam”.

Wziął głęboki oddech i ponownie się uśmiechnął. – W takim razie ja też powinienem przeprosić. Przyjmowałem pewne założenia w obawie przed odrzuceniem. Jeśli jesteś pewna, że tego właśnie chcesz, zdecydowanie się z tym zgadzam.

Ich usta ponownie się spotkały, a intensywność ich pocałunku jeszcze raz wzrosła, dopóki Katherine nie przypomniała sobie, dlaczego byli w tym laboratorium. Niechętnie się odsunęła, wiedząc, że nie powinna się spieszyć, pomimo tego, jak długo oboje czekali. „Pójdę i przyniosę nam przekąski. Nie chcę przeszkadzać ci w pracy na zbyt długo, a znając cię, znajdę cię nieprzytomnego przed monitorem, próbującego rano nadrobić stracony czas”.

Westchnął i skinął głową. „Widzisz? Mój mózg całkowicie odłączył się od ciała.”

– Powstrzymałeś się – zaśmiała się. „Pomimo tego, co powiedziałeś o przemianie w wilkołaka. Masz większą kontrolę, niż myślisz, Sebastianie”.

* * *

Sebastian nie spodziewał się, że tak szybko coś znajdzie. Wybrał losowy plik z nazwiskiem Quaritcha, domyślając się, że gdzieś tam będzie znajdowało się wszystko, co dotyczy Toma Sully'ego. Katherine siedziała na innym krześle obok niego i popijała kawę, podczas gdy on pracował nad odszyfrowaniem pliku. Zamrugała zaskoczona, gdy jego wysiłki przyniosły rezultaty po dziesięciu minutach.

„Wow, jesteś dobry”.

Sebastian uśmiechnął się do niej skromnie. „Tym razem miałem szczęście. Nie spodziewaj się, że z następnym pójdzie tak łatwo”. Otworzył plik i stwierdził, że jest to nagranie wideo. Na ekranie pojawiła się twarz mężczyzny w średnim wieku. Miał wypielęgnowaną brodę i wąsy upstrzone siwizną, a na twarzy nosił okrągłe okulary.

„Quaritch, chcę, żebyś wiedział, że zgadzam się na to w ramach przymusu. Rozumiem twoją sytuację i jedynym powodem, dla którego się zgodziłem to ratowanie mojego życia. Nigdy więcej nie zwracaj się do mnie z takim zadaniem… to jest jednorazowa umowa. Zorganizuję usunięcie Toma Sully'ego z twojej drogi, ale będzie w tym pewien haczyk i będziesz musiał znaleźć pokojowe rozwiązanie, aby sobie z tym poradzić.”

Sebastian i Katherine pochylili się bliżej ekranu, pochłonięci tym, co mówił mężczyzna. Kiedy wiadomość dobiegła końca, ich usta były szeroko otwarte i patrzyli na siebie z równym zdziwieniem.

„O mój Boże” – wydyszała Katherine.

Sebastian skinął głową, zgadzając się z jej uczuciami. – Musimy powiedzieć reszcie.

* * *

Kiedy Norm skończył wyjaśniać mu sytuację, wyraz twarzy Jake'a był wyrzeźbiony jak kamień. – I dlaczego, właściwie, ukrywałeś to przede mną?

Norm przenosił wzrok to na Jake’a, to na Neytiri. Ta ostatnia karmiła syna i patrzyła na niego zamyślonymi złotymi oczami, na szczęście nie okazując oznak złości. „Bo dowiedziałem się o tym dopiero dzisiaj” – wyjaśnił. „Jeśli chodzi o Toma... nie chciałem cię bardziej obciążać. Nie sądziłem, że powiedzenie ci, że próbujemy wykopać więcej informacji, może ci pomóc, Jake. Miałeś dziecko w drodze, a Max i ja oboje chcieliśmy dać ci trochę czasu, abyś mógł choć trochę cieszyć się życiem”.

