Miłość z przypadku cz. 12

Po śniadaniu postanowiliśmy że pójdziemy nad rzekę. Więc poszłam do namiotu i czym prędzej założyłam na siebie kostium kąpielowy. Wzięłam też ręczniki i koc żeby było na czym siedzieć. Wychodząc z namiotu zaczęłam szukać Mateusza. Ale jak się okazało on był już nad rzeką razem z Olą. Po chwili namysłu zaczęłam także szukać swojego chłopaka. Chwile mi to zajęło jednak po kilku minutach znalazłam go rozmawiającego z Klaudią. Trochę się przeraziłam że mogła mu nagadać jakieś bzdury jednak chyba nic złego mu nie powiedziała. Podeszłam do nich.  
-O Adrian tu jesteś. Powiedziałam uśmiechając się.
-Jesteś już gotowa? Możemy iść?  
-Jasne.  
-To super. A może Ty z nami się wybierzesz. Co Klaudia? Zapytał Adi patrząc w jej stronę.  
Ja tylko modliłam się, aby się nie zgodziła. Bo gdyby poszła z nami od razu miałam bym nie tylko popsuty humor, ale tez dzień. A tego nie chciałam.  
Klaudia widząc moją przygnębioną minę uśmiechnęła się złowieszczo i odpowiedziała.  
-Wiesz co Adrian, dzieki za propozycje, ale może innym razem. Dzisiaj z Kubą mamy inne plany. Gdy to powiedziała, odwróciła się i poszła. Na szczęście.  
Nad rzekę szliśmy około pół godziny. A najgorsze bylo to że wszędzie, ale to wszędzie gdzie nie stanęłam były pokrzywy. No masakra. Ale jakoś musiałam wytrzymać. Naszczęście po kilku minutach dotarliśmy w miejsce gdzie miał na nas czekać Mateusz razem z Olą.  
-Hej Mati już jesteśmy. Zawołałam.  
-O to super. Chodźcie do wody, jest bardzo ciepła. Odpowiedział Mati, po czym podpłynął do śmiejącej się Oli i razem z nią zanurzył się pod wodę.  
-Wariat z tego Mateusza. Powiedziałam rozbawiona. Zdjęłam już swoje ubranie i zobaczyłam że nie ma nigdzie Adiego. Gdy nagle poczułam jak ktoś bierze mnie na ręce. To był Adrian.
-To co kochanie. Idziemy się pokąpać?  
-Adrian puść mnie. Powiedziałam rozbawiona. Woda na pewno nie jest taka ciepła jak to mówi Mati.
-Hmm zawsze możemy to sprawdzić skarbie. Powiedział i powoli zaczął iść w kierunku wody.
-Adrian nie! Pisnęłam.  
-Ale kochanie..to tylko woda. Uśmiechnął się i Cmoknął mnie w policzek.  
-Jeżeli to zrobisz to Cię znienawidzę. Powiedziałam wyrywając się.
-To co mam zrobić? Zapytał z uśmieszkiem na twarzy.  
-Puść mnie do cholery!
-Jesteś tego pewna?  
-Ee to znaczy postaw. Miałam nadzieję że mnie nie wrzuci. I nie myliłam się. Zrobił to samo co Mateusz Oli. Razem ze mną zanurzył się pod wodę.  
Na szczęście woda była ciepła. Gdy wypłynęłam na powierzchnie, Adrian cały czas trzymał mnie w objęciach.  
-Adrian! Krzyknęłam. Nienawidzę Cię. Powiedziałam udając obrażoną i powoli wychodząc z wody. Gdy już wyszłam, usiadłam na kocu, który zapewnię należał do Mateusza i zakryłam się ręcznikiem. Nagle z wody wyszedł Adi i czym prędzej podbiegł do mnie.  
-No ej..kochanie nie obrażaj się.. Powiedział i dał mi buziaka w policzek.
-Hmm.. No nie wiem. Zastanowię się. Powiedziałam rozbawiona.  
-Zrobię wszystko co chcesz tylko nie bądź na mnie zła.. Dobrze?  
-No okej. W takim razie wystarczy tylko to.. Nie kończąc zdania zbliżyłam swoje usta do niego i lekko go pocałowałam. On dotknął moja twarz przybliżając mnie do siebie i pogłębiając jednocześnie nasz pocałunek. Uwielbiam kiedy tak mnie całuje. To coś cudownego. Pomyślałam. Po 5 minutach Adrian wziął mnie za rękę i razem wstaliśmy kierując się w stronę pobliskiego niewielkiego lasku.  
-Kochanie możemy pogadać? Zapytał trochę poddenerwowany Adi.  
-Jasne. Ale coś się stało? Zapytałam zaniepokojona.  
-Nie..nie. Tylko. Hmm jak Ci to powiedzieć.  
-Spokojnie skarbie. Mów co się dzieje.  
