48 godzin. - cz. 12.

-Pierdol się, Kacper! – pod wpływem alkoholu Daria miała ochotę rzucić telefonem pod przejeżdżający nocny tramwaj.  
Przy wyjściu z klubu smartfon w końcu wychwycił zasięg. 12 nieodebranych połączeń. Kilka nagrań  na skrzynce pocztowej.  
„Daria, śpisz? Dlaczego nie odbierasz? Zadzwoń!”
„Daria, co się dzieje? Dlaczego masz wyłączony telefon?! Zadzwoń”.  
„Kurwa mać! Nie wyłączaj telefonu!”
„Teraz to mnie wkurwiłaś! Jadę do ciebie!”  
-Hej, co jest? – Kuba uśmiechnął się zaskoczony.  Miał lekko przymknięte oczy i błogi wyraz na twarzy. – Chłopak?  
-Nie. Palant.
-Hahaha! Tak czy siak, nie pisz do niego po pijaku!
-Nie zamierzam nawet na trzeźwo. – odburknęła dziewczyna.
-Co robimy? Jest dopiero druga. Idziemy gdzieś jeszcze?  
-Nie wiem… - po odsłuchaniu wiadomości Zamojska całkiem straciła humor.
„Jedzie tu. Świetnie….” – czuła, że powinna wrócić na mieszkanie, ale nie miała ochoty wysłuchiwać ochrzanu. Zresztą od kogo? Nie był jej ojcem, ani już nie działał na jego polecenie.  Dziewczyna nie po to lata czekała na osiągnięcie dorosłości, by akceptować scedowanie kontroli nad jej życiem z ojca na kolejnego faceta.  
-Wiem co ci dobrze zrobi! – ożywił się Kuba. – Dobry, nocny kebs! Idziemy!
Daria uśmiechnęła się promiennie. Druga nad ranem i kebab po imprezie! To było coś czego jej brakowało w Sączu. Tak jak i samych imprez.
-Ostry? – Kuba mrugnął zawadiacko.  
-Nie, nie! Łagodny! No coś ty…  - zaśmiała się na głos.  
-Wolisz łagodnie? – chłopak poderwał temat, podając jedzenie. – Ok, może będę miał coś łagodnego dla ciebie.
Starł odrobinę sosu z policzka dziewczyny.  
-Możemy jeszcze gdzieś skoczyć, tylko zahaczymy o mnie, ok? To niedaleko. – machnął ręką w powietrzu.  
Daria uśmiechnęła się zalotnie. Przeczesała dłonią włosy. Nie zdążyła nic odpowiedzieć.
Czarny samochód ledwo wyhamował przed arabskim barem.
Dziewczyna w szoku cofnęła się pod witrynę.  
-Jak… ? – spojrzała na telefon, który dostała od Kacpra.
„Lokalizator...?!  Ty gnoju!”
-Do auta! – mężczyzna warknął doskakując do Zamojskiej.  
-Ej, zostaw ją! – Kuba krzyknął bez przekonania. Za to już z przekonaniem zrobił krok w tył, gdy ochroniarz bez słowa wbił w niego wściekły wzrok. Odpuścił całkiem, gdy zobaczył, że dziewczyna  wkurzona, ale bez przymusu wsiada do samochodu.  Zamykała drzwi, kiedy kierowca wyrwał jej z ręki niedokończonego kebaba, wyrzucił go wprost na chodnik i ruszył z piskiem opon.  
-Dlaczego nie odbierałaś?
-Dlaczego mnie śledzisz?
-Kurwa, dlaczego nie odbierałaś?! Martwiłem się! Daria, nie możesz tak! Proszę cię o coś, a ty robisz dokładnie odwrotnie!
-Przecież łaskawie pozwoliłeś mi wychodzić. – zaśmiała się z ironią.
-Ale kurwa nie na imprezy! Gdzie byłaś?
-W Euforii.
-Zajebiście! Nawet nie wiesz, że to nasz teren! Wiesz co by było jakby zobaczył cię któryś z naszych chłopaków?!  
Daria zamilkła, ale po chwili uderzyła z drugiej strony.
-Czyli zamykasz mnie jak lalkę w szafie i mam czekać na twój powrót? Tak to ma teraz wyglądać?! Świetnie! To już wolę propozycję Aleksa.
