Truskawkowy shake cz.16

Pożegnanie Emi i Pawła↑
Obudziłam się z rana zdezorinetowana. Ahh no tak, jestem u Pawła. Przypominając sobie wczorajszą noc uśmiech maluje mi się na ustach. Wstaję i przeciągam się ziewając. Wychodzę cicho z pokoju i idę do salonu. Paweł chyba jeszcze śpi. Wyciągam telefon z kopertówki, a tam 34 nieodebranych połączeń od Alana. Posmutniałam trochę i odłożyłam komórkę. Postanowiłam zrobić jakieś śniadanie. Z dostępnych produktów dało się zrobić kanapki. Kiedy skończyłam poszłam obudzić Pawła. Zapukałam do drzwi i cicho weszłam do sypialni. Był cały przykryty kołdrą. Usiadłam obok niego.
-Śpisz?
-Mmm... Co? Ah! Em! Nie, nie śpię. -odwrócił się i przetarł oczy. -A jak się tobie spało?
-Bardzo dobrze. Dzięki twojej bluzce. -mrugnęłam na co się uśmiechnął. -Chodź zjeść.  
-Oszalałaś? Ja powinienem zrobić śniadanie.
-Ale to ja u ciebie spałam. Nie chcę czuć się jak w hotelu.-zaśmiałam się.
Zjedliśmy kanapki i wypiliśmy herbatę.  
-Słuchaj... Ja dziś wracam do Alana.
-Co?? -wstał zdenerwowany. -Czemu takie jesteście? Chłopak was krzywdzi i traktuje jak rzecz, a wy mu wybaczacie...  
-Paweł. -podeszłam do niego. -Idę z nim pogadać i odchodzę od niego. Wsiadam w pierwszy lepszy samolot i wracam do Warszawy. Jego twarz posmutniała. -Wymienimy się numerami. Może kiedyś się spotkamy.  
-Ehhh.
* * *
Ubrałam się we wczorajszą sukienkę, bo nic innego przecież nie miałam, podziękowałam Pawłowi dając mu swój numer.  
-To... Pa... -powiedziałam i wtuliłam się w jego umięśniony tors.
-Masz na siebie uważać.  
-Dobrze, zadzwonię jak będę w samolocie i dziękuję jeszcze raz.  
Dałam mu buziaka w policzek i puścił mnie. Pomachałam mu jeszcze z daleka i poszłam przed siebie.  
Szłam brzegiem morza dopóki nie zauważyłam naszego domku. Zapukałam do drzwi. Otworzył mi zaspany Alan ogarnięty silnym kacem.  
-Gdzie byłaś, kurwa?!  
Weszłam do środka popychając go.
-Lepiej ty mi powiedz co wczoraj robiłeś jak poszłam do łazienki!
-A co miałem zrobić?
-Nie pamiętasz czy co? Myślałam, że mnie kochasz! Tyle przeżyliśmy! Byłeś pierwszym, z którym się kochałam, przeżyliśmy ten jebany wypadek, razem spędziliśmy Święta, zamieszkałeś u mnie! Wiesz co? Tyle życia straciłam... Wiedziałam, że ty nigdy się nie zmienisz. Kochałam cię i nigdy bym cię nie zdradziła, a ty z jakąś dziwką się całujesz i do tego ją obmacujesz? A ja co? A ja nie mogę nawet z nikim pogadać! Jesteś chory! Chory psychicznie! I może jeszcze się z nią pieprzyłeś co?
-Zamknij się! Byłem pijany!  
-To nic nie zmienia kurwa!
-Myślisz, że jesteś nie lepsza? Pewnie do tego jebanego cwela poszłaś.
-Lecz się!!!
Wtedy poczułam silny cios złożony na moim policzku i pod okiem. Padłam na podłogę. Łzy zaczęły mi lecieć ciurkiem.
-Boże... Em! Ja nie chciałem, przepraszam!
