Te piękne, niesamowite oczy cz.7

***7.00 rano***
(...) Ojejku. Znowu do szkoły. Ale jest plus, dzisiaj mamy piątek więc będzie luz. Codzienna rutyna czyli: śniadanie, poranna toaleta. Wychodzę z domu i zauważam Kamila. Przybliża się do mnie a ja nie jestem w stanie się ruszyć. Czyżby to było zakochanie? Nie, nie teraz. Nie w nim!  
- Cześć Karolina - mówi.
- Cześć - odpowiadam.
- Moglibyśmy porozmawiać? - pyta z nadzieją w oczach.  
- Um.. No dobrze - zgadzam się. Jestem ciekawa co ma mi do powiedzenia.
- Więc.. - zaczyna mówić gdy siedzimy na ławce. Mam jeszcze 30 minut do lekcji więc zdążę. - Ja przepraszam. Powinienem Ci powiedzieć. Widziałaś tą scenę, ona jest moją dziewczyną. To uczucie się wypalało, ale to ponownie nas zbliżyło. Czy może być tak jak dawniej? - pyta.
- Co? Dziewczyna? Podobno nie masz! Oszukiwałeś mnie cały czas. Ja się w Tobie zakochałam idioto! - powiedziałam i dopiero teraz zrozumiałam głupotę tych słów.  
Kamil patrzy na mnie ze zdziwieniem. Próbuje coś powiedzieć ale wyprzedzam go.
- Ja już muszę iść. Zapomnij o tym ostatnim. Zapomnij o wszystkim co było. Nie przyjaźnimy się już i tak już raczej pozostanie. Teraz zostaw mnie w spokoju i idź do swojej dziewczyny - mówię i wstaje, idąc do szkoły.
***7 godzin później***
Jest ostatnia lekcja. I dzwonek. Nareszcie! Biorę rzeczy i kieruje się do domu. Dzwoni telefon - to mama.
- Halo? - pytam.
- Witaj córciu, czy mogłabyś pójść do sklepu i kupić dziadkom prezent na rocznicę ślubu? Ja niestety będę dopiero wieczorem i ciężko mi będzie zakupić. Mogę na Ciebie liczyć? - mówi.
- Oczywiście mamo, skoczę tylko do domu, ogarnę się i idę. - mówię z uśmiechem.
- Dziękuję, kocham Cię - przesyła mi buziaka i się rozłącza.
***2 godziny później***
Wychodzę z domu. Ogarnęłam dom, zjadłam obiad, zrobiłam trochę lekcji.
***15 minut później***
Jestem już w Home & You. Chodzę w kółko i zastanawiam się co kupić. Stawiam na 2 świeczki, 2 kotki połączone ze sobą oraz piękną multiramkę na 6 zdjęć. Myślę, że to będzie fajnie wyglądać. Wow już 19.00. Szybko minęło. Idę ścieżką na skróty, bo szybciej jest. Widzę na swojej drodze 5 mężczyzn na około 20 lat. Nie zwracam na nich uwagi dopóki nie gwiżdżą w moim kierunku. Staram się przejść szybko, ale nie udaje mi się to. Jeden z nich ciągnie mnie do reszty. Stawiam się i krzyczę, ale to na nic. Dostaje tylko w twarz za te krzyki. Zaczynają się do mnie dobierać. Błagam w duchu o to by mnie zostawili. Nagle wszystko cichnie. Ja leżąca na podłodze w rozdartych spodniach i bluzce, a nade mną chłopak który podaje mi rękę, a drugi stoi tuż za nim. Chuligani leżą na podłodze ze złamanymi nosami. Daję rękę nieznajomemu, który pomaga mi się podnieść.  
- Wszystko w porządku? - pyta a ja dopiero teraz dostrzegam jaki jest przystojny. Brunet, zielone oczy, wysoki.
- Tak, jest dobrze - odpowiadam.
- Może Cię odprowadzony dla bezpieczeństwa? - słodko się uśmiecha, a ja się zgadzam. Właśnie teraz podchodzi drugi chłopak. Nie wierzę! To Kamil! Serce bije mi szybciej gdy staje na przeciwko mnie.
- Jezu Karolina nic Ci nie jest? - pyta.
- Nic mi nie było, dopóki się nie pojawiłeś - odpowiadam z pogardą.
Chłopaki postanawiają już mnie odprowadzić. Gdy jesteśmy przed domem, mówię.
- Dziękuję wam. Gdyby nie to, że tam byliście nie wiem co by się stało - mówię i łza mi leci z oka. Brunet w pewnym momencie przytula mnie, a ja nic nie mówię tylko wtulam się.
- Spokojnie, jesteś już bezpieczna. Nie pozwolimy by coś Ci się stało. A przynajmniej ja - mówi.
---------
Trochę się rozpędziłam, ale cóż xd. Zapraszam do czytania słoneczka ^^ ~