Zniewolona cz.15

Byłam wściekła, jak ona mogła? To ja, targana strachem, ledwo już żyjąca i psychicznie, i fizycznie, jej pomagam, to ja oddaję jej ostatnią wodę – chociaż sama nie mam – a ona wali w chuja? O nie, nie ze mną te numery – przeklinałam nieznajomą.
      – Hej, daj mi się napić – poprosiłam, widząc, że chla wodę.
      Terry momentalnie zakręciła butelkę i schowała  przy brzuchu, kuląc się i odwracając do ściany. SERIO?
      – KURWA, DAJ MI TEJ WODY! – zagrzmiałam, nie mogąc zrozumieć, jak można być tak egoistycznym, bezczelnym i niewdzięcznym.
      Nie reagowała. Zacisnęłam zęby ze złości, tego już było za wiele. Co za wredna, pogięta suka! – burczałam, mając nadzieję, że zdejmą mi to żelastwo i będę mogła ją dorwać. Pomyślałam również, że może tak zdziczała, bo siedzi tu czort wie, ile, nie dawali jej pić i dlatego tak broni swojej zdobyczy. Ale nieważne, kurde, ja się z nią podzieliłam. Widzisz, C? Niegłupi wymyślił powiedzenie: „Kto ma miękkie serce, musi mieć twardą dupę” – drwiłam, coraz bliższa wybuchu płaczu. I jeszcze przez taką chamicę straciłam fajki.
      – Ej, dobra była ta kanapka, cipo? A jeśli zechce ci się kupę, co wtedy? Chciałabym ci przypomnieć, że to ja mam wiadro, hę? – Z tego wszystkiego zaczęłam wesoło ironizować. Cóż innego mi pozostało?
     – I pamiętaj, że jeżeli zwalisz mi się tu, na podłogę, wytrę to gówno twoją gębą – ostrzegłam, szczerząc zęby w ciemnościach. Oczywiście żadnego wiadra tu nie było... chyba, ale ona nie mogła tego wiedzieć.  
      – Hej, złotko, odezwij się. Nie bój żaby, nie zabiorę ci tej wody, łańcuch jest za krótki. Ale wiesz? Być może kiedyś ten łańcuch zniknie, a wtedy obiecuję – rozmażę cię na tym jebanym betonie. Tak, pizdo, masz pozamiatane – syknęłam, nakręcając się znowu w negatywną stronę. Nie wiedziałam już, czy mam stroić sobie żarty, czy się rozpłakać, te cholerne papierosy nie dawały mi spokoju. A teraz, gdy byłam wkurwiona, jarać chciało mi się jeszcze bardziej.
      Dziewczyna milczała, tkwiąc w pozycji embrionalnej w swoim zapyziałym kącie.
      – Hej, Terry, mam dla ciebie wierszyk. – Zachichotałam. – Sama ułożyłam. Terry, Terry, zęby cztery, gdzie są, kurwo, twe maniery? W dupie, prawda? – Zarżałam, wielce z siebie zadowolona. Kurczę, co ja odpieprzam? – pomyślałam nagle, będąc pewną, że chyba już tracę rozum. Czy pieprzony nałóg nikotynowy może wpędzić człowieka do psychiatryka? – zadałam bezgłośne pytanie. Pewnie, w tych warunkach zdecydo...
      Robienie z siebie durnia przerwał nagle cichy trzask i obręcz puściła. Pomacałam się po nodze – luźno. Momentalnie wygięłam usta w szyderczym uśmiechu, zerwałam się z miejsca i niczym obłąkana, rzuciłam na niewdzięcznicę.  
      – Ty suko! – Zaczęłam okładać ją pięściami, dostając jakiejś nadludzkiej siły. Chciałam ją zamordować.
      Terry nie reagowała, skuliła się tylko bardziej, zasłaniając głowę. Zadałam kilka mocnych ciosów i gdy uznałam, że poniosła już wystarczającą karę, na siłę rozchyliłam jej ręce i wyrwałam z nich butelkę. I wtedy nastąpiło BUM! Wariatka wstała jak oparzona i skoczyła na mnie, wydając podobne dźwięki do tych, które już słyszałam z jej ust. Powaliła mnie na ziemię i drapiąc, wyjąc i piszcząc, chciała odebrać mi wodę. Zachowywała się jak człowiek pierwotny, do tego znów miała cholernie dużo siły. Odepchnęłam ją i przyłożyłam po gębie, ale to nic nie dało, za chwilę znów siedziała mi na plecach i zdzierała ze mnie skórę swoimi pięknie wyhodowanymi pazurami. Ponownie udało mi się ją zrzucić i tym razem już nie ryzykowałam i się nie patyczkowałam, tylko zaczęłam okładać ją po twarzy najmocniej, jak umiałam. Akcję przerwał przydupas, który nagle chwycił mnie za włosy i ściągnął z dziewczyny; nie mam pojęcia, kiedy wlazł do środka. Terry skuliła się w miejscu, lecz on nic więcej nie robił, po prostu zaciągnął dziewczynę na jej legowisko, rzucił jej odebraną przeze mnie wodę i sobie poszedł. No co za dupek!