Z cyklu "bzdetki wieczorne" – 7. W Betlejem weselej!

Nie wiem, o której zaczynacie świętować, zatem wysyłam już teraz

//

– Patrzcie kochani, jakaż to heca, cóżże ten Bzdetek dzisiaj nam wznieca?
– Podpala płomień u świecy wielkiej, może ognisko jakieś tu będzie?
– Gdzie tam ognicho, jak same siano, nawet już rybkę dał smacznie podaną.
– A poza rybcią jest jeszcze przaśniej. Potrawy śmieją się do nas rubasznie.
– Racja, to prawda, cóż za pyszności, jest karp w galarecie, nawet bez ości!
– Do tego pierogi i w barszczu uszka...
– O ja cię kręcę, z grochem kapusta!
– No i śledziki w octowej zalewie, ino im skórkę widelcem przetrzepię!
– Ło matko, nie mogę, zaraz popłynę, obok śledziorów, coś z halucynem!
– Toż to makowiec. O kurde bele, zeżrem go bracie, się nie podzielę.
– A bierz i cały, lecz zostaw sernik. Będę go międlił jak cud najświętszy.
– Ale poczekaj, najpierw grzybowa, co by zwierzęta ruszyły w słowa.
– Jejku, jejuniu, o co ta kłótnia, wszakże wiadomo dla kogo kutia!
–  Ależ to proste, jej pragnie ciocia. Jużże ją łyżką z miski wygrzmoca.
– Nie wiem, jak zmieszczę tę strawę bracie, skoro już muszę rozpinać gacie...
– Dzisiaj się chowa taryfa ulgowa, skoro na stole jest jarzynowa.
– Trzeba nam polać do animuszu, Bzdetku zapodaj kompotu z suszu!


– Moi najmilsi, jak życzę zdrowia. Uczta w całości czeka gotowa. Ale talerza pustego nie tykać – to dla przybysza, jeśli zawita. Dziś Pan się rodzi, radość to wielka. Zmówmy modlitwę, rozgrzejmy serca. Razem z rodziną, siostry i bracia, nieśmy kolędę do tych w zaświatach. Niechże wnet smutki precz pójdą stąd. Tak rzecze Bzdetek – Wesołych Świąt!


– A żeby nie wchodzić kucharzowi w paradę, dodam od siebie, jakem Kocwiaczek, by łaska Pańska na wszystkich zstąpiła i przez rok kolejny zawsze w was żyła! Niech wiara w Pana, wskroś niepojęta, umocni bliźnich w najbliższe święta. Teraz już kończę, na was jest kolej. Jeszcze raz zdrowia – a ty, Bzdetku, polej!