Loki - siedemnasty rozdział ostatni

- Witaj w Midgardzie — powiedział Loki, gdy stanęli nagle przed jednym z wieżowców.
- Tu mieszkasz? - zapytała cicho, zadzierając głowę, by dojrzeć koniec budynku.
- Nie, ale prawdziwy Thor owszem i chciałbym, żebyś go poznała — odparł spokojnie, otwierając jej drzwi i wpuszczając do środka.
- Nie boisz się? Że cię pojmą? - delikatnie się do niego przytuliła. Objął ją ramieniem i pokręcił głową.
- Jestem dziwnie spokojny, że tak się nie stanie — mruknął, naciskając przycisk windy.
- Co to? - zaciekawiona przyglądała się niewielkiemu pomieszczeniu, do którego weszli chwilę później.
- Midgardczycy mówią na to winda — wyjaśnił. - Są zbyt leniwi, by używać schodów, więc to urządzenie wynosi ich na odpowiednie piętro.
- Trochę to dziwne. Jesteś pewny, że przywyknę do tego? - zapytała niepewnie. - To zupełnie inny świat od tego, który znam.
- Wiem, najmilsza, ale nie zabawimy tu długo.
- Dlaczego?
- Zabiorę cię tam, gdzie mam prawo rządzić.
- Jotunheim?
- Nie — uśmiechnął się lekko. - Do Asgardu. Tam zamieszkamy.
- Ale przecież mówiłeś, że tam rządzi Odyn!
- Do czasu, moja królowo... Do czasu — mruknął, obejmując ją mocno ramieniem, gdy winda oznajmiła krótkim dzwonkiem właściwe piętro. - Trzymaj się blisko mnie — wyszeptał, gdy drzwi się rozsunęły, ukazując im salon wspólny wieży Starka. Zebrani tam Avengersi nieco zaintrygowani spojrzeli w kierunku windy, a widząc przybysza, zerwali się na równe nogi. Niektórzy z nich dobyli broni. Izyda mocniej przytuliła do siebie zawiniątko skrywające ich maleńkie dziecko.
- Loki! - warknął Tony, ruszając w jego stronę wściekły. Jego zbroja właśnie się na nim zamykała. - Przyszedłeś na swój własny pogrzeb!
- Nie zamierzam walczyć — odparł Loki godnie, zaciskając nieco mocniej dłoń na ramieniu żony.
- Więc po co ci ta kobieta? Puść zakładniczkę, bracie! - zagrzmiał Thor, występując natychmiast przed Starka. W dłoni dzierżył młot.
- To moja żona, a nie zakładniczka, kretynie — czarnowłosy pokręcił głową z politowaniem. - I powtarzam, nie przyszedłem tu, żeby z wami walczyć...
- Żona?! - blondyn wyglądał na naprawdę zdezorientowanego, obracając się do swoich kompanów z niemym pytaniem w oczach.
- Tak, żona. Izyda. Egipska bogini płodności. Jeszcze jakieś referencje? Aha, i jesteś wujkiem — wskazał na zawiniątko w ramionach kobiety. - Więc byłbym wdzięczny, gdybyście przestali celować z każdej dostępnej broni w mego syna...
- Ale przecież Sygin... - mruknął Thor, opuszczając młot i mrugając kilkakrotnie, kompletnie zdezorientowany.
- Nie żyje — warknął Loki. - Może zapomniałeś, że ją pochowałem wraz z nienarodzonym dzieckiem na kilka dni przed twą nieudaną koronacją?
- Ja... - Thor wyglądał na mocno zmieszanego.
- Nie pamiętasz, oczywiście... Mogłem się tego domyślić! - prychnął Loki. - Byłeś tak zajęty sprawą przejęcia władzy, że nawet nie zauważyłeś jej zniknięcia oraz mojego bólu!
- Dlaczego zmarła? - zapytała cicho Natasha, gdy zapadła niezręczna cisza po słowach bruneta.
Loki wzruszył ramionami, wciąż wpatrując się w "brata".
- Nie wiem, ale nie byłem w stanie jej uratować. Ani dziecka, które w sobie nosiła. Zmarła mi na rękach i sam ją pochowałem... - powiedział spokojnie. Izyda spojrzała na niego smutno, delikatnie przytulając policzek do jego ramienia. Pocałował ją w głowę.
- To dlatego zwariowałeś — mruknął Kapitan.
- Tak, można to tak ująć...
