Pamiętnik Majki cz. 21

- O proszę. Nasze gołąbeczki. - staje przed nami i splata ręce.  
- Czego chcesz? - wstaje i pyta ją Adam.
- Zajmujesz się jakąś małolatą?
- Nie Twoja sprawa. Odwal się w końcu ode mnie. - jest zły.
- Niestety misiaczku, będziemy związani ze sobą już do końca życia, wiesz dlaczego? - pyta a ja patrzę na Adama i widzę, że nie ma pojęcia o czym ona mówi.
- Będziemy mieli dzidziusia.  
- Co? - krzyczy Adam a ja czuje jak zapadam się pod siebie bo cały świat wali mi się na głowę. - Przecież my nie... Ja Cię nawet nigdy nie dotknąłem! Dlaczego kłamiesz?
- Co? Myślałaś, że to będzie idealna miłość? - patrzy na mnie i się śmieje. Nie chce tu dłużej być.
- Kochanie, chyba jej nie wierzysz? Kocham tylko Ciebie. - podchodzi do mnie a ja patrzę na niego i nie wiem co myśleć. Czy naprawdę zrobiłby mi to po tych słowach, które usłyszałam wczoraj? Przecież to w ogóle ze sobą nie gra.
- Porozmawiamy jeszcze o tym, mój ogierze. - przesyła mu buziaka i wychodzi. Pakuję szybko swoje rzeczy i chce stamtąd jak najszybciej się ulotnić lecz Adam nie umożliwia mi tego.
- Nie wierzysz mi? Po tych wszystkich chwilach? Dobrze wiesz, że chciała nas skłócić. - przytrzymuje mnie za rękę.
- Adam. Muszę to przemyśleć. - spoglądamy sobie w oczy i patrzymy przez dłuższą chwilę. Zdaje sobie sprawę, że może ostatni raz jesteśmy tak blisko.
- Co przemyśleć? To jakaś psychopatka! Nie pozwólmy by nas rozdzieliła.
- A może naprawdę nie pasujemy do siebie? Studentka i jej profesor. To chyba nie jest dobre zestawienie. Ludzie będą...
- Mam gdzieś ludzi. - przerywa mi. - Chce tylko Ciebie.
- Ja nie chce się już tak ukrywać. Chce normalnego związku. Bez szantaży i zazdrosnych kobiet. I być może przyszłych matek. To ja chciałam dać Ci dziecko... - czuje jak napływają mi łzy do oczu.
- Proszę Cie, nie wierz jej.
- Dlaczego w takim razie chce nas rozdzielić?
- Nie wiem ale mnie to nie obchodzi. Zaufaj mi, ona kłamie. Nigdy jej nie dotknąłem a ona wyjeżdża z jakąś ciążą. - zapewnia.
- Zadzwonie jutro albo...
- Pozwól mi Cię odwieść. - dotyka mojej twarzy.
- Nie wiem czy to dobry pomysł.
- W przeciwnym razie będę jechał za Tobą aż do Twojego mieszkania. - uśmiecha się a ja wraz z nim. Nie potrafię się na niego złościć i w głębi duszy wiem, że by mi tego nie zrobił.
- Dobrze.  

- Wierzysz jej? - pyta, gdy zatrzymujemy się na pierwszych światłach.
- Nie. - odpowiadam po dłuższej chwili, spoglądając w dal. W dłoni trzymam szalik i bawię się nim.  
- To czemu jesteś taka smutna?  
- Dobija mnie myśl, że mogę Cię stracić przez taką "Renatkę". - spoglądam na niego.
- Jestem tylko Twój. - pochyla się nade mną i uśmiecha po czym cmoka w czoło i rusza przed siebie. Nie odzywam się ponieważ nie wiem co mam powiedzieć. Boje się, że go stracę ale też mu ufam.