-Emm.. No okej. Bo moi rodzice chcieliby Cię poznać no i tego. No i nie wiem co Ty na to. W koncu powiedzial. A ja wybuchnełam ogromnym śmiechem.
-Co Cię tak śmieszy? Zapytał zdziwiony.
-Myślałam że chcesz mi powiedzieć coś takiego ze na przykład będziemy musieli się rozstać i dlatego tak się denerwujesz zeby mi to powiedzieć. Ale żeby to? Haha kochanie proszę Cię. Ja też bardzo chętnie spotkam się z Twoimi rodzicami i chętnie ich poznam. Powiedzialam i pocałowałam Adriana w usta.  
-Wiesz że Cię kocham? Ubóstwiam i wszystko co możliwe. Powiedział i przytulił mnie mocno. Ja tylko uśmiechnełam się i skradłam mu kolejnego całusa. Potem wróciliśmy nad rzekę i kilka minut się pokąpaliśmy, a później razem z Mateuszem i Olą wróciliśmy do naszego miejsca gdzie stały nasze namioty. Po drodze złapał nas deszcz. No świetnie. Pomyślałam. Musieliśmy szybko biec chociaż i tak już prawie zmokliśmy. Gdy byliśmy już na miejscu wszyscy rozeszli się do swoich namiotów. Musiałam się przebrać więc kazałam Adrianowi się odwrócić jednak ten był uparty.  
-Ej no.. Zrobił smutna minke..
-No co? Zapytałam rozbawiona.
-Ty się mnie wstydzisz?  
-Co? Nie..  
-Mhm.. Oczywiście.  
-Nie wstydzę się Ciebie tylko po prostu nie chce. Okej?
-No dobra jak wolisz. Powiedział niezadowolony i odwrócił się. Ja tylko zaczęłam się śmiać pod nosem i wyciągnęłam suche ubrania z torby.
Oczywiście postanowiłam że zmienię tylko koszulkę i spodenki nic więcej. Gdy zdejmowalam bluzkę zobaczyłam że Adi spogląda na mnie ukradkiem.
-Głupku nie podglądaj. Krzyknęłam. A on zaczął się śmiać. Ja w tym czasie założyłam już legginsy.
-Co Cię tak bawi? Zapytałam przygryzając wargę.
-Nazwałaś mnie głupkiem.  
-Owszem. I to takie śmieszne?  
-Owszem. Szepnął i zdjął swoja mokra koszulkę. O Boże byłam w niebie. Jego umięśniony brzuch był cudny. Cały czas patrzyłam na niego.  
-Kochanie? Zapytał.
-Hmm? Odpowiedziałam zamyślona.
-Może.. ymm zrób zdjęcie będzie na dłużej co? Zapytał rozbawiony. Ja od razu spuściłam wzrok i jak zwykle się zarumieniłam.  
-No żartuje. Przecież masz mnie na zawsze. A tak poza tym to uwielbiam kiedy to robisz.
-Co takiego? Byłam zdziwiona.
-Kiedy się rumienisz. Wyglądasz wtedy strasznie słodko. Odpowiedział i pocałował mnie lekko w usta.  
-Nie prawda. Wcale się nie rumienie.  
-Chyba widzę. Zaśmiał się.
-Wydaje Ci się. Powiedziałam chowając twarz we włosach.  
-No dobrze niech Ci będzie. Znowu się zaśmiał.  
Siedzieliśmy w namiocie około godziny i czekaliśmy, aż przestanie padać. Przez ten czas śmialiśmy się, a Adrian na dodatek cały czas mnie łaskotał. O około 16 deszcz przestał padać. Wiec postanowiłam że się przejdę i zadzwonię do mamy. Wyszłam z namiotu i skierowałam się w stronę pobliskiej polanki. Wyjęłam telefon i wybrałam numer do mamy. Po drugim sygnale odebrała.  
-No cześć kochanie.  
-Hej mamuś. Co tam u Ciebie?
-A wszystko okej. Jutro wracam już do domu. A jak tam u was?
-Wiesz.. Bo razem z Mateuszem pojechaliśmy pod namiot. No i wracamy za kilka dni.  
-Pod namiot? Zapytała zdziwiona. No dobrze. Ale uważajcie tam na siebie.  
-Dobrze mamo. Ja już będę kończyć  
-Okej słońce. Zadzwonię niedługo. Kocham was. Papa.
-Tez Cię kochamy. Pa.  
I nagle usłyszałam sygnał, który oznaczał zakończenie rozmowy. Schowałam telefon do kieszeni i wróciłam do namiotu.  



Hey. Wiem że strasznie długo nie dodawałam i przepraszam za to. Ta część jest beznadziejna i krótka ja wiem. Ale nie miałam, ani weny ani czasu by napisać. Naprawdę bardzo was przepraszam za to. Nie wiem.. Pisać dalej czy może jednak zakończyć je? x.x