„Myślałeś, że co zrobię, jeśli znajdziesz informacje o Tommym?” Jake naciskał. „Przekradnę się do następnego promu i jako pasażer na gapę, wrócę z powrotem na Ziemię, aby wyśledzić jego zabójców?”

Norm zerknął z ukosa na Ni'nat, która starała się wyglądać na bardzo zainteresowaną dryfującym nasionem Atokiryna. "Faktycznie..."

Jake warknął cicho z irytacją. „Stary, wy naprawdę myślicie, że mam gówno zamiast mózgu, prawda? Naprawdę myśleliście, że zostawię moją partnerkę i dziecko, aby polować na zabójców Tommy'ego na Ziemi? Czy wyglądam wam na leminga? "

„Nie, tego nie powiedziałem” – Norm bronił się pośpiesznie. „Ja tylko… po twoim Polowaniu w Snach, nie sądziłem, że jesteś gotowy, aby o tym usłyszeć. Max nie chciał do ciebie przychodzić w tej sprawie, dopóki nie będzie miał jakiegoś dowodu, przynajmniej do czasu narodzin dziecka. Jake, Tom był też moim przyjacielem. Chciałem wiedzieć wszystko, czego mogłem się dowiedzieć, żeby zamknąć sprawę”.

„Myślisz, że dowiedzenie się, jak dokładnie planowali zdusić mojego młodszego brata, dałoby ci „zamknięcie”? Na twarzy Jake'a malowało się niedowierzanie. „Jezu Norm, czy zatrzymałeś się i robiłeś zdjęcia wraków samochodów na Ziemi, żeby zrozumieć, jak do nich doszło?”

– Jake – powiedziała Neytiri miękkim, ale stanowczym tonem.

Wziął głęboki oddech. "Co?"

„Nie zrobiono tego z powodu braku szacunku dla twojego brata” – mruknęła, delikatnie kołysząc dziecko w ramionach. Jej oczy spotkały Norma i pomimo jego wysiłków, by ukryć odczuwany niepokój, zdawała się go wyczuwać. Spojrzała na swojego partnera i podjęła dalej rozmowę. „Myślał tylko o naszym dobru”.

Norm ze współczuciem pokiwał głową, zgadzając się, błagając wzrokiem Jake'a, aby zrozumiał. Stojąca obok niego Ni'nat ujęła jego dłoń i ścisnęła ją ze wspierającym naciskiem. Norm czuł, że powinien zachować ciszę i patrzył, jak przystojna twarz przyjaciela zmaga się z emocjami.

Kiedy Jake ponownie otworzył oczy, był w nich jasny cel. Zacisnął szczękę i wziął jeszcze jeden głęboki oddech, zanim zwrócił się do Norma. „Od teraz mów mi, co się dzieje, nawet jeśli myślisz, że może mnie to wkurzyć lub wywrzeć na mnie presję. Nie jestem kurczakiem, który nie radzi sobie ze złymi wiadomościami, rozumiesz?”

Norm skinął głową i poczuł się zmuszony zabrać głos. – Wiem o tym, Jake. Ale ostatnio, miałeś mnóstwo spraw na głowie.

„To nie ma znaczenia, jeśli chodzi o bezpieczeństwo mojego klanu”. Oczy Jake'a rozbłysły i spojrzał przez ramię na Hometree. Było oczywiste, że jego myśli skupiały się przede wszystkim na synku.

Jake ponownie skupił swoją uwagę i jego wzrok błądził pomiędzy Norm'em i Ni'nat. „Nie obchodzi mnie, jak złe są wieści. Od teraz traktujesz mnie jak żołnierza piechoty morskiej, rozumiesz? Poradzę sobie z tym”.

Norm szybko uciszył instynktowną reakcję swej partnerki, stającej w jego obronie. Ścisnął jej dłoń i skinął głową, biorąc głęboki oddech, patrząc Jake'owi w oczy. – Trudy powiedziała coś podobnego, kiedy o tym rozmawialiśmy.

