Maleńka niespodzianka. cz. 14

Oczami Blanki.

Obudziłam się w białej sali, nie mogłam nawet samodzielnie oddychać... Byłam przerażona, złapałam się za brzuch, a on był prawie płaski... Gdzie moje dziecko? Gdzie moje maleństwo? Zerwałam z Siebie wszystkie rurki i z trudnością usiadłam na łóżku, w ciągu chwili w sali zjawiły się pielęgniarki i lekarz.
-Pani Blanko, powinna Pani leżeć. - powiedziała jedna.
-Gdzie moje dziecko?
Widziałam przerażenie w oczach lekarza.
-Nic się nie dało zrobić...
Zaczęłam wrzeszczeć na cały szpital... Do sali wpadła moja Mama, zapłakanym wzrokiem patrzyła na lekarza.
-Córciu, spokojnie, jestem tu. - gładziła dziewczynę po plecach.
-Mamo teraz już nie mam nikogo... - szlochała.
Czułam się zupełnie pusta, moje serce przepełniał smutek...  
-Mamo chce ją zobaczyć...
-Porozmawiam z lekarzem...
Czekałam na Mamę, chciałam przytulić moją malutką córeczkę, chciałam aby znalazła się obok mnie...
-Lekarz powiedział, że to niemożliwe, ponieważ przeprowadzają sekcję...
-Co?  
-Powiedział też, że źle wyglądała, bo urodziła się za wcześnie i nie chce żebyś bardziej cierpiała od tego widoku.
-Urodziła się w 8 miesiącu, była już duża ważyła prawie 3 kg...
-Może płód był zniekształcony pod wpływem tych wszystkich złych czynników.
-To Moja córka Majka i nieważne jak wygląda dla mnie będzie najpiękniejsza na świecie! Chcę ją natychmiast zobaczyć...
-To niemożliwe córciu.
-Zostaw mnie samą...


Blanka chciała zostać sama, nie mogła znieść tej straty, która pozbawiła ją chęci do życia, straciła jedyną osobę, która Kochała by ją bezwarunkowo. Leżała na podłodze zwinięta w kłębek i gorzko płakała...
-Blanka, porozmawiaj ze mną, proszę. - wyszeptał Bartek, który wszedł do sali.
-Wynoś się!
-Kochanie proszę Cię.  
-Nie jesteśmy już razem i nigdy nie będziemy. - rzuciła w niego pierścionkiem.
-Co Ty mówisz Blanka?
-Wypierdalaj!  
Chłopak wyszedł z sali i zaniósł się płaczem.
-Mamo to moja wina i tylko moja.
-Synku, straciłeś pamięć, to nie jest Twoja wina.
-Mogłem z nią porozmawiać i pomóc jej, przecież została kompletnie sama, a ja spotykałem się z kimś innym...
-Już spokojnie Bartek, jakoś się ułoży...
-Idź do niej Mamuś proszę.
Kobieta weszła do sali i na widok Blanki rozpłakała się...  
-Blanka, córeczko... Wstań z tej podłogi....
Pomogła wstać Blance...  
-Nie chcę już żyć, jestem taka pusta... Nie czuję jej w sobie, nie czuję jak się rusza... Nie chcą mi jej pokazać...
-Muszą Ci oddać Małą, przecież musimy zrobić jej pogrzeb... Pójdę do lekarza.
Po 10 minutach Mama Bartka nie miała dobrych wiadomości...
-Ciało zostało spalone...
-Co?
-Lekarz powiedział, że w sekcji zostało strasznie pocięte i spalone.
-A po co ta sekcja?
-Też się tak zastanawiam Blanuś...
-Idę porozmawiać z ordynatorem...  
-Blanka Ty musisz leżeć... Bartek pójdzie...
-Dobrze.
Nie miała już siły się kłócić, najbardziej bolało ją to, że nigdy nie będzie wiedziała jak wyglądało jej dziecko... Nie chciała rozmawiać nawet z Adamem, który czuwał pod salą, chciała być sama. Leżała odkręcona plecami do drzwi kiedy poczuła, że ktoś kładzie się obok niej, to był Bartek, który odzyskał pamięć i wiedział, że jego życie bez Blanki byłoby puste...  

Oczami Blanki.

Poczułam jego zapach, dotykał delikatnie moich pleców... Zrozumiałam, że to nie jego wina, przecież stracił pamięć... Dopiero teraz poczułam ból w dole brzucha, musiałam mieć cesarkę.
-Rozmawiałem z ordynatorem, jednak on nic nie wie na ten temat, ma to wszystko załatwić i powie nam co z Majką...
-Dziękuję. Nie mogę się z tym pogodzić Bartek.
-Już nie poczuję jak kopie. - powiedział Bartek i tak bardzo się rozpłakał.


Kochani aktywność bardzo spada, jeśli dalej będzie takie małe zainteresowanie to nie wiem czy jest sens kontynuować opowiadanie...

A jak się podoba część ?