Kacper spojrzał na dziewczynę z wściekłością. Prosiła się o cios poniżej pasa.  
-Nie, to już lepiej imprezą na mieście świętować odejście tatusia! Nie ma co - ciekawy sposób przeżywania żałoby!
Daria zwiesiła głowę.  
Kacper poczuł, że tym razem przesadził. „Naprawdę muszę cię uśpić, żebyś nie ruszała z domu dupy przez kilka dni?” – pokręcił głową. Chwila ciężkiej ciszy poskutkowała spokojniejszą jazdą po nocy.  
-Posłuchaj! Nie rozkazuję ci. Nie bawię się w żadnego z Zamojskich. Proszę, tylko proszę, o współpracę zgodnie z moimi poleceniami. Nie chcę utrudniać  ci życia. To jest tylko dla twojego bezpieczeństwa. Nie masz pojęcia w co się wpakowałaś! – przerwał milczenie mężczyzna.  
-Ja się wpakowałam? Chyba tylko tym, że się w ogóle urodziłam! – krzyknęła dziewczyna i odwróciła głowę do szyby. Miasto migało do niej zadziornie. Łzy zdublowały świetlne punkty neonów.  
Spojrzał na nią ukradkiem i w myślach przyznał jej rację. Daria chciała być zwykłą dziewczyną. Nie interesowały ją ciemne interesy ojca. Nigdy nie zrobiła nic naprawdę złego. Nic, za co teraz sprawiedliwie dostawałaby po tyłku. I ryzykowała grubszą sprawą.  
-Masz dowód Żeckiej?
-Tak.
- Gdzie z nim byłaś?
-Tylko po papierosy i w klubie.
-Nigdzie więcej?
-Nie, tylko tam! Przecież mówię! – głos wypełnił się pretensją.  
-Ok. Oddaj mi go. Żecka jest poszukiwana przez policję. Jakiś mały napad z kolegami. Nic poważnego, ale pewnie dlatego zdecydowała się na wyjazd do Niemiec.  
-Jechała do Niemiec?  
-Tak. Zazwyczaj dziewczyny łapią się na ofertę legalnej, dobrze płatnej pracy, na przykład do domu opieki.  
-Skąd wiesz, że jechała do Niemiec? Mówiłeś, że jej nie znasz! – dziewczyna odwróciła się gwałtownie w stronę kierowcy.
-Daria, proszę cię… Nie teraz…  Jestem zmęczony. Nie mam siły się z tobą kłócić. Pogadamy rano, ok?  
-Rano powiesz, żebym się nie interesowała. Że to dla mojego dobra! Że mam siedzieć cicho na tyłku i o nic nie pytać!  Kim ty w ogóle jesteś żeby mi rozkazywać!  Nie pracujesz już dla mojego ojca tylko dla Aleksa! To są jego polecenia?
-Kurwa mać! Chcesz prowadzić? – Kacper zahamował gwałtownie i uderzył dłońmi o kierownicę. – Czy mamy się rozwalić?
Mężczyzna faktycznie wyglądał na padniętego.  Praktycznie ostatkiem sił zaparkował w podziemnym garażu. W windzie oparł się o ścianę, z ulgą przyjmując milczenie dziewczyny.
Daria odpuściła, widząc wyczerpanie Kacpra. Bez słowa sama otworzyła drzwi mieszkania. Mężczyzna z każdym krokiem przypominał sobie kolejne trasy ostatnich dwóch dni. Bochnia, Limanowa, Wrocław, Sącz, Kraków, Przemyśl, znowu Kraków. Bez odpoczynku zrobił prawie dwa tysiące kilometrów, równocześnie lawirując pomiędzy Aleksem, Wołodią, jego ludźmi w Przemyślu a Darią.  
Daria.  
Coś jeszcze do niego mówiła z kuchni. Chyba pytała czy jest głodny.  
Kacper dowlókł się do sofy w salonie i padł na nią jak kłoda. Przymykając oczy dostrzegł jeszcze jak Zamojska zaniepokojona pustym odgłosem wchodzi do pokoju.  
„Wykończysz mnie, dziewczyno.”  - zamknął powieki.