Wakacje cz.11

Pomagałam robić babci obiad. Tata jak zwykle kręcił się po kuchni i podjadał.  
- Mmm...co za pyszności. - powiedział.
- A ugotowałyśmy kiedyś coś niedobrego? - zaśmiałam się.  
- Jak robiłaś z Sonią i Karolem pizze..za dobra nie była. - mruknął, za bardzo spalona. - dodał i zachowywał się jak Magda Gessler.  
- Haha. To było wieki temu. A teraz jazda stąd tatulku, przygotuj talerze.  
Zjedliśmy w 5 minut, posprzątaliśmy w trochę dłużej. Wyszłam na dwór, żeby pooddychać trochę świeżym powietrzem. Wzięłam rower i postanowiłam wybrać się na wycieczkę rowerową, niestety samotnie. Całe szczęście, że po kilku kilometrach zauważyłam konturę znajomej osoby, Michała.
- Cześć kolego! - krzyknęłam i się zatrzymałam.
- O cześć, co tu robisz?
- Musiałam trochę się ruszyć i jeżdżę sobie. A Ty?
- Musiałem przemyśleć parę spraw.
- Jakich? - zapytałam.
Przez dłuższy czas nie udało mi się nic od niego wyciągnąć, ale potem sam mówił.
- No ciągle o Tobie myślę, mówiłem Ci już, że mi się podobasz. Czuję, że jesteś tą jedyną. - patrzył na mnie poważnie.  
- Rozumiem, ale ja nie mogę tego odwzajemnić.
- Pocałunek odwzajemniłaś.
- Wiem, ale wtedy emocje wzięły górę. Uwierz, że też miałam taki problem. Zawróciłeś mi w głowie, poważnie, razem z innym chłopakiem, Piotrkiem. A potem przyjechał Karol i też mi namieszał. - wygadałam mu się.
- Ehh..to znaczy, że nie mam szans?  
- Michał, znajdziesz inną, lepszą, ja muszę poukładać sobie to wszystko.  
- Pewnie. - powiedział. Muszę już iść, trzymaj się. - dodał.
Nie zatrzymywałam go. Także ruszyłam w stronę domu. To co mu powiedziałam, to było na spontana. Nie wiedziałam co, do kogo czuję i musiałam kogoś odrzucić, padło na niego.
Może wyszłam na idiotkę, ale z Michałem za szybko się to potoczyło.  
Wróciłam i nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Dni ciągnęły się wolno i w sumie cieszyłam się z tego, bo nie lubię jak wakacje mijają szybko. Został mi jeszcze jakiś tydzień u babci. Potem wyjadę i będę z dala od Michała i Piotrka...Piotrka...ciągle o nim myślałam.
Nastał wieczór i babcia zawołała na kolację, zaprosiła tez Piotrusia. Usiedliśmy wszyscy przy stole, ale martwiło mnie jedno.. Piotruś nie odezwał się do mnie słowem. Przecież, gdy widzieliśmy się ostatnio całowaliśmy się, było wszystko w porządku, lubimy się, a dzisiaj nic.  
Gdy skończyliśmy jeść, umyłam naczynia i poprosiłam go, żeby został.
- Hej, co się dzieję? - zapytałam, chwyciłam go za rękę.  
- Dziewczyno, puść mnie! - odpowiedział stanowczo i wyrwał się.  
- O co Ci chodzi?  
- Chyba na początku traktowałem Cię odpowiednio. Jesteś jeszcze smarkulą.
- Proszę? Nie pozwalaj sobie za dużo!
- Ja się przyznałem co do Ciebie czuję, a Ty? - oburzył się. A Ty bawisz się uczuciami każdego faceta. - kontynuował.  
- Człowieku, wyjaśnij mi o co konkretnie chodzi. Nie bawię się Twoimi uczuciami, Ty naprawdę też jesteś dla mnie ważny!  
- Tak samo ważny jak ten sku*wysyn Michał i Karol? - patrzył na mnie.
- C-c-co? - zaniemówiłam.  
- Gówno moja droga, gówno. Owinęłaś nas wokół palca i myślałaś, że się nie domyślę? Spotkałem Michała, wszystko mi wyśpiewał. Całowałaś się z nim, a do tego Twojego przyjaciela też coś czujesz, prawda? - rozgadał się.
- Piotrek, ja po prostu się pogubiłam, a Michał... nie chciałam z nim być i dlatego Ci to powiedział, rozumiesz? Chciał się odegrać, bo nie chcę z nim być! - napłynęły mi łzy do oczu, byłam tak wściekła, bolało mnie każde jego słowo.
- Tak, tak. Już się nie tłumacz. Nie chcę mieć z Tobą nic wspólnego. Ehh, nawet nie zamierzałem. - oznajmił i wyszedł, trzaskając drzwiami.
A ja stałam na środku kuchni i beczałam jak głupia, krzyczałam, przeklinałam, myślałam, że wybuchnę od zewnątrz. Tata słysząc te krzyki szybko przyleciał.
- Żabko, co jest? - bardzo się zdziwił, w takim stanie mnie jeszcze nie widział.
- Zostaw mnie! - wyrwałam się i pobiegłam do siebie, zamknęłam drzwi i całą noc przepłakałam.  
Zasnęłam nad ranem, a obudziłam się dopiero po 13. Spojrzałam w lustro, moje oczy były całe podkrążone, wyglądałam jak śmierć. Nie chciało mi się nawet malować i myć. Ubrałam się tylko i zeszłam na obiad, bo czułam zapach dochodzący z kuchni.
- Cześć - powiedziałam krótko. Babcia siedziała z tatą i udawali wesołych, chcąc mnie pocieszyć.
- No cześć. Wyspałaś się? - babcia mnie przytuliła.
- Nie wiem.  
- Oj nie ważne, usiądź i zjedz coś. - oznajmiła.  
Jedliśmy w ciszy, oni szybko skończyli, ja natomiast ponad godzinę jadłam kotleta z ziemniakami.  
Umyłam po sobie i wyszłam na taras. Pogoda była piękna, musiałam się odstresować wyszłam na spacer. Zapaliłam papierosa i poszłam do miejsca, w którym byłam sama, nikt mi nie przeszkadzał i mogłam pomyśleć.  
Teraz już wiedziała, że na Piotrku zależało mi najbardziej..teraz..kiedy go straciłam.  


Co myślicie? Pisać dalej?
Bardzo prosiłabym o FAJNE POMYSŁY NA NASTĘPNE CZĘŚCI! <3