- W każdym związku jest ktoś kto chce przeszkodzić, Maju. Pamiętasz Sawickiego? - spogląda na mnie, jadąc przez główną ulice tego miasta. - Zresztą on nadal jest. I nadal nie mogę znieść myśli, że chce dobrać Ci się do majtek.  
- Miedzy mną a nim nigdy do niczego nie doszło i nie dojdzie.  
- Miedzy mną a Renatą też, więc proszę Cię. Zaufaj mi i bądź spokojna. Okej?
- Okej. - patrzę na niego i się uśmiecham. Trochę mnie uspokoił. Po kilku minutach jesteśmy pod moim mieszkaniem i wychodzimy na dwór. - To ja już sobie poradzę.
- Nie ma mowy. Odprowadzę Cię. - obchodzi samochód i chwyta mnie za rękę co mnie trochę dziwi. Naprawdę się nie boi? Tu może być sporo znajomych. Zresztą jak wszędzie.  
- Może wejdziesz? - pytam, gdy jesteśmy pod drzwiami.
- Z chęcią ale nie mogę. Dziś piątek więc jestem potrzebny w klubie. Weekend się zaczął. Wiesz jak jest. - uśmiecha się, pochyla nade mną i niespodziewanie całuje mnie w szyje.  
- To papa, maleńka. - ukazuje swój piękny uśmiech aż mnie skręca w środku.
- Adam. - mówię, gdy ma zamiar już iść. - Tylko... Nie zrób niczego głupiego.  
- Czyli jednak mi nie ufasz. Okej, więc choć ze mną. Może chociaż tak udowodnię Ci, że nie myślę o żadnej innej kobiecie, co?  
- Po prostu się boję. To coś złego? - pytam, wzruszając ramionami.
- Nie ale chce byś była pewna tego jak bardzo ważna dla mnie jesteś.
- Idź już. - uśmiecham się i kiwam głową w stronę kierunku wyjścia.
- Zadzwonię jutro. - szepcze i po kilku sekundach go nie ma.
Otwieram drzwi od mieszkania i zapalam w nim światło. Powiadamiam Lenke, że wróciłam ale nie odpowiada, co znaczy, że zapewne wyszła gdzieś z Zielińskim. Oznacza to, że czeka mnie samotny, piątkowy wieczór.  

Po długim maratonie filmowym i wepchaniu w siebie setek kalorii w postaci czekoladek i popcornu, wstaje z fotela i kieruje się w stronę swego pokoju. Chce już zasnąć i zakończyć ten wyczerpujący dzień. Szukam koszulki do spania w szafie i słyszę dzwonek mojego telefonu. Spoglądam na wyświetlacz i ukazuje mi się nieznajomy numer. Waham się czy odebrać czy nie ale jednak robię to.
- Cześć skarbie. Wiesz kto mówi?
Słyszę znajomy głos po drugiej stronie.  
- Nie. Możesz mnie oświecić?
- To ja, Twój ulubiony kolega z uczelni. - mówi, a ja uświadamiam sobie, ze to Alan.
- Czego chcesz Sawicki?
- Hm... Twojej współlokatorki nie ma. Zdaje się, że Twój cudowny Profesorek też już wyszedł, prawda? W zasadzie to tylko Cię odprowadził. Może wejdę i się trochę zabawimy?  
Co? On wie o mnie i o... Zresztą skąd wie, że Adam mnie odprowadzał? Czy on od tamtej pory stał pod moim blokiem? Przecież to chore.
- Odwal się, bo zadzwonię na policje. - mówię i się rozłączam. Jednak zamiast numeru na policje, wybieram numer do Adama. Po kilku sygnałach włącza się poczta głosowa. No tak, pewnie jest w klubie i nie słyszy.
- Adam... Czy mógłbyś do mnie przyjechać? Sawicki chyba jest pod moim domem i wie o nas. Boję się.