Jake uśmiechnął się. „Przynajmniej ktoś ma trochę wiary”.

„Teraz powinieneś już wiedzieć lepiej” – odpalił Norm. „ Naprawdę cię szanuję, Jake. Po prostu myślałem, że dbam o twoje dobro”.

Zgodnie ze swoją naturą, gniew Jake'a wyraźnie osłabł i położył dłoń na ramieniu Norma. „Nie jestem na ciebie zły, jasne? Rozumiem, co chciałeś zrobić. Po prostu… przestań dbać o moje „najlepsze interesy”. Poradzę sobie z tym sam”.

Norm skinął głową i rzucił okiem przez ramię na Hometree. – W takim razie co chcesz zrobić?

„Będziemy zwoływać naradę” – odpowiedział Jake. „Musimy się na to przygotować i musimy zorganizować spotkanie przywódców klanów. Koniec ze spotkaniami „na ostatnią chwilę”. Chcę, aby cały Lud był świadomy zagrożenia”.

– Tak – zgodziła się cicho Neytiri. „Tak byłoby najlepiej. Jeśli jest tu więcej Ludzi z Nieba, powinniśmy ich znaleźć, zanim staną się silni”.

* * *

„To nie jest narada wojenna” – oznajmił Jake w jaskini jakiś czas później. „Chronimy nasze terytorium przed Ludźmi z Nieba. Wyślemy wiadomość do klanów, aby były gotowe. Jeśli przyjdą ponownie, wszyscy będziemy na nich gotowi”.

Po przemówieniu Jake'a rozległy się okrzyki entuzjazmu. Neytiri trzymała ich niemowlę w ramionach i patrzyła na kroczącą postać swojego partnera, w milczeniu wspierając Jake'a, gdy ten zmagał się z dokonaniem najlepszego wyboru na przywódcę wysłanników.

„Będziemy walczyć!” – krzyknął młody mężczyzna. Jego przyjaciele zahukali, zgadzając się.

„Nie, nie zrobimy tego” – poprawił stanowczo Jake. – Nie od razu. Nie wiemy, z iloma z nich mamy do czynienia, jeśli w ogóle tu są.

„Więc co proponujesz zrobić, Olo'eyktan ?” Jedna z niewielu Omatikay, która nie w pełni zaakceptowała Jake'a jako przywódcę, odważnie wystąpiła naprzód. „Czekać, aż przyjdą Ludzie z Nieba? Czekać, aż zniszczą naszą ziemię i zabiją nasze dzieci?” Jej żółte spojrzenie rzucało wyzwanie Jake'owi.

Neytiri spojrzała na nią gniewnie, ale Jake zachował spokój, bo trudno go było urazić. „Nie, nie będziemy czekać, aż zaatakują. Nie damy im szansy, jeśli możemy temu zaradzić. Ale nie możesz atakować wiatru, siostro. Musimy najpierw ich znaleźć, zanim ich przepędzimy. "

Oczy Jake'a omiatały zgromadzenie, a na jego twarzy malowała się determinacja. „Chcę, aby wysłano posłańców do wszystkich klanów, żeby ostrzec naszych braci. Wtedy będziemy gotowi zjednoczyć siły i walczyć, a także zorganizujemy wspólną naradę tutaj w Hometree, kiedy zbierzemy wszystkich Olo'eyktan, którzy przyjdą. Raz pokonaliśmy Ludzi Nieba i zrobimy to jeszcze raz”.

Jego przemówienie wywołało żywiołowe okrzyki i wrzaski. Neytiri uśmiechnęła się do niego, dumna jak zawsze z jego charyzmatycznego wpływu na moralność ich ludu. Jake zaczął wybierać przywódców dla każdej grupy posłańców, instruując każdego z nich, aby podróżował na różne terytoria ze sztandarami pokoju. Kiedy skończył ustalać, kto dokąd będzie podróżował, Jake podszedł do Neytiri z ogniem w oczach. Nienawidził myśli o kolejnym konflikcie z Ludźmi Nieba. Mimo to w głębi serca był wojownikiem, a jego krew także buzowała z podniecenia. Posłańcy mieli wyruszyć, gdy tylko będą przygotowani, nie czekając na poranek.