- I co dalej? - zapytał Thor. - Jesteś odpowiedzialny za zniszczenie tego miasta, za nasłanie na niego obcej armii...
- Wiem i odpowiem za to.
- Odpowiesz? - zapytał Tony. - Czy może znów uciekniesz? Przecież tylko na to cię stać...
- Mam rodzinę. Po co mam uciekać i narażać ich na ciągły pościg? Wróciłem, by ten kretyn wiedział, że wciąż żyję — podbródkiem wskazał na swego przyszywanego brata.
- Tobie na nim zależy! - stwierdziła naraz Nat, patrząc podejrzliwie na boga kłamstw. - Ewentualnie tak dobrze nas oszukujesz...
- Ja zawsze świetnie oszukuję, kobieto. Ale nie teraz.
- Skąd mamy ci wierzyć? Możesz kłamać — powiedział Steve.
- I na pewno to robi! - wtrącił Tony.
- Jesteś jeszcze głupszy, niż mój brat — westchnął Loki. - Cóż, było miło, ale nie zamierzam tu dłużej przebywać i narażać mojej rodziny...
- Gdzie pójdziesz? Asgard nie jest dobrym pomysłem — powiedział Thor.
- Odbiorę to, co mi się należy.
- "Nigdy nic ci się nie należało!" - powiedział naraz Odyn, pojawiając się znienacka koło nich. Loki zadziałał instynktownie. Przywdział iluzję swojej najlepszej zbroi i pchnął Izydę wprost w ramiona Thora.
- Chroń ich! - warknął, a w jego dłoniach błysnęły sztylety.
- Loki, nie! - pisnęła przerażona Izyda, stając za Thorem.
- A więc wróciłeś — powiedział Odyn, mierząc czarnowłosego kpiącym spojrzeniem. - Jestem bardzo zaskoczony, że wybrałeś akurat Midgard... Tutaj tak samo jesteś poszukiwany, jak w Asgardzie.
- Wiem to — syknął Loki. - Ale mam dość ucieczki...ojcze — dodał, a jego głos przepełniony był jadem.
- Doprawdy? To raczej do ciebie niepodobne. Zanim cię zabierzemy stąd, racz mi łaskawie powiedzieć, dlaczego zmieniłeś zdanie?
- Cóż, chciałem pokazać mojej żonie prawdziwy Asgard i wychować syna w prawdzie, a nie w kłamstwie — odparł Loki spokojnie, mierząc starcza i otaczających go strażników czujnym spojrzeniem. Wiedział doskonale, że bez walki najpewniej się nie obędzie... Tymczasem na twarzy Wszechojca odmalowało się zdumienie połączone ze strachem, lecz szybko zdołał się opanować.
- Chyba już do reszty postradałeś rozum, Loki. Twoja żona nie żyje...
- Sygin owszem, doskonale o tym pamiętam, lecz widzisz, gdy uciekłem, znalazłem się w innym świecie, gdzie poznałem kobietę, dzięki której mój ból po stracie najbliższych wreszcie zniknął i którą pokochałem. Poślubiłem ją, gdy urodziła mi syna.
- Syna? Ty nigdy nie powinieneś mieć dzieci! - zagrzmiał Odyn potężnie. Vali natychmiast zaczął płakać i dopiero wtedy starzec zwrócił uwagę na kobietę skrytą za swym starszym synem. Natasha ostrożnie objęła ją ramieniem i wraz z Clintem wyprowadziła z pomieszczenia, cały czas nie spuszczając czujnego spojrzenia z asgardzkich gości.
- Ojcze — odezwał się Thor, obracając młot w dłoni. - Kto powiedział, że Loki nie ma prawa do szczęścia i posiadania rodziny?
- Tak zostało zapisane...
- Przez kogo? - zainteresował się Rogers.
- Nie twój interes, nędzny ziemianinie! - syknął Odyn, unosząc dumnie głowę.
- Przypominam ci, ojcze, że znajdujesz się na mojej ukochanej Ziemi, dodatkowo w domu mego przyjaciela, więc nie waż się obrażać ich — syknął blondyn. - Jeśli im zagrozisz, wystąpię nawet przeciwko tobie. A teraz powiedz mi, kto spisał, że Loki nie może mieć dzieci?!
- Jak śmiesz odzywać się do mnie tym tonem?!
- Wydaje mi się, że zdecydowanie zbyt długo już zasiadasz na tronie naszego królestwa, ojcze... Ustąp, jeśli nie chcesz, by polała się krew.
