Truskawkowy shake cz.14

Święta <3 ↑
Coś mi skapło na twarz. Otwieram oczy i widzę Brego. Słodziak, pewnie chce wyjść. Ubrałam kapcie i wyspuściłam go do ogródka. Postanowiłam zrobić wszystkim śniadanie.  
* * *
Smażyłam naleśniki.
-Mmm... Ale pachnie. - objął mnie Alan i pocałował w szyję.
-Musisz jeszcze poczekać. - uśmiechnęłam się.
Alan posadził mnie na blacie, a jego ręce wjechały pod moją piżamę.
-Nie wystarczyło ci dzisiaj w nocy? - spytałam rozbawiona.
-Nigdy mi nie będziesz starczyć. Chcę cię cały czas. - mówił całując moją szyję, dekolt i usta.
-Wiesz, że do kuchni mogą wejść moi dziadkowie, a co gorsza, rodzice?  - spytałam z przerwami łapiąc oddech.
-Nie obchodzi mnie to. - dotykał mnie pod piżamą.
-Naleśniki! - wstałam jak poparzona i obróciłam na drugą stronę śniadanko. - Przez ciebie by się spalił.
-Ale się nie spalił. - klępnął mnie w tyłek i uciekł do łazienki.
-Alan!! - wydarłam się rozbawiona.
-Co tu się dzieje i co tak pachnie? - spytał dziadek wyciągając się w drzwiach.
-Robię śniadanie i Alan się stał. - uśmiechnęłam się robiąc dalej śniadanie.
Potem wpuściłam Brego do domu i dałam mu jeść.
* * *
-Pyszne naleśniki córciu. - powiedziała mama.
-Dzięki.
-Jadę dziś z tatą odwieźć dziadków na pociąg, a potem na zakupy. Możesz z Alanem ubrać choinkę?
-Mi się podoba ten pomysł. - powiedział Alan.
-To super. My wyjeżdżamy za chwilę.
* * *
Alan pomógł mi posprzątać po śniadaniu. Pożegnałam się z dziadkami i pojechali.  
-Idziesz ze mną do piwnicy. - powiedziałam.
-Chyba moja księżniczka się boi. - przedrzeźniał mnie.
-Ok, to idę sama.  
Chwila ciszy.
-No proszę cię!
-Wiedziałem, że nie pójdziesz tam bezemnie. - uśmiechnął się szyderczo.
Znaleźliśmy bombki i łańcuchy na choinkę po czym wróciliśmy na górę. Tata kupił choinkę już wczoraj, dlatego tak pięknie pachniało w całym domu... Wyjęłam pierwszą bombkę i zawiesiłam na drzewku.  
-Będzie piękna. - szepnęłam.
Zawieszałam kolejne dekoracje na choinkę z pomocą Alana. Było dosyć zabawnie. Włączył jakąś muzykę z eski.tv, a ja zaczęłam śpiewać i tańczyć. Było dużo śmiechu.
-Teraz najtrudniejsza część. - powiedziałam do Alana pokazując mu gwiazdę. Ten się tylko uśmiechnął i już po chwili siedziałam mu na ramionach.
-Tylko mnie nie upuść! - śmiałam się.
-Ile ty ważysz?  
-Wiesz co...
-Przecież żartuję! Jesteś jak piórko. - śmiał się.
Zawiesiłam gwiazdę, która ukończyła nasze dzieło. Drzewko było gotowe na jutrzejszy. Alan zrzucił mnie na łóżko i od razu do mnie przyległ.  
-Ooo nie! Nie myśl sobie!  
Po chwili chwycił mnie za ręce, przycisnął je do kanapy i namiętnie pocałował. Ktoś wszedł do domu. Szybko wstaliśmy, ja poprawiałam włosy, Alan przetarł dłonią usta. Mama krzywo na nas spojrzała, a tata tylko się śmiał.
-No co? - spytałam.
-Nic, nic. - uśmiechnął się. - Tak w ogóle kupiliśmy już prezenty.
-Właśnie zapomniałabym!  
* * *
Zadzwoniłam do Neli i po chwili chodziłyśmy po centrum handlowym.
-Co ja mogę mu kupić? - dręczyłam tym pytaniem przyjaciółkę.
-Hmmm... Może nie kupuj, tylko zrób.
Wiedziałam co miała na myśli. Namaluję nas, a do tego dołączę srebrny zegarek. Kupiłam jeszcze prezent dla rodziców, czyli piękną pościel, bo ostatnio narzekali, że potrzebują nową. Wróciłam do domu i schowałam prezenty do szafy.
-A co tam ukrywasz? - spytał Alan obejmując mnie w pasie.
-Coś czego nie możesz zobaczyć. - uśmiechnęłam się.
* * *
W nocy kiedy wszyscy spali poszłam malować. Wybrałam nasze wspólne zdjęcie i wzięłam się do roboty. O 03:00 skończyłam. Schowałam obraz i poszłam spać do Alana.
* * *
Rano obudził mnie buziakiem. Była godzina 13:00.  
-Tak długo spałam? - spytałam się przecierając oczy rękoma.
-Tak. - uśmiechnął się.
-Mam pytanie.
-Hm? - spytał.
-Może zaprosimy dziś na Wigilię twoich rodziców.
-To raczej niemożliwe.
-Czemu?