Mo'at dostrzegła sprzeczność na twarzy Neytiri, gdy Jake podszedł i wyciągnęła ręce do dziecka. „Będę się nim opiekowała, kiedy cię nie będzie, córko. We wsi jest mnóstwo matek, które chętnie będą go karmić, dopóki nie wrócisz”.

Neytiri odprężyła się i położyła swojego maleńkiego synka w czekających ramionach Mo'at. „Dziękuję, mamo”.

Jake podszedł do niej i uśmiechnął się do Tommy'ego, po czym opuścił głowę, aby pocałować niemowlę w policzek. „Do zobaczenia jutro” – obiecał synowi.

Neytiri również serdecznie pożegnała się z dzieckiem i poszła z Jake'em, gdy wziął ją za rękę. Zatrzymali się, zanim Norm, Ni'nat i Jake skinęli im głowami.

„Wy dwoje jesteście z nami. Ostrzeżemy Klan Koni, ale najpierw muszę znaleźć Cień. Akway jest trochę bardziej uparty niż inni wodzowie, więc będę musiał ponownie podejść do niego jako Toruk Makto ”.

– Masz pomysł, gdzie go szukać? – zapytał Norm.

„Trzyma się blisko naszego terytorium” – odpowiedział Jake. „Widziałem go kilka razy w pobliżu gór. Przy odrobinie szczęścia, wybierze się dziś wieczorem na polowanie”.

„W takim razie lepiej nie marnujmy czasu” – stwierdził Norm.

Pozostałe grupy wychodziły, a gdy Jake i Neytiri zaczęli kierować się w stronę schodów prowadzących na górę, Tommy zaczął płakać z rozpaczy. Obaj zamarli, pozostając za Norm'em i Ni'nat. Neytiri odwróciła się i spojrzała na syna niespokojnymi oczami, a Jake zrobił to samo, robiąc impulsywny krok w stronę Mo'ata i Tommy'ego.

Mo'at delikatnie podbiła niemowlę w ramionach i cierpliwie uśmiechnęła się do jego zaniepokojonych rodziców. „Nic mu się nie stanie” – zapewniła ich. „Idź. Wróćcie do nas bezpiecznie”.  

Neytiri przygryzła wargę i zawahała się, dopóki Jake nie położył swej ręki na jej ramieniu i nie odezwał się do niej. – Twoja matka dobrze się nim zaopiekuje – szepnął. – Im szybciej to skończymy, tym szybciej będziemy mogli wrócić.

Wspięli się po spiralnych schodach do gniazd ikranów, gdzie czekali na nich Ni'nat i Norm. Cała czwórka wezwała swoje wierzchowce i odleciała, kierując się w stronę pobliskich gór. Jake zawołał, gdy się zbliżyli, szukając swojego masywnego leonopteryxa. Minęło pół godziny, a oni zaczęli myśleć, że będą musieli przekonać Akwaya, aby przyrzekł wierność bez wpływu Toruka. Wtedy Ni'nat podniosła wzrok i zobaczyła lecący na nich ogromny cień.

* * *

– Jake, jesteś pewien, że to twój? – głos Norma był nieco piskliwy i pełen niepokoju, gdy Jake kazał wszystkim się zatrzymać i zawisnąć w powietrzu.

„Uhhh… całkiem pewny” – odpowiedział Jake, wpatrując się z opuszczonymi uszami na nurkujące na nich stworzenie. W ciemności trudno było to stwierdzić z całą pewnością, a wszystkie jego instynkty ostrzegały go, aby uciekał. Poklepał uspokajająco swojego ikrana, gdy zwierzę zawołało z niepokojem. Pozostali również walczyli o utrzymanie kontroli nad swoimi banshee, gdy zagrożenie zbliżało się do nich.

