Kochanie czekałam na Ciebie tak długo, Rozdział 16

Zaniemówiłam po tym co powiedział mi Chris, stałam jeszcze chwilę i patrzyłam na niego, widziałam nadzieję na jego twarzy, lecz ja nie mogłam z siebie wydusić ani słowa

-Przepraszam Chris ale muszę już iść - wybiegłam z parku i poszłam w stronę mojego domu, słyszałam za mną jeszcze krzyki Chrisa, ale nie zwracałam na to uwagi, byłam w szoku.

Po około 20 minutach doszłam do domu i powędrowałam w stronę mojego pokoju, zrzuciłam z siebie sukienkę i buty, po czym udałam się pod prysznic, w mojej głowie było pełno myśli. Wróciłam do pokoju założyłam szare leginsy i za dużą koszulkę po czym rzuciłam się na łóżko, nie mogłam uwierzyć w to co zrobił i powiedział mi Chris, dlaczego nie zauważyłam tego, że on coś więcej do mnie czuję, nie wiem co mam teraz zrobić, z jednej strony nie mogę przestać myśleć o Bradzie, a z drugiej Chris zawsze przy mnie był i to nie jest najlepszy moment, żeby rozpocząć coś nowego, nie kończąc wcześniejszego, byłam bardzo rozdarta, cieszyłam się, że jutro przejeżdża Emi i będę jej mogła o wszystkim powiedzieć. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam.

Wstałam o 8.00, była sobota, czułam się strasznie i tak też wyglądałam. Poszłam umyć zęby, po czym zeszłam na dół coś zjeść, zrobiłam sobie kanapkę po czym wróciłam do pokoju, dostałam sms-a.

Od Emi:

-Hej Viki! Będę o 14, mam nadzieję, że się spotkamy.

*Jasne, że tak może o 15? Wpadniesz?

-Oki ;*

Zobaczyłam również, że miałam kilkanaście nieodebranych połączeń od Chrisa, nie chcę go ranić, więc napisałam do niego sms-a

-Chris, przepraszam, że tak wczoraj uciekłam, spotkamy się dzisiaj, musimy pogadać?

Po chwili otrzymałam odpowiedź

*Okej, może o 11.00 wpadnę do ciebie?

-Dobrze

Wyciągnęłam z szafy dżinsy, czarny t-shirt i granatową bluzę. Poszłam do łazienki, moje wory pod oczami zakryłam makijażem, a rozczochrane włosy związałam w kucyk, na szczęście nie wyglądałam już tak tragicznie.

Usłyszałam dzwonek do drzwi, zeszłam na dół, przed nimi ukazał się Chris

-Wchodź! Napijesz się czegoś?

-Nie dzięki

-Posłuchaj Chris przepraszam, że tak uciekłam, ale byłam w szoku, wiesz to nie jest najlepszy moment na związek, ale wiedz, że nie jesteś mi obojętny, ale potrzebuję czasu.

-Viki, ja nie nalegam, ale chciałem abyś znała moje uczucia, to twoja decyzja, ja chcę po prostu abyś była szczęśliwa, nie zależnie od twojej decyzji

-Jesteś wspaniały - przytuliłam go, bardzo cieszyłam się, że między nami znowu wszystko okej

Później gadaliśmy jeszcze chwilę, po czym Chris pożegnał się i poszedł do domu

Czekałam teraz na przyjście Emi, bardzo się za nią stęskniłam, postanowiłam zamówić nam pizze, po chwili usłyszałam pukanie do drzwi, pobiegłam do nich i entuzjastycznie je otwarłam, widząc przed nimi Emi, zaczęłam krzyczeć i rzuciłam się jej na szyję

-Heeej!! Tak bardzo się stęskniłam - tak bardzo się ucieszyłam, że jest już tutaj

-Ja też kochana! - tkwiłyśmy jeszcze parę minut w uścisku, po czym weszłyśmy do środka i zaczęłyśmy jeść pizze

-Na wet nie wiesz ile się wydarzyło, jak ciebie nie było - westchnęłam przez nadmiar wydarzeń i emocji

-Opowiadaj - opowiedziałam jej wszystko ze szczegółami, a ona wpatrywała się we mnie jak w obraz

-I co zamierzasz teraz zrobić?

-Sama nie wiem, muszę to wszystko przemyśleć i pogadać może wreszcie z Bradem, bo do tych czas gadałam z nim tylko przez pośredników

Później obejrzałyśmy film, a Emi musiała iść do domu, sama pogrążona w myślach położyłam się spać