Nordycka historia - rozdział 2.

Te proste zdanie wyraźnie zatchnęło dziewczyną.
- Co proszę? – zapytała zaskoczona do tego stopnia, że nie potrafiła się poruszyć.
- Powiedziałem, że nazywam się Loki i jestem z Jutunheim. To takie dziwne?
- Co najmniej. Słuchaj, czy ty nie masz przypadkiem gorączki? Dobrze się czujesz?
- Zadajesz mi coraz dziwniejsze pytania. Co jest takiego niesamowitego w tym, że nazywam się tak a nie inaczej? Jestem bogiem! – niemal wrzasnął.
- Masz szczęście, że pomieszczenie jest wygłuszone, bo za chwilę miałabym na głowie policję – mruknęła Joanna. – Chcesz wiedzieć co jest takiego dziwnego?... Zaczekaj chwilę…
Wróciła po chwili z biura, niosąc stos książek.
- Choćby to – upuściła je wszystkie na blat stołu, przy którym siedzieli – że Loki jest bohaterem przynajmniej połowy z nich. Loki Farbautison to jeden z bogów występujących w podaniach mitologii nordyckiej. Zaliczany w panteon bogów, symbol ognia i oszustwa. Pochodzi od olbrzymów, właśnie z Jotunheimu… Facet, albo tak doskonale znasz mitologię i próbujesz mnie oszukać, albo jesteś porządnie naćpany.
- Skąd tyle o mnie wiesz? – zapytał zaskoczony.
- No właśnie… O tobie? Naprawdę jesteś Lokim?
- Tak. Przecież przed chwilą mnie dokładnie opisałaś – odparł spokojnie.
- Jeśli mówisz prawdę i faktycznie jesteś bogiem z Asgardu, co dla mnie osobiście jest fantastyczne, ale jednocześnie niesamowite, to muszę się poważnie zastanowić czy ci zaufać. – Joanna założyła ręce na piersi, jakby w ten sposób chciała się uchronić przez zakusami Lokiego.
- Nic ci nie zrobię. Odyn odebrał mi wszystkie moce – rzekł ponuro, wpatrując się w okno, za którym zaczynał padać właśnie śnieg. - Powiedział, że sam muszę zapracować na to, by ponownie móc wejść do panteonu bogów Asgardu. Że ludzie muszą mi zaufać, a ja zacząć żałować za popełnione zbrodnie – prychnął poirytowany.
- Ale nie żałujesz..
- Nie. Nie mam czego.
- A wiesz czego ja ostatnio żałuję? Tego, że nie potrafiłam odpowiednio ocenić swojego partnera, przez co teraz jestem sama – mleczno-czekoladowe oczy dziewczyny posmutniały na wspomnienie niedawnych wydarzeń. Loki przyglądał jej się ciekawie. Doszedł do wniosku, że ktoś tak piękny nie powinien cierpieć z powodu oszustw. Zrobiło mu się jej żal, ale nie wpadł na prosty pomysł, że to on jest bezpośrednim sprawcą wszystkich kłótni i oszustw na Ziemi. Najwyraźniej zapomniał o swoich czarach w Midgardzie, będąc właśnie pod wrażeniem uroku dziewczyny. Z zamyślenia wyrwał ich oboje nagły dzwonek do drzwi. Asia wstała powoli i ruszyła przez przedpokój ku wejściu do mieszkania. Loki natomiast chwycił talerz po daniu i odniósł go do kuchni. Stojąc przy blacie kuchennym, przyglądał się piekarnikowi, kuchence mikrofalowej i elektrycznemu dzbankowi na kawę, jednocześnie bacznie nasłuchując. Tymczasem Asia ze zdziwieniem patrzyła na stojącego za drzwiami swojego byłego chłopaka. Ubrany w znoszoną koszulkę i wyświechtane spodnie, nie przypominał eleganckiego mężczyzny, który mieszkał z nią przez prawie półtora roku. Teraz bardziej wyglądał na menela. Przez głowę przeleciała jej myśl, czy on tak chodzi do pracy, do której osobiście go przyjęła. Ona po zerwaniu z chłopakiem wzięła kilkudniowy urlop, by wszystko sobie poukładać, a nie martwić się problemami hotelu, którego była dyrektorem. Najmłodszym w Polsce, notabene. No, ale od czego ma się w końcu chrzestnego będącego prezydentem miasta?...
- Co ty tutaj robisz? – zapytała chłodno.
- Przyszedłem po resztę swoich rzeczy. – odparł, bez zaproszenia wchodząc do środka.
- O jakich rzeczach mowa? Bo z tego co pamiętam żadnych twoich już tutaj nie ma. Zabrałeś wszystko, a to czego nie możesz bo jest zamontowane na stałe, zwracam ci w postaci zwiększonej twojej pensji.
- Aśka, dobrze wiesz, że włożyłem w to mieszkanie kupę kasy i te śmieszne zarobki mi tego nie zrekompensują. Zwłaszcza, że muszę opłacać swoją firmę.
