Z pamiętnika dwudziestoletniej pseudofilolożki [part 8]

Na początek mała anegdota, nie mająca nic wspólnego z dzisiejszą opowieścią:

Jak pisałam, w czwartek byłam kompletnie nieprzytomna. Z tego powodu położyłam się wcześniej niż zwykle. Miałam jednak prośbę do brata, który zawsze rano, kiedy idzie do przedszkola, wygłupia się i krzyczy tak, że umarłego by obudził.

No więc mówię do niego:

- Słuchaj, Szymonku, mógłbyś być jutro rano trochę ciszej? Bo jestem bardzo zmęczona i chciałabym się wyspać.

Ok, zrozumiane, ustalone, będzie ciszej. Zadowolona, idę spać.

Następnego dnia rano Szymon wbija mi do pokoju o 7:30 z tekstem:

- Dzień dobry Sandra, co dziś porabiasz?

*

Generalnie nie jestem osobą, która często doświadcza podrywu, czasem jednak mi się to zdarzyło i dziś opiszę tu takie dwa przypadki: jak robić to poprawnie i jak robić to kompletnie źle. Obie te sytuacje wydarzyły się mniej więcej w tym samym czasie (może byłam wtedy jakaś wyjątkowo atrakcyjna) i było to latem roku 2016, gdy robiłam prawo jazdy.

Sytuacja 1; jak podrywać:

Miałam jazdy, podczas których maksymalnie zgłodniałam. Ponieważ miałam jeszcze chwilę do autobusu, poszłam do piekarni po jakąś bułkę. W kolejce stało kilka osób. Kiedy weszłam, w moją stronę odwrócił się jakiś facet z kolejki. Gapił się na mnie przez chwilę, po czym uśmiechnął się i przepuścił mnie przed sobą. Podziękowałam, zrobiło mi się miło. Kupiłam bułkę, wyszłam, skierowałam się na przystanek.

Ledwo wyszłam z piekarni, usłyszałam, jak ktoś za mną biegnie. To znaczy, nie byłam pewna, czy za mną, ale później usłyszałam wołanie, więc naturalnym odruchem odwróciłam się. Okazało się, że gonił mnie ten pan z piekarni. Sytuacja trochę creepy. Szczerze mówiąc, myślałam że może coś upuściłam i ta dobra dusza biegnie mi to oddać.

- Przepraszam, że ja tak bezpośrednio - mówi nagle. - Nie wiedziałem nawet, czy mam się odzywać, ale cóż... spodobała mi się pani. Ale pani taka ładna, pewnie zajęta?

Będąc w kompletnym szoku, wydukałam, że tak, zajęta, choć w tamtym momencie byłam wolna niczym ptak. Facet uśmiechnął się z rezygnacją i "spotkanie" się skończyło. Choć bądź co bądź go odrzuciłam, to poprawił mi humor na cały dzień i czułam się doceniona. +50 do samooceny.  


Sytuacja 2; jak NIE podrywać:

Był weekend, wieczór, byłam z kolegami (a ściślej: kolegą i byłym) w szykownej restauracji McDonald. Staliśmy przy samoobsługowym kiosku, chłopaki namyślali się, co chcą zjeść, a ja sobie spokojnie stałam obok i słuchałam ich dyskusji. Ze stolika nieopodal wstało kilku facetów. Przechodzili do wyjścia za naszymi plecami. Nagle poczułam, jak jeden z nich klepie mnie w tyłek, po czym przechodzi przede mnie i rzuca mi pseudoszelmowski uśmiech.

Opadła mi szczęka. Dosłownie. Kolega i eks wtedy zwrócili na mnie uwagę i dopytywali, o co chodzi. Gdy im powiedziałam, chcieli od razu napinać muskuły i lecieć za tym gościem, ale na szczęście już wyszedł, więc dałam sobie spokój. Ale serio, stwierdziłam, że to była niezła świnia, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Zerknęłam potem na jego stolik - świnie zostawiły wszystko, tacę, opakowania, śmieci.

Nieładnie, panowie, nieładnie. Mój tyłek też nie był zbyt ucieszony.