„Nie mam pojęcia, jak to się skończy” – krzyknął Norm.

„Zachowaj spokój” – polecił Jake, chociaż on też był bliski zsikania. Jeśli się co do tego mylił, ktoś mógłby skończyć jako smaczna przekąska mięsna. Zacisnął szczękę i zamknął oczy, gdy Toruk ruszył prosto na niego. "Ohh... gówno!"  

Stworzenie przerwało nurkowanie w ostatniej chwili i zawisło przed Jake'em, machając swoimi wielkimi skrzydłami. Zawołał do swego jeźdźca, a on dopiero wtedy mógł się zrelaksować, rozpoznając barwę jego pisku.  

„Hej, chłopcze” – westchnął Jake, wyciągając rękę, by poklepać leonopteryxa po szyi. „Trochę nas przestraszyłeś.”  Spojrzał przez ramię na Norma i uśmiechnął się. Nigdy nie przypuszczał, że skóra Na'vi może być, aż tak blada. Ni'nat i Neytiri wyglądali jak para sów, ich oczy były tak szeroko otwarte.

– Jak się trzyma twoja przepaska biodrowa, Norm?

„Nadal sucha” – odpowiedział zdyszanym głosem drugi mężczyzna. "Ledwie."

Jake zachichotał i próbował uspokoić swoje walące serce, odłączając swój warkocz do Aungii i manewrując już na plecach Cienia. Jego ikran był zbyt szczęśliwy, mogąc odlecieć z powrotem do Hometree, kiedy go puścił, a Jake usadowił się pomiędzy ramionami toruka i przystosował się do jego większych rozmiarów.

– Spokojnie, chłopcze – mruknął Jake, klepiąc Cienia po szyi. Spojrzał na swoich towarzyszy, którzy wciąż byli nieco wstrząśnięci tym przeżyciem. – Wyruszamy.

* * *

Świt nie przyniósł żadnej radości, gdy E'quath i jego drużyna dotarli do siedliska klanu morza. Nadmorska wioska ludu Ikran była w ruinie. E'quath i jego grupa spacerowali wśród dymiących namiotów, szukając ocalałych i dowodów na to, co się stało. Znaleźli kilka ciał, ale żadnych żywych członków klanu. Były tam ślady walki, a znalezione tropy wskazywały, że część klanu uciekła do lasu, a reszta klanu została siłą zabrana w nieznane miejsce.

Po bezowocnych poszukiwaniach tych, którzy uciekli, ponura grupa Omatikaya przygotowywała się do lotu z powrotem do Hometree. Chcieli jak najszybciej, zaraportować o swoich odkryciach. Kiedy wzbili się w powietrze, E'quath dostrzegł w oddali coś, co sprawiło, że zmarszczył brwi i zawołał pozostałych, aby się zatrzymali. Zmrużył oczy i obserwował obiekt, który dostrzegł na odległym niebie. Nie poruszał się naturalnie i po chwili zidentyfikował go jako jeden z latających statków używanych przez Ludzi z Nieba.

„Pójdziemy za tą rzeczą” – poinstruował swoich towarzyszy, wskazując na maszynę. „Może to doprowadzić nas do odpowiedzi. Lećcie nisko, pod baldachimem. Nie wiemy, czy jeźdźcy są sojusznikami, czy Ludźmi Nieba, więc musimy się skradać”.

Czterech towarzyszących mu myśliwych wyraziło swoją zgodę i grupa poleciała za helikopterem, każdy z nich zastanawiał się, co znajdą. Lecieli kilka mil, zanim unoszący się w powietrzu helikopter zaczął lądować, a grupa zachowała szczególną ostrożność, zmniejszając dystans. Znaleźli ogrodzony teren, który był w budowie. Las otaczający to miejsce został wycięty, a E'quath i jego drużyna trzymali się roślinności, nie odważając się podejść bliżej w obawie, że zauważą ich strażnicy obsługujący wieżyczki. Kiedy zobaczyli, co jest za płotem, grupa Na'vi była oszołomiona.

