Z cyklu "bzdetki wieczorne" – 8. Z mączki do rączki

8.

   – Cześć, kochanie, co u ciebie?
   – Ktoś poduchę popruł w niebie. Ciągle coraz bardziej biało. Jeszcze rano mnie przewiało...
   – Daj no rączkę... rety! Zimna! Najprawdziwsza lodu bryła. Coś ci muszę zrobić miła, byś kolorów znów nabyła.
   – Tak, ja marznę, przecież mówię. Od tych płatków rozum gubię...
   – Szybko zatem bierz pod kocyk. Bzdetek ze mnie, coś ci sklocę.
   – Dobrze, skarbie. Lecę, pędzę. Krok za krokiem, szybciej, prędzej. Przynieś niuni jakiś frykas, wnet zapomnę, że jest zima.
   – Niosę, misiu, gryź i siorb. Zero stresu, zbędnych korb. Dzisiaj w nosie miej kalorie. Czwartek przyszedł. Tłusty, chojny...
   – To już dzisiaj? Wielkie nieba! Tego było mi potrzeba! Patrz, jak rośnie mi oponka, przy twych jędrnych, pulchnych pączkach!  
   – A nadzienie? Jak oceniasz? Mów, o szczerze, coś jest nie tak?
   – Gdzieżby znowu! Słodkie, lepkie. Widać, że sam lukier trzepiesz.
   – To mój specjał. Mam ja wprawę... Nadszedł czas więc na zabawę!
   – Ale jeszcze nie skończyłam! Czekaj chwilę. Wezmę gryza.
   – Tak zachłannie? Pliss, litości! Wyssiesz wszystko z tych krągłości!
   – Na coś jeszcze starczy mi sił...
   – Łap faworka. Biały pył. No i popij go kakao. Wiem, że lubisz czarno-biało.
   – Mamy chyba nazbyt wiele. Może z resztą się podzielę?
   – Twoja wola, ma bogini. Dziel i rządź jak poddanymi.

   – Zatem dla was, pomyślności. Wejdźcie, same tu pyszności. Niechaj słodycz nas rozgrzeje. Tłusto ma być, przyjaciele! Trzeba zimę przegnać brzuchem. Haps, mlask, bam, wrr, ruchy, ruchy! Wszak na fitness przyjdzie pora. Dziś turlajmy się jak donut!