Przeznaczeni cz.5

OCZAMI ADY

Ciemna ulica...skręcam w nią zaczynam biec ile sił w nogach. Łzy płyną po moich oczach i ten paskudny śmiech.  

Budzi mnie lekkie szturchanie w ramie. Budzę się głośno nie mogąc złapać oddechu. Dopiero po chwili dociera do mnie, że mówi do mnie Adam.

-Ada spokojnie

Przytula mnie i delikatnie całuje w czoło.

-Już po wszystkim. Idź spać Adusiu.

-Przepraszam, że Cię obudziłam.

-Nic się nie stało. Śpij.

Położyłam się tyłem do Adama. Leżałam i powoli się uspokajałam. Po chwili poczułam rękę Adama na moim szczupłym brzuchu. Zrobiłam się zmęczona, więc po chwili odpłynęłam w krainę snu.

OCZAMI ADAMA

Obudziłem się nie w swoim łóżku. Ady nie ma obok mnie. Wstałem i powoli zacząłem się kierować w kierunku kuchni. Tam zobaczyłem gotującą piękną dziewczynę. Miała na sobie trochę za dużą koszulkę i majtki.  

-Co gotujesz?~spytałem oparty o ścianę.

-Boże, ale mnie wystraszyłeś~krzyknęła śmiejąc się w niebo głosy.

-Pięknie pachnie.

-Mam nadzieję, że lubisz naleśniki z dżemem.

-Uwielbiam. Jesteś cudowna.

Odpowiedziała mi tylko uśmiechem i dopiero teraz spojrzała na mnie. Miałem włosy w lekkim nieładzie. I stałem w samych bokserkach oparty o zimną ścianę.

-Podano do stołu.~mówiąc położyła na białym stole dwa talerze z naleśnikami i bitą śmietaną.  

Dopiero teraz dostrzegłem jaka Ada jest chuda. Wcześniej tego nie zauważyłem pod ubraniami. Miała długie i bardzo chude nogi.  

-Ada ty w ogóle czasem coś jesz?  

-Nie martw się Adasiu jem i jem.

Adam pozmywała i powiedziała, że idzie pod prysznic, a mnie poprosiła, żebym w tym czasie pościelił łóżko. Ada po około godzinie wyszła z łazienki. Ubrana i umyta.

-Kobieto ile można tam siedzieć?

-Tyle ile trzeba.

Zaśmiałem się i wziąłem szybki prysznic. Po wyjściu z kabiny ubrałem się i poszedłem do salonu, gdzie czekała na mnie Ada. Usiadłem obok niej. I zacząłem rozmowę jako pierwszy.  

OCZAMI ADY

-Spróbujesz dokończyć?

-Tak

-Ale jakbyś już nie chciała mówić to po prostu mi powiedz.

-Po tych wszystkich wydarzeniach. Moi rodzice zawiadomili policję. Od razu przeszłam obdukcję co nie było przyjemnym doświadczeniem.

Na chwile się zatrzymałam i odetchnęłam. Chcę powiedzieć już wszystko Adamowi, żeby w końcu pozbyć się tego ciężaru psychicznego.

-w szkole na szczęście nikt się nie dowiedział. Czułam do siebie straszne obrzydzenie i nienawiść do swojego ciała. Ciągle wydawało mi się, że nie jestem piękna i perfekcyjna. Zaczęłam się niewinnie odchudzać, a potem z każdym dniem zaczęłam zmniejszać ilość kalorii. Aż w końcu zaczęłam głodować. Ważyłam 29 i trafiłam do szpitala. Chorowałam na anoreksję. Do tej pory muszę jeść więcej niż 2000 kcal dziennie. I to już chyba wszystko.  

-Jestem trochę przerażony, ale mimo wszystko i tak Cię kocham.

-Bałam się, że będziesz się mną brzydził.

-No co ty.

-Naprawdę mnie kochasz?

-I to nawet nie wiesz jak bardzo.

-Ale ja jeszcze nie wiem, czy jestem gotowa na związek Adam...




Lajkujcie i komentujcie (koniecznie). Mam nadzieję, że część się spodoba. Miłego czytania.