Bez tytułu - cz. 6

Weszłam do domu. Odłożyłam po cichu klucze. Rodzice spali. Myślałam, że będą czekać na mnie, niepokoić się. A oni zwyczajnie spali. Nie doceniałam ich. Mieli do mnie stu procentowe zaufanie. Jak cudownie mieć takich rodziców! Zdjęłam kurtkę i poszłam na górę, do swojego pokoju na poddaszu. Zapaliłam lampkę i spojrzałam przez okno. Dziwny ten Rafał. Nie mogłam go zrozumieć. Był taki czuły, a jednocześnie nieobecny. Który chłopak nie pocałowałby dziewczyny, kiedy ma okazję? Może był inny. Nie chciał potem tego żałować. Zresztą to wszystko dzieje się za szybko! Chociaż nie! Nic się nie dzieje. Poszliśmy tylko razem na imprezę i się bawiliśmy. Nic więcej. To, że świetnie się przy nim czuje, to nic nie znaczy. Przy Martynie też czułam się świetnie. Znowu wróciły wspomnienia. Z Martyną trzymałam się od dziecka. Byłyśmy nierozłączne. Jednak w wakacje zaczęłyśmy się od siebie oddalać. Inne priorytety, czy jak to się tam mówi. Brakowało mi jej, ale wiedziałam, że nie jesteśmy już w stanie rozmawiać tak jak kiedyś. Nie żałowałam ani jednej chwili spędzonej z nią. Rzuciłam się na łóżko, wzięłam słuchawki i puściłam "Help”. Beatelsi zawsze mnie rozumieli. Rafał! Kurczę, co jest ze mną nie tak? Dlaczego on mnie tak pociąga? Te dołeczki? Wiele chłopaków ma dołeczki, i nie są tak pociągający. Teraz byłam pewna. Spodobał mi się. Nie zamierzam go odpuścić. Wiem, że coś go skłoniło, aby wtedy do mnie podejść. Muszę się dowiedzieć co. Jaka jestem pewna siebie! Nie wierzę! To zupełnie nie w moim stylu. Jeśli Rafcio się jutro nie odezwie, sama zadzwonię. Kto powiedział, że tylko chłopak musi starać się o dziewczynę? Równouprawnienie mamy. Zaraz, zaraz! Spokojnie Zuza! Po co chcesz się o niego starać? Albo będzie, albo nie. On straci, nie ty. Nie. Jednak ja stracę go. Moje myśli były tak różne. Nie wiedziałam, co myśleć. Chciałam go tylko pocałować, przytulić się. To było moje marzenie. A marzenia w końcu się spełniają, więc nie mam się co martwić! Zaśmiałaś się do siebie. Nie mogłam go rozszyfrować, był dla mnie zagadką. Zasnęłam. Obudziłam się "rano”, około 12stej. Ojej, jaka jestem nieogarnięta. W nocy nawet się nie rozebrałam, zasnęłam w ubraniach. Pierwsze co zrobiłam to spojrzałam na telefon. Nic nowego. Poszłam do łazienki, wzięłam prysznic. Spojrzałam w lustro. Jak jak wyglądam? No właśnie... Nawet ładna nie jestem, a marzy mi się jakiś Rafał. Towarzyski, uroczy chłopak. Zeszłam na dół. Nikogo nie było. Zrobiłam tosty i usiadłam przed telewizorem. Jak dawno nie oglądałam telewizji! Brak czasu i ochoty. Sobota. Znowu nie mam planów. Posprzątam, mama się ucieszy. Może upiekę ciasto czekoladowe? Przynajmniej się najem! Też mi się coś należy od życia. Najpierw usiadłam na kompie. Lenistwo znowu zwyciężyło. O! Nowa wiadomość! Zośka.  
" Miło, że wpadliście. Rafał totalnie mnie zaskoczył. Nie wiedziałam nawet, że się znacie, a co dopiero, że jesteście sobie bliscy. Szkoda, że tak szybko poszliście, impreza się rozkręciła Mam kilka zdjęć to jak chcesz to mogę ci wysłać. Wpadniecie na kolejny melanż? Haha”
Co?! Jak jesteśmy sobie bliscy? Rafał jej to powiedział? Kurczę ! To może mam u niego jakieś szanse. Ma zdjęcia! Pewnie, że chcę. Powieszę sobie nad biurkiem. Może będę miała jakieś z Rafałem. Zapewne wyglądam na nim jak idiotka, ale to normalne. Zdążyłam się przyzwyczaić.
"Znamy się Musieliśmy już iść, wiesz jak to jest Czekam na zdjęcia. Jeśli nas zapraszasz, to wpadniemy hah”
Odpisałam. Za chwilę wysłała mi zdjęcia. Jakieś tańczące osoby, których nawet nie znałam. Oo. Jest jedno jak tańczę z Rafałem. Jak ślicznie tu wygląda. Jest taki.. hm. Jak prawdziwy facet. Zdecydowanie nie wygląda na swój wiek. Spokojnie dałabym mu 18-19 lat. Te jego ciemne rozwichrzone włosy, ten blask w szaro-niebieskich oczach, dołeczki. Ej! Odkąd ja mu się tak przyglądam? Napiszę do niego! A co! Raz się żyję. Wzięłam telefon i wystukałam:
"Hej. Mam kilka zdjęć z imprezy, chcesz?”