„To nie są nasi sojusznicy” – szepnął z pewnością jeden z myśliwych.

– Nie, nie są – zgodził się ponuro E'quath.

Odnaleźli większość zaginionych mieszkańców klanu Ikran. Zostali uwięzieni na terenie kompleksu, za płotem. Uzbrojeni żołnierze zmuszali ich do przenoszenia materiałów budowlanych z jednego budynku do drugiego. Co gorsza, mężczyźni i kobiety, którzy wycelowali broń w schwytanych Na'vi, okazali się sami Na'vi. Nosili dopasowane, czarne mundury i ochronne nakrycia głowy wyposażone w przyłbice zakrywające ich rysy od nosa w górę.

„ Uniltiranyus ” – mruknęła łowczyni po lewej stronie E'quatha. „Olo'eyktan miał rację”.

E'quath zaczął liczyć ich liczbę. Nigdy wcześniej nie widział tylu śniących wędrowców w jednym miejscu. Jedynym wojownikiem, który wędrował po snach, jakiego kiedykolwiek spotkał to Jakesully, ale oni też wyglądali na wojowników. Zesztywniał, gdy rozpoznał Tanhi wśród zniewolonego ludu Ikranu. Dumna przywódczyni, dźwigała ciężkie drewno wraz z resztą swojego ludu. A kiedy jeden ze strażników, dźgnął starszą kobietę przed Tanhi lufą pistoletu, aby przyspieszyć jej ruchy, żeński olo'eyktan rzucił swój ciężki pakunek i zaatakowała go bez zająknięcia.

Strażnik krzyknął i uderzył Tanhi kolbą broni w szczękę, posyłając ją na beton. Pozostali strażnicy wycelowali broń palną w więźniów, gdy próbowali pomóc swojemu przywódcy. Zaatakowany przez nią żołnierz, spojrzał na nią gniewnie, gotowy ją zastrzelić.

„Nie rób tego” syknął E'quath, gdy łowczyni obok niego zaczęła napinać łuk. „Mają przewagę liczebną i jeśli tu zginiemy, nasi ludzie nie będą wiedzieć o tym miejscu!”

Przerwała swoje działanie i wbiła palce w mech, warcząc cicho pod nosem. E'quath ponownie skierował swoją uwagę na zagrożoną przywódczynię Ikranu i spodziewając się, że porywacze zakończą jej życie.

* * *

– Głupia suka – splunął porucznik. Więźniarka spojrzała na niego gniewnie i otarła krew z ust. Nie okazywała strachu, co tylko go jeszcze bardziej rozgniewało. Rozejrzał się po kobiecych członkach klanu i zdecydował, że musi dać im przykład tego, czego mogą się spodziewać, jeśli nie będą współpracować.

Kobieta Na'vi zaatakowała go, gdy odłożył broń i rzucił się na nią. Uderzył ją w twarz z taką siłą, że ją oszołomiła. „Chcesz ze mną walczyć, kotku? Myślę, że może powinienem coś ci włożyć w tą cipę”.

„Sir, nasze rozkazy nie są…”

„Trzymaj gębę na kłódkę” – warknął przez ramię do kobiecego żołnierza ze swojego oddziału. „Ja tu rządzę, a te dzikusy muszą poznać swoje miejsce”. Uśmiechnął się do jeńca pod sobą. „Zawsze chciałem mieć prawdziwą laskę Na'vi”.

Jeśli nie rozumiała jego słów, rozumiała jego ton, syczała i walczyła z nim, gdy szarpał jej ozdobny naszyjnik, odsłaniając jej piersi. Przeklął i nakazał jednemu z pozostałych żołnierzy, aby mu pomógł, podczas jej walki o godność. Drugi mężczyzna uklęknął i unieruchomił jej ręce nad głową. Niektórzy z pozostałych żołnierzy wyglądali na zakłopotanych, gdy porucznik jedną ręką pieścił piersi wrzeszczącego jeńca, a drugą sięgał w dół, aby rozpiąć swe spodnie. Inni byli zmuszeni powstrzymać członków klanu kobiety i grozić im, gdy próbowali interweniować.

