Historia lubi się powtarzać./ cz.4

Następnego dnia nie poszła do szkoły. Bała się tych wszystkich spojrzeń, które pokazywały drwinę, ale najbardziej obawiała się Błękitnookiego.
To jak ją potraktował budziło w niej ogromny lęk. Na początku myślała, ze to tylko emocje wywołują u niego takie zachowanie, miała nadzieję, że tak będzie, przecież ten żal widoczny w jego błękitnych oczach, dał jej promyk nadziei, że istnieje jakaś osoba, która pomoże mu z tego wyjść…
Długo nad tym myślała, dopóki nie zobaczyła czerwonych śladów na nadgarstkach, teraz sobie uświadomiła, że furia w jego oczach, była spowodowana tym, że go znieważyła przy tylu ludziach, chciał się zemścić.
Był opanowany przez wściekłość. Postanowiła się do niego nie zbliżać i nie odzywać.
Nikt nie mógł mu dorównać złą reputacją, był przesiąknięty złem do szpiku kości. Kamila to całkowite przeciwieństwo Błękitnookiego, dobra, uczynna i miła, bywała zamknięta w sobie. Fakt, może nie była nadzwyczajnie nieśmiała, bo potrafiła pokazać rogi, zdarzało się to bardzo rzadko, ale ostatnio coraz częściej, chłopak budził w niej złość.
Wieczorem postanowiła pójść na spacer. Ubrała się na luzie, czarne, dresowe spodnie i zielona bluza, która była trochę za duża, ponieważ była jej brata, na niego z kolei jest za mała, więc ją przygarnęła.
Gdy wyszła z domu, uderzył ją zapach kwiatów akacji. Wiał przyjemny wiatr. Uwielbiała wieczorne spacery, mogła wtedy pomyśleć. Zdarzało jej się niekiedy, że słuchając jakiegoś kawałka swojego ulubionego rapera, tak zagłębiała się w słowa i muzykę, którą czuła całą sobą, że zaczynała głośno śpiewać, tak się stało podczas wieczornej przechadzki:
-…zrób coś, tutaj nie chodzi o całą ludzkość. Wystarczy ruch ręki by farba zapełniła płótno…
-Brawo!- Usłyszała za sobą znajomy głos zmieszany z rykiem motocykla.
Odwróciła się i zobaczyła Błękitnookiego. Przyśpieszyła kroku, nie chciała go widzieć.
-Misiaczku, zaczekaj!- Krzyczał za nią.
Kamila zaczęła uciekać, chłopak sprawnie zsiadł z maszyny i szybko dogonił dziewczynę chciała krzyczeć lecz w zasięgu jednego kilometra nikt nie mieszka.  
-Czego ode mnie chcesz?!- Pytała krzycząc.
Nagle poczuła szarpnięcie, brutal złapał ją gwałtownie za rękę i mocno trzymał. Siedemnastolatka próbowała się wyrwać, lecz na nic jej starania.
-Nie szarp się misiaczku bo zrobisz sobie krzywdę.- Rzucił surowo.
-Mam to w nosie, nie będziesz mi mówił co mam robić!  
Spojrzał na nią, na jego twarzy widziała złość, przybliżył się do niej i szepnął jej do ucha:
-Musisz zapłacić mi za to co wczoraj zrobiłaś.
Ona poczuła dreszcze. Wyrwała się z jego uścisku i pokazała nadgarstki.
-A kto zapłaci za to?- Pytał wściekła.
Popchną ją do tyłu, uderzyła plecami na drzewo stojące za nią, z pnia wyrastały mu gałęzie, które wywołały ból. Po chwili zdało sobie sprawę, z tego, że Błękitnooki opierał swoje ciało na jej ciele, było o głowę wyższy, patrzył na nią z góry surowym wzrokiem. Patrzył jej centralnie w oczy, jego wyraz twarzy tak jakby złagodniał… nie chciał się na to nabrać. Zaczęła go od siebie odpychać, jego oczy ponownie zabrały ostrego wyrazu, w tamtej chwili bardziej do niej przyległ. Popatrzył na jej usta, w oka mgnieniu się do nich przyssał, Kamila pragnęła by zostały już tak na zawsze. Ledwo zmusiła się do ugryzienia go w wargę. Poczuła miedziany smak krwi.
-Ty mała suko!- Wrzeszczał.- Dlaczego to zrobiłaś?!- Przyłożył dłoń do ust by zatrzymać cieknącą w coraz większych ilościach krew.  
-Nigdy więcej nie pozwalaj sobie na takie akcje!- Wyjęła z kieszeni chusteczki u rzuciła nimi w jego twarz, od razu wyciągną wszystkie.  
-Wredna suka.- Syknął.
-Żegnaj.- Warknęła gdy odchodziła.
-Jeszcze się zobaczymy, wtedy za wszystko odpokutujesz.
Gdy była kolo domu usłyszała ryk silnika. To Błękitnooki.  
Zwolnił i dodał gazu, po chwili już go nie było. Wtedy zdała sobie sprawę, że zbezcześciła swoje postanowienie.


Wiem, że krótkie xD Ale co tam...