Mówię i odchylam lekko roletę by zobaczyć czy faktycznie nadal jest. Siadam na łóżku i okrywam się kołdrą. Nie wiem ile czasu tak siedzę. Słyszę pukanie do drzwi, które praktycznie przyprawia mnie o mini zawał. To na pewno nie Adam. On zadzwoniłby dzwonkiem.
- Wiem, że tam jesteś, laleczko. No dalej, zabawmy się. - słyszę po drugiej stronie. Sięgam po telefon i wpisuje numer alarmowy. Kilka minut po rozmowie z dyspozytorką policja zjawia się w moich drzwiach. Przy okazji skuwają Sawickiego w kajdanki i schodzą na dół. Składam zeznania i odprowadzam Pana policjanta do drzwi. Zamykam je i dopiero teraz zauważam, że cała się trzęsę. Nie wiem jak poradziłam sobie z tym sama. Słyszę kolejny raz dzwonek do drzwi i podskakuje. Mam nadzieję, że to Adam. Nie mylę się.
- Co się stało? Widziałem radiowóz na dole. Ten skurwiel Ci coś zrobił? - dotyka mnie po policzku.  
- Nie. - uśmiecham się w zasadzie na siłę. - Już wszystko dobrze.
- Odsłuchałem wiadomość i przyjechałem najszybciej jak się dało. Jestem zły na siebie, że nie byłem z Tobą. Przepraszam. - przytula mnie i w jego ramionach czuję się już na maksa bezpieczna. Wiem, że nic mi nie będzie.
- Zostaniesz ze mną?
- Nie ma innej opcji, skarbie.  

- On też o nas wie. - mówię do Adama, gdy leżymy w łóżku.
- Wiesz co? Może to głupie ale nie obchodzi mnie to. W zasadzie to nawet się cieszę.
- Cieszysz się? - dziwie się na to wyznanie.
- Tak. Chciałbym wykrzyczeć całemu światu jak jesteś dla mnie ważna i jak bardzo Cię kocham.  
- A praca, studia?
- Zawsze możesz przenieść się na inne studia. Ja mam klub i naprawdę dobrze na nim zarabiam. Uczelnia to w zasadzie kwestia pasji. Zawsze można poszukać innej pracy. - wyjaśnia.
- I nagle wszystko stało się dla Ciebie takie jasne i proste?
- Od kiedy uświadomiłem sobie, że mogę stracić najważniejszą osobę w moim życiu przez jakąś głupią pracę i ludzkie gadanie to tak. Wszystko to sprawy materialne. Ty jesteś najważniejsza. - oznajmia a ja czuje, że się unoszę. Zapominam o wszystkich problemach, egzaminach i innych. Liczy się tylko ta chwila w której zamykam oczy i czuję ten jego cudowny zapach, który uświadamia mnie, że on naprawdę tu jest, że to nie sen.

- Jak tam po weekendzie? - pyta mnie Lenka, gdy w poniedziałkowy ranek jemy wspólnie we dwie śniadanie. Dawno tego nie było więc stęskniłam się. Opowiedziałyśmy sobie różne sytuacje z tych kilku dni, jak to przyjaciółki. Poplotkowałyśmy i ruszyłyśmy na uczelnie. Po kilku minutach byłyśmy na miejscu. Ludzie z mojej grupy zachowywali się dziwnie. W zasadzie to nie tylko oni. Wyjęłam telefon i wystukałam szybko smsa.
M: Czy wszyscy już wiedzą?
A: Tak. Renata wszystkim powiedziała. Byłem już u szefa na dywaniku. Nie martw się. Jestem z Tobą.  
M: "Wywalił Cię?"
A: "Nie. Chyba mnie lubi "
W zasadzie to jeżeli wszyscy wiedzą to nie jest tak źle. Myślałam, że będzie gorzej.  
Po pierwszych zajęciach przychodzi do nas na zastępstwo Adam. Serce wali mi jak dzwon kiedy go widzę, zupełnie jak za pierwszym razem.