„Nie będziesz taka zadziorna, kiedy z tobą skończę” – obiecał napastnik szorstkim głosem.

* * *

Tanhi walczyła ze wszystkich sił, ale wędrowcy w snach byli tak silni jak każdy mężczyzna Na'vi i ich połączone wysiłki ją pokonały. Rozumiała dość dobrze angielski, ale nawet jeśli nie znałaby ani słowa, intencje jej napastników były oczywiste. Wiedziała, co zamierzają zrobić, więc z narastającą paniką kłapała na nich zębami. Jej ludzie nie mogli zrobić nic innego, jak tylko patrzeć, jak niegodny wędrowiec snów pieści jej ciało i pracował nad uwolnieniem swojej erekcji ze spodni. Nie chciała, żeby jej ludzie to widzieli. Wiedziała, że ​​ci mężczyźni robili to, żeby złamać jej ducha. Tanhi wrzasnęła z całych sił, gdy napastnik odsłonił penisa i zaczął szarpać ją za przepaskę biodrową.

Inny męski głos, nagle odezwał się z boku.

„Wystarczy! Puść ją, teraz”.

Napastnik Tanhi i jego wspólnik, nagle się zatrzymali. Spojrzeli na innego wędrowca snów, który przecisnął się pomiędzy pozostałymi strażnikami. Miał na sobie mundur podobny do ich, ale nie miał w zestawie kamizelki kuloodpornej. Zamiast karabinu automatycznego niósł pistolet u biodra, a po prawej stronie klatki piersiowej miał przypiętą plakietkę z nazwiskiem. Wędrująca po snach kobieta w podobnym stroju podeszła obok niego i to, co Tanhi widziała w jej wyrazie twarzy, wskazywało, że była tak samo zszokowana tym, co zobaczyła, jak jej towarzysz.

„Trzymaj się z daleka od tego i pilnuj swojego wydziału, doktorze” – zażądał napastnik. Zwrócił swoją uwagę z powrotem na Tanhi, odrzucając obecność drugiego mężczyzny.

Od strony drugiego mężczyzny rozległo się kliknięcie, gdy żołnierz wznowił próbę ściągnięcia ubrania Tanhi, ale zatrzymał się ponownie i obejrzał się przez ramię. Mężczyzna, który interweniował, wyciągnął teraz pistolet i wycelował w głowę napastnika.

– Puść ją, poruczniku.

– Zamierzasz mnie teraz zastrzelić? – napastnik spojrzał gniewnie na dobroczyńcę Tanhi. – Czy ty w ogóle wiesz, jak tego używać?

„Idź dalej, a się przekonasz” – zapewnił chłodno drugi mężczyzna. „Nie przyszedłem tu, żeby patrzeć, jak psy wojskowe gwałcą i znęcają się nad tubylcami”.

Przez chwilę wydawało się, że żołnierz mu się przeciwstawi. Jednak się rozmyślił i zeskoczył z Tanhi, wciągając z powrotem spodnie i zapinając je przy okazji. Trzymający ją mężczyzna wyciągnął broń porucznika i podał mu ją. Tanhi obserwowała w milczeniu, jak jej dobroczyńca i jej niedoszły gwałciciel spoglądali na siebie spod osłon wizjerów.

– Usłyszą o tym – obiecał żołnierz.

„Dobrze” – odpowiedział chętnie drugi mężczyzna, chowając broń. „Pamiętaj, aby przy okazji powiedzieć im, że złamałeś protokół i przerwałeś codzienną pracę”.

Żołnierz warknął i dał znak swoim towarzyszom, którzy z powrotem skupili się na nadzorowaniu pracy jeńców. Odszedł, a mężczyzna, który powstrzymał atak, przez chwilę patrzył za nim gniewnie, po czym podał Tanhi rękę w rękawiczce.

