Te piękne, niesamowite oczy cz.9

- Ja.. Jestem zaskoczona. Znamy się krótko i już się zakochałeś? - pytam.
- Tak. Jesteś inna niż wszystkie. Widać, że nie jesteś "łatwa". Masz swoją osobowość, jesteś świetna. Lubię dziewczyny, które wiedzą czego chcą. Nie są takimi pustymi tapeciarami. Są naturalnymi dziewczynami. I te piękne niesamowite oczy. A Ty dodatkowo, jesteś słodka, urocza, piękna.. - posyła mi promienny uśmiech, a mi pojawiają się rumieńce.
Boziu, tak często się rumienię, że chyba niedługo to będzie tradycja. Ale co najciekawsze.. Tylko on tak na mnie działa. Nawet w Kamilu tego nie było. Pytanie dlaczego? Znamy się naprawdę krótko i czy to jest zauroczenie? Ciągle myślę i nic. Teraz jestem pewna. To co "było" między mną a Kamilem, to tylko krótkotrwałe zauroczenie, które.. Wygasło? Chyba tak to można ująć.
- Zapraszam Cię na lody i ja stawiam. Nie przyjmuję słowa: "Nie, nie mogę" - mówi a ja chichoczę.
- Dobrze dobrze, idziemy - odpowiadam.
W drodze do lodziarni śmiejemy się i wygłupiamy. W pewnym momencie dostrzegam znajomą mi sylwetkę. To Kamil. Idzie z jakąś dziewczyną i z wózkiem.. Serce momentalnie mi staje. Podchodzą do nas.
- Hej Michał - Kamil wita się z nim.
- Hej.. - mówi do mnie ze smutną miną.
- Wow, gratuluję. Nie dość, że mnie oszukiwałeś że jesteś sam to jeszcze dziecko dodatkowo! Od kiedy Ty - pokazuje na Michała - o tym wiesz? - pytam ze złością.
Cisza.  
- Tak myślałam. Jesteście obydwaj podli. Nie chcę Was już znać! - wybiegam z krzykiem i twarzą w łzach.  
W oddali słyszę, jak tamta dziewczyna kłóci się z Kamilem a Michał biegnie za mną.  
- Czego chcesz? - pytam już na maksa wściekła.
- Ciebie - i oczywiście rumienie się.
- Wiem, że powinienem Ci powiedzieć, ale Nie było kiedy. Kompletnie zapomniałem, ciągle myślę o Tobie i nie mogą przestać - mówi a ja słucham zaciekawiona.
- No dobrze.. - odpowiadam.
- Wybaczysz mi? - i wtedy jego usta przybliżają się do moich. Czuję je.  
- Tak, wybaczę - uśmiecham się po pocałunku.
- Karolina kocham Cię.
- Ja Ciebie też, Michał.
Dopiero teraz, zdałam sobie sprawę że go kocham. Owszem, poczułam do niego coś już jakiś czas temu, ale teraz sobie to uświadomiłam. Mogę mu ufać. Wiem o tym. Chcę z nim być.
- Zostaniesz moją dziewczyną? - pyta i łapie mnie za rękę.
- Zostanę - odpowiadam z delikatnym uśmiechem na twarzy.
Słysząc to całuje mnie długo na pożegnanie.  
- Dobranoc - mówię.
- Dobranoc skarbie - mówi i daje mi buziaka w czółko.
Wracam do domu. Ogarniam się i lecę spać.
Następnego dnia idziemy razem do szkoły za rękę. Jest tak słodko. Ale gdy wchodzimy do szkoły wszystkie pary oczu są skierowane na nas. Panuje niezręczna cisza i wtedy słyszymy oklaski i uśmiechy. Wszystkie poza jedną. Wysoka niebieskooka blondynka. Wzorstu Michała, nawet ładna. Wydaje mi się, że jest w naszym wieku. Wlepia wzrok w mojego chłopaka. Postanawiam to przerwać. Przy wszystkich całuje go namiętnie. Idąc dalej widzę zazdrośćmw oczach tej nowej. No cóż. Musi zrozumieć, że Michał kogoś ma.
Po lekcjach umówiłam się z Michasiem na pizzę. Ale nigdzie go nie widzę. Dzwonie raz, drugi, trzeci. I nic. Czy on mnie wystawił? Nie, niemożliwe. A może coś się stało. Zadzwonie do niego później teraz pójdę kupić kawę - myślę.  
Siedzę już w kawiarni. Czuję na sobie czyjś wzrok. Patrzę w tym kierunku i widzę tą dziewczynę, która tak bezczelnie dzisiaj się patrzyła. Ale ona siedzi z kimś. Ta osoba jest odwrócona tyłem, ale ja poznaję tą bluzę! To bluza mojego Michała! Ale to nie wszystko. Ona łapie go za ręce i uśmiecha się. Nie mogę na to patrzeć. Z nerwów przewracam krzesło, a księciunio się odwraca. Wybiegam bez kawy prosto do domu. Mama od razu pyta się o co chodzi. Opowiadam o wszystkim.
- Mamo jak on tu przyjdzie, powiedz z tatą że mnie nie ma dobrze? - pytam ze łzami w oczach.  
- Dobrze skarbie. Nie płacz, wszystko się ułoży - odpowiada.
*** Michał ***
Czy tam była Karolina? Ten sweterek.. To ona! Przecież widziała jak ta dziewczyna mnie dotyka i się uśmiecha ale ja nic. Muszę do niej pójść.  
- Ja się będę zbierał, cześć - Mówię i szybko Idę pod dom mojej ukochanej.
Pukam i drzwi otwiera mi jej mama.
- Dzień dobry jest Karolina?
- Dzień dobry, nie ma.
- A wie pani kiedy będzie?
- Niestety. No dobrze, dziękuje.
Nie ma jej. Mhm. A światło to się pali. Ma pokój na piętrze razem z balkonem. Postanawiam się wspiąć i wejść. Gdy jestem już na balkonie pukam. Otwiera mi moja księżniczka cała zapłakana.  
- Czego chcesz ?
- To nie tak jak myślisz.
- Przepraszam a jak? Kim ja dla Ciebie jestem? Już jakaś nowa lafirynda. Jesteś nikim.  
- Ale skarbie to nie tak. Ona to robiła nie ja. Zamyśliłem się. Dopiero jak krzesło upadło a Ty wybiegłaś, zrozumiałem. Przepraszam, nic mnie z nią nie łączy.
- Wyjdź.
- Ale..
- Won!
Wychodzę. Jak ja mogłem do tego dopuścić? Przecież kocham ją a zgodziłem się na spotkanie z tamtą dziewczyną. Nigdy nie wybaczę sobie, jeśli Karolina nie będzie chciała mnie znać.
--------
Jestem. Po przerwie. Może nie jest to jakaś najdłuższa część, ale starałam się pisać jak najciekawiej. Mam nadzieję, że się podoba. Komentujcie koniecznie ^^ ~