-Nie żyją. - wstał i usiadł na brzegu łóżka. Podeszłam do niego i położyłam mu głowę na ramieniu.
-Przepraszam, że spytałam.
-Skąd mogłaś wiedzieć. - uśmiechnął się i przetarł oczy.
-Czyli cały czas mieszkasz sam?  
-Do osiemnastego roku życia z dziadkami, ale od pół roku sam, w końcu mam 19 lat to mam prawo. Oni pochodzą ze Szczecina, a ja od nich wyjechałem, bo nie chcieli mnie niańczyć i widzieć na oczy. Chciałem o wszystkim zapomnieć. Wysyłają mi pieniądze co jakiś czas ma mieszkanie i wyżywienie, bo w końcu są zajebiście dziani.
-Ale czemu nie chcieli cię widzieć na oczy?
-Wracałem wtedy z rodzicami z wakacji do domu autem. Zacząłem się wygłupiać. Miałem może osiem lat. Tata się na mnie zdenerwował i odwrócił się w moją stronę, żeby na mnie nawrzeszczeć, a wtedy z naprzeciwka wyjechał bus. Śmierć na miejscu. Zostałem osierocony. Sąd oddał mnie w ręce dziadków. Uważali, że to moja wina.
-Ale ty byłeś mały. - zaczęłam płakać.
-To nic nie warci ludzie. Bez serca i rozumu. Tylko pieniądze są dla nich ważne.
Zaczęłam płakać.
-Ejj, kochanie. Przestań. Wszystko jest ok. - pocałował mnie w czoło. Teraz mam ciebie, twoich rodziców...
-Ja wiem, ale jak pomyślę, że mogłam cię stracić w tym wypadku tak jak ty straciłeś rodziców to...
-Już ciii, dzisiaj ma być wesoły dzień. - starł mi zły dłońmi i pocałował.  
* * *
Zaczęły się przygotowania. Mama i ja kończyłyśmy robić dania. Tata z Alanem wnosili nowy stół do domu.  
-I jak wam się układa? - spytała mnie mama szturchając lekko mieszając barszcz.
-Jest idealnie. - uśmiechnęłam się.
-A co z rodzicami Alana? Zapraszamy ich w końcu?
Opowiedziałam wszystko mamie, a jej zrobiło się bardzo przykro.
-Najważniejsze, że może się poczuć jakby znów kogoś miał, czyli ty i ja z tatą. Jesteśmy taką rodziną.
-Pewnie. To najlepsze co nas w życiu mogło spotkać. - uśmiechnęłam się wyciągając blachę z ciastem.
* * *
Nadszedł czas aby każdy zajął się teraz sobą. Wzięłm kąpiel i zaczęłam się malować. Założyłam sukienkę od Alana. Tą białą.  
-Alan, zapniesz mi ją?
Mój ukochany pomógł mi, a potem zapiął mi naszyjnik, który dostałam w Zakopanem.
-Wyglądasz prześlicznie. - powiedział i mnie pocałował.
* * *
Wszyscy byli gotowi. Ubrałam tylko moje ulubione czarne szpilki i zeszłam na dół. Czekali tam już Alan z tatą ubrani w garnitury i mama w pięknej czarnej, opinającą ciało sukience.  Dzieliliśmy się opłatkami.  
-Ohh, Emi. - powiedział Alan. - Życzę ci wytrwałości w naszej miłości, mniej łez smutku, a więcej radości. Razem ma zawsze.
-Na zawsze.
Pocałowaliśmy się. Kiedy złożyłam życzenia z Alanem moim rodzicom zasiedliśmy do stołu. Śpiewaliśmy kolędy i jedliśmy kolejne dania. Za oknem pruszył śnieg.
-Ja już nie mogę. - powiedziałam dotykając brzucha.
-To może otworzymy prezenty? - spytała mama.
* * *
Siedzieliśmy wszyscy pod choinką.  
-Ty pierwszy. - mrugnęłam do Alana.
Zdarł papier i otworzył pudełko.
-Oooo, jakie to jest piękne!!! - ucieszył się Alan. - I jeszcze zegarek? Kocham cię no! - uśmiechnął się. - Ile ty musiałaś nad tym pracować?
-Ważne, że ci się podoba. - pocałowałam go.
-No to teraz twoja kolej. - podał mi kopertę.  
-Mam się bać?
-Być może...
W kopercie był bilet lotniczy do Gdańska nad Bałtyk.
-Ooo nie! - powiedziałam niewyraźnie, bo zasłoniłam usta ręką. Rzuciłam się na Alana i go przytuliłam. Potem rodzice odpakowali prezenty od nas, a my od nich. Brego dostał odemnie nową zabawkę, którą od razu się zajął. Po pasterce wróciliśmy do domu. Zmęczeni rozeszliśmy się do pokoi.  
-Dobranoc mamo! Pa tato!
* * *
Leżałam z Alanem w łóżku. Błądziłam opuszkami palców po jego torsie.  
-Kiedy jedziemy? - zapytałam z bananem na ustach.
-Zaraz po zakończeniu roku na tydzień.
-Kocham cię, wiesz?
-Wiem. - pocałował mnie w czoło i zasnęliśmy.
----------------------------------------
UWAGA!!! Jeżeli ktoś ma jakieś pomysły na dalsze części opowiadania to piszcie. Wysoce prawdopodobne, że wykorzystam   Nawet bardzo chcę