„Nie zrobię ci krzywdy” – powiedział do niej w doskonałym Na'vi, kiedy się cofnęła. – Chcę tylko pomóc.

„Jesteś wrogiem” – syknęła.

Westchnął. „Teraz nic nie mogę na to poradzić. Powinnaś współpracować dla dobra swojego ludu. Wojownicy tutaj wyrządzą im krzywdę, jeśli przeciwstawią się rozkazom, a oni będą posłuszni tylko ze względu na ciebie”.

Rozejrzała się po swoich pracujących ludziach, którzy patrzyli na nią z wyrazem troski w oczach. Wędrowca snów miał rację. Jej ludzie przeciwstawiliby się swoim porywaczom aż do śmierci, gdyby nie trzymali jej życia w swoich rękach. Niechętnie ujęła jego dłoń i pozwoliła mu pomóc jej wstać. Przyglądała się jego twarzy podejrzliwie, znajdując coś dziwnie znajomego w jego głosie, ruchach i tym, co widziała w jego rysach.

Podtrzymał ją i zwrócił się do swojej towarzyszki. „Zabierz ją do budynku medycznego i opatrz jej obrażenia. Daj jej też coś do jedzenia i staraj się trzymać ją z daleka od brygady zbirów. Skontaktuję się ze statkiem i powiem im, co się tutaj wydarzyło”.

Kobieta skinęła głową i namówiła Tanhi, aby poszła z nią. Nie mając wyboru, chyba że chciała narazić swój lud na niebezpieczeństwo, zniewolona przywódczyni klanu poszła z kobietą. Kiedy odchodzili, spoglądała przez ramię na mężczyznę, który jej pomógł, a jej oczy zwęziły się. Nie mogła zdecydować, co było w nim takiego, co sprawiło, że ufała mu bardziej niż innym Ludziom z Nieba w tym miejscu i to ją dręczyło.

Przez chwilę obserwował więźnia i jego koleżankę, po czym wyjął komunikator z kieszeni i wprowadził kod kontaktowy orbitującego statku. Potrząsnął głową, przykładając nadajnik do ucha.

„Wszystko idzie nie tak”.

Pocąc się pod ochronnym nakryciem głowy, sięgnął do góry i zdjął przyłbicę, wzdychając, gdy otwarte powietrze poruszało jego włosami i chłodziło czaszkę. „Muszę porozmawiać z brygadzistą” – powiedział do nadajnika, gdy jego sygnał został odebrany.

* * *

Wciąż skulony w lesie, E'quath i jego towarzysze patrzyli rozszerzonymi w szoku oczami, jak mężczyzna, który powstrzymał atak na Tanhi, zdjął nakrycie głowy.

– Co on robi? – westchnął jeden z myśliwych.

– Jak on się tu dostał? – mruknął inny.

„Ja… nie wiem” – odpowiedział E'quath.

Żadnemu z nich nie przychodziło do głowy ani jedno wyjaśnienie, które racjonalizowałoby, dlaczego Jake Sully stał tam w tym mundurze, współpracując z ludźmi, którzy uprowadzili klan Ikran.


Tłumaczenia:

Toruk Makto = Ten, który dosiada Wielkiego Leonopteryksa, znanego ludowi Na'vi jako „Toruk” lub „Ostatni Cień”. Łowca, któremu uda się nawiązać więź ze zwierzęciem, zostaje darzony szacunkiem przez Lud, jako wielki wojownik i przywódca. Bardzo niewielu kiedykolwiek udało się zdobyć Toruka, a ci, którym się to udało, są legendami dla wszystkich Na'vi.

Uniltiranyus = Wędrowcy snów, inaczej avatary zdalnie starowane przez łącze psioniczne, gdzie umysł człowieka zostaje przeniesiony do pozbawionego świadomości, sztucznie wyhodowanego ciała obcego.  

Olo'eyktan = przywódca klanu; wódz

Tanhi = Gwiazda