Kiedy wysłałam stwierdziłam, że to głupie. Mogłam napisać coś bardziej twórczego. Bo co on teraz odpisze? Tak lub nie. I koniec rozmowy. A ja chciałam z nim rozmawiać, zobaczyć się z nim! Nie odpisał. Co facetów obchodzą zdjęcia? Poszłam robić to ciasto. Tylko jedzenie mi zostało. Jestem strasznym żarłokiem. Uwielbiam jeść, mimo to jestem bardzo szczupła. Taka przemiana materii. Włączyłam muzykę i wyciągnęłam potrzebne składniki. Mąka, cukier, kakao, czekolada, jajka. Wszystko jest. Włączyłam mikser i usłyszałam dźwięk dzwonka. Listonosz? W sobotę? Pewnie kurier. Tata znowu coś zamówił? Podeszłam do drzwi i je otworzyłam. To Rafał.  
- Fajnie wyglądasz. - uśmiechnął się. Zdałam sobie sprawę, że wyglądam komicznie. Cała w mące, dresy i fartuch. Zaśmiałam się.  
- Co ty tu robisz? - zapytałam.
- Przyszedłem po zdjęcia. Mogę wejść?
- Mogłam ci wysłać. Pewnie, wejdź. Tylko jak widzisz, jestem trochę zajęta. - za nic nie chciałam pokazać jak bardzo się cieszę, że przyszedł. Wszedł do środka. Zaprosiłam go do kuchni.  
- Robisz ciasto. Czekoladowe?! - zrobił minę proszącego kotka. Zaśmiałam się.  
- Lepiej łap fartuch i mi pomóż, a nie robisz jakieś nieudolne miny! - powiedziałam i rzuciłam go fartuchem mamy. Robiliśmy ciasto. On podawał mi składniki, ja miksowałam. Wyglądało tak smakowicie. Pychota! Wstawiłam do piekarnika i powiedziałam:
- Teraz jeszcze 30 minut czekania i możemy jeść – posprzątaliśmy. Moja mama nie cierpiała bałaganu. Wszystko musiało być idealne.  
- Długo jeszcze? - zapytał Rafał. I spojrzał z utęsknieniem na piekarnik. Kucnął i patrzył jak ciasto rośnie. Kucnęłam obok niego i szepnęłam tajemniczo:
- Krócej niż ci się wydaje. - objął mnie ramieniem i powiedział:
- Cieszę się, że cię poznałem. - tak bardzo chciałam to usłyszeć! Mimo że miałam udawać 'niedostępną' nie mogłam się nie uśmiechnąć. Zresztą, przy nim cały czas się uśmiechałam. Zbliżył twarz. Poczułam jego oddech na swojej szyi. Był tak blisko. Tak blisko jak nikt. Mówiłam już, że nie przeżyłam jeszcze swojego pierwszego pocałunku. Wiem. Jestem głupia. Mam 17 lat i nigdy się nie całowałam. Nie miałam chłopaka. On pierwszy tak mnie pociągał. Tak bardzo chciałam być cały czas blisko niego. Zbliżył się jeszcze bardziej. Moje serce tak biło jak jeszcze nigdy. Myślałam, że wyleci mi z ciała – jeśli można to tak ująć. Kiedy jego usta tak bardzo zbliżały się do moich. Nagle gwałtownie się oddalił. Powiedział:
- Przepraszam. Pójdę już.  
Nie zdążyłam nawet nic powiedzieć, bo wyszedł. Kompletnie go nie rozumiem! Nic a nic! O co mu chodzi. Najpierw mówi mi, że fajnie, że jestem, że mnie poznał, świetnie się bawimy. Chce mnie pocałować, a potem co? Znowu rezygnuje. I wychodzi. Tak po prostu wychodzi. P***dole po prostu. Mam go dość. O co mu chodzi? Chce zrobić ze mnie idiotkę? Już zrobił. Jestem aż tak odrażająca. Spojrzałam na ciasto, które razem zrobiliśmy i zaczęłam płakać. Nie mogłam się powstrzymać. Byłam zła na siebie. Na wszystko. Czego on ode mnie chce? Kim dla niego jestem? Obiecałam sobie, że więcej już do niego pierwsza nie napiszę. O nie! Te kilka dni odkąd go poznałam wiele zmieniły we mnie. Stałam się bardziej otwarta. Lubiłam jego towarzystwo. Ale nie mogłam dać się tak traktować! Tak strasznie chciałabym go zrozumieć...



_________________
Liczę na obszerne komentarze o Zuzie. Jak ją odbieracie? Co o niej sądzicie? A Rafał? O co mu chodzi?