- O, Profesor Gadowski. A ja myślałem, że to ja jestem królem podrywu. - szepcze Konarski. Zbyt cicho na to by usłyszał to tylko jego przygłupi kolega.
- Coś mówiłeś? - pyta Profesor i szczerze mówiąc nigdy nie widziałam go w takim stanie. Zdenerwowany kieruje się w stronę Patryka - Powtórz.
- Nie ważne.  
- Powtórz. - nachyla się nad nim i kładzie dłonie na ławkę.
- Wszyscy wiemy co was łączy. - zakłada dłonie na piersi i odchyla się na krześle do tyłu.
- No i?
- No i Pan profesor wyrwał naszą Majkę. Która następna? - szczerzy się.
- Tylko dlatego, że jesteśmy w szkole nie przywalę Ci w pysk. - syczy przez zaciśnięte zęby i odchodzi, po czym za chwilę się odwraca. - Nic nie wiecie.
- Więc proszę nas oświecić. - odzywa się Karolina. Tak ta wredna Karolina.
- Przejdźmy do wykładu. - zmienia temat Adam. Może to i lepiej.
- W czym ona jest lepsza ode mnie?
Wszystkie oczy skierowały się na nią. To pytanie przyćmiło nawet fakt, że spotykam się z Adamem. Ja wiedziałam, że on jej się bardzo podoba ale inni nie, sądząc po reakcjach. Profesor spojrzał na nia i skitował to potrząśnięciem głowy z uśmiechem pełnym niedowierzania.
- Widzę, że nie dacie za wygraną. Skoro tak, to wam powiem. Każdy ma prawo do miłości. Nie będę wam mówił o tym jaka jest cudowna bo będziecie zazdrośni. - uśmiecha się i patrzy na mnie. Nie wierze, że to robi. - Albo powiem bo mam ochotę podzielić się tym z całym światem. To najpiękniejsze uczucie widzieć ją szczęśliwa i wiedzieć, że uśmiecha się dzięki mnie. Kocham patrzeć na nią kiedy śpi, je, sprząta i uwielbiam kiedy się maluje i nosi moje koszulki. Będę z nią bez względu na wszystko. Nie pozwolę by ktoś nas rozdzielił bo z każdym dniem kocham ją coraz bardziej aż wydaje mi się to niemożliwe. Każdemu życzę by poczuł coś takiego co ja. Nawet Tobie Konarski. - spojrzał na niego a on nie wydobył z siebie żadnego słowa. Właściwie na sali zapadła grobowa cisza. - A teraz tutaj macie karteczki. Wypełnijcie je i oddajcie z powrotem.  
- Mamy decydować o tym czy zostanie Pan na uczelni?
- Tak. - odpowiedział szybko i usiadł za biurkiem. Miałam wrażenie, że mu na tym nie zależy.  
Po skończonych zajęciach wyszłam z sali. Nie chciałam kusić losu bo przez to wyznanie miałam zamiar rzucić się na mojego profesorka i go wycałować. Byłam pełna podziwu dla jego przemówienia i emocji jakie okazał.
- Majka!  
Obracam się i widzę Adama trzymającego w ręku plik kartek.
- Tak?
- Zostaje. - uśmiecha się.  
- Zostajemy. - poprawiam go.
- Zostajemy. Na zawsze razem. - całuje mnie, nie zważając że koło nas jest kilka osób. Unoszę się do niebos, jest mój. Tylko mój.  






Obiecałam szybko więc jest szybko! Ostatnia część Pamiętnika za nami. Mam nadzieję, że polubiliście te opowiadanie i że zechcecie dołączyć do grona fanów opowiadania "Uwikłany w romans", którym teraz się zajmę. Mam nadzieję, że pozostawicie po sobie jakiś komentarz co do tego opowiadania.
PS. Dziękuję, że jest was ze mną ponad 120 osób! Całusy❤