Rudzielec cz. I

Samochód zatrzymał się przed dużym budynkiem.
- To jest moja szkoła? - zapytałam, licząc na nieco dłuższą jazdę. Nie miałam ochoty tam iść. Zastanawiałam się jak mnie tam przyjmą. Czy poznam jakieś ciekawe osoby? Jacy są nowi nauczyciele? Nie lubiłam takich sytuacji. Byłam dość nieśmiałą osobą, strasznie się stresowałam dzisiejszym dniem.
W poprzednim liceum wszyscy się znali, bo to było małe miasto. Chodziłam z tymi samymi osobami od przedszkola. A teraz? Czuję się rzucona na głęboką wodę.
- Tak. Mam nadzieję, że będzie fajnie. - powiedział tata. - Przyjadę o 14! - rzucił, kiedy wyszłam z samochodu. Jak zawsze, śpieszył się do pracy. Jako zwykły pracownik firmy ubezpieczeniowej, nie zarabiał zbyt dużo, ale jakoś się trzymaliśmy. Właśnie z tego powodu się przeprowadziliśmy. Tata dostał wybór: praca i przeprowadzka lub jej brak.
Jego jasne włosy idealnie pasowały do błękitnych oczu. Niestety, nie odziedziczyłam po nim żadnej z tych cech. Podobno byłam wykapaną mamą. Miałam burzę rudych włosów i intensywnie zielone oczy. Na szczęście na mojej twarzy nie gościły piegi.
Mama zajmowała się domem. Uwielbiała pracę w ogrodzie. Marzyła o otwarciu kwiaciarni. Teraz jej pragnienia się spełniły. W dużym mieście kwiaty będą się rozchodziły jak świeże bułeczki, a przynajmniej miała taką nadzieję.
Z torbą na ramieniu weszłam do szkoły. Chyba było już po dzwonku, bo na korytarzu nie zauważyłam zbyt wielu uczniów. Nie chciałam pytać nikogo, gdzie znajduje się sekretariat, więc zajęło mi trochę czasu, zanim go znalazłam. Delikatnie zapukałam w drzwi.
- Proszę! - dobiegł mnie głos z zewnątrz.
Weszłam i zamknęłam je za sobą.
- Dzień dobry. - przywitałam się grzecznie. - Jestem nową uczennicą...
- Nazwisko? - pani za biurkiem spojrzała na mnie zza okularów z ciekawością. Czyżby w takim dużym mieście nowy uczeń był czymś niezwykłym?
- Janicka Oliwia. - odpowiedziałam szybko.
- Miło mi cię poznać, Oliwko. Tutaj masz plan lekcji. Teraz odbywają się zajęcia w sali 28, matematyka. - podała mi kartkę. Naprawdę liczyła, że wejdę spóźniona do klasy?
- Dziękuję. W takim razie już pójdę. - uśmiechnęłam się miło.
- Odprowadzę cię. Łatwo się zgubić w naszej szkole. - mina mi zrzedła.
- Nie, poradzę sobie sama. - przekonywałam ją, ale w moim głosie słychać było panikę.
Popatrzyła na mnie twardo i zaprowadziła do sali numer 28. Następnie zapukała i powiedziała słodkim głosem:
- Dzień dobry, panie profesorze. Przyprowadziłam nową uczennicę na lekcję.
- Dzień dobry. - szepnęłam, starając się nie patrzyć na klasę. Słyszałam liczne szepty.
- Dzień dobry. - odpowiedział nauczyciel. Był starszym panem w okularach. - Tak na przyszłość, nie toleruję spóźnień. Przedstaw się klasie i usiądź na wolnym miejscu.
- Oliwia Janicka. Lubię czytać. Miło mi was poznać. - wyrecytowałam przygotowaną wcześniej formułkę. Podniosłam wzrok na klasę w poszukiwaniu wolnego miejsca. Znalazłam obok jakieś ciemnowłosej dziewczyny.
- Hej. - szepnęłam, odsuwając krzesło.
- Cześć. Jestem Ala. - wyciągnęła dłoń, którą lekko uścisnęłam. - Jeśli chcesz, to chętnie oprowadzę cię po szkole i opowiem o nauczycielach i uczniach.
- Byłoby świetnie. Miło, że chcesz mi pomóc. - powiedziałam z ulgą.
- Czy nasz rudzielec w końcu się wypakuje? - musiała minąć minuta, zanim zrozumiałam, że profesor mówi do mnie.  
Podniosłam wzrok i się zarumieniłam. Wszystkie osoby w klasie wpatrywały się we mnie.
- Przepraszam. - rzuciłam i wyjęłam książki z torby.
- Chociaż przygotowana. - stwierdził nauczyciel, wracając do lekcji.
Odetchnęłam z ulgą. Matmę lubiłam i nie chciałam mieć problemów z nauczycielami.
- Przepraszam. - usłyszałam szept Ali.
- Nie ma za co. Pogadamy na przerwie.
Pokiwała głową.
C. D. N.





Witajcie
To już moje 3 opowiadanie mam nadzieję, że się spodoba. Nie przewiduję zbyt dużo części.
Liczę na opinie i uwagi w komentarzach.
Pozdrawiam. A