To ja zacznę pierwsza cz7

-Halo- powiedziałam do słuchawki, dzwonił nieznany numer
-Hej tu Marcel- kiedy to usłyszałam zesztywniałam, jak on ma czelność do mnie dzwonić po tym co się wydarzyło w parku, nie chciałam z nim rozmawiać. Jeszcze nie teraz, jeszcze nie ochłonęłam. W nerwach mogłabym powiedzieć coś czego bym póżniej żałowała. Rozłączyłam się szybko i rzuciłam się na łóżko. Mimowolnie po moim policzku spłynęło kilka łez na wspomnienie Marcela obejmującego jakąś dziewczynę. A wydawał się być taki uczciwy. Myślałam, że on coś do mnie czuje, a dla niego to była zwykła zabawa. Tylko jak można bez sumiennie bawić się czyimiś uczuciami? Usłyszałam otwierające się drzwi do mojego pokoju. Odwróciłam głowę w drugą stronę, aby nie było widać, że płakałam.

-Hej leniu, miałaś mi pomóc- zawołała moja rozweselona siostra
-Przepraszam, źle się czuje, pomogę ci potem- skłamałam
-Co ci jest?- zapytała zatroskana i podeszła do mnie- Olzanka, ty płakałaś? Co się stało?
Usiadłam na łóżku i opowiedziałam Kaderii wszystko o Marcelu. Dziewczyna siedziała i spokojnie słuchała co mam jej do powiedzenia , nie przerywając mi. Gdy skończyłam mówić moja siostra zabrała głos
-Olzana zrobisz jak uważasz, ale myślę że powinnaś z nim porozmawiać. Może jakoś to sobie wyjaśnicie. Powinnaś dać mu szansę wytłumaczenia się
-Nie wiem. Wyglądali jak para. Może powinnam po prostu o nim zapomnieć.
-No cóż to twoja decyzja nie będę się wtrącać - lekko się uśmiechnęła i popatrzyła na walizki stojące w korytarzu.
-Dobra, zabieramy się do pracy- westchnęłam zrywając się z łóżka i obie wyszłyśmy z pokoju.

**************************
Długo zastanawiałem się co zrobić, byłem przybity. Rozłączyła się gdy tylko dowiedziała się, że to ja dzwonie. Nie dała sobie nic powiedzieć, wyjaśnić. Nie mogłem tego pojąć, jeszcze nie dawno była taka wesoła, uśmiechała się do mnie, a teraz nie chce nawet ze mną rozmawiać. Musze coś zrobić, jakoś się z nią spotkać, tylko jak? Pogrążony swoimi myślami prawie nie usłyszałem dzwonka do drzwi. Szybko pobiegłem, żeby otworzyć. W progu stanął mój najlepszy kumpel.

-Siema Franio - wpuściłem go do środka
-No siema, co to za mina? Umarł ktoś?- zapytał rozbawiony, rozsiadając się na kanapie w salonie
-Poznałem świetną dziewczynę, ale ona zobaczyła mnie z Klaudią ,teraz myśli że mam dziewczynę i nie chce mnie w ogóle wysłuchać- powiedziałem i popatrzyłem się przygnębiony przed siebie
-Przykro mi stary, ale jak nie ta to inna. To nie jest jedna dziewczyna na tym świecie. Znajdziesz sobie kogoś.- popatrzyłem na niego tępym wzrokiem
-Nie! Ona jest wyjątkowa, inna niż wszystkie. Nie zamierzam odpuścić i szukać sobie innej
-Wow Marceli ty się zakochałeś- krzyknął Franciszek, a ja się zaczerwieniłem i spuściłem wzrok na moje trampki, które w tamtym momencie wydawały mi się bardzo ciekawe.
-No to musisz mi przedstawić tą szczęściarę, a swoją drogą ja też kogoś poznałem - powiedział, a ja od razu spojrzałem na niego.
-Naprawdę? Nareszcie, jaka ona jest?
-Piękna- wypowiedział tylko jedno słowo i się zamyślił
-A może tak coś więcej? - powiedziałem z ironią w głosie
-Jest młodsza ode mnie o 5 lat... ale wygląda na dużo starszą
-Słuchaj, ja nie mam nic przeciwko różnicy wieku w związku, ale ty jesteś dorosły a ona niepełnoletnia
-Oj nie praw mi już kazań i tak się z nią spotkam.
-Umówiłeś się z nią?
-Tak w środę

************************

Wyszłam na spacer z domu, żeby przemyśleć to co powiedziała mi Kaderia. Może faktycznie zbyt ostro potraktowałam Marcela? Ona ma rację powinnam z nim porozmawiać. Być może wszystko się jakoś wyjaśni. Taką przynajmniej mam nadzieję, ale na razie nie będę się z nim kontaktowała. Muszę to przemyśleć i na spokojnie ułożyć przemówienie dla niego. W środę mam się spotkać z tym Frankiem. W sumie to nie mam na to ochoty, ale nie chciałam mu robić przykrości. Po prostu zjem te lody, pogadam z nim i na tym się skończy.

Cztery dni później. Środa...