- Bardzo mi przykro, że nie radzisz sobie w interesach, ale ja ci odradzałam jej zakładanie. Poza tym nie sądzę, aby pięć i pół tysiąca złotych na rękę plus półtora, jako opłata za to co sam tu kupiłeś, była małą kwotą – odparła spokojnie, aczkolwiek czuła jak wszystko się w niej gotuje z wściekłości. Najchętniej trzasnęłaby tego dupka prosto w pysk, ale wiedziała, że w ten sposób okazałaby jedynie słabość, a nie chciała sprowadzać na siebie żadnych problemów. – Wyjdź natychmiast z mojego mieszkania albo wezwę ochronę.
- Posłuchaj mnie teraz uważnie, suko. Zwrócisz mi sto tysięcy do końca roku. I bardzo cię proszę, nie mów mi, że nie masz takich pieniędzy, bo dobrze wiem, że masz… Nie radzę ci również mnie w żaden sposób oszukać, bo spotka cię coś bardzo nieprzyjemnego. – jego głos przesączony był takim jadem, jakiego jeszcze nigdy nie słyszała.
- Odsuń się ode mnie – jęknęła w momencie, którym złapał ją mocno za ramiona. Skryty w kuchni Loki usłyszał w jej głosie autentyczne przerażenie. Może i był zły, może i szkodził innym, ale ona przecież była dobrym człowiekiem, nie zasługiwała na takie zachowanie tego mężczyzny. Pewnym krokiem więc wyszedł z pomieszczenia, akurat w chwili, gdy chłopak uniósł rękę by ją uderzyć. Usłyszał nawet jego ostatnie słowa „… moi przyjaciele lubią się zabawiać z takimi dziwkami, jak ty.”
- Puść ją natychmiast – warknął. Nieznany mu mężczyzna momentalnie odskoczył od Aśki i zmierzył go ostrym wzrokiem. Widać zaniechał jakiejś dalszej walki, spostrzegając, że przeciwnik jest od niego dużo wyższy i lepiej zbudowany. Aśka tymczasem oparła się ciężko o sofę. Nawet będąc jeszcze wystraszona zachowaniem Tomka, zauważyła jaki Loki był wściekły. Zaskoczyło ją to bardzo, bo nie sądziła, że w jakikolwiek sposób wtrąci się do ich rozmowy, a za to akurat była mu teraz wdzięczna.
- No proszę! Aśka, znalazłaś sobie już nowego fagasa! Szybka jesteś – sarknął Tomek.
- Stul dziób i opuść moje mieszkanie! – warknęła wściekła, wracając lekko do utraconej równowagi.
- Jak sobie życzysz, aczkolwiek nadal czekam na moje pieniądze. A ty oczekuj ode mnie pozwu do sądu – syknął jeszcze i ruszył w stronę drzwi wejściowych. Ze łzami w oczach, przekręciła za nim klucz w zamku.
- To był twój partner? - zapytał łagodnie Loki, stając tuż za trzęsącą się dziewczyną.
- Niestety tak… Dzięki za pomoc, bo gdyby nie twoja interwencja, to pewnie by mnie uderzył – odparła cicho, odwracając się do niego i opierając o chłodną ścianę.
- W twoim świecie panują dziwne zasady – zauważył zniesmaczony.
- Dlaczego?
- Może i mój świat czy nawet Asgard są brutalne, ale wy chcąc pokoju wymuszacie go zbrojnie na innych ludach, kłamiecie dla swojej korzyści, a mężczyźni biją kobiety, które ongiś kochali.
- Zaskoczony? Ty przecież zachowujesz się podobnie – zauważyła.
- Nie, nie zaskoczony. Zniesmaczony. Poza tym ja nigdy nie uderzyłbym kobiety, którą darzyłbym jakimś lepszym uczuciem. Jesteście bardziej skomplikowani niż sądziłem.
- I doszedłeś do tego wniosku po kilku godzinach przebywania w moim świecie? – zapytała niebotycznie zaskoczona.
- Nie. Tylko się utwierdziłem w tym przekonaniu. Pomimo wysokiego rozwoju waszej technologii, nadal jesteście bardzo nisko. Bogowie są albo dobrzy, albo źli. U nas nie ma czegoś takiego jak pomieszanie cech.
- Za wyjątkiem ciebie – zauważyła ironicznie, kierując się w stronę salonu.
- Dlaczego tak sądzisz?
- Jesteś bogiem oszustw, a jednocześnie pomagasz bogom w Asgardzie. Jednakże sądząc po tym, że właśnie znajdujesz się na Ziemi, musiałeś im też potężnie zaleźć za skórę… Jaką rolę spełnisz w czasie Ragnaröku?
- Nie mam pojęcia – wyznał szczerze, siadając koło niej na kanapie. – Słuchaj… Gdzie będę mógł jakoś dostać nowe ubrania? Bo moje są przemoczone..
- Tak, pamiętam. Nie przejmuj się tym. Jutro zabiorę cię do sklepu żebyś mógł sobie coś kupić. I pożyczę ci pieniądze, bo swoich pewnie nie masz…
- Dlaczego to robisz? – zapytał cicho.
- Co robię?
- Pomagasz mi. Nie musisz.