-Zostaw mnie! Zostaw! Rozumiesz? Nie zbliżaj się nawet na pół metra!!!
Wstałam, spakowałam rzeczy i wyszłam z domu.
-Em wracaj! Nie zostawiaj mnie! Kocham cię!
Nie wiedziałam co robić. Nie wiedziałam nawet gdzie jest lotnisko. Usiadłam na piachu rzucając z wściekłością walizkę obok. Zaczęłam znów płakać. Tyle pięknych chwil... Wszystko przez jedną idiotkę. A on mógł przecież odmówić. Zadzwoniłam do Pawła.
-Halo? Em? -usłyszałam bardzo męski, pociągający głos.
-Nie wiem co robić.
-Gdzie jesteś?
-Niedaleko mojego domku. Tam gdzie się poznaliśmy.
-Czekaj tam.
I się rozłączył.  
* * *
Po paru minutach w oddali zauważyłam męską sylwetkę. To Paweł biegł do mnie.  
-Co on ci zrobił? -spytał łapiąc oddech i przytulając mnie. -Jak go dorwę... Idziemy do mnie.
Wziął moją walizkę i poszliśmy. Na miejscu przyłożył mi lód na co lekko syknęłam, ale kiedy zaczął mnie głaskać po włosach zrobiło mi się lepiej.  
-Tylko już mi nie płacz. Ok?
Pokiwałam głową na tak i się uśmiechnęłam.
-Co chcesz teraz zrobić?
-Muszę wracać... Czekają na mnie rodzice.  
-Odwiozę cię jutro na lotnisko, a dziś zostaniesz u mnie.
-Dobrze.
Paweł starał się żebym nie była smutna. Oglądaliśmy filmy, zrobił popcorn i piliśmy piwo. Po paru godzinach byliśmy już wstawieni. Pod telewizorem zauważyłam grę, w której trzeba się wyginać. Podeszłam do szafki i wyjęłam ją. Rozłożyłam matę.
-Gramy? -spytałam śmiejąc się.
-Pewnie!
Zakręciłam i strzałka wylądowała na "prawa ręka na zielone". I tak dalej. W końcu znaleźliśmy się w takiej pozycji, że Paweł znajdował się nade mną,  a nasze twarze były bardzo blisko siebie. Patrzyliśmy się na siebie dłuższy czas kiedy ja musiałam postawić nogę na czerwone kółko. Byłam blisko, ale nagle upadliśmy tak, że Paweł mnie przygniatał.  
-I co teraz?- spytał z głupkowatym uśmieszkiem.
-Hmmm... To? -odchyliłam bluzkę pokazując dekolt i przygryzając wargę. Kiedy się zapatrzył szybko zamieniłam się z nim miejscami. Teraz ja u góry.  
-Hahahahahahhah. Wygrałam!
-To było nie fair! Wykorzystałaś swoje atuty!
Wystawiłam mu język i wstałam na co on zrobił to samo.
-Jesteś niedobra.  
-Wiem. - mrugnęłam.
Kiedy położyliśmy się już w osobnych pokojach nie mogłam zasnąć. Myślałam jak dużo czasu straciłam. On nigdy mnie nie kochał. Wolał się przelizać z jakąś wywłoką. Do oczu napłynęły mi łzy. Wiedziałam, że nie zasnę. Weszłam do pokoju Pawła.
-Czemu nie śpisz mała. -spytał z wielką troską.
-Myślę o nim i nie mogę spać. -stałam tak w drzwiach i zaczęłam płakać. Paweł szybko wstał. Był w samych bokserkach. Wyglądał bosko. Podszedł do mnie i wziął na ręce jak małe dziecko obudzone przez koszmar. Objęłam go nogami. Położył mnie obok siebie i przykrył nas kołdrą. Leżeliśmy tak, że wtuliłam się w jego pierś.  
-Nie możesz płakać przez takiego idiotę.