- Nie odważysz się mnie zaatakować, synu — prychnął Odyn, po czym zwrócił się do strażników. - Przyprowadźcie do mnie tę dziewkę i jej bachora.
- Nie! - wrzasnął Loki. - Nie odbierzesz mi ich!
- Zdziwiłbyś się, co potrafię uczynić Jotunie...
- Jotunie? - zapytał wstrząśnięty Thor. - Twierdziłeś, że pochodzenie Lokiego nie ma znaczenia, bo zawsze był twoim synem.
- Nigdy nim nie był. Pokój z Jotunami utrzymywaliśmy jedynie dzięki obecności Lokiego w Asgardzie... - prychnął Odyn.
- Więc byłem twoim więźniem, czyż tak? - zapytał Loki jadowicie. - Trzymałeś mnie przy sobie, by w razie potrzeby móc mnie zabić...
- Po części tak...
- I zabiłeś Sygin. Bałeś się jej. Czyżby odkryła twoją tajemnicę?
- Ta głupia dziewka wtykała nos w nie swoje sprawy, lecz nie, nic nie wiedziała o twojej prawdziwej pozycji w Asgardzie. Lecz małżeństwo z nią dało ci zbyt wielką władzę. Twój syn odziedziczyłby zbyt wiele. Stałeś się zagrożeniem, Loki.
- Ona była niewinna! - wrzasnął Loki. - Kochałem ją!
- Jesteś potworem, ty nie możesz kochać, rozumiesz? I nigdy więcej nie będziesz! Spędzisz wieczność w lochach Asgardu! Brać go i przyprowadźcie mi tę dziwkę!
- Dość! - powiedział Thor, spokojnie, choć na zewnątrz rozszalała się potężna burza. - Ja Thor Odinson, pan piorunów i władca burz, następca tronu Asgardu, skazuję ciebie Odynie na wieczne wygnanie za popełnienie zbrodni morderstwa na niewinnych osobach...
- Nic nie możesz mi zrobić, chłopcze... Jesteś tak samo słaby, jak twoja matka... - przerwał mu Wszechojciec, śmiejąc się szyderczo.
- Nigdy więcej nie powrócisz do Asgardu, skazany na tułaczkę jako nędznik po wszelkich światach, bez mocy i rodziny — dokończył Thor spokojnie, a gdy skończył mówić, w Odyna uderzył potężny piorun. Strażnicy opuścili broń, rozstępując się na boki. - Odejdź stąd, Odynie. Twe imię zostanie zapomniane na wieki i nikt nigdy już nie wspomni o tobie i twych czynach!
Po chwili piorun zniknął, a wraz z nim Odyn. Thor spojrzał surowo na stojących nieopodal strażników. Ci natychmiast padli na kolana, kłaniając mu się.
- Wracajcie do Asgardu i przekażcie mej matce, że Odyn został uznany winnego śmierci księżnej Sygin i jej nienarodzonego dziecka i odesłany w niebyt oraz że wraz ze mną powróci do królestwa książę Loki wraz ze swoją małżonką Izydą i synem.
- Nie musiałeś tego robić, sam mogłem się nim zająć — burknął Loki, oddychając głęboko.
- Ty najpewniej byś go zabił, a chciałem uniknąć tej rzezi. Teraz wiem, że nie jesteś zły, bracie. Wszystko, co się spotkało strasznego, spowodowane zostało przez Odyna.
- Oraz kogoś o wiele potężniejszego niestety — powiedziała Frigga, przytulając niespodziewanie czarnowłosego. - Cieszę się, że wróciłeś i jesteś znów szczęśliwy, synku — powiedziała łagodnie, całując go w czoło.
- Nie jesteś na mnie zła? - zapytał cicho, patrząc na nią niepewnie.
- Nie. Odpokutowałeś swe winy.
- Kogo miałaś na myśli, mówiąc o kimś potężniejszym? - zapytał zaciekawiony Thor.
- Nawet my jesteśmy śmiertelni — odparła Frigga. - Można nas zgładzić. Lecz istnieją we wszechświecie istoty o wiele gorsze i dłużej żyjące. Jednym z nich jest tytan Thanos. Zbliża się, czuję to. To dzięki niemu Loki wszedł w posiadanie armii Chitauri.
- Da się z nim wygrać? - zapytał poważnie Tony.
- Oczywiście, lecz nie w pojedynkę.
- Więc zbierzemy więcej sił — stwierdził Rogers, wyciągając rękę do Lokiego...