Historia lubi się powtarzać./ cz.2

"Teraz.”

Wracała w niedziele z kościoła. Ubrana była w czarną spódnicę w grochy i białą koszulę z krótkim rękawem. Na nogach miała białe trampki (butów na obcasie nienawidzi aż do dziś).
Co chwile poprawiała swoje kręcone włosy, które miotały się po jej twarzy pod wpływem wiatru.  
Nagle usłyszała głośne śmiech, następnie pis opon samochodowych. Czuła, że ktoś za nią jedzie, nadal słyszała donośne śmiechy mężczyzn. Teraz samochód jechał obok niej. Walczyła ze swoją ciekawością, chciała zobaczyć co za idioci siedzą w tym aucie. Walkę oczywiście przegrała.  
Powoli przekręciła głowę w lewo. Zobaczyła 4 chłopaków, może o 2 lata starszych od niej. Byli przystojni, pomimo to jej uwagę przykuł brązowo włosy jak się okazało bezwzględny typek, który tylko bawi się dziewczynami.
-Hej misiaczku.- Powiedział uwodzicielskim głosem.- Może Cię gdzieś podwieźć, mamy jedno wolne miejsce.- Zaproponował.
- Nie, dzięki.- Rzuciła szybko i pośpieszyła przed siebie. Wszyscy czterej ryknęli śmiechem. Mieli ogromny ubaw z nieśmiałej dziewczyny. Kamila, bo tak miała na imię dziewczyna, to siedemnastoletnia osoba, skryta. Dla ludzi jest ona zagadką. Nie zawiera znajomości z innymi ludźmi, jedynymi osobami, z którymi rozmawiała dłużej niż dwie minuty są jej rodzice.
-Ale misiaczku, zaraz wiatr zwieje Ci tą spódniczkę, chyba tego nie chcesz.- Chłopak się nie poddawał.
Kamila wyciągnęła telefon z torebki i napisała do brata.
*Błagam Cię przyjedź po mnie, jestem koło starego gimnazjum*
Nie czekała długo na odpowiedź.
*Już wyjeżdżam*
-No to jak wsiadasz czy mam Cię siłą zaciągnąć?
Co za bezczelny typ. Zatrzymała się nagle, zobaczyła w oddali samochód brata. Odkręciła się w stronę tych idiotów, uśmiechnęła lekko i patrzyła. Śmiechy umilkły, mimo iż Kamila jest osobą nieśmiałą zdobyła się na ten ruch. Patrzyli na nią jak na wariatkę. Cała piątka usłyszała ryk silnika. Ucieszyła się, bo coraz bardziej obawiała się tego, że brązowowłosy chłopak naprawdę użyje siły. "To głupie” pomyślała.
Pobiegła w stronę auta brata. Szybko wsiadła do samochodu i odjechali. Czarne Audi jechał za nimi.
-Znasz ich?- Zapytał Adrian, brat siedemnastolatki.
-Nie… ale wydają się znajomi.
Adrian wjechał na podjazd przed ich domem, samochód za nimi przyśpieszył i pojechał przed siebie. Dziewczynie trochę ulżyło, jednak nie do końca do chłopcy z Audi dowiedzieli się gdzie mieszka.  
Dzień miną jej na czytaniu zaczętej książki i oczywiście na fotografowaniu, co Kamila kochała najbardziej.
Następnego dnia obudziła się zmęczona, nie miała ochoty jechać do szkoły, ale musiała, jej rodzice nie dopuszczali do tego aby ich córeczka opuściła jakikolwiek dzień w tej zasranej szkole.
Szybko się ogarnęła, ubrała się w wąskie, czarne spodnie i szarą koszulę. Oczy mocno podkreśliła kredką, rzęsy potraktowała tuszem. Uwielbiała gdy jej oczy były "wyraziste”
-Cześć mamo, cześć tato, witaj bracie.- Powiedziała gdy przekroczyła próg jadalni.
-Cześć.-Odpowiedzieli chórem.
Na stole czekały na nią gofry z dżemem truskawkowym, jej ulubionym. Od razu zabrała się za jedzenie. Szybko skończyła.
Gdy wychodziła z domu pożegnała się z rodziną. Ruszyła w stronę przystanku autobusowego. Gdy tylko dotarła podjechał bus. Jeździła nim ponieważ szkoła, którą wybrała mieściła się dwadzieścia km. od jej domu.
W trakcie podróży zawsze miała jakąś książkę, dlatego szybko mijał jej czas spędzony na dotarciu do technikum, tak uczyła się w technikum.
Bus zatrzymał się na przystanku przed szkołą, w której się uczyła.  
Gdy wysiadła nie wierzyła w to co widzi.
-Cześć misiaczku. Jak Ci miną wczorajszy dzień?- Dziewczyny stojące obok niego, a można by rzec, że nawet na nim, popatrzyły się w jej stronę, po prostu zabijały ją wzrokiem.- Tęskniłem misiaczku.