-Ale on był moim pierwszym. Z nim przeżyłam tyle momentów.
-Jeszcze znajdziesz swoje szczęście, które będzie cię kochało i szanowało najbardziej na świecie. Uwierz mi.
Zasnęliśmy.  
Obudziłam się jakoś o 10:00. Spaliśmy w pozycji na łyżeczkę. Było mi tak przyjemnie w jego ramionach. Obróciłam się w jego stronę i patrzyłam jak śpi. Zaczęłam błądzić opuszkami palców po jego torsie.  
-Dzień dobry, powiedział. Takie poranki to chciałbym codziennie.  
Uśmiechnęłam się i mocno go przytuliłam. Jego ręka zjechała na moje udo i lekko na nim zacisnęła. Poczułam motyle w brzuchu. Potem jego ręka gładziła mój brzuch podwijając mi bluzkę.
-Jesteś taka piękna. -szepnął mi do ucha na co ja się uśmiechnęłam i założyłam swoją nogę na niego.  
-Niegrzeczna.
-I to jak. -uśmiechnęłam się.
Potem poszłam wziąć prysznic. Zrobiłam lekki makijaż i poczesałam włosy. Ubrałam się i poszłam do kuchni gdzie czekało na mnie śniadanko. Zjedliśmy naleśniki i wsiedliśmy do auta.  
-Nie chcę żebyś wyjeżdżała tak daleko.
-Też nie chcę, ale mamy skype, telefon. Może kiedyś się spotkamy.
* * *
Dojechaliśmy na miejsce. Dowiedzieliśmy się, że następny samolot do Warszawy jest za pół godziny. Kupiłam bilet i czekaliśmy.  
-Czemu się tak na mnie patrzysz?
-Muszę cię dobrze zapamiętać. -uśmiechnął się.
-Daj telefon.
Zdziwiony mi go podał, a ja zrobiłam sobie zdjęcie i ustawiłam mu przy moim numerze.
-Proszę. -uśmiechnęłam się.
* * *
Nadszedł czas na pożegnanie.
-To musisz już lecieć... -powiedział załamany.
Wskoczyłam na niego obejmując nogami i stykając się czołami powiedziałam
-Jesteś najlepszym chłopakiem jakiego poznałam. Na pewno znajdziesz sobie jakąś piękną, mądrą i kochającą dziewczynę chociaż wolałabym abym to była ja.  
Nie zdąrzył nic odpowiedzieć, bo pocałowałam go lekko w usta. Wzięłam bagaż i poszłam.
-Do zobaczenia Em!
Pomachałam mu i wsiadłam do samolotu. Podróż minęła szybko i bez żadnych przeszkód. Na parkingu czekali na mnie rodzice. Wiedzieli, że z Alanem koniec, bo do nich dzwoniłam, ale szczegółów im nie zdradziłam ani nie zdradzę. Widząc moją pobitą twarz cały czas klnęli na Alana.  
Kiedy weszłam do domu wyjęłam rzeczy tego dupka z szafy i spakowałam je do jego walizki. Zniosłam ją na dół. Jeżeli w ogóle tu przyjdzie niech to bierze i wypierdala z mojego życia.
* * *
Minęło parę tygodni. Międzyczasie Alan przyszedł po rzeczy. Nie obyło się bez kłótni, ale tata na szczęście sobie z nim poradził.  
* * *
-Em!-zawołali mnie rodzice.
Zeszłam na dół.
-Tak?
-Stwierdziliśmy z tatą, że pojedziesz na miesiąc do babci na Mazury. Dobrze ci to zrobi.
-Ale tam będzie mi nudno...
-Tutaj też jest ci nudno. Po za tym my z tatą dużo będziemy pracować w tym miesiącu, a ty i tak już przesiadujesz całe dnie sama w domu.
-No ok. - powiedziałam zrezygnowana.
-------------------------